garg pisze:To trochę tak, jakbym wszedł na forum miłośników muzyki klasycznej i zaczął wszystkim uświadamiać, jak wspaniałym kompozytorem jest Piotr Rubik albo jak świetnym zespołem jest Ich Troje. Nie miałbym racji? W swoim subiektywnym miałbym, tylko zwracałbym się z tym do niewłaściwego audytorium. I raczej nie powinienem być zdziwiony kpinami, które by mnie na tym forum spotkały.
Ja kiedyś użyłem podobnego
porównania i była afera
Chronologia dyskusji w tym wątku była taka:
1. Planszomaniak chciał podyskutować o zmianach zasad Ryzyka
2. Ja mu odpowiedziałem, że na tym forum raczej o Ryzyku nie podyskutuje
3.
planszomaniak pisze:Lubię stare gry, bo wiem, że nic co nowe nie jest lepsze, tylko jest kopią poprzednich rzeczy.
Oczywiście jest to pogląd subiektywny, z którym nie każdy musi się zgadzać. Ale gdyby to powiedział np. miłośnik Go - to co, też by stał się przedmiotem kpin? Bo właśnie od tego momentu zaczęły sie kpiny:
garg pisze:Znaczy, że w domu masz oświetlenie z lamp naftowych, a do znajomych jeździsz konno...?
4. Planszomaniak jednak się tym nie zraził, bo całkiem sensownie
planszomaniak pisze:Jestem otwarty na nowe propozycje. Może ktoś pokusi się o podanie podobnych tytułów, które też są fajne? Ja nie mówię, że Risk i tylko Risk albo śmierć Wiadomo, że wielu gier nie znam.
5. I co było dalej - skorzystał z sugestii, by wyrobić sobie zdanie o jednej z gier na podstawie wideorecenzji. Zdanie sobie wyrobił i przedstawił na forum. I dopiero wtedy zrobiła się afera. Bo przecież Wolfgang Kramer WIELKIM PROJEKTANTEM GIER JEST, a jak gra jest w pierwszej dziesiątce bgg, to musi być wspaniała.
Obejrzałem wideorecenzję El Grande na Planszolandii, ale nie z pozycji eurogracza, tylko kogoś takiego jak Planszomaniak, czyli osoby, która lubi Ryzyko, a eurogier nie zna. No i faktycznie - Planszomaniak miał rację. El Grande to gra głupawa, żeby nie powiedzieć idiotyczna. W Ryzyku zasady są proste i logiczne, a cel gry jasny i zrozumiały. Gracze dokładają na plansze nowe armie, starają sie zdobyć nowe obszary i w końcu podbić cały świat. Oczywiście jest losowość, ale przy takiej liczbie rzutów kostkami gra staje się nie tyle losowa, co statystyczna. A jak jest w El Grande? Gracze losują karty, które dają prawo do przesuwania po planszy kostek i to nie tylko własnych, ale i przeciwnika. Czyli w porównaniu z Ryzykiem kompletna bzdura. Nie dość, że gracz może poruszyć swoje armie nie tak jakby chciał, tylko jak wynika z karty, to jeszcze przeciwnicy mogą mu je poprzestawiać. A na planszy jest kompletny bałagan, bo w tej samej prowincji mogą być znaczniki różnych graczy. I te znaczniki wcale ze sobą nie walczą, jak to powinno być w grze wojennej, tylko raz na jakiś czas liczy się "przewagi". A na dodatek nic w zasadzie nie da się zaplanować, bo jeszcze są znaczniki w tej dziecinnej wieży, które to znaczniki nagle pojawiają się na planszy. Tak jakby w XIII-wiecznej Hiszpanii były oddziały spadochroniarzy. Zakończenie gry to też jakieś totalne nieporozumienie - wygrywa nie ten, co zajął całą planszę, tylko ten, co ma najwięcej punktów. Krótko mówiąc - nie dość, że trzeba się namęczyć przy opanowaniu zasad gry, bo jeszcze na każdej karcie są bardzo ważne teksty, to zabawa przy grze żadna.
