GRY-PLANSZOWE.pl

Talon jest więc taktyczną, osadzoną w kosmosie, grą wojenną dla dwóch graczy. Dwa zdania o jej settingu: w 2112 roku ludzkość dokonała przełomowego odkrycia, otwierającego możliwość kosmicznej eksploracji obszarów, do tej pory niedostępnych z wykorzystaniem tradycyjnych napędów. Nastąpił ponad stuletni okres wielkiego rozkwitu. Kolonizacji odległych planet i dalszego rozwoju. W 2227 okazało się jednak, że ludzkość nie jest jedyną, zdolną do kosmicznej ekspansji rasą. Pierwszy kontakt z Talończykami zakończył się dosyć przypadkowym pojedynkiem dwóch wrogich okrętów, w wyniku którego statek przybyszy został unicestwiony. To wydarzenie stało się początkiem wielkiej wojny, która doprowadziła ludzkość na skraj przepaści…

Salerno to tytuł, dzięki któremu możemy odtworzyć lądowanie Aliantów w kontynentalnych Włoszech w 1943 roku. Dotyczy to zarówno operacji Avalanche (lądowanie pod Salerno) jak i Slapstick (zajęcie Tarentu) i Baytown (zajęcie Półwyspu Kalabryjskiego). Rozgrywkę możemy prowadzić zarówno w oparciu o pełny tryb (cała kampania), jak i krótki, kilkuetapowy i koncentrujący się na samym momencie lądowania alianckich sił na plażach. Do naszej dyspozycji są także trzy scenariusze hipotetyczne, dzięki którym rozegramy bitwę w nieco zmodyfikowanych warunkach. Możemy sprawdzić jak wyglądałby np. desant 82 dywizji powietrzno-desantowej w okolicach Nocery (wyżej na północ).

W grze wydanej przez Sierra Madre Games wcielimy się w rolę jednego z przywołanych przed chwilą hacendado. Początkowo grać będziemy jako lojaliści, deklarując poparcie dla rządów Diaza. Naszym rzeczywistym celem będzie jednak zgromadzenie funduszy i odpowiedniego zaplecza politycznego, pozwalającego na obalenie dyktatora i na zajęcie jego miejsca.

Gra ma klimat. Rezygnacja z symulowania konkretnych bitew, a koncentracja na bohaterach i na towarzyszących im historiach nie jest tylko zabiegiem, mającym na celu ucieczkę od żmudnego odwzorowywania order of battle na planszy. Decyzja była przemyślana i autorzy na całego zabawili się tą hollywoodzką konwencją. Z niezłym efektem bo siadając nad planszą i np. ratując szeregowca Rexa można bardzo łatwo rzucić się w wir rozgrywki i dać się wciągnąć w opowiadaną przy stole historię.

W historii naszego kraju jest raptem kilka dat, które pamięta i które zna, przytłaczająca większość naszych krajan. Jedną z nich, bez dwóch zdań, jest data bitwy pod Grunwaldem: 15 lipca 1410 roku. Przez dziesięciolecia wtłaczano nam konsekwentnie wagę tego wydarzenia i na wszelkie możliwe sposoby gloryfikowano to zwycięstwo. Czy słusznie, tego nie podejmuję się oceniać i wiele kwestii, związanych z tą bitwą pozostaje w dalszym ciągu w sferze mitów i domniemań (nagie miecze, wilcze doły, itd.). Jedno jest jednak pewne: to była jedna z większych batalii toczonych w średniowiecznej Europie i wielkie polsko-litewskie zwycięstwo. Nie powinno w związku z tym dziwić, że bitwa doczekała się również odwzorowania w grach i stanowiła jeden z pierwszych tytułów, wydanych na początku lat dziewięćdziesiątych przez legendarne wydawnictwo Dragon.

To trzecia gra wydana w systemie FAB (Fast Action Battles) po Ardenach i Sycylii, ale pierwsza, która traktuje o konflikcie, nie mającym miejsca w trakcie II wojny światowej. Akcja przenosi nas na Wzgórza Golan, które w 1973 roku stały się terenem zmagań wojsk Izraela i Syrii w trakcie wojny Jom Kippur.

Niewątpliwą mocną stroną Skyway Robbery jest oprawa wizualna gry. Elementy wyglądają bajecznie i świetnie się ze sobą komponują. Grafiki na kartach zostały bardzo solidnie wykonane i w trakcie rozgrywki ewidentnie czuć w powietrzu złodziejski klimat. Dobieranie członków naszej szajki, wyposażanie ich w odpowiedni ekwipunek i przeprowadzanie skoków zostały dobrze pomyślane i setting gry pozostaje jej ważnym elementem.

Partia zajęła mi sporo czasu. Początkowo konsumowała mi go lektura zasad i upewnianie się, że nie zapomniałem o którymś z licznych niuansów. Później z kolei coraz dłużej kontemplowałem nad planszą, zastanawiając się nad najwłaściwszymi ruchami. Niby na mapie mamy tylko po 20 bloczków po każdej ze stron, ale bogactwo możliwości jest wprost powalające. Ta gra to prawdziwy mózgożer – wyłącznie w pozytywnym znaczeniu tego słowa.

Legion Wargames to jedno z moich ulubionych, wojennych wydawnictw. Lubię mało ograne tematy i gry, traktujące o niedotkniętych dotychczas konfliktach, a legioniści celują właśnie w takich pozycjach. Pierwszym ich tytułem, który poznałem było znakomite Ici, c’est la France! The Algerian War of Independence 1954-62, a później były kolejne (Tonkin, Toulon, Dien Bien Phu). Nic więc dziwnego, że z dużym zainteresowaniem śledzę ich aktualne plany wydawnicze i z niecierpliwością czekam na kolejne perełki.

Golan ’73 to gra wojenna, do której podchodziłem początkowo z pewną rezerwą. Z jednej strony o serii FAB słyszałem i czytałem sporo pozytywnych opinii, ale fakt, że ten tytuł tak mozolnie zbierał kolejne zamówienia, wisząc na liście P500, zapalił u mnie lampkę ostrzegawczą. Temat wydawał mi się przedni, więc kiedy pojawiła się szansa na bliższe poznanie tej gry i wyrobienie sobie własnego zdania na jej temat, to z chęcią z niej skorzystałem. I absolutnie nie żałuję.

Gra jest świetna i to co najmniej z kilku powodów.

Pax Renaissance dołącza obok wcześniejszej Pax Porfiriany do listy moich ulubionych gier. To szybki tytuł o olbrzymiej regrywalności. Ze świetnym historycznym tłem i z multum możliwości. Polecam ją każdemu kto poszukuje karcianki z interesującym settingiem, w której trzeba nieźle się nagimnastykować intelektualnie. Zasady nie należą do najprostszych, ale jeżeli sięgniecie już po ten tytuł, to apeluję: nie rezygnujcie po pierwszej partii. Dajcie mu kolejne dwa, trzy podejścia, a gwarantuję, że odkryjecie prawdziwą perełkę.

Skoro o grywalności mowa. To, co dla odmiany oceniam bardzo pozytywnie, to sposób odwzorowania w In the Trenches: Devil Dogs realiów wojny okopowej. Cieszy niezmiernie fakt, że to nie jest system stanowiący kalkę tych drugowojennych i autor zadał sobie trud dostosowania zasad w taki sposób, aby w lepszy sposób oddawały charakter pozycyjnych zmagań. Nieźle wygląda to pod względem reguł dotyczących artylerii, świetnie sprawdzają się też zasady, traktujące o karabinach maszynowych i okopach. Piechota atakująca dobrze okopane cekaemy ponosi horrendalne straty i jej celem jest jak najszybsze doprowadzenie do zwarcia i do uciszenia wrogich gniazd karabinowych.