Bo w trybie rywalizacyjnym bardziej podoba mi się wygrana na realizację "dużego celu" niż na uciułanie pół punkta więcej niż przeciwnik.Seraphic_Seal pisze: ↑07 mar 2024, 09:23Czemu optymalizację w grze o optymalizacji nazywasz patologią? xD
+1, ja gram w MK tylko z żoną i gramy tryb rywalizacyjny, ale bez walki między sobą i bez kart i umiejętności z negatywną interakcją, czyli w sumie taka zerowa/euro interakcja (poza podbieraniem sobie miejsc, które i tak ma największe znaczenie), a jak przychodzi do walk to pomagamy sobie nawzajem z liczeniem i kolejnością zabijania wrogów, mimo że na punkty się naprawdę ścigamy. Jak dla mnie 'granie pod duży cel' spłaszczyłoby tylko tą grę, zawsze jak w to gram to chcę się pobawić i nacieszyć rozwojem postaci, a nie jak najszybciej wrzucić 3 tarcze na miasto, ale chwała Chvatilowi za ten genialny design, że każdy może trochę dostosować rozgrywkę pod siebie
Gramy totalnie tak samo. Bez bicia się między sobą, ale z podbieraniem sobie miejscówek. Gra i tak jest trudna sama w sobie, ale zawsze próbujemy ten duży cel osiągnąć, chociaż często jest on podyktowany fajnym rynkiem jednostek i czarów czy dobrym rzutem kośćmi źródła.
, skupiając się na maksowaniu korzyści z odwiedzanych lokacji, m.in. pozyskując tyle kryształów many, że mogła otworzyć ich hurtownię 
. 
stosunkowo krótki czas rozgrywki, gra toczyła się dość wartko, nie ślęczeliśmy kwadrans nad rozkminą, czy pójście w miejsce A czy B da nam więcej punktów (uniknęliśmy hiper-optymalizacji, która może zarżnąć rozgrywkę); najwięcej czasu zajęły nam walki. zbyt łatwy podbój miast wg reguł Standardowego Podboju (miasta poziomu 4) nastąpił już w czwartej rundzie - każdy gracz zaatakował "swoje" miasto i było po grze. Postanowiliśmy że następnym razem zagramy z miastami poz. 7, żeby miało sens wczesne zaatakowanie miasta (kiedy jeszcze nie mamy sił, żeby je zdobyć jednym szturmem) tylko po to, żeby np. taktycznie zabić jednego lub dwóch obrońców i zostawić swoje tarcze jako pierwszy (ważne przy remisie). mapa klinowa powoduje, że bohaterowie (przy rozgrywce 2 os.) nie mają specjalnego interesu, by się wzajemnie atakować na początku gry - gdy są jeszcze obok siebie, a potem - kiedy miałoby to większy sens - każdy już zdążył pójść w swoją stronę. Była co prawda okazja, by Tovak odsłonił dwa miasta w swojej okolicy (co utrudniłoby dostęp do nich rywalce), ale się zagapił i nie dostrzegł tego w porę. Następnym razem spróbujemy na mapie ograniczonej do trzech kolumn. brak czarowania! Przez całą grę pojawiła się bodaj jedna Wieża Maga (nikt jej nie zdobywał, bo była na uboczu), nie było też innych okazji do zdobycia czarów. No, ale to po prostu wynik wylosowania takich a nie innych kafli terenu i akcji zaawansowanych.
). ), po czym taktycznie utłukł dwie z trzech jednostek garnizonu Niebieskiego Miasta (tym samym zapewniając sobie jego namiestnictwo), a następnie - trochę niespodziewanie - dzięki wzmocnionej wersji czaru Lek/Choroba bez problemu wybił cały garnizon (4 jednostki) Zielonego Miasta.O to ci chodzi?
1. Jest minimalna. Jest wiele zmiennych, które są losowe: układ kart w talii, rynek (nawet 3: akcje, czary, jednostki), mana, kafelki mapy, upierdliwość niektórych wrogów na początku. Pomyśl jaki jest procent prawdopodobieństwa, że większość z nich będzie nieprzychylna. Z tego powodu nie skończyłem <5% gier.Ardon pisze: ↑03 gru 2024, 10:20 1. Jak bardzo losowość decyduje o zwycięstwie?
2. Jaki jest poziom balansu między postaciami - w sensie czy są postacie zbyt op lub niegrywalne na poszczególne scenariusze, tryby rozgrywki oraz ilość graczy i czy jest postać, która ma ogólną przewagę nad inną lub odstaje od niej daleko w tyle?
