Sekigahara: Unification of Japan (Matt Calkins)
: 14 lis 2011, 20:41
Chyba sporo osób z forum dorwało się już do gry 
Jakie są wasze wrażenia z rozgrywki? Ja zagrałem póki co tylko dwie partie - najpierw Tokugawą, potem Ishidą. Wrażenia póki co mam prawdę mówiąc umiarkowane. Pierwsza rozgrywka Tokugawą nie była porywająca. Czułem że jedyną strategią jaką mogę przyjąć to zebranie wojsk i uderzenie na Osakę, przy czym przez większość rozgrywki ciągły niedobór kart wiązał mi ręce. Końcówka się rozkręciła dzięki wzrostowi ilości kart na ręku i bitwy zaczęły być zdecydowanie częstsze i ciekawsze. W drugiej grze zacząłem już nieco lepiej wyczuwać pewne mechanizmy gry, np. doszedłem do tego że jeśli mam karty pozwalające wystawić jakieś oddziały w walce to opłaca się doprowadzić do bitwy z udziałem tych wojsk, bo w miejsce kart zużytych w bitwie dociągam kolejne, które być może pozwolą aktywować inne oddziały. Ishidą poczynałem sobie odważniej. Wysłałem pojedyncze oddziały do zajęcia lokacji z zasobami, część wojsk rozproszyłem żeby związać oddziały Tokugawy, a wojskami Uesugi zdobyłem Sendai. Niestety, nie doceniłem przeciwnika co skończyło się oblężeniem Osaki już w trzeciej turze. Zrobiło się nerwowo, wojska Tokugawy co chwila przystępowały do oblężenia zamku w Osace, moje oddziały przybywały z odsieczą, zmuszały Tokugawę do odwrotu tylko po to żeby znowu wycofywać się po kontrataku Tokugawy. Decydujące dla gry było wprowadzenie na planszę pięciu oddziałów Ukita. Po serii kilku bitew w Osace i Kyoto udało się dopaść uszczuplone oddziały Tokugawy i zabić go w bitwie, kończąc grę w piątej turze. Druga rozgrywka lepsza od pierwszej, ale i tak po kilku turach gra wydaje się bardzo monotonna - ruch, bitwa, ruch, bitwa i tak w kółko. Nie czuję że mam wiele strategii i możliwości do wyboru - chcąc zakończyć rozgrywkę przed czasem (nie na punkty) Tokugawa nie ma innego wyjścia jak ruszyć na Osakę. Ishida z kolei może co najwyżej wyjść Tokugawie naprzód i zatrzymać jego wojska na wschód od Kyoto.
I jeszcze jedna uwaga co do samego wykonania - czytałem już sporo zachwytów nad dużymi bloczkami, ale moim zdaniem to najgorszy element w grze. Przez to że są takie duże, a w jednej lokacji często gromadzi się ich 8 i więcej, operowanie nimi staje się bardzo irytujące. Przede wszystkim nie widać która grupa bloczków gdzie stoi, szczególnie w zachodniej części mapy gdzie miasta na mapie odległe są zaledwie o kilka centymetrów. Grupy bloczków sprawiają też że nie widać czy dana lokacja produkuje zasoby ani czy jest w niej zamek. Jak zauważył mój współgracz nie po to gramy na mapie, żeby uczyć się na pamięć co gdzie jest. No i trudno takie duże grupy przemieszczać żeby nie przewrócić przy okazji kilku bloczków. Reszta wykonania bez najmniejszych zastrzeżeń. Szczególnie dobre wrażenie zrobiły karty pomocy gracza wykonane na grubym papierze.
Jakie są wasze wrażenia z rozgrywki? Ja zagrałem póki co tylko dwie partie - najpierw Tokugawą, potem Ishidą. Wrażenia póki co mam prawdę mówiąc umiarkowane. Pierwsza rozgrywka Tokugawą nie była porywająca. