GRY-PLANSZOWE.pl

kastration pisze: ↑08 sty 2021, 17:47 ... tania jak ukraiński barszcz kupiony u kijowskiego przemytnika kapusty ...

Z tym bym nie przesadzał. To jednak bardzo mała gra. Tacy Paladyni Zachodniego Królestwa kosztowali tyle samo, a gra bardziej mięsista i komponentów ma nieporównanie więcej. Tak, że ten...

Bruno pisze: ↑09 sty 2021, 01:16

kastration pisze: ↑08 sty 2021, 17:47 ... tania jak ukraiński barszcz kupiony u kijowskiego przemytnika kapusty ...

Z tym bym nie przesadzał. To jednak bardzo mała gra. Tacy Paladyni Zachodniego Królestwa kosztowali tyle samo, a gra bardziej mięsista i komponentów ma nieporównanie więcej. Tak, że ten...

Dla mnie Paladyni to takie 5/10, czyli do zapomnienia, choć fakt jeszcze tańsze w przeliczeniu na liczbę komponentów (no ale to dopiero przelicznik). Z kolei Watergate "ma to coś", choć to zapewne moje skrzywienie w stronę CDG i ogólnie tej całej rodziny zapoczątkowanej nieformalnie przez Zimną Wojnę. Także i tu gusta są mocno subiektywne, jak to zwykle bywa. Ciekawią mnie statystyki, jakie osiągacie, o ile ktoś gra więcej w Watergate. Przy premierze społeczność wydawała się jakby bardziej aktywna w tym wątku. Może ktoś ma już kilkanaście rozgrywek i się podzieli, jak to widzi statystycznie. Te nieliczne wtręty strategiczne w spojlerach to miła odmiana, z którą z chęcią się zawsze zapoznaję.

kastration pisze: ↑09 sty 2021, 16:07 Z kolei Watergate "ma to coś", choć to zapewne moje skrzywienie w stronę CDG i ogólnie tej całej rodziny zapoczątkowanej nieformalnie przez Zimną Wojnę.

Tak tylko gwoli ścisłości dopowiem, że TS, choć najpopularniejszy z całej rodziny, nie zapoczątkował nowoczesnych CDG. Dokładnie nie wiem, co było "pierwsze", natomiast z cała pewnością można wskazać przynajmniej kilka popularnych gier, które przed TSem miały tę mechanikę (Hannibal: Rome vs Carthage autorstwa Marka Simonitscha - czyli współcześnie Phalanxowy Hannibal&HAamilcar - to rok 1996, a For the People Marka Hermanna - bodajże 1998). W pewnym sensie Hannibal jest grą nie tylko wojenna, ale - podobnie jak TS - poniekąd polityczną, bo opiera się na uzyskiwaniu przewag w regionach i punktowaniu za nie (podobnie jak TS).

Ale skrótowo to oczywiście TS zapoczątkowało całą rodzinę stricte politycznych CDGów, która wyewoluowała w tak różne projekty, jak Watergate i COIN.

Odi pisze: ↑09 sty 2021, 16:35

kastration pisze: ↑09 sty 2021, 16:07 Z kolei Watergate "ma to coś", choć to zapewne moje skrzywienie w stronę CDG i ogólnie tej całej rodziny zapoczątkowanej nieformalnie przez Zimną Wojnę.

Tak tylko gwoli ścisłości dopowiem, że TS, choć najpopularniejszy z całej rodziny, nie zapoczątkował nowoczesnych CDG. Dokładnie nie wiem, co było "pierwsze", natomiast z cała pewnością można wskazać przynajmniej kilka popularnych gier, które przed TSem miały tę mechanikę (Hannibal: Rome vs Carthage autorstwa Marka Simonitscha - czyli współcześnie Phalanxowy Hannibal&HAamilcar - to rok 1996, a For the People Marka Hermanna - bodajże 1998). W pewnym sensie Hannibal jest grą nie tylko wojenna, ale - podobnie jak TS - poniekąd polityczną, bo opiera się na uzyskiwaniu przewag w regionach i punktowaniu za nie (podobnie jak TS).

Ale skrótowo to oczywiście TS zapoczątkowało całą rodzinę stricte politycznych CDGów, która wyewoluowała w tak różne projekty, jak Watergate i COIN.

Tak, oczywiście pisałem skrótowo. Mam też Hannibala i wiem, na czym te gry i ich związki się opierają. Jakkolwiek, w kwestii popularyzacji "normalnych", tj. w miarę przystępnych gier CDG dla pospólstwa miałem oczywiście na myśli, iż Zimna Wojna odegrała rolę kamienia milowego. Stąd posłużyłem się tym porównaniem w dyskusji. Późniejsze inspiracje uznaję za ciekawe, choć oczywiście nie tak dobre jak TS. Niezmiernie mnie cieszy, że wychodzą takie gry, jak Watergate, które idealnie łączą skompresowany czas rozgrywki z dostarczeniem odpowiedniego wyzwania w przeciąganiu liny. Ciekawe, czy to będzie jakiś nowy trend w wydawaniu szybkich, sprytnych CDG w obliczu przeniesienia ciężkich pozycji z gatunku do Internetu albo... wspomnień części graczy Oby jak najwięcej takich gier jak Watergate także w celach popularyzatorskich. Tu chyba możemy się w miarę zgodzić.