3. Czy jednostki, artefakty i czary są dobrze zbalansowane?
4. Czy istnieją kombosy, które dają autowina?
1. Losowość może pomóc, może przeszkodzić. Tu akurat istnieje sporo różnych dróg do osiągnięcia celu, więc często można wyjść z pozornie przechlapanej sytuacji obronną ręką. Przypadków gdzie byłem totalnie udupiony przez losowość było niewiele. Zazwyczaj udawało się zrobić coś inaczej choć wiadomo - mniej optymalnie.Ardon pisze: ↑03 gru 2024, 10:20 Mam parę pytań do ogranych graczy w wersję Ultimate Edition, bo mnie ta gra bardzo intryguje:
1. Jak bardzo losowość decyduje o zwycięstwie?
2. Jaki jest poziom balansu między postaciami - w sensie czy są postacie zbyt op lub niegrywalne na poszczególne scenariusze, tryby rozgrywki oraz ilość graczy i czy jest postać, która ma ogólną przewagę nad inną lub odstaje od niej daleko w tyle?
3. Czy jednostki, artefakty i czary są dobrze zbalansowane?
4. Czy istnieją kombosy, które dają autowina?
O i to mi się podoba.edimaru pisze: ↑03 gru 2024, 22:01 Z drugiej strony gdy już walczysz nie ma żadnych zmiennych, wiesz dokładnie jaki będzie rezultat walki. Wszystkie (albo prawie wszystkie) zmienne dostajesz przed podjęciem decyzji. Nic tu nie zależy od rzutu kostką czy monetą, nie przegrasz nagle bo nie masz farta. Po prostu albo będzie trochę trudniej albo łatwiej
Bardzo nie lubię nie tylko bitew za pomocą kostek, ale w ogóle kiedy ty grasz zgodnie ze swoim planem gry, grasz dobrze, tak samo jak twój przeciwnik i idziecie łeb w łeb, po czym ostatecznie o zwycięstwie decydują nieinterakcyjne losowe bzdury np. wydarzenia, które wzmacniają przeciwnika, bo powodują zwiększenie wszystkim postaciom statystyk, na których on znacząco polega, a ty nie. Jeżeli losowość w tej grze nie prowadzi do takich sytuacji, to się bardzo cieszę.W sensie, że te jednostki pierwszego poziomu nie oddają za cenę, jaką się za nie płaci? Że za tę samą cenę i te same wymagania mogę dostać jednostkę 1 poziomu, która jest silniejsza? Przykładowo słaba jednostka za 1 złoto też ma sens, tak jak trochę silniejsza za 2 sztuki złota, mimo że te jednostki są nadal na tym samym poziomie.
To nie tak działa. W tej grze nie ma jakiegoś obiektywnego wskaźnika mocniejsza/silniejsza. Jednostki mają bardzo zróżnicowane umiejętności. Np. Jedna zada ileś tam ataku, inna zada mniej ataku ale będzie to atak żywiołowy przydatny przeciwko wrogom z odpornościami (albo wręcz przeciwnie jeśli wróg będzie miał odporność na dany żywioł), inna zada jeszcze mniej obrażeń ale będzie mogła coś przytankować, inna nie nic nie atakuje ale leczy albo ma jakieś tam inne umiejętności i tak dalej i tak dalej. Gdy widzę jakąkolwiek jednostkę wyższego poziomu to w sumie cokolwiek się trafi to nigdy nie mam żalu, że nie pojawiło się coś innego. W przypadku tych najsłabszych towarzyszy mam inaczej. Niektóre umiejętności używam po prostu częściej a inne nie. Dajmy na ten przykład lubię w początkowej fazie gry mieć chłopów z tego względu, że można ich użyć na 4 różne sposoby. Są uniwersalni. Można ich wykorzystać do ataku, obrony, ruchu albo wpływu. A zielarzy czy leśników to znacznie mniej chętnie przywitam w drużynie i jak ich widzę to często wzdycham z dezaprobatąArdon pisze: ↑03 gru 2024, 23:10W sensie, że te jednostki pierwszego poziomu nie oddają za cenę, jaką się za nie płaci? Że za tę samą cenę i te same wymagania mogę dostać jednostkę 1 poziomu, która jest silniejsza? Przykładowo słaba jednostka za 1 złoto też ma sens, tak jak trochę silniejsza za 2 sztuki złota, mimo że te jednostki są nadal na tym samym poziomie.
Co też nie znaczy, że się do niczego nie przydadzą. To prostu moje indywidualne subiektywne preferencje względem umiejętności i moja indywidualna stylówa. 
