GRY-PLANSZOWE.pl

Jan Madejski pisze:A w ogóle to powinno się grać o zwycięstwo, ale cieszyć się z samego grania. O!

Czyli cieszyć się, że się gra o zwycięstwo, nawet jak się go nie osiągnie.
A druga strona medalu jest taka, że ja nie lubię ciągle wygrywać w daną grę, bo to może zniechęcać współgraczy do danej gry i do grania ze mną. Na szczęście nie ma takich gier w które ciągle wygrywam (zawsze się znajdzie taki Azjata, który umie coś lepiej od ciebie )

Jan Madejski pisze:

rzaba pisze:a ja mam współgracza, który jeszcze przed rozpoczęciem gry rzuca: mi wystarczy 4 miejsce...i tak sobie gra, byle jak. Wygrana z takim nie daje zbyt duzo satysfakcji, a przegrana dołuje! Ten gracz oczywiście cały czas powtarza, ze najważniejsza jest dobra zabawa, a nie zwycięstwo...

Jeśli ktoś powtarza, że najważniejsza jest dobra zabawa, ale nie dba o dobrą zabawę innych, to nie należy z nim grać
A w ogóle to powinno się grać o zwycięstwo, ale cieszyć się z samego grania. O!

oczywiście, że siadam do gry aby wygrać, uzyskać dobry wynik - po prostu nie odczuwam braku zwycięstwa jako porażki...

to nie jest taki 0/1 działanie - bo przecież nowoczesne gry są pełne małych celów, mechanizmów, których sprawne wykorzystanie czy odkrycie jest satysfakcją samą w sobie - w ogóle to chyba najważniejszym "przeciwnikiem" w grze jest się samy dla siebie - zarówno pod względem emocjonalnym jak i technicznym ... gdyby celem najważniejszym była liczba zwycięstw to granie nie dostarczałoby mi chyba nawet połowy przyjemności jaką z tego mam...

macike pisze:

kwiatosz pisze:Czasami to bardziej wina autora niż gracza - bo da się wyeliminować gracza z walki, ale z partii nie, bo autor sobie ubzdurał, że eliminacja graczy to zła idea.

Bardzo sobię cenię TtA za to, że pozwala poddać partię.

Nie znam TtA, czy jest tam mechanizm poddania (i wycofania się z gry bez zepsucia jej dla pozostałych) przy grze na 3+ osób? Jeśli nie, to przecież każdą grę dwuosobową można poddać.

hsiale pisze:

macike pisze:

kwiatosz pisze:Czasami to bardziej wina autora niż gracza - bo da się wyeliminować gracza z walki, ale z partii nie, bo autor sobie ubzdurał, że eliminacja graczy to zła idea.

Bardzo sobię cenię TtA za to, że pozwala poddać partię.

Nie znam TtA, czy jest tam mechanizm poddania (i wycofania się z gry bez zepsucia jej dla pozostałych) przy grze na 3+ osób? Jeśli nie, to przecież każdą grę dwuosobową można poddać.

Tak, można poddać przy większej liczbie osób i jest git.

macike pisze:"Gdybyś grał(a) racjonalnie, to bym wygrał(a)"

To był mój typ, chciałam go właśnie wymienić

Obawiam się że z grami planszowymi jest jak z posiadaniem dzieci. Wielu próbuje, ale nie każdy się do tego nadaje i nie każdy powinien się za to zabierać...

Na 5-lecie zaprzyjaźnionego koła planszówkowego robiliśmy kabaret i napisałem skecz o klasyfikacji naukowej przegrywających. Szło to tak:

Przegrywacze (Capitulatus):
1. Łaskawiec (C. misericordis): "Gdybym wtedy zagrał to kombo to odechciałoby wam się grać, więc zdecydowałem że się podłożę..."
2. P. nieskalany (C. perfectis): "Moja strategia była perfekcyjna, mieliście lepsze karty, gdybym dostał wasze to bym rozniósł ten pokój."
3. Pierwotniak (C. neanderthalensis): miota kartami i wyzywa wszechświat, dysfunkcjonalny furiata.
4. Stojak (C. holdata): ledwie skupia się na grze (TV, smartfon itp.), po czym pieni się przy przegranej.
5. P. niedoinformowany (C. ininformatum): "Przegrałem, bo mi nie wytłumaczyliście tej zasady."
6. P. osaczony (C. cordonus): "Wszyscy grali przeciwko mnie! Co ja wam zrobiłem?!"
7. P. niespełniony (C. unsatisfactus): zmusza towarzyszy to rewanżu, który znów przegrywa.
8. Korektor (C. correctus): "W to się nie da grać, tę zasadę trzeba zmienić."
9. P. ograniczony (C. disabili): "Jak mam grać z kimś to używa innej strategii niż ja?!"
10. Nomada (C. migratus): zmienia miejsce położenia gdy wynik mu się pogarsza.
11. Kalejdoskop (C. teleportatum): po przegranej zmienia tytuł, najczęściej na taki, który wymaga 20 minut na rozłożenie planszy i komponentów.
12. Tornado (C. macabris): gdy zaczyna mu gorzej iść przypadkowo wywraca połowę komponentów i trzeba grę rozłożyć od nowa, bo "tej partii nie da się już dokładnie odtworzyć".
13. Eter (C. absentis): w trudnych momentach jest nieosiągalny, nie wydaje dźwięków.
14. Gniew Boży (C. tenebris): gdy ktoś mu wchodzi w paradę zaczyna go tępić, po czym się pieni że nie wygrał.
15. Tranzystor (C. transponus): zapamiętuje wszystkie przewinienia z poprzednich rozgrywek i w następnych próbuje wyrównać rachunki.
16. Wykładnik (C. logaritmicus): narzeka zanim jeszcze zaczniemy grać, w miarę grania intensywność jęków rośnie wykładniczo.
17. P. wsteczny (C. returnatum): gdy zaczyna mu gorzej iść uzurpuje sobie wyłączne prawo do cofania ruchów.