No wiem, trochę się powymądrzałem
To jeszcze polecam Wir Sind das Volk, jeśli nie masz. Również znakomita gra.

Ja Watergate bardzo lubię, ale dla mnie osobiście jest trochę za krótki. Dostrzegam wszystkie zalety takiego rozwiązania, tylko po prostu wolę nieco dłuższe gry. Z drugiej strony idealnie to pasuje do wagi całej sprawy, która - w porównaniu do kilkugodzinnej Zimnej Wojny, dźwigającej temat kilkudziesięcioletniej rywalizacji mocarstw - jest zaledwie marginalna.
Dlatego docelowo wolałbym więcej gier o ciężkości i długości Europe Divided/Wir Sind das Volk w tym segmencie rynku (polityczne CDG).

Ech - szlag by tego Watergate trafił. Mam za sobą ok. 10 partii. Większość z nich ja tłumaczyłem więc powinienem być bardziej doświadczony. I oświadczam - gra jest niezbalansowana. Obojętnie którą stroną gram - zawsze przegrywam! Wyczuwam tu jakąś złośliwość Cramera wycelowaną bezpośrednio we mnie..

Niezależnie czy gram Nixonem czy dziennikarzami - zawsze baty. To jest prosze Lucky Ducków po prostu skandal!

PS Świetna 2-osobówka

Czy Watergate może fajnie chodzić solo? Okazuje się, że może. Dzięki sympatycznemu wariantowi, opublikowanemu już jakiś czas temu na BGG.

Jeżeli chcecie zobaczyć, jak to w praktyce wygląda, to zapraszam do mojej relacji z rozgrywki:

Wojennik TV # 606: Rozgrywka - Watergate (solo) (PL)

Zdarzyło Wam się tak pocisnąć, że kart brakło?
Mnie prawie...na koniec zostało 7 kart...ciekawe co wtedy jak braknie?

Po stronie Nixona jest chyba 6 kart których się nie usuwa z gry, natomiast u dziennikarzy są 3 takie karty plus 7 informatorów. Więc musiałbyś odrzucić praktycznie wszystkich informatorów aby kart zabrakło co chyba się nie zdarza.

Nixon może poświęcać informatorów na Gambita, a wydawca o ile pamiętam też mu może kartę odrzucić. Nie twierdzę, że do 0 ale zejście poniżej 4-5 też już traktuję jako brakowanie kart.

Dorzucam jeszcze angielską wersję recenzji tej świetnej gry:

Wczoraj była moja 4 partia w Watergate, ale 3 z tym samym kolega na przestrzeni kilku miesięcy. Na początku miałem mieszane uczucia co do gry, szczególnie co do kilku bardzo mocnych kart Nixona, jednak wraz z ograniem kart ich rola raczej maleje. Gra jest zazwyczaj od początku do końca na ostrzu noża, intensywna i emocjonująca. Dałem kiedyś 7/10, ale być może jedno oczko do góry trzeba dodać.

Czołem.
Zagiąłem parol na tę grę.
Czy można mówić po kilku partiach o schematyczności i zaniku emocji?
Planuję grać tylko z żoną.
Zastanawia mnie tylko czy to będzie jedna z gier do kolekcji, czy na zasadzie zagraj te kilka razy i sprzedaj.

PytonZCatanu pisze: ↑06 lip 2022, 11:33 Wczoraj była moja 4 partia w Watergate, ale 3 z tym samym kolega na przestrzeni kilku miesięcy. Na początku miałem mieszane uczucia co do gry, szczególnie co do kilku bardzo mocnych kart Nixona, jednak wraz z ograniem kart ich rola raczej maleje. Gra jest zazwyczaj od początku do końca na ostrzu noża, intensywna i emocjonująca. Dałem kiedyś 7/10, ale być może jedno oczko do góry trzeba dodać.

Definitywnie. Znajomość kart jest kluczową, ale nie determinuje końcowego wyniku dwóch doświadczonych graczy. Zawsze na żyletki, niezależnie od wybranej strony..

IMO jedna z najlepiej zbalansowanych asymetrii ever played. U mnie nadal w top10, a kto wie czy nie najlepsza dwuosobowka..

IMO jedna z najlepiej zbalansowanych asymetrii ever played. U mnie nadal w top10, a kto wie czy nie najlepsza dwuosobowka..

Zgadzam się.
Ostatnio nabyłem Watergate i jest to znakomita gra, gdzie najczęściej końcowy wynik zależy od szczegółów i walka toczy się do końca. Najlepszym przykładem są rozgrywki z żoną, która nie lubiła tego typu gier przed Watergate a teraz sama proponuje rozgrywkę.
Absolutny Top dwuosobówek.