burncycle (Josh J. Carlson, Shannon Wedge)

[okienko1234]

Spoiler:

Obejrzałem właśnie recenzję Shut Up & Sit Down:

https://www.youtube.com/watch?v=Qcev-6W2aqE

I chyba właśnie zrozumiałem, że to kompletnie nie jest gra dla mnie.

Już Too Many Bones miało za dużo zasad i za dużo pracy wymagało samo poprawne zrozumienie gry, żeby czerpać z tego przyjemność. Tutaj wydaje się, że to TMB do kwadratu. A co gorsza - jest zbyt dużo losowości, by mieć z tej "ciężkiej pracy" radochę. I to losowości nie bardzo mitygowanej.

Wiem, rozumiem, panowie z SU&SD może trochę przesadzili, a ich tyrada o komponentach jest absurdalna, ale jednak nie sposób się z ich wnioskami nie zgodzić. Większość pracy miśków z CTG włożona jest w sam koncept i komponenty, a za mało - w development.

Burncycle miał być dla mnie pierwszym tytułem CTG, w który zagram z nieukrywaną radochą. Niestety właśnie zrozumiałem, że nawet nie mam ochoty by tej rozgrywki spróbować.

EDYTKA - dodam jeszcze do powyższego, bo przeczytałem właśnie post Curiosity, że setup właśnie zabiłby dla mnie całkowicie chęć posiadania tej gry w kolekcji. Przypomniało mi się jak bardzo upierdliwa w rozkładaniu scenariuszy była Arcadia Quest. Burncycle chyba kończył bym rozkładać grę, dokładnie w momencie w którym AQ skończyłbym grać.

I podkreślę jeszcze raz - z wielką nadzieją czekałem na rozgrywkę w Burncycle, bo temat i przedstawiony świat, to jest absolutny miód. Ale cała reszta zniechęca mnie... Zbyt mocno.

Ledwo minuta oglądania "recenzji" a oni już nie mogli się powstrzymać od onanizowania się tym jak bardzo nie są poprawni politycznie i sygnalizowania wszechogarniającego nas problemu (białego) rasizmu i plastiku.
Never change SUSD.

[Gizmoo]

nie mogli się powstrzymać od onanizowania się

Spoko, ale może byś skupił się na merytorycznych zarzutach ich recenzji? Bo te są całkiem sensowne. Obejrzałem też recenzje Marka Kellyego, który "onanizuje się" nad grami CTG, a pomimo ogólnie pozytywnej recenzji - powtarza się te same zarzuty, nad którymi skupili się goście z SU&SD. Więcej - nawet miłośnicy tej gry, zwracają uwagę na to, co można było zrobić lepiej.

Ja rozumiem, że ktoś może mieć problem z:

wszechogarniającego nas problemu (białego) rasizmu i plastiku.

Ale to forum o grach planszowych, a nie poglądach "lewackich, czy prawackich". Jak mawia mój przyjaciel w takich sytuacjach - "Gówno mnie obchodzi z czym lubisz tosty". Skupiłbym się więc na Burncycle, a nie problemach dystrybucji plastiku na świecie.

Podsumowując. Burncycle ma następujące wady, które powtarzają się w kilku recenzjach:

- Upierdliwy i długotrwały setup.
- Nie najlepiej uporządkowaną instrukcję, z której ciężko nauczyć się gry.
- Sporo wyjątków i corner-casów, co wymaga nieustannego zaglądania do FAQ i instrukcji.
- Sporo losowości.
- Długi czas rozgrywki.
- Słabą dramaturgię rozgrywki (albo wiemy, że wygramy i to zwycięstwo jest mało satysfakcjonujące, albo nie mamy szans na zwycięstwo).

Obejrzałem też gameplay i dla mnie największą wadą jest to, że jest to praktycznie GRA SOLO. Nie widzę potrzeby siadania do tego tytułu z innymi graczami. To kolejna gra po Tainted Grail, czy TWOM, która tylko udaję rozgrywkę multiplayer, a tak na prawdę kilka osób będzie się przy niej raczej nudzić, niż bawić. Więc po głębszym poznaniu tematu - nie jest to gra dla mnie. Nad czym ubolewam i bardzo żałuję, że tak wyszło.

[Probe9]

Obejrzałem też gameplay i dla mnie największą wadą jest to, że jest to praktycznie GRA SOLO. Nie widzę potrzeby siadania do tego tytułu z innymi graczami. To kolejna gra po Tainted Grail, czy TWOM, która tylko udaję rozgrywkę multiplayer, a tak na prawdę kilka osób będzie się przy niej raczej nudzić, niż bawić. Więc po głębszym poznaniu tematu - nie jest to gra dla mnie. Nad czym ubolewam i bardzo żałuję, że tak wyszło.

Jeżeli szukasz gry pod multi od CTG to zdecydowanie najlepiej pod tym względem wypada Cloudspire. TMB jest po środku, natomiast z tego co póki co widziałem to burncycle rzeczywiście jest grą solo, maks pod 2 graczy.

[Curiosity]

No kurde, ale praktycznie o KAŻDEJ kooperacji możesz powiedzieć, że to jest gra solo. Szybki rzut oka na moją kolekcję "coopów" i co my tu mamy? Mam 18 tytułów, które są czystymi kooperacjami i w absolutnie każdą z nich można zagrać samemu (czasami na "dwie ręce"). To nie jest argument. Podałeś przykład TWoM, ale tam nikt nie ma swojej własnej postaci, tylko wszystkie są wspólne. To coś innego i w tej grze trudno się faktycznie przywiązywać do kogokolwiek, bo wszyscy są Twoi i żaden nie jest Twój.

[Irr3versible]

Myślę, że kluczowym nieporozumieniem w tej recenzji jest założenie: all is random.
I to pojawia się już na kluczowym aspekcie wyboru misji, naszych botów itp. Gdzie potem SUSD tworzy kwiatki jak misję, których nie da się przejść - bo nie mamy bota walczącego itp
W instrukcjach jest jasno napisane:

MISSIONS
The game’s mission is chosen during setup of the game. It determines what the bot team must do in order to win. It also dictates which corporation is being played against, the number of floors the mission consists of, and any unique setup or rules that are present in the mission
Rules reference:
"Select any mission card you would like to play, or choose one at random."
"All players may go through the bot cards (looking at their agent side) and freely choose which agent they would like to play. Players may choose their agents in any order and may confer with each other to create a team that will work well together for the chosen mission."

Losowo w core zasadach to wybiera się tylko kapitana z puli korporacji.

Owszem jest wzmianka - dla szybkiej gry losuj sobie wszystko; Ale core design to wybór agentów do celów misji.

Innymi słowy, jeśli recenzent mówi że nie mamy na nic wpływu i że tylko czasem jakaś kombinacja może zadziałać - padło nawet tylko 25% gier daje satysfakcję - a przy okazji pobieżnie czyta podstawowe zasady to chyba mamy problem w kluczowym aspekcie.
Zatem twierdzenia, że to są błędy designu oraz brak należytego testowania są dla mnie bezpodstawne. Można a nawet należy dopasować sobie agentów do misji, można też losowo ale wtedy nie twierdźmy że gra jest wielbłądem.

Dla jasności, nie bronie burncycle bo sam dopiero otrzymałem grę w tym tygodniu. Piszę tylko o sporym przeoczeniu w recenzji, która w moim odczuciu wpływa na finalną opinię.

[Gizmoo]

No kurde, ale praktycznie o KAŻDEJ kooperacji możesz powiedzieć, że to jest gra solo.

No właśnie nie o KAŻDEJ!

W dobrej kooperacji każdy z graczy podejmuje decyzje indywidualnie, dla wspólnego osiągnięcia jakiegoś celu. Przed każdym z graczy stawiane są ciekawe, autonomiczne wybory. Udział każdego gracza dodaje coś do ogólnych wrażeń i generuje fajne emocje przy stole.

W złej kooperacji, za wszystkich może grać jeden z graczy, bo ruchy wszystkich pozostałych graczy są "do ogarnięcia". Jeżeli z łamigłówką potrafi poradzić sobie jeden gracz, to jest to zwyczajnie słaba łamigłówka, a jeżeli gra jeszcze dodatkowo generuje mocniej syndrom gracza alfa - to tym gorzej. Pomijam już zwyczajnie fakt, że czasami dodanie kolejnego gracza wcale nie zmienia gry na ciekawszą, a jedynie wydłuża jej czas.

Piszę to z drobnym prywatnym rozgoryczeniem, bo w ostatnich miesiącach wszystkie kooperacje, w które grałem, były rozczarowujące w mniejszym, lub większym stopniu - właśnie przez wymienione wady.

Oczywiście nie grałem w Burncycle i nie wiem, jakie na prawdę są wrażenia z rozgrywki. Ale zarówno w recenzji SU&SD, jak i w One Stop Co-op, podkreślono, że absolutnie nie ma sensu rozgrywka w więcej osób niż dwie. Czas się potężnie wydłuża, downtime staje się wręcz nieznośny, a gra w najmniejszym stopniu nie staje się ciekawsza.

[sasquach]

W złej kooperacji, za wszystkich może grać jeden z graczy, bo ruchy wszystkich pozostałych graczy są "do ogarnięcia". Jeżeli z łamigłówką potrafi poradzić sobie jeden gracz, to jest to zwyczajnie słaba łamigłówka, a jeżeli gra jeszcze dodatkowo generuje mocniej syndrom gracza alfa - to tym gorzej. Pomijam już zwyczajnie fakt, że czasami dodanie kolejnego gracza wcale nie zmienia gry na ciekawszą, a jedynie wydłuża jej czas.

No to nie znam dobrej kooperacji, bo jak dla mnie wszędzie można ogarnąć zagadkę samemu. Nawet takiego Spirit Island ludzie grają na 3-4 ręce.

[Ardel12]

W dobrej kooperacji każdy z graczy podejmuje decyzje indywidualnie, dla wspólnego osiągnięcia jakiegoś celu. Przed każdym z graczy stawiane są ciekawe, autonomiczne wybory. Udział każdego gracza dodaje coś do ogólnych wrażeń i generuje fajne emocje przy stole.

Daj przykłady tych dobrych kooperacji spełniających ten warunek, bo jestem ciekaw. Ja uwielbiam coop, więc może coś namierzę nowego.

Obejrzałem SUSD oraz NBG i w sumie najbardziej martwi mnie długość rozgrywki, która przy 2-3 piętrach wygląda dla mnie na za długą. Cała reszta mnie nie odstrasza. Nie wiem czemu setup wychodzi na długotrwały i wypada on gorzej od Cloudspire. Patrząc co tam rozkładają to raczej luzior. Nie wiem jak spora losowość nie zapewnia dobrej dramaturgii. To dla mnie dziwne

Porównanie Dhela mi się bardzo spodobała. Czekam na więcej info z rozgrywek.

Jak na razie to w sumie większość wymienianych wad spływa po mnie jak po kaczce. Zasady w grach CTG zawsze pozwalają na wiele i przez to doprowadzają do dziwnych sytuacji, ale jak dotychczas wszystko jest do znalezienia na BGG/FAQ, więc no problem

[Curiosity]

Jak byście chcieli, to mogę wrzucić więcej fotek.



Figurki BARDZO ciężko wychodzą z wypraski. Jak wyjmowałem SERVO, to myślałem, że się połamie. Albo ja ją połamię ze złości

[Irr3versible]

Dodam tylko, że można figurki zmieścić w głównym pudełku.
Naturalnie w wyprasce - musisz jednak ściąć dwa wystające 'separatory' głównego plastikowego insertu. Niestety książeczki lore muszą pozostać w swoim dedykowanym opakowaniu - inaczej całość odstaje nieco poniżej centymetra.

Spoiler:

Oczywiście pudło swoje waży, ale to standard dla ctg

[Ardel12]

Jest i strona kampanii w wersji "preview":
https://gamefound.com/projects/chip-the ... K39yxGjViw
Nowy przeciwnik, nowe roboty i więcej wszystkiego. Kasa odłożona, lisek mam nadzieję, że zrobi zbiórkę

[bajbaj]

W ostatnich dniach sprzęgłem moce i zagrałem kilka razy w burncycle. Całość szczegółowych wrażeń i przemyśleń jest ujęta w spoiler. Przed spoilerem jest jednak miejsce na odszczekanie przeze mnie wstępnej oceny gry po instrukcji i gameplayach (których - jak się okazało - nie bardzo rozumiałem) - to nie jest zagadka logiczna a la misje solo w Cloudspire, ale pełna zwrotów akcji i klimatu skradanka z fajnym budowaniem postaci. Po kilku grach śmiało mogę powiedzieć - uwielbiam tę grę. Chcę więcej, więcej, więcej!

Spoiler:

TEMAT
O tym już wiele pisano. Akcja dzieje się daleko w przyszłości. W przyszłości już po wyginięciu ludzi, a w zasadzie po ich samozagładzie. Ludzkość wyginęła, ale przetrwały jej dzieła, czyli roboty, które rozwinęły wyższe formy świadomości. Po iluś tam latach, nabywając zapewne odruchów w ludzkim stylu, robotom zrobiło się smutno i postanowiły dać ludzkości drugą szansę. Odrodzenie się ludzkości dość szybko doprowadziło do napięć z robotami, które przerodziły się najpierw w próby, a później w cały program takiego zainfekowania kodów źródłowych robotów, aby pozbawić ich funkcji wyższego rzędu i znów nad nimi panować oraz wykorzystywać jako tanią siłę roboczą (dosłownie i w przenośni ). Jak w ludzkim świecie, także u robotów pojawiła się partyzantka, której celem jest odzyskanie sprawczości robotów. Ma to być zrealizowane poprzez sukces w wielu misjach nakierowanych na włamania do siedzib korporacji najbardziej nękających roboty i pozyskanie fragmenty ukradzionego robotom kodu źródłowego.

Z tematem było u mnie różnie - najpierw wrażenie WOW! (unikalne, taka dystopia na odwrót), potem (gdy oglądałem gameplaye i czytałem instrukcję) wydawało mi się to ciekawe, ale dość suche, tj. niezbyt przekładające się na mechaniki gry. W końcu zagrałem i wszystko zaskoczyło - temat znakomicie łączy się z mechanikami. Ja przynajmniej czuję, że dokonuję włamu do korpo, że z każdą pozyskaną partią kodu moje bociki są mocniejsze. Klimatu grze dodaje coś, czego początkowo się najbardziej obawiałem, czyli połączenie gry na de facto dwóch planszach (budynek korporacji i sieć internetowa korpo). Boty wchodzą i włamują się do korporacji zarówno fizycznie, jak i sieciowo. Myślałem, że będzie to upierdliwe, a bardzo mi się spodobało.

WYKONANIE
Jest tak jak to robi Chip Theory Games. Wysokiej jakości neopren, ładnie poobszywany, ciężkie żetony pokerowe, plastikowe karty, kości z nadrukiem laserowym. Wszystko wygląda znakomicie i obcowanie z grą sprawia mi ogromną przyjemność. Graficznie gra też mi się bardzo podoba. Na razie nie mam magnetycznych mosiężnych figurek robotów i nie wiem, czy je dodać czy też nie ... ponieważ w tym widoku 2D wszystko jest bardzo czytelne. Z innych rzeczy Tyrek zwrócił już uwagę na świetne pojemniczki na małe elementy gry - też uważam, że są znakomite (są zakręcene, a nie na klips, nic się nie wysypuje podczas otwierania). Znakomity jest też multistojak na wszystkie decki kart, których używamy w grze.

Ale, ale ... mam kilka uwag. Pierwsze natury technicznej - tak jak zapowiadał wydawca karty są cieńsze niż w TMB, cieńszy jest także papier w trzech instrukcjach do gry. To tłumaczył Ghillie już wielokrotnie - przy grubszym papierze musieliby już to bindować, a jakoś im to nie odpowiadało. Druga uwaga dotyczy jakości - przynajmniej u mnie występuje problem w jakością kości - już po kilku grach mam ślady użytkowania na kościach niebieskich (kości podstawowe - najczęściej używane), pojawiają się także ślady na żółtych. CTG już pisali, że mają świadomość tego, że w części nakładu takie problemy mogą występować. Cóż, podniszczę bardziej, założę ticket i za trzy tygodnie będę miał w domu lepszy komplet zastępczy. Już reklamowałem kości do TMB i błyskawicznie odesłali zamienniki.

INSTRUKCJA
Instrukcje do gry są trzy: (1) Learn to Play - wprowadzenie w zasady gry, zawierające początek tutorialowej misji, (2) Rules reference - kompletne zasady gry, ułożone alfabetycznie, raczej do poszukiwania treści w trakcie gry, (3) Floorplan book - rozkład pomieszczeń poszczególnych korpo na kolejnych piętrach.

Mam podobne zdanie jak Tyrek, pomimo, że to ogrom materiału do przeczytania (Learn to Play + Rules reference to ponad 80 stron), to wszystko jest bardzo dobrze przygotowane. Ok, jestem przyzwyczajony do instrukcji CTG i wiem, że to są dokumentacje techniczne gry zazwyczaj. Tutaj świetnie w grę wprowadza tutorial i każdemu polecam rozegrać misję tutorialową. Jej początek jest w Learn to play, część dalszej części w materiałach na stronie supportu CTG, a pozostałą część można już grać samemu). Z koei Rules reference sprawia, że nie musimy szukać w instrukcji potrzebnych detali. Na końcu jest alfabetyczny indeks terminów, wybieramy określoną stronę i mamy!

SETUP
Czytałem już różne opinie na temat setupu gry. Zabawne, że były to niekiedy opinie skrajne (długi vs. krótki), zazwyczaj niepoparte jednak wyjaśnieniem, co i dla kogo te terminy oznaczają. Zanim przejdę do właściwego setupu, to napiszę tylko, że już w pudle sporo rzeczy jest posegregowanych (np. karty w stojaku). W instrukcji mamy wytyczne jak najlepiej (w ocenie wydawców) posegregować żetony i kostki w pudełkach. Faktycznie, to, co proponują jest bardzo ergonomiczne podczas gry. Wreszcie o setupie właściwym. Otwieramy pudło i ... ile minut potrzebujemy, aby rozłożyć grę i zacząć grać? Napiszę tak, jeśli miałbym wybrać losową misję, losowe boty i losowego kapitana, to przygotowanie gry zajęłoby mi najpewniej 5-7 minut. Wyciągamy kartę misji, otwieramy Floorplan book i wiemy, co będziemy układać. Bierzemy matę, szukamy zazwyczaj od 7 do 10 neoprenowych pomieszczeń, które na niej układamy. Zerkamy na kartę misji, czy nie ma tam jakiś wyłączeń/dodatków. Jeśli nie, to dajemy żetony terminali i cache na swoje miejsca. Losujemy żeton kapitana, bierzemy jego kartę, na jej podstawie dokładamy losowych strażników we wskazane miejsca. Bierzemy karty robotów - jeden moduł sterujący misją i pozostali to agenci, wkładamy je pod neopren. Dobieramy pudełeczka z pingami w odpowiednim kolorze. Rozkładamy planszę sieci, wkładamy kostki i i pingi i ... możemy grać! Serio, to tylko kilka minut. Ale, ale, ale - w powyższym opisie zakładałem, że wszystko dobieramy losowo, co nie jest optymalnym sposobem gry w burncycle. Gdy chcemy zastanowić się, który robot będzie modułem sterującym, a które agentami i jeszcze zoptymalizować to względem specyfiki korporacji oraz wymagań misji, to ... możemy i przez godzinę się nad tym głowić To już jednak specyfika tej gry - częścią zabawy jest właśnie wybór ciekawego zespołu pod konkretną misję. W końcu partyzantka nie działa bezmyślnie i nie rozdziela zadań losowo! Dla mnie te kwadranse spędzane nad wyborem zespołu, konfrontowaniem ich początkowych i ewentualnych późniejszych mocy z zagrożeniami ze strony korpo i specyfiką misji, to gra w grze i czysta przyjemność. Nikt mnie przy tym nie naciska, ponieważ ... gram solo (o tym jednak dalej).

ROZGRYWKA
Na początek banał - burncycle to złożona gra Samo ogarnięcie zasad to już spore wyzwanie, tym bardziej, że niektóre mechaniki, na początek mogą się wydawać mało intuicyjne. Po poznaniu zasad złożoność gry wyraża się przede wszystkim w licznych wymiarach rozgrywki, z którymi mamy do czynienia. Postaram się je przybliżyć. Ja dostrzegam następujące wymiary rozgrywki:
1. Wybór ekipy względem misji (już o tym pisałem wyżej, możemy oczywiście dobrać ekipę losowo)
2. Strategia zrealizowania zadania na poszczególnych piętrach korporacji (fizyczne poruszanie się po budynku korpo)
3. Taktyczna realizacja tej strategii, a czasem jej modyfikacja, wynikająca z nieprzewidzianych zdarzeń z grze (jedne ułatwiają, inne utrudniają realizację misji).
4. Programowanie akcji i ich optymalizacja w burncycle (program modułu sterującego)
5. Walka w sieci - na osobnej planszy staramy się włamać do systemu, nie zostać namierzonymi przez korpo (albo zostać tylko po to, by wyautować robala który nas namierza) i wpłynąć w różny sposób na misję.
6. Rozwój postaci - dość klasycznie, startujemy z "golasem", którego możemy ulepszać podczas rozgrywki (a jest tu co robić...).

Oczywiście każdy z powyższych wymiarów rozgrywki także można porozbijać na mniejsze części.

O wyborze ekipy już pisałem, więc to prawię pominę. Napiszę tylko tyle, że jeden robot zawsze będzie pełnił funkcję modułu sterującego (każda karta robota jest dwustronna, na jednej jest robot-agent, na drugiej robot-moduł sterujący). To bardzo ciekawe rozwiązanie, ponieważ moduł sterujący nie rozgrywa własnych tur, a jest fizycznie obecny na planszy. To agenci, czyli roboty-gracze, muszą w ramach swoich akcji poruszać nim (np. dzielić z nim punkty ruchu), zlecać mu otwarcie drzwi etc. Często cele misji są inne dla robotów-agentów, a inne dla modułu sterującego. Moduł sterujący ma zawsze jakiś specyficzny skill, który fajnie zoptymalizować pod kątem misji i umiejętności robotów-agentów.

Mając do rozegrania określoną misję i dane roboty wiemy, co mamy zrobić. Np. pozyskać pięć cache z pomieszczeń, w których są kanały wentylacyjne, gdzie każde otwarcie drzwi lub rozwalenie ściany zwiększa poziom zagrożenia. I mamy początkową zagwozdkę, jak, gdzie, w jakiej kolejności chcemy pójść. Tj. kto, gdzie. Na tym etapie już są pierwsze utrudniania - losowo dobieramy kapitana, którego karta wskazuje, gdzie umieszczamy jak silnych strażników. Ale tych też dobieramy losowo i ... robi się już mega ciekawie. Raz będą to typy w zasadzie mechanicznie patrolujące korytarze wedle typowych dla nich tras (np. w przód i w tył po linii albo po zewnętrznym obwodzie korytarza), innym razem będzie to typ, który będzie zawsze szedł do najbliższych zamkniętych drzwi i je nam na powrót zamykał (a przecież wydaliśmy akcję, żeby je otworzyć!). Jeszcze innym razem np. kapitan będzie uganiał się za naszym modułem sterującym, więc albo będziemy nim uciekać, albo zbunkrujemy go w niewidocznym miejscu (hiding spot). Do tego każdy strażnik ma określoną moc - może wysycać z nas energię, przytrzymywać etc. Tu strategia już zaczyna łączyć się z taktyką, a tej taktyki mamy tu bardzo dużo.

Taktyki jest bardzo dużo, ponieważ jest bardzo wiele niewiadomych w grze, tj. elementów, których zagranie coś przyniesie, ale nie wiemy dokładnie co. W większości wypadków wiemy, czy coś dobrego, czy złego, a w innych nie. Aby oddać wagę tego wymiaru rozgrywki wymienię losowe i zmienne elementy w grze:
1. Losowy dobór kapitana i pozostałych strażników wpływający na to kto i jak będzie patrolował korytarze, kogo ścigał w pierwszej kolejności i co nam zrobi, gdy nas złapie.
2. Rzucanie kostkami w celu zdobywania punktów akcji. Każdy robot ma limit energii, który może mieć, ten limit energii to równocześnie jakby punkty życia i zasób podstawowych kostek robota, którymi (wraz z ulepszonymi) rzucamy, aby zdobyć punkty akcji potrzebne do wykonywania akcji ruchu, oszołamiania strażników, a nawet ich likwidowania, rozwalania ścian, włamywania się do terminali, otwierania siłą drzwi etc. Decydujemy ile kostek poświęcić na daną akcję, rzucając je dopiero po podjęciu decyzji co do liczby. Weźmiemy mało, to może nam zabraknąć punktów, aby otworzyć drzwi, czy dojść w wymarzone miejsce. Za dużo z kolei to ryzyko zmarnowania cennych punktów, które mogłyby zostać wydatkowane w innej akcji.
3. Losowo dobierane karty: (1) terminali, (2) wyposażenia, (3) modyfikacji, (4) sieci, (5) imperatywy oraz (6) keypadów. Dochodzimy do drzi i dociągamy kartę. Raz okazuje się, że drzwi są otwarte, innym razem, że akurat mamy skill pozwalający pominąć dane wymaganie, jeszcze innym razem decydujemy się rzucić kostkami, aby otworzyć drzwi siłą, a jeszcze innym razem walimy robocią pięścią w drzwi i nic - wymagań nie spełniamy, a siłą nie otworzymy, bo to wzmocnione drzwi... Podobnie, dochodzimy do terminala, dociągamy kartę i dopiero widzimy, co daje ten punkt dostępowy. Zazwyczaj daje coś fajnego, ale możliwości są różne. Karty sieci dobieramy z kolei po to, by myszkując po sieci internetowej korporacji, móc zgarniać dodatkowe bonusy, a tu dodatkowo obniżymy zagrożenie w systemie zabezpieczającym, a tu odeślemy robala korporacji poza system, a innym razem znajdziemy kod żródłowy moda, który będziemy mogli zainstalować u siebie albo który posłuży nam do jednorazowego boosta energetycznego. Game changerami potrafią być karty wyposażenia. Tu CTG zrobiło cudowną robotę! To, co napiszę, będzie odnosiło się do przykładów z podstawki oraz dodatku Biodefend, który zawiera też różne dodatkowe karty. Sporo z tych przedmiotów, które znajdujemy daje nam dodatkową kostkę, która jest taką super-kostką gearlocka w TMB. Może to być np. zrobiona domowym sposobem bomba dymna, która po wyrzuceniu daje nam niewidoczność w jej okolicy. Na jak długo i na jakim obszarze, to zależy, od tego co wyrzucimy. Innym razem, to super młotek, którym gdy dobrze trzepniemy, to możemy i kapitana wyeliminować z gry. Jeszcze innym razem, to dodatkowy zestaw np. baterii, który sprawia, że mamy dodatkowy zasób energii, czyli kostkę do rzucania w celi uzyskania punktów akcji. Niektóre z tych elementów wyposażenia są tak mocne (choć czasem jednorazowe), że prowadzą do zmiany strategii. Ok, może zaryzykować i spróbować wyautować tego drania, co nam drzwi zamyka? Ja uwielbiam takie "puszjolaki" w grach, więc i to mi się niezmiernie podoba.
Edit: 4. Niespodzianki w pokojach. Większość pomieszczeń jest oznaczona symbolami jednej albo dwóch białych kostek. Przy pierwszym wejściu do pomieszczenia (ew. korzystając ze skilla, który to umożliwia bez wchodzenia), rzucamy i okazuje się, czy w pomieszczeniu jest odblokowany terminal, czy doładowanie mocy, czy może strażnik albo i dwóch. Może nam też wyskoczyć np. przy dwóch kostkach zestaw typu strażnik + zablokowanie drzwi. I mamy problem

Grą w grze jest też ustawiania burncycle, czyli jakby programu sterującego naszą akcją, który z jednej strony umożliwia nam podejmowanie akcji (liczba aktywnych slotów i żetonów w burncycle pokazuje, ile akcji możemy wykonać), a z drugiej umożliwia nam zoptymalizowanie działań. Pewne żetony dają nam dodatkowe punkty ruchu, jeśli wykonujemy akcję ruchu, inne pozwalają pominąć jeden warunek przy otwieraniu drzwi, jeszcze inne dobrać np. nie tylko kartę sieci, ale i wykonać dodatkowo inną dowolną akcję. Oczywiście zawsze możemy zrobić, co dusza zapragnie i olać te kolory, ale ... wtedy tracimy właśnie całe zoptymalizowanie, czyli te małe bonusy, które w dużej liczbie mogą bardzo ułatwić realizację misji. Zarządzanie burncycle, ustawianie się we właściwych pomieszczeniach przed rebootem (co nam daje żetony do burncycle), to ważny element gry.