Mam też typy wygrywaczy (mój ulubiony: wygrywacz nadęty - Triumphatus baloonii), ale to nie ten temat

ja miałem (nie)przyjemność zagrania z osobą, która zamiast skupiać się na sobie, skupiała się na innych. Gdy ktoś wykonał ruch nie po jego myśli, zaczynała się awantura, że nie patrzy na planszę, że inny ruch zablokowałby innych, a tak tylko temu komuś pomaga... w sumie grania 5 minut, a wykładów cała masa nawet do kilkudziesięciu minut po grze. Grał w taki sposób, że blokował innych nawet za cenę zdobycia punktów dla siebie.

Gdy zaczynaliśmy grę, upewnialiśmy się, że owa osoba nie przyjdzie, a jak już, to odkładaliśmy grę na inny moment. Szału można było dostać.

Pawelec123456 pisze:Na 5-lecie zaprzyjaźnionego koła planszówkowego robiliśmy kabaret i napisałem skecz o klasyfikacji naukowej przegrywających.
[...]

Absolutnie piękna klasyfikacja! : D
Mam nadzieję, że w wątku o graczach wygrywających przedstawisz jej drugą część ; )

Mój znienawidzony typ przegrywającego to ten, który stwierdza "eeee, już i tak nie wygram" i zaczyna robić jakieś głupoty. Szczególnie bolesne jest to w Grze o Tron - jeśli wszyscy gracze nie grają o zwycięstwo, to gra zamienia się w żałosny, chaotyczny kingmaking. Czyli zdecydowanie nie coś, co chcielibyście przeżywać po sześciu godzinach użerania się z jedną rozgrywką...

Nie padł chyba typ trochę podobny do "nieskalanego", ale jednak nieco inny: "Ja to mam zawsze pecha" ew. "Ty masz zawsze większe szczęście ode mnie". To moja siostra (która prezentuje jeszcze parę innych typów już wskazywanych).
Podobał mi się "zdołowany smutas". Poznałem kogoś, kto idealnie pasuje do opisu
No i zgadzam się, że można być jednak dość łatwo zaszufladkowanym do jakiegoś typu; szczególnie, kiedy ośmielasz się bronić swojej strategii.

Nie mogę się powstrzymać.

Kolejny typ gracza przegrywającego: reprezentant Polski w piłce nożnej

wc pisze:Nie mogę się powstrzymać.

Kolejny typ gracza przegrywającego: reprezentant Polski w piłce nożnej

dawno się tak nie uśmiałem

Furia pisze: Do grzechów głównych doliczam siedzenie w internecie podczas gry i oczekiwanie w ten sposób na swoją turę.

Ale to nie grzech gracza tylko gry, że taka nudna, że trzeba czekać Bóg wie ile na kolejkę i nie ma po co patrzeć w tym czasie na planszę.

Ja bym bardzo chciał się zgłosić do typu "kulturalnie analizuję przyczyny porażki " czy jakiegoś brzmiącego równie z klasą. Ale uczciwie mówiąc czy to po przegranej czy wygranej jedyna moja myśl to ile mamy czasu i w co jeszcze zagramy. :p

No i jeszcze "wygrałaś, bo: oszukiwałaś, wyciągałaś karty z rękawa, dawałem ci fory" etc. - czyli ja po kolejnej przegranej w Innowacje.
A moja Żona lubi sobie wyjść w trakcie końcowego podliczania punktów akurat wtedy, kiedy na pewno to ja wygrałem jakąś grę - czyli wycieczka do kuchni, toalety, gdziekolwiek, byleby tego nie oglądać. Oczywiście kiedy sama wygrywa, siedzi twardo

FortArt pisze:Ale to nie grzech gracza tylko gry, że taka nudna, że trzeba czekać Bóg wie ile na kolejkę i nie ma po co patrzeć w tym czasie na planszę.

Ale jeśli to skutkuje opóźnianiem każdej tury przez oglądanie planszy i "co tu się w międzyczasie działo", to już jest brak kultury ze strony gracza.

