GRY-PLANSZOWE.pl

Gościem najnowszego odcinka jest Agnieszka Kopera – projektantka i współzałożycielka wydawnictwa NSKN Games.
Rozmawiamy m.in. o:

historii powstania wydawnictwa;
planach wydawniczych na rok 2015;
kampanii gry Progress: Evolution of Technology na platformie Kickstarter;
wsparciu gier planszowych aplikacjami na urządzenia mobilne;
kobietach w branży planszówkowej.

Ignacym Trzewiczku ;
życiu wśród planszówek 24 godziny na dobę;
roli Merry w wydawnictwie Portal Games;
Pionku, czyli Gliwickich spotkaniach z planszówkami;
graniu w planszówki z dziećmi;
nawale nowych tytułów.

veljarek pisze:Super wywiad, bardzo dobrze przygotowany. Tak trzymac i gratuluje.

W listopadzie 2014 minął rok od nowej odsłony serwisu Board Times związanej ze zmianą jego właściciela. To dobra okazja by uczcić ją konkursem, w którym do wygrania jest 70 gier planszowych (tak, tak, siedemdziesiąt!), akcesoria dla graczy oraz kody rabatowe do wykorzystania w sklepach z grami planszowymi. W ten sposób chcemy Wam podziękować, za to, że jesteście naszymi czytelnikami i wyrazić radość, że z miesiąca na miesiąc jest Was coraz więcej.

Seekers of a Hidden Light to bardzo solidne, świetnie uzupełniające podstawową wersję gry rozszerzenie. Nie wywraca do góry nogami dotychczasowej gry i nie zabija jakiegokolwiek dotychczasowego mechanizmu. To swego rodzaju nadbudowa świata, nakreślonego w Shadows of Malice – eksplorująca jego kolejny wymiar i wzbogacająca Aethos o dodatkowe, fabularne elementy.

Vercingetorix został wydany w 2015 roku, a jego autorem jest nie kto inny jak Richard H. Berg. Nie ma chyba na świecie fana wargame’ów, który nie słyszałby o tym projektancie, ale jeżeli takowy by się jednak znalazł i zapytałby o to, jakie tytuły wyszły z jego kuźni, to jednym tchem można byłoby wymienić ich całe dziesiątki. Z tych najbardziej znanych warto wspomnieć o Successors, Pax Romana, Men of Iron czy Glory. Sporo z jego gier traktuje o czasach starożytnych i o Rzymie i właśnie do tej grupy zalicza się również Vercingetorix: Twilight of the Gauls.

Podoba mi się świetna ekspozycja niuansów, kluczowych elementów składowych bitwy pod Waterloo, które znajdziemy na kilkunastu kartach formacji, składających się na grę. Znajdziemy tam w zasadzie wszystko to, czego nam potrzeba, aby opowiedzieć sobie przebieg bitwy i przyznam szczerze, że moja wyobraźnia działała w trakcie rozgrywek na najwyższych obrotach. Emocje rosły z każdą kolejną turą i wyniki bitew ważyły się często aż do ostatniej chwili. Wybitnie podoba mi się to, że dzięki sprytnemu „zaprojektowaniu” mechanizmu Prusaków Francuz, tak jak miało to miejsce w trakcie rzeczywistej bitwy, musi atakować i dążyć do rozbicia Anglików. Presja czasu staje się coraz większa, a siły Napoleona topnieją i oczywiste zdawać by się z początku mogło zwycięstwo, zaczyna nam powoli umykać.

Mimo losowości gra ma jednak jednak jedną, niezaprzeczalną zaletę: wyjątkowy klimat. Siadając do niej, wczytując się w kolejno dobierane karty (przypomnę, że zawierają krótkie historyczne wstawki) i walcząc o przetrwanie w obliczu zaciskającej się brytyjskiej pętli, można świetnie się bawić. Rozgrywka, o ile zaakceptuje się fakt, że nie będziemy mogli w pełni jej kontrolować, dostarcza sporo frajdy, zwłaszcza, że czas trwania partii jest na tyle przyzwoity, że w trakcie jednego seansu można śmiało rozegrać dwie, a w porywach nawet trzy gry. Zachęcam gorąco do uważnej lektury dobieranych kart i do wygooglowania opisywanych na nich postaci/wydarzeń/miejsc. Można sporo się w ten sposób nauczyć i choć wojna siedmioletnia w Ameryce nie stanowiła da mnie tematu nieznanego, to dzięki Empires in America zdecydowanie poszerzyłem swoją wiedzę na jej temat.

Black Hat jest reklamowany jako szybka gra trick-taking z planszą do gry. I faktycznie rozgrywka idzie bardzo sprawnie, a zasady są stosunkowo proste do wytłumaczenia. Mechanizm rozgrywania lew, jakkolwiek podstawowy, jest pomyślany w oryginalny sposób albowiem w zależności od tego, jaką kombinację zagra prowadzący rozdanie, będziemy mogli zagrywać różne układy kart. Nieźle się to sprawdza w praktyce bo każdorazowo musimy dokładnie zastanowić się nad tym, czy chcemy zejść z większej liczby kart, czy może z mniejszej. Optymalnie jest pewnie z większej, ale podejmując tą decyzję nie możemy bazować wyłączne na antycypacji tego, co mają na ręku rywale. Musimy mieć cały czas z tyłu głowy to, że posiadacz karty Czarnego Kapelusza może w prosty sposób wywrócić do góry nogami zasadę rozstrzygania lewej. Mało tego, bazując na tym, gdzie na planszy stoją pionki nasze i naszych rywali, musimy rozstrzygnąć, czy bardziej opłaca nam się wygrać jedną lewę, czy może spróbować kilka. Black Hat, który z pozoru wydaje się być prostą grą karcianą, posiada więc głębię i co najmniej kilka różnych warstw na których toczy się rywalizacja.

Wysoko oceniam regrywalność. Z jednej strony dlatego, że mamy do dyspozycji trzech różnych porywaczy i przeciw każdemu z nich gra się inaczej. Mają różne żądania i różne zasady specjalne, więc do rozmów z każdym z nich trzeba zabierać się inaczej. Z drugiej także dlatego, że w trakcie każdej partii inne będą karty terroru, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć.

Gra jest prosta w obsłudze, ale nieprosto w nią wygrać. Siadając do tego tytułu musimy liczyć się z tym, że wielokrotnie poniesiemy sromotną porażkę. Regularnie ginąć będą zakładnicy, a porywacze wodzić nas będą za nos. Pod tym kątem gra na pewno nie jest realistyczna, ale to mi szczególnie nie przeszkadza. Wolę dobrą grę od dobrej symulacji.

Skoro o morale mowa, to jeżeli miałbym wskazać jeden, zasadniczy wyróżnik serii Napoleonic 20, a więc i Hundred Days 20, to wymieniłbym właśnie ten. Morale stanowi paliwo dla naszych akcji, będąc jednocześnie miernikiem aktualnej sytuacji na polu bitwy i wskazując na to, po której stronie znajduje się aktualnie przewaga. Morale może być wydatkowane w trakcie partii na kilka różnych sposobów (uruchamianie rezerw w trakcie walki, zwiększenie mobilności naszego oddziału poprzez wydanie rozkazu marszu forsownego, zwiększenie szansy na skuteczne odtworzenie oddziałów), ale łatwo jest je także tracić. Musimy więc bardzo uważnie gospodarować tym zasobem, znajdując złoty środek pomiędzy utrzymaniem go na bezpiecznym poziomie, nie zagrażającym automatycznej porażce, a chęcią wykorzystania dla potrzeb któregoś z przywołanych powyżej cennych bonusów.

Dodatek pojawił się na rynku jeszcze w 2014 roku i podobnie, jak w podstawowej wersji gry, autorem kart – zarówno ich treści jak i ilustracji, jest przywołany już na wstępie C. Aaron Kreader.

Karty utrzymane są w takiej samej konwencji, jak dotychczasowe. Co za tym idzie znajdziemy na nich angielskie opisy. Nie będzie to na na szczęście żadną przeszkodą w rozgrywce bo, w Villagers & Villains karty (co do zasady!) trafiać będą do gry w sposób jawny. Wystarczy więc, aby chociaż jedna z osób biorących udział w zabawie, znała angielski.

Żeby przybliżyć Wam jak ta gra wygląda w praktyce, postanowiłem opisać wrażenia z jednej z partii. Wybrałem scenariusz nr 2 (A chance Encounter), w którym para terrańskich okrętów staje naprzeciwko trzech talońskich. Scenariusz nie należy do szczególnie skomplikowanych, ale pozwala na dosyć obrazowe pokazanie podstawowych mechanizmów, występujących w Talon. Mamy w nim różne klasy okrętów, wyposażonych w różne rodzaje broni i o różnym opancerzeniu. Jak wyglądało to w praktyce? Zapraszam do obejrzenia relacji z rozgrywki.

Po wykonaniu akcji gracz odrzuca wszystkie niewykorzystane w trakcie tury karty i dobiera kolejne w liczbie wyznaczonej aktualnym poziomem wiedzy agentów odmierzanym w uniwersytecie (biały znacznik). Jeżeli w talii gracza nie ma wystarczającej liczby kart, to przetasowywany jest jego stos kart odrzuconych i tworzona jest w ten sposób nowa talia. Znajdą się w niej rzecz jasna wszystkie, zdobyte od ostatniego przetasowania karty. The Shadow Over Westminster jest więc grą deckbuildingową, w której kluczowe znaczenie będzie miało to, jakie kary znalazły się w naszej talii.