Kolejna gra w grze to walka w sieci. Wraz z początkiem misji nie tylko fizycznie włamujemy się do korpo, ale i sieciowo. Pod koniec tury każdego z agentów, za każdy żeton w burncycle możemy wykonać ruch w sieci. Podstawowe żetony dają nam mały ruch, ale już dedykowane (physical, utylity i tech) pozwalaja na dalszy ruch i częstsze lądowanie na hubach, co nam daje określony bonus. To jak włam do sieci i znalezienie w niej ważnego folderu, czy wejście do programu sterującego, co pozwala naj się doładować energetycznie, zmniejszyć zagrożenie, zwiększyć swoją siłę w sieci. Dodatkowo mając na ręce karty sieci, które zawierają określone wymagania, możemy dostać dodatkowe "nagrody", jeśli te wymagania zrealizujemy. Oczywiście w sieci nie jesteśmy samy, namierza nas korporacja, która też w sieci wykonuje własną turę i może nas odciąć od dostępu, zwiększyć poziom zagrożenia etc.

Wreszcie rozwój postaci. Każdy robot ma dedykowaną kartę, na której wskazana jest jego specyficzna umiejętność, dodatkowe umiejki możliwe do odblokowania, rodzaje żetonów tworzące podstawowa i ew. ulepszoną pulę tego robota, podstawowy limit energii, wskazujący liczbę podstawowych kostek, które będę w dyspozycji, ale także limity kostek ulepszonych (zaawansowanych i elitarnych - każdy kolejny poziom daje większe szanse na większą liczbę punktów na ściankach). Do tego każdy robot ma dwa sloty na wyposażenie lub modyfikacje. Pozwala to naprawdę na sporą kustomizację robotów. A każdy z nich jest naprawdę unikalny! Jeden pozwala zmieniać wartości na ściankach kostek, inny - mistrz terminali - pozwala do wzięcie darmowego bonusu z terminali i robienie różnych twistów w sieci, kolejny ma umiejętność zmiany "twarzy" i przybierania postaci strażników (aż się stary Terminator przypomina...), a także ich cichego eliminowania w tej sposób, jeszcze inny ma drona zwiadowczego, który z odpowiednim ulepszeniem może stunować strażników na jedną turę, co pozwala nam np. wejść do pomieszczenia, odpalić terminal i wyjść niezauważonym.

To wszystko bardzo mnie kupiło. Pomimo wcześniejszych stęków i braku przekonania, co do pomysłu na grę i emocji, które może generować, obecnie uważam, że to cudowna gra. Chcę grać, grać i grać. Poczucie zagrożenia, niepewności towarzyszy mi cały czas, kamień na sercu ciągle obecny, finalny sukces jest wielkim WOW! Co ważne zagrożenie w tej grze rośnie powoli, na początku nic nie zwiastuje problemów, ale pod koniec wszystko przyspiesza - w dwóch spośród moich rozgrywek wygrałem w ostatniej możliwej rundzie. Raz prawie ubili mnie strażnicy i na szczęście w ostatnim momencie moduł sterujący wszedł na pole, na którym miał się znaleźć. Innym razem poziom zagrożeń był już tak duży, że kolejna aktywacja korporacji zakończyłaby grę.

RAZEM
Podsumowując: dla mnie cudo i mocny kandydat na grę roku, w którą mogę grać sam lub w dwie osoby (na więcej nie polecam, bo rozgrywka może się bardzo wydłużyć).

[Dhel]

W ostatnich dniach sprzęgłem moce i zagrałem kilka razy w burncycle. Całość szczegółowych wrażeń i przemyśleń jest ujęta w spoiler. Przed spoilerem jest jednak miejsce na odszczekanie przeze mnie wstępnej oceny gry po instrukcji i gameplayach (których - jak się okazało - nie bardzo rozumiałem) - to nie jest zagadka logiczna a la misje solo w Cloudspire, ale pełna zwrotów akcji i klimatu skradanka z fajnym budowaniem postaci. Po kilku grach śmiało mogę powiedzieć - uwielbiam tę grę. Chcę więcej, więcej, więcej!

Spoiler:

TEMAT
O tym już wiele pisano. Akcja dzieje się daleko w przyszłości. W przyszłości już po wyginięciu ludzi, a w zasadzie po ich samozagładzie. Ludzkość wyginęła, ale przetrwały jej dzieła, czyli roboty, które rozwinęły wyższe formy świadomości. Po iluś tam latach, nabywając zapewne odruchów w ludzkim stylu, robotom zrobiło się smutno i postanowiły dać ludzkości drugą szansę. Odrodzenie się ludzkości dość szybko doprowadziło do napięć z robotami, które przerodziły się najpierw w próby, a później w cały program takiego zainfekowania kodów źródłowych robotów, aby pozbawić ich funkcji wyższego rzędu i znów nad nimi panować oraz wykorzystywać jako tanią siłę roboczą (dosłownie i w przenośni ). Jak w ludzkim świecie, także u robotów pojawiła się partyzantka, której celem jest odzyskanie sprawczości robotów. Ma to być zrealizowane poprzez sukces w wielu misjach nakierowanych na włamania do siedzib korporacji najbardziej nękających roboty i pozyskanie fragmenty ukradzionego robotom kodu źródłowego.

Z tematem było u mnie różnie - najpierw wrażenie WOW! (unikalne, taka dystopia na odwrót), potem (gdy oglądałem gameplaye i czytałem instrukcję) wydawało mi się to ciekawe, ale dość suche, tj. niezbyt przekładające się na mechaniki gry. W końcu zagrałem i wszystko zaskoczyło - temat znakomicie łączy się z mechanikami. Ja przynajmniej czuję, że dokonuję włamu do korpo, że z każdą pozyskaną partią kodu moje bociki są mocniejsze. Klimatu grze dodaje coś, czego początkowo się najbardziej obawiałem, czyli połączenie gry na de facto dwóch planszach (budynek korporacji i sieć internetowa korpo). Boty wchodzą i włamują się do korporacji zarówno fizycznie, jak i sieciowo. Myślałem, że będzie to upierdliwe, a bardzo mi się spodobało.

WYKONANIE
Jest tak jak to robi Chip Theory Games. Wysokiej jakości neopren, ładnie poobszywany, ciężkie żetony pokerowe, plastikowe karty, kości z nadrukiem laserowym. Wszystko wygląda znakomicie i obcowanie z grą sprawia mi ogromną przyjemność. Graficznie gra też mi się bardzo podoba. Na razie nie mam magnetycznych mosiężnych figurek robotów i nie wiem, czy je dodać czy też nie ... ponieważ w tym widoku 2D wszystko jest bardzo czytelne. Z innych rzeczy Tyrek zwrócił już uwagę na świetne pojemniczki na małe elementy gry - też uważam, że są znakomite (są zakręcene, a nie na klips, nic się nie wysypuje podczas otwierania). Znakomity jest też multistojak na wszystkie decki kart, których używamy w grze.

Ale, ale ... mam kilka uwag. Pierwsze natury technicznej - tak jak zapowiadał wydawca karty są cieńsze niż w TMB, cieńszy jest także papier w trzech instrukcjach do gry. To tłumaczył Ghillie już wielokrotnie - przy grubszym papierze musieliby już to bindować, a jakoś im to nie odpowiadało. Druga uwaga dotyczy jakości - przynajmniej u mnie występuje problem w jakością kości - już po kilku grach mam ślady użytkowania na kościach niebieskich (kości podstawowe - najczęściej używane), pojawiają się także ślady na żółtych. CTG już pisali, że mają świadomość tego, że w części nakładu takie problemy mogą występować. Cóż, podniszczę bardziej, założę ticket i za trzy tygodnie będę miał w domu lepszy komplet zastępczy. Już reklamowałem kości do TMB i błyskawicznie odesłali zamienniki.

INSTRUKCJA
Instrukcje do gry są trzy: (1) Learn to Play - wprowadzenie w zasady gry, zawierające początek tutorialowej misji, (2) Rules reference - kompletne zasady gry, ułożone alfabetycznie, raczej do poszukiwania treści w trakcie gry, (3) Floorplan book - rozkład pomieszczeń poszczególnych korpo na kolejnych piętrach.

Mam podobne zdanie jak Tyrek, pomimo, że to ogrom materiału do przeczytania (Learn to Play + Rules reference to ponad 80 stron), to wszystko jest bardzo dobrze przygotowane. Ok, jestem przyzwyczajony do instrukcji CTG i wiem, że to są dokumentacje techniczne gry zazwyczaj. Tutaj świetnie w grę wprowadza tutorial i każdemu polecam rozegrać misję tutorialową. Jej początek jest w Learn to play, część dalszej części w materiałach na stronie supportu CTG, a pozostałą część można już grać samemu). Z koei Rules reference sprawia, że nie musimy szukać w instrukcji potrzebnych detali. Na końcu jest alfabetyczny indeks terminów, wybieramy określoną stronę i mamy!

SETUP
Czytałem już różne opinie na temat setupu gry. Zabawne, że były to niekiedy opinie skrajne (długi vs. krótki), zazwyczaj niepoparte jednak wyjaśnieniem, co i dla kogo te terminy oznaczają. Zanim przejdę do właściwego setupu, to napiszę tylko, że już w pudle sporo rzeczy jest posegregowanych (np. karty w stojaku). W instrukcji mamy wytyczne jak najlepiej (w ocenie wydawców) posegregować żetony i kostki w pudełkach. Faktycznie, to, co proponują jest bardzo ergonomiczne podczas gry. Wreszcie o setupie właściwym. Otwieramy pudło i ... ile minut potrzebujemy, aby rozłożyć grę i zacząć grać? Napiszę tak, jeśli miałbym wybrać losową misję, losowe boty i losowego kapitana, to przygotowanie gry zajęłoby mi najpewniej 5-7 minut. Wyciągamy kartę misji, otwieramy Floorplan book i wiemy, co będziemy układać. Bierzemy matę, szukamy zazwyczaj od 7 do 10 neoprenowych pomieszczeń, które na niej układamy. Zerkamy na kartę misji, czy nie ma tam jakiś wyłączeń/dodatków. Jeśli nie, to dajemy żetony terminali i cache na swoje miejsca. Losujemy żeton kapitana, bierzemy jego kartę, na jej podstawie dokładamy losowych strażników we wskazane miejsca. Bierzemy karty robotów - jeden moduł sterujący misją i pozostali to agenci, wkładamy je pod neopren. Dobieramy pudełeczka z pingami w odpowiednim kolorze. Rozkładamy planszę sieci, wkładamy kostki i i pingi i ... możemy grać! Serio, to tylko kilka minut. Ale, ale, ale - w powyższym opisie zakładałem, że wszystko dobieramy losowo, co nie jest optymalnym sposobem gry w burncycle. Gdy chcemy zastanowić się, który robot będzie modułem sterującym, a które agentami i jeszcze zoptymalizować to względem specyfiki korporacji oraz wymagań misji, to ... możemy i przez godzinę się nad tym głowić To już jednak specyfika tej gry - częścią zabawy jest właśnie wybór ciekawego zespołu pod konkretną misję. W końcu partyzantka nie działa bezmyślnie i nie rozdziela zadań losowo! Dla mnie te kwadranse spędzane nad wyborem zespołu, konfrontowaniem ich początkowych i ewentualnych późniejszych mocy z zagrożeniami ze strony korpo i specyfiką misji, to gra w grze i czysta przyjemność. Nikt mnie przy tym nie naciska, ponieważ ... gram solo (o tym jednak dalej).

ROZGRYWKA
Na początek banał - burncycle to złożona gra Samo ogarnięcie zasad to już spore wyzwanie, tym bardziej, że niektóre mechaniki, na początek mogą się wydawać mało intuicyjne. Po poznaniu zasad złożoność gry wyraża się przede wszystkim w licznych wymiarach rozgrywki, z którymi mamy do czynienia. Postaram się je przybliżyć. Ja dostrzegam następujące wymiary rozgrywki:
1. Wybór ekipy względem misji (już o tym pisałem wyżej, możemy oczywiście dobrać ekipę losowo)
2. Strategia zrealizowania zadania na poszczególnych piętrach korporacji (fizyczne poruszanie się po budynku korpo)
3. Taktyczna realizacja tej strategii, a czasem jej modyfikacja, wynikająca z nieprzewidzianych zdarzeń z grze (jedne ułatwiają, inne utrudniają realizację misji).
4. Programowanie akcji i ich optymalizacja w burncycle (program modułu sterującego)
5. Walka w sieci - na osobnej planszy staramy się włamać do systemu, nie zostać namierzonymi przez korpo (albo zostać tylko po to, by wyautować robala który nas namierza) i wpłynąć w różny sposób na misję.
6. Rozwój postaci - dość klasycznie, startujemy z "golasem", którego możemy ulepszać podczas rozgrywki (a jest tu co robić...).

Oczywiście każdy z powyższych wymiarów rozgrywki także można porozbijać na mniejsze części.

O wyborze ekipy już pisałem, więc to prawię pominę. Napiszę tylko tyle, że jeden robot zawsze będzie pełnił funkcję modułu sterującego (każda karta robota jest dwustronna, na jednej jest robot-agent, na drugiej robot-moduł sterujący). To bardzo ciekawe rozwiązanie, ponieważ moduł sterujący nie rozgrywa własnych tur, a jest fizycznie obecny na planszy. To agenci, czyli roboty-gracze, muszą w ramach swoich akcji poruszać nim (np. dzielić z nim punkty ruchu), zlecać mu otwarcie drzwi etc. Często cele misji są inne dla robotów-agentów, a inne dla modułu sterującego. Moduł sterujący ma zawsze jakiś specyficzny skill, który fajnie zoptymalizować pod kątem misji i umiejętności robotów-agentów.

Mając do rozegrania określoną misję i dane roboty wiemy, co mamy zrobić. Np. pozyskać pięć cache z pomieszczeń, w których są kanały wentylacyjne, gdzie każde otwarcie drzwi lub rozwalenie ściany zwiększa poziom zagrożenia. I mamy początkową zagwozdkę, jak, gdzie, w jakiej kolejności chcemy pójść. Tj. kto, gdzie. Na tym etapie już są pierwsze utrudniania - losowo dobieramy kapitana, którego karta wskazuje, gdzie umieszczamy jak silnych strażników. Ale tych też dobieramy losowo i ... robi się już mega ciekawie. Raz będą to typy w zasadzie mechanicznie patrolujące korytarze wedle typowych dla nich tras (np. w przód i w tył po linii albo po zewnętrznym obwodzie korytarza), innym razem będzie to typ, który będzie zawsze szedł do najbliższych zamkniętych drzwi i je nam na powrót zamykał (a przecież wydaliśmy akcję, żeby je otworzyć!). Jeszcze innym razem np. kapitan będzie uganiał się za naszym modułem sterującym, więc albo będziemy nim uciekać, albo zbunkrujemy go w niewidocznym miejscu (hiding spot). Do tego każdy strażnik ma określoną moc - może wysycać z nas energię, przytrzymywać etc. Tu strategia już zaczyna łączyć się z taktyką, a tej taktyki mamy tu bardzo dużo.

Taktyki jest bardzo dużo, ponieważ jest bardzo wiele niewiadomych w grze, tj. elementów, których zagranie coś przyniesie, ale nie wiemy dokładnie co. W większości wypadków wiemy, czy coś dobrego, czy złego, a w innych nie. Aby oddać wagę tego wymiaru rozgrywki wymienię losowe i zmienne elementy w grze:
1. Losowy dobór kapitana i pozostałych strażników wpływający na to kto i jak będzie patrolował korytarze, kogo ścigał w pierwszej kolejności i co nam zrobi, gdy nas złapie.
2. Rzucanie kostkami w celu zdobywania punktów akcji. Każdy robot ma limit energii, który może mieć, ten limit energii to równocześnie jakby punkty życia i zasób podstawowych kostek robota, którymi (wraz z ulepszonymi) rzucamy, aby zdobyć punkty akcji potrzebne do wykonywania akcji ruchu, oszołamiania strażników, a nawet ich likwidowania, rozwalania ścian, włamywania się do terminali, otwierania siłą drzwi etc. Decydujemy ile kostek poświęcić na daną akcję, rzucając je dopiero po podjęciu decyzji co do liczby. Weźmiemy mało, to może nam zabraknąć punktów, aby otworzyć drzwi, czy dojść w wymarzone miejsce. Za dużo z kolei to ryzyko zmarnowania cennych punktów, które mogłyby zostać wydatkowane w innej akcji.
3. Losowo dobierane karty: (1) terminali, (2) wyposażenia, (3) modyfikacji, (4) sieci, (5) imperatywy oraz (6) keypadów. Dochodzimy do drzi i dociągamy kartę. Raz okazuje się, że drzwi są otwarte, innym razem, że akurat mamy skill pozwalający pominąć dane wymaganie, jeszcze innym razem decydujemy się rzucić kostkami, aby otworzyć drzwi siłą, a jeszcze innym razem walimy robocią pięścią w drzwi i nic - wymagań nie spełniamy, a siłą nie otworzymy, bo to wzmocnione drzwi... Podobnie, dochodzimy do terminala, dociągamy kartę i dopiero widzimy, co daje ten punkt dostępowy. Zazwyczaj daje coś fajnego, ale możliwości są różne. Karty sieci dobieramy z kolei po to, by myszkując po sieci internetowej korporacji, móc zgarniać dodatkowe bonusy, a tu dodatkowo obniżymy zagrożenie w systemie zabezpieczającym, a tu odeślemy robala korporacji poza system, a innym razem znajdziemy kod żródłowy moda, który będziemy mogli zainstalować u siebie albo który posłuży nam do jednorazowego boosta energetycznego. Game changerami potrafią być karty wyposażenia. Tu CTG zrobiło cudowną robotę! To, co napiszę, będzie odnosiło się do przykładów z podstawki oraz dodatku Biodefend, który zawiera też różne dodatkowe karty. Sporo z tych przedmiotów, które znajdujemy daje nam dodatkową kostkę, która jest taką super-kostką gearlocka w TMB. Może to być np. zrobiona domowym sposobem bomba dymna, która po wyrzuceniu daje nam niewidoczność w jej okolicy. Na jak długo i na jakim obszarze, to zależy, od tego co wyrzucimy. Innym razem, to super młotek, którym gdy dobrze trzepniemy, to możemy i kapitana wyeliminować z gry. Jeszcze innym razem, to dodatkowy zestaw np. baterii, który sprawia, że mamy dodatkowy zasób energii, czyli kostkę do rzucania w celi uzyskania punktów akcji. Niektóre z tych elementów wyposażenia są tak mocne (choć czasem jednorazowe), że prowadzą do zmiany strategii. Ok, może zaryzykować i spróbować wyautować tego drania, co nam drzwi zamyka? Ja uwielbiam takie "puszjolaki" w grach, więc i to mi się niezmiernie podoba.
Edit: 4. Niespodzianki w pokojach. Większość pomieszczeń jest oznaczona symbolami jednej albo dwóch białych kostek. Przy pierwszym wejściu do pomieszczenia (ew. korzystając ze skilla, który to umożliwia bez wchodzenia), rzucamy i okazuje się, czy w pomieszczeniu jest odblokowany terminal, czy doładowanie mocy, czy może strażnik albo i dwóch. Może nam też wyskoczyć np. przy dwóch kostkach zestaw typu strażnik + zablokowanie drzwi. I mamy problem

Grą w grze jest też ustawiania burncycle, czyli jakby programu sterującego naszą akcją, który z jednej strony umożliwia nam podejmowanie akcji (liczba aktywnych slotów i żetonów w burncycle pokazuje, ile akcji możemy wykonać), a z drugiej umożliwia nam zoptymalizowanie działań. Pewne żetony dają nam dodatkowe punkty ruchu, jeśli wykonujemy akcję ruchu, inne pozwalają pominąć jeden warunek przy otwieraniu drzwi, jeszcze inne dobrać np. nie tylko kartę sieci, ale i wykonać dodatkowo inną dowolną akcję. Oczywiście zawsze możemy zrobić, co dusza zapragnie i olać te kolory, ale ... wtedy tracimy właśnie całe zoptymalizowanie, czyli te małe bonusy, które w dużej liczbie mogą bardzo ułatwić realizację misji. Zarządzanie burncycle, ustawianie się we właściwych pomieszczeniach przed rebootem (co nam daje żetony do burncycle), to ważny element gry.

Kolejna gra w grze to walka w sieci. Wraz z początkiem misji nie tylko fizycznie włamujemy się do korpo, ale i sieciowo. Pod koniec tury każdego z agentów, za każdy żeton w burncycle możemy wykonać ruch w sieci. Podstawowe żetony dają nam mały ruch, ale już dedykowane (physical, utylity i tech) pozwalaja na dalszy ruch i częstsze lądowanie na hubach, co nam daje określony bonus. To jak włam do sieci i znalezienie w niej ważnego folderu, czy wejście do programu sterującego, co pozwala naj się doładować energetycznie, zmniejszyć zagrożenie, zwiększyć swoją siłę w sieci. Dodatkowo mając na ręce karty sieci, które zawierają określone wymagania, możemy dostać dodatkowe "nagrody", jeśli te wymagania zrealizujemy. Oczywiście w sieci nie jesteśmy samy, namierza nas korporacja, która też w sieci wykonuje własną turę i może nas odciąć od dostępu, zwiększyć poziom zagrożenia etc.

Wreszcie rozwój postaci. Każdy robot ma dedykowaną kartę, na której wskazana jest jego specyficzna umiejętność, dodatkowe umiejki możliwe do odblokowania, rodzaje żetonów tworzące podstawowa i ew. ulepszoną pulę tego robota, podstawowy limit energii, wskazujący liczbę podstawowych kostek, które będę w dyspozycji, ale także limity kostek ulepszonych (zaawansowanych i elitarnych - każdy kolejny poziom daje większe szanse na większą liczbę punktów na ściankach). Do tego każdy robot ma dwa sloty na wyposażenie lub modyfikacje. Pozwala to naprawdę na sporą kustomizację robotów. A każdy z nich jest naprawdę unikalny! Jeden pozwala zmieniać wartości na ściankach kostek, inny - mistrz terminali - pozwala do wzięcie darmowego bonusu z terminali i robienie różnych twistów w sieci, kolejny ma umiejętność zmiany "twarzy" i przybierania postaci strażników (aż się stary Terminator przypomina...), a także ich cichego eliminowania w tej sposób, jeszcze inny ma drona zwiadowczego, który z odpowiednim ulepszeniem może stunować strażników na jedną turę, co pozwala nam np. wejść do pomieszczenia, odpalić terminal i wyjść niezauważonym.

To wszystko bardzo mnie kupiło. Pomimo wcześniejszych stęków i braku przekonania, co do pomysłu na grę i emocji, które może generować, obecnie uważam, że to cudowna gra. Chcę grać, grać i grać. Poczucie zagrożenia, niepewności towarzyszy mi cały czas, kamień na sercu ciągle obecny, finalny sukces jest wielkim WOW! Co ważne zagrożenie w tej grze rośnie powoli, na początku nic nie zwiastuje problemów, ale pod koniec wszystko przyspiesza - w dwóch spośród moich rozgrywek wygrałem w ostatniej możliwej rundzie. Raz prawie ubili mnie strażnicy i na szczęście w ostatnim momencie moduł sterujący wszedł na pole, na którym miał się znaleźć. Innym razem poziom zagrożeń był już tak duży, że kolejna aktywacja korporacji zakończyłaby grę.

RAZEM
Podsumowując: dla mnie cudo i mocny kandydat na grę roku, w którą mogę grać sam lub w dwie osoby (na więcej nie polecam, bo rozgrywka może się bardzo wydłużyć).

One of us, one of us

[bajbaj]

Pozwólcie, że dodam jeszcze kilka małych spostrzeżeń po kolejnych grach, których zabrakło w moim za długim wpisie. Teraz będzie krócej:

1. Po kilku partiach burncycle jest bardzo łatwe w obsłudze i kolejne rozgryki różnymi zestawami botów, korpo i misji można rozgrywać "z marszu".Nie ma tu problemu długiej listy skilli jak w TMB, czy też jeszcze dłuższej, zróżnicowanej ze względu na frakcję i inaczej działającej solo i pvp jak w Cloudspire Jest raptem kilka skilli jednostek i łącznie kilkanaście symboli na kostkach, które dość szybko się zapamiętuje (unikalne mają tylko kapitanowie, ale ma się przed nosem ich kartę, gdzie jest wszystko opisane). Jeśli się nie pamięta, to na sam koniec Learn do play mamy wyszczególnienie tych wszystkich rzeczy. Wielka szkoda, że nie ma osobnej karty z symbolami, skilami, ale ponoć mają to naprawić w najbliższej wspieraczce na Gamefound.

2. Jeden scenariusz grany różną ekipą, to zazwyczaj zupełnie inna zabawa. Co więcej, nawet rozegranie jeszcze raz tego samego scenariusza tym samym zestawem botów, może dawać zupełnie inne wrażenia. Jak tak miałem właśnie wczoraj, gdy pod koniec rozgrywki w najmniej złożony jednopiętrowy scenariusz Ocularity skapnąłem się, że mój moduł sterujący powinien mieć aktywne 4, a nie 3 sloty burncycle od początku, więc zresetowałem już dość zaawansowaną grę.

Spoiler:

Kapitan był ten sam, ale np. już zmiana strażnika drugiego poziomu zmieniła moją taktykę - zamiast Hamstera z umiejką przytrzymywania o sile 2 i patrolującego po linii, pojawił się bardzo mobilny Buldog, stojący na patrolu w miejscu, bez żadnych skilli, ale któremu daleko wzrok i słuch sięga. Dla mnie kluczowa zmiana, bo jedną z postaci była bocica-akrobatka Gyro, mogąca przebiegać przez wszystkie inne jednostki. Przytrzymywanie (gripple) o sile dwa sprawiało, że musiałbym wydawać masę punktów ruchu na ten trick, z Buldogiem tego problemu nie było. Dodatkowo w pierwszej grze Gyro wlazła do pokoju, ale nie mogła z niego wyjść na korytarz, ponieważ drzwi były akurat tak zablokowane, że nie miałem jak ich otworzyć ani klawiaturą, ani siłą... Serio, dwie inne gry, co mnie bardzo ucieszyło.

3. Gra jest w standardowym trybie chyba dość łatwa do wygrywania. Takich opinii jest sporo na bgg i zaczynam też to widzieć. Mi to zupełnie nie przeszkadza, ponieważ zawsze można przejść na tryb zaawansowany, gdzie każde wykrycie robocika powoduje wzrost zagrożenia

4. Jestem już przekonany, że losowy dobór botów a la SU&SD jest nonsensem. OK, można jak wskazują projektanci wylosować dwa, trzy i z nich wybrać jednego, potem kolejne dwa, trzy i drugiego itd. Dla przykładu Gyro ma super skill do odblokowania - płacimy za każdy ruch w linii prostej tylko 2 AP, niezależnie od tego jak jest on długi. Istna mistrzyni długich korytarzy i pięter, gdzie wszystko jest właśnie dostępne z jednego głównego korytarza. W przypadku wielu załomów, dwóch korytarzy granie nią może nie tyle nie ma sensu, co nie będzie sprawiać chyba żadnej większej przyjemności.
Najprzyjemniej jest - w mojej opinii - dobrać ekipę pod konkretny budynek (a nawet piętro), misję i zagrożenia na karcie korporacji.

5. Tak jak w klasycznym dc w ekipie zazwyczaj jest jakiś tank, tak tu raczej dobrze, gdy w ekipie jest jakiś robot dający jakiś twist w sieci. To może być albo agent, albo moduł sterujący.

6. Rozwinięcie uwagi co do jakości kostek - moje niebieskie nie są w ogóle pokryte warstwą zabezpieczającą, farbę można paznokciem zdzierać Czyli na bank ticket.

Niesamowici są ci Carlsonowie z ekipą - kolejna świetna gra po Hoplo, TMB i Cloudspire, ale dająca znowuż zupełnie inne wrażenia z rozgrywki niż pozostałe.

Na koniec - może się przyda - ciekawy subiektywny ranking robotów wraz z bardzo obszernym ich omówieniem:
https://boardgamegeek.com/thread/287711 ... e-complete

[Curiosity]

Pozwólcie, że dodam jeszcze kilka małych spostrzeżeń po kolejnych grach

Twoja ocena (jak dotąd), to...?

[bajbaj]

Pozwólcie, że dodam jeszcze kilka małych spostrzeżeń po kolejnych grach

Twoja ocena (jak dotąd), to...?

Wedle skali bgg dałbym na razie 9 - czyli znakomita gra, sprawiająca mi ogromną satysfakcję, gdy gram. Przy czym muszę wyraźnie zaznaczyć, że gram solo ew. z asystą dziewięciolatka. Dopóki nie rozegram kilkunastu partii i gra nie poleży co najmniej dwóch, trzech miesięcy 10-tek nie wystawiam:-)

Bardzo mnie ciekawi czy ew. jakie macie doświadczenia w grze na więcej osób. Grając solo nie ma tarć o to, kto ma poświęcić akcję ew. jej część, aby ruszyć modułem sterującym (czy może lepiej modułem dowodzenia?). Ciekawi mnie, czy dochodzi do tarć między graczami w tym zakresie, gdy każdy kontroluje innego robota, a moduł sterujący jest wspólny, a zatem trochę niczyj.

[Curiosity]

Jestem po lekturze instrukcji (a raczej podręcznika "Learn to Play").

Wrażenia mam... mieszane, ale to nie znaczy, że LtP jest złe. Jest... inne.

Zacznę może od najważniejszego, czyli od tego, że po przeczytaniu LtP rozumiem zasady gry. Poznałem najważniejsze reguły i mechaniki i jestem sobie w stanie wyobrazić przebieg rozgrywki. Żeby jednak to "osiągnąć", musiałem przeczytać w zasadzie od deski do deski całość, czyli jakieś 35 stron (po odliczeniu okładek, spisu treści i elementów oraz wprowadzenia). I dopiero jak przeczytałem CAŁOŚĆ, to reguły stały się dla mnie mniej więcej jasne.

Zwykle jestem przyzwyczajony, że w miarę czytania podręcznika, dowiaduję się jak działają poszczególne mechaniki, ale nie tutaj. Learn to Play wiadomości podaje w stopniu szczątkowym, czyli takim, jaki w danym momencie jest potrzebny do rozumienia tutoriala. Żeby dobrze zrozumieć jak działa tytułowy "burncycle", musiałem zebrać do kupy informacje z całego podręcznika. Opiszę właśnie na przykładzie "burncycle`a", jak skonstruowany jest LtP.

Strony 14-16: mamy setup gry, czyli szykujemy burncycle, poświęcając punkty akcji możemy odblokować więcej pól na żetony, poznajemy też początkowy układ żetonów na nim.

Strony 21-25: tu dowiadujemy się czym w ogóle jest burncycle i jak działają żetony.

Strona 27: wzmianka o tym, że w burncycle`u można podmienić jeden żeton na inny.

Strony 30-32: zaskakująca wiadomość, że żetony w burncycle się co turę "wyczerpują"

Strony 36-37: Niespodziewana, upchnięta gdzieś na sole strony krótka notka, że burncycle może zostać zrestartowany w celu jego gruntownego "przebudowania".

Od razu mówię, że wszystko to, w formie uporządkowanej jest w drugiej broszurce "Rules Reference" i zajmuje... dwie strony! No ale po co mi dwie instrukcje, jak mogłaby być jedna? Learn to Play ma odzwierciedlać taką sytuację, że ktoś zamiast tłumaczyć Ci zasady, to rozkłada grę i mówi: "patrz jak będę grał i od razu będę komentował to co robię. Jak obejrzysz całą rozgrywkę, to załapiesz o co tu chodzi". Nie jestem fanem takich rozwiązań. Tym bardziej, że LtP nie tłumaczy każdej możliwej do wystąpienia opcji w grze, a skupia się tylko na tym, co akurat pojawiło się w tej konkretnej rozgrywce. I we wstępie autorzy uczciwie o tym mówią, co nie zmienia faktu, że nie dają mi wyboru: muszę przeczytać oba podręczniki, jeśli chcę zrozumieć naprawdę wszystko.

Okay, ale po lekturze LtP i bardzo pobieżnym przekartkowaniu RR: Mam wrażenie, że gra jest nieskomplikowana i będzie przystępna do wytłumaczenia. Stopień skomplikowania nie wydaje się być wyższy niż w Too Many Bones, gdzie podstawową sprawą było poznać swoją postać, bo obsługa gry jest bardzo prosta. Tutaj poznawania postaci nie ma, bo każdy bot (Agent) ma 1 pasywną stałą umiejętność i trzy, za które trzeba zapłacić. To wszystko. Tu nie ma 16 kości, z których każda jest inna, ogarnięcie nowego bota to będą maks. 2 minuty czytania jego karty. Pomimo tej prostoty, są one bardzo zróżnicowane i wyraźnie się od siebie różnią. W pudełku jest ich 10, co zapewni dużą regrywalność.

Z zadowoleniem stwierdziłem, że w grze jest aż 30 misji, czyli 30 różnych układów planszy (a każda zawiera od 1 do 3 pięter). Ogranie wszystkiego nawet tylko po razie to będzie wyzwanie, chociaż 1-piętrowe scenariusze wydają się być krótkie. A dodajmy do tego wymiennych kapitanów oraz wymiennych strażników i już mamy grę nie do ogrania w całości, a w każdym razie chyba nie w tej dekadzie A "za pasem" - kolejne dodatki.

...które już przed pierwszą rozgrywką wiem, że kupię. A samej rozgrywki nie mogę się doczekać, ale mimo wszystko chciałbym jeszcze w całości przeczytać "Rules Reference".

Aha, dla tych, co z angielskim tak średnio stoją: instrukcja jest przystępnie napisana. Ze 2 razy musiałem szukać pomocy w google, ale 99% tekstu zrozumiałem dosłownie albo przynajmniej jego kontekst.

EDIT:
aha, może jestem staroświecki, ale jakoś niezbyt mi się podobało, że roboty mają płeć. Przecież to nie są żywe istoty.

[bajbaj]

@Curiosity - małe ad vocem do końcówki Twojego posta a propos płci robotów. Ja widzę w tym głównie specyfikę języka. W polskim pomijamy często zaimki osobowe, w angielskim to w zasadzie niemożliwe. Mieli więc wybór he/she/it/they. Skoro zantropomorfizowali roboty, to i dali im "ludzkie" zaimki.

A co do reszty posta, czyli tej ważniejszej części, to czekam na Twoje wrażenia z rozgrywki!

[sasquach]

aha, może jestem staroświecki, ale jakoś niezbyt mi się podobało, że roboty mają płeć. Przecież to nie są żywe istoty.

Musisz być strasznie staroświecki bo kobieta robot pojawiła się już w Materopolis Langa z 1927

[Curiosity]

kobieta robot pojawiła się już w Materopolis Langa z 1927

Taaaak, i u Roberta Sheckleya i u Filipa Dicka i pewnie u setki innych pisarzy też. Antropomorfizacja pełną gębą.

EDIT:

@bajbaj, a Tobie do rozgrywki wystarczyła jedynie lektura Learn to Play? Czytałeś RR w całości, czy też na bieżąco, według potrzeb?

Jeszcze jedno: zwykle jak mam do czynienia z taką dużą instrukcją (i dużą grą), to najpierw oglądam wideo z zasadami/rozgrywką, ale tego oficjalnego od TMB nie dałem rady. Natomiast po zapoznaniu się z instrukcją, odpaliłem je ponownie i jest okay. Teraz wiem dlaczego. Bo ja nie lubię mieć niedopowiedzeń, a wideo jest nagrywane dokładnie w takim samym stylu jak LtP, czyli "nie gorączkuj się, zaraz się dowiesz czemu to tak działa, zaczekaj jeszcze 40 minut".

[Tyrek]

Z tymi 30’toma misjami i układami planszy to niestety nie jest tak różowo. Piętra w korporacjach zawsze są takie same. Zmieniają się cele misji. Tak więc jak chwile pograsz, to możesz odczuć powtarzalność niektórych „ścieżek” w danym układzie. Na szczęście cele misji dobrze różnicują odczucia z gry.

EDYTA:

Pojawiło się coś nowego powyżej, a nie chcę nowego posta. Ja po LtP zanim usiadłem do samodzielnej gry musiałem przeczytać Rules Reference bo byłem mega zagubiony i nie wiedziałem jak samodzielnie prowadzić grę. Po pierwszym samodzielnym zagraniu połowy scenariusza było już z górki

[bajbaj]

kobieta robot pojawiła się już w Materopolis Langa z 1927

(...) @bajbaj, a Tobie do rozgrywki wystarczyła jedynie lektura Learn to Play? Czytałeś RR w całości, czy też na bieżąco, według potrzeb? (...)

Po przeczytaniu Learn to Play kontynuowałem tutorialową misję w oparciu o materiał w supporcie na stronie CTG. Po zakończeniu piętra, gdy kolejne musiałem już grać sam, pojawiło się jednak wiele wątpliwości i zacząłem często zaglądać do Rules reference. Myślę, że już wtedy przeczytałem z 60% rr.

Z tego co pamiętam, to moje wątpliwości obejmowały m.in. to, co w poniższym spoilerze

Spoiler:

- możliwość zatrzymania się na dowolnym polu w sieci, gdy rusza się na kolorowym żetonie w burncycle (jest to opisane w LtP, nie można, trzeba jechać do tego koloru),
- dokładny przebieg tury corpo w sieci, co się dzieje, gdy są pingi, co gdy je wyautowałem, co gdy są, przekręcą się i staną na hubie (jest w Ltp i rr),
- jak dokładnie poruszają się jednostki, w szczególności walker (jest w rr),
- czy hiding spot działa, gdy chcę się w nim ukryć, ale jestem w zasięgu spostrzegawczości strażnika (jest w rr, oczywiście nie działa),
- ile mogę mieć kluczy, czy zabierają miejsce na inny ekwipunek, czy zostają w ekwipunku na kolejne piętra (nie zajmują miejsca, można mieć dowolną liczbę i ... chyba zostają w ekwipunku do kolejne piętra, ale na to pytanie nie udało mi się znaleźć odpowiedzi, choć i bgg przeszukiwałem),
- czy otwarte drzwi do safety zone pozostają otwarte na kolejnych piętrach (np. wjechaliśmy windą albo wbiegliśmy korytarzem)? (tak, w rr podają, że zostają otwarte, choć opisują to dość swoiście - ściągnij wszystko z maty, usuń pingi, ale zapamiętaj, które drzwi do stref bezpieczeństwa były otwarte, ułóż nowe piętro, dodaj pingi tam, gdzie były wcześniej).
- co się dzieje ze strażnikiem budynku wywabionym na korytarz, a co ze strażnikiem z korytarza, który wszedł sprawdzić pokój (jest w rr, pierwszy zaczyna patrolować zgodnie ze swoim "stylem", a drugi przestaje, nie zacznie, dopóki coś go nie wywabi na korytarz - patroluje się tylko korytarze - rr i chyba ltp),
- czy moduł sterujący dostaje nagrodę za wykonanie zadania na danym piętrze (jest w rr, nie dostaje, dostają tylko agenci),
- co się dzieje, gdy bot się wyczerpie (jest na pewno w rr - rośnie zagrożenie o 3),
- czy gdy bot wykonuje akcje za moduł sterujący, to może skorzystać ze swoich skilli (jest to w rr - nie może, czyli jeśli np. może jak subroutine ustawiać sobie niebieskie kostki przed testem ap na 1, to gdy robi test za moduł sterujący (np. terminal albo klawiatura dla przykładu), to nie może z tego skorzystać. Inaczej jest tylko chyba w przypadku ruchu, bo tam nie wykonujemy akcji za moduł sterujący, ale w domyśle współdzielimy ruch).

później, grając już kolejne gry, doszły inne pytania np.
- czy w misjach rozpoczynających się od np. ustaw początkowe zagrożenie na x, odpala się wszystkie jednorazowe wydarzenia dla wartości mniejszej od x, czy też nie(ODP z rr - pomija się je, bierze się pod uwagę tylko stałe efekty, na czerwono, które obowiązują od początku gry).

W trakcie kolejnej rozgrywki zrobiłem przerwę i przeczytałem już całą resztę rr.

I tak najpewniej niedługo albo i później wyjdzie, że coś gram niezgodnie z zasadami

Edit: zawartość spojlera po małej modyfikacji wstawię do wątku z zasadami, zerknijcie proszę, czy się nie walnąłem.

[Dhel]

Ja po 2 tygodniach przerwy znów wyciągnąłem grę i w połowie zorientowałem się, że jak ustawia się początkowe kości ‚mocy’ to na 10 ustawia się tylko dla agentów, command module ma tyle ile na karcie. Ale plusem jest, że niewielki to wpływ miało, a samą grę jak się rozłożyło to było bardzo płynnie po takiej przerwie. No i wciąga to niesamowicie, zaraz po tej dwupiętrowej misji na 2 robotów rozłożyłem to samo raz jeszcze na jednego, tylko zmieniłem kapitana. Ciekawe to było, bo jakbym w dobry sposób nie przygotował się na pierwszym piętrze i nie zajął dobrego miejsca w żółtej strefie to strażnicy na drugim pietrze pewnie by mnie dojechali - ghost to jest normalnie nemesis w tej grze, dawno tak nie uciekałem robotami z budynku korporacji

[Ardel12]

Mam i ja pełen zestaw gamplayowy, więc gra szybko musiała wskoczyć na stół. Siedziała na nim w sumie 2 dni. Udało mi się rozegrać dzięki temu pełen tutorial(do końca pierwszego piętra) oraz jeden scenariusz, który sromotnie przegrałem.

Nauczenie się gry jak w Cloudspire trochę trwa. Moim zdaniem mamy w Burncycle więcej zasad do przebicia się na dzień dobry. Jednak potem nie jesteśmy atakowani milionem keywordów jak ma to miejsce w Cloudspire. TMB w tym zestawieniu w ogóle cały ciężar przenosi na naukę daną postacią, bo podstawa jest prosta i do wytłumaczenia w parę minut. Jestem przyzwyczajony do tony reguł i w Burn będę grał jeszcze kilka partii z rozłożonymi zasadami z Rules Reference. Są tam świetne przykłady, które rozjaśniają część zagadnieś z Learn to Play oraz uszczegóławiają resztę. Zasady typowe dla CTG. Każde słowo się liczy jak i przecinek. Jak angielski u Was średni, to polecam niejaności od razu sprawdzać na BGG. Dla mnie największym minusem jest brak dobrej ściągi(ta karta z kolejnymi akcjami jest po prostu słaba). Naprawiają to w kampanii, ale póki nie zostanie ona wysłana, to gorąco zachęcam do wydrukowania pomocy, z których oni stworzyli swoje(w sumie skopiowali 90% z małymi fixami z tego co pisali).

Po przebrnięciu przez zasady/tutorial można pokusić się o stwierdzenie, że coś wiemy. Może wiemy jak się w to gra, ale mechanicznie by nie popełniać błędów, ale jak grać by wygrać...to dla mnie na razie zagadka. Optymalizacja naszych akcji, burncycla i jeszcze sieci pali moje zwoje. Do tego dochodzą imperatywy, losowa degradacja burncycla oraz karty nas wspomagające(mody, ekwipunek itd.). A za nim do tego dojdziemy to powinniśmy dokładnie przyjrzeć się wybranym/wylosowanym elementom jak misja, karta zagrożenia korporacji i szef ochrony. Ja poszedłem w łatwiznę i zostawiłem sobie Byte i Bita w takiej konfiguracji jak w tutorialu. Misja skupiała się na naprawie terminali i ogólnie Byte ze swoimi 4 energii zasysał w tym niesamowicie xD Dodatkowo umiejętność Bit, by drzwi od pokoi bezpieczeństwa zawsze były otwarte była totalnie zbędna! Wykonałem 3/4 zadania i w sumie byłem bez szans. Wielu recenzentów i samo CTG o tym wspominało. Mamy dobierać boty pod misje. Losowo to może Pan sobie to w pupe wsadzić i cóż..musiałem sprawdzić

Wykonanie gry to niestety troszeczkę niższy poziom niż w TMB lub Cloudspire. Po pierwsze kości niektórzy trafiają na dobre, niektórzy na poobijane lub łatwe do zniszczenia. U mnie na szczęście na razie przyuważyłem tylko jedną obitą, reszta nawet przy skrobaniu palcem się trzyma. Wszystkie książeczki tym razem są na cieńszym papierze i czuć różnicę dla mnie niesamowicie. Jak poprzednie zasady mogłem rzucać po domu, tak te już przyszły gdzieś zagięte, pogięte itd. Fuj, co to za słabe wykonanie CTG(jakby była opcja, to bym dopłacił za lepsze)? Cała reszta na szczęście trzyma poziom i sprawia pozytywne wrażenie na stole. Na dodatki jest sporo miejsca, a pudło bez nich i tak waży sporo.

Mechanika już była opisywana, więc podaruję sobie jej opis i przejdę do wrażeń. Kurde jest dobrze, a nawet bardzo dobrze! Czuć, że jesteśmy słabymi robotami, które w starciu, nawet 1;1, mają nikłe szanse. Ataki strażników potrafią zaboleć. Bardzo spodobał mi się pomysł z przekierowaniem naszej energii w podsysystemy, by rozwijać postać. Z recenzji zrozumiał, że energia jest stała i się jej więcej w trakcie partii nie otrzymuje, ale na szczęście są sposoby na jej otrzymywanie, dzięki czemu nie biegamy później z zawodnikiem na hita. Wielu poruszało, że ciężko skleić ze sobą planszę a granie w sieci, a dla mnie jest nie tylko i fabularnie powiązane, ale i mechanicznie świetnie skonstruowany system. Burncycle dzięki temu nie tylko wyznacza nam kolejne akcje na planszy, ale też ruchy w sieci. Podwójna zagadka do rozwikłania. A co ważniejsze sieć daje nam sporo możliwości. Nie tylko dzieku hubom, które a to zmniejszą zagrożenie czy dodadzą nam energii, ale też dzięki kartom sieci, których bonus otrzymamy za zatrzymanie się na wskazanym polu. O różnorodności ciężko mi powiedzieć po 2 partiach, ale w pudle jest masa misji, botów i szefow ochrony. Każdy bot dostarcza inne umiejętności i specjalizuje się w danym elemencie gry.

Obecnie piałbym z zachwytu, ale po 2 dniach orania zasad i grania to po prostu leżę na kanapię i piszę ten post na kolanach. Rozpoczęcie gry w burncycle to po prostu ciężka orka. Mam nadzieję, że czas poświęcony na nią zwróci się z nawiązką w przyjemności płynącej z gry.

[Tyrek]

Na pocieszenie - z każdym kolejnym podejściem, rozpoczęcie gry będzie dla Ciebie tylko łatwiejsze. A w pewnym momencie rozkładając scenariusz i komponenty już będziesz sobie obmyślał strategie na pierwsze ruchy.

Zasad jest dużo. Ale jak się wkręcą w głowę to praktycznie nie zostawiają żadnych wątpliwości. Prawie jak jazda na rowerze