Zapomniałem o Poddawaczu, który poddaje partię przed Twoim ostatnim ruchem, po czym mówi "no wiesz, to nie Ty wygrałeś, tylko ja Ci oddałem partię". Uch.

Ulubione hasło moich współgraczy po ich porażce: wygrałeś, bo ty masz je na co dzień i z nimi śpisz

Ja często słyszę: Wygrałaś, bo to Ty czytałaś instrukcję.

U nas zazwyczaj porażki kończą się na mini analizie, kto co miał i co by zrobił w tej lub następnych turach. Nie ma obrażania, czasami zwycięzca cieszy się zbyt długo z wygranej.... Przegrani raczej przyjmują porażkę na klatę, bez marudzenia i smucenia, przeklinania i obrażania innych/zrzucania winy. Przy losowych grach zdarza się, że komuś nie idzie nie dlatego, że popełnia błędy, ale bo ma pecha, wtedy jest rozgrzeszony.

Odnośnie mysiów-pysiów, to często jest na odwrót - partnerzy sobie robią na złość . Zdarzyły się partie, które kończyły się wygraną waćpanny, a jej chłopak reagował w stylu: "Nieeeee! Ale byłem głupi rozgrywając tragarza. Czemu nie zagrałem cieśli? Jakbym nie zagrał tragarza to by nie wygrała! Ale ze mnie osioł!"

A ja znam trochę innych współgraczy:

Typ Już NIGDY z Tobą w te grę nie zagram!!! - czyli współgracz, który notorycznie przegrywa w jedną grę. Nie może znaleźć taktyki na wygraną. Woli zagrać w inną, w której czuje się mocny.

oraz

Typ "MOGĘ COFNĄĆ RUCH" - gracz długo zastanawia się nad swoim ruchem. Po jego wykonaniu zapytuje - czy może go cofnąć! Występuje to zjawisko nawet kilka razy w ciągu rozgrywki. Osobiście bardzo mnie irytują tacy współgracze .

traxek pisze:Typ "MOGĘ COFNĄĆ RUCH" - gracz długo zastanawia się nad swoim ruchem. Po jego wykonaniu zapytuje - czy może go cofnąć! Występuje to zjawisko nawet kilka razy w ciągu rozgrywki. Osobiście bardzo mnie irytują tacy współgracze .

To już temat na nowy wątek - 'Jakie zachowania irytują mnie podczas rozgrywki' Jeszcze nawet ciekawszy typy graczy przegrywających/wygrywających

traxek pisze:A ja znam trochę innych współgraczy:

Typ Już NIGDY z Tobą w te grę nie zagram!!! - czyli współgracz, który notorycznie przegrywa w jedną grę. Nie może znaleźć taktyki na wygraną. Woli zagrać w inną, w której czuje się mocny.

oraz

Typ "MOGĘ COFNĄĆ RUCH" - gracz długo zastanawia się nad swoim ruchem. Po jego wykonaniu zapytuje - czy może go cofnąć! Występuje to zjawisko nawet kilka razy w ciągu rozgrywki. Osobiście bardzo mnie irytują tacy współgracze .

Czyżbyś grał z moją żoną?

jax pisze:To już temat na nowy wątek - 'Jakie zachowania irytują mnie podczas rozgrywki' Jeszcze nawet ciekawszy typy graczy przegrywających/wygrywających

Chyba nie chcę go czytać...

Dotychczas współgracze wykazywali się właściwą postawą i wszystko zawsze odbywało się z dużą dozą pozytywnego podejścia do wyników.

O ile w grach porażki nie są dla mnie mocno irytujące,tak w sporcie nie potrafię ich zaakceptować.Zła jestem głównie na siebie,staram się zachować kamienną twarz,ale jak nikt nie widzi to lubię sobie w coś uderzyć,kopnąć albo czymś rzucić

To nieco odmienny typ ale dodałbym jeszcze Poddającego ewentualnie Walecznego po Francusku

Znam jednego gracza który dopóki rozgrywka jest mniej więcej wyrównana to gra normalnie, natomiast gdy szala przechyli się nieco mocniej na jego niekorzyść to prawie zawsze poddaje partię pomimo że nadal ma realne szanse na zwycięstwo i może skutecznie walczyć. W takiej sytuacji często staje się głuchy i ślepy na argumentacje i pokazywanie mu jego możliwości i szans, zazwyczaj nawet nie czeka na "honorowe" przyjęcie poddania tylko od razu zaczyna zbierać swoje komponenty.

Chyba już było coś podobnego ale napiszę o Wiecznym Pechowcu Gracz któremu wiecznie los nie sprzyja, w grach z elementem losowym jak kości, dociąg kart. Widzi jedynie swoje pechowe i szczęśliwe dla przeciwnika rzuty o czym oznajmia i często przypomina, natomiast gdy sytuacja jest odwrotna to dla niego wszystko jest jak najbardziej ok. i po Bożemu