I ja postanowiłem się dać ponieść fali hypu, która powstała wokół tej gry.
Zakupiłem egzemplarz, pograłem kilka razy i wyrobiłem sobie opinię.
Nie jest to (i nie będzie) gra którą uwielbiam. Nie jest to gra, która budzi we mnie niechęć. Spirit Island doceniam, widzę dlaczego niektórzy się w tej grze zakochali (zwłaszcza fani optymalizowania, matematycy i szachiści
), natomiast dla mnie posiada ona kilka elementów, które sprawiają, że nie przeskoczy oceny 8/10.
Przede wszystkim, mam chyba takie samo odczucie jak Windziarz z Gradania - graniu w Spirit Island nie towarzyszą, w moim przypadku, żadne emocje. Zwycięstwo nie sprawia mi radości - pojawia się raczej ulga. W zasadzie po porażce też
Ta gra to w dużej mierze zadanie matematyczne (bardzo dobre i często wymagające - ale jednak zadanie). Cały ten klimat ratowania wyspy przed najeźdźcami znika w chwili gdy rozgrywka zaczyna nabierać tempa i uruchamiają się schematy działań będące odpowiedzią na to co wychodzi z talii najeźdźców (bo to właśnie gra idealna do masterowania). Tu widzę zarówno plusy jak i minusy. Opanowywanie tych schematów (zwłaszcza, że każdy duch działa inaczej) daje satysfakcję. Ale w dłuższej perspektywie, przynajmniej dla mnie, grozi nudą.
Gra będąc tym zadaniem matematycznym potrafi nieźle naprostować zwoje mózgowe. Czasami aż za bardzo - moja ostatnia gra solo Rzeką - 11 kart na ręce, 5 do zagrania i 4 punkty energii.
Czasem jest tego wszystkiego po prostu za dużo i na myśl przychodzą mi licealne lekcje matematyki z rachunkiem prawdopodobieństwa w tle.
.
Kolejna sprawa - ta gra nie wybacza błędów. Źle rozegrane 2 rundy (ewentualnie niefortunne wychodzenie kart z talii najeźdźców) sprawia, że można grę pakować do pudełka.
Jedziemy dalej - wykonanie. Nierówne. Jakość kart i żetonów na wysokim poziomie, ładne grafiki na kartach, grube planszetki graczy. Tyle, że rozkładanie planszy najeźdźców woła o pomstę do nieba (zalecana terapia tygodniowego spoczywania pod wielotomową encyklopedią). Grafiki na kartach tak małe, że nie zwraca się na nie uwagi. Dyski obecności zbyt płaskie by wygodnie je chwytać. Szkoda, że planszetki graczy przy tej grubości nie są dwuwarstwowe - brakuje zagłębień na dyski obecności. I na koniec najlepsze - wypraska rodem z ptasiego mleczka, która ma problem z zakoszulkowanymi kartami.
Plusy? Ta gra stoi mechaniką. Jedną z najlepszych z jakimi miałem do czynienia. Wszystko ładnie się tu zazębia. Ciekawe podejście do deckbuildingu. Widać, że autor włożył w ten tytuł ogrom serca i pracy - nie kopiował jedynie już istniejących mechanizmów. No i gra potrafi uzależnić. Bardzo.
Dlatego dla mnie to 8/10 bez szans na wzrost ale i bez szans na spadek. Warto samemu spróbować i się przekonać czy to tytuł dla nas. Ja się w sumie cieszę, że mam Spirit Island na półce. Od czasu do czasu zagram, gdy będę chciał zaprząc mózg do cięższego wysiłku i popróbować nowych duchów. Nie za cżesto - by nie wpaść w pułapkę nauki schematów wygrywania.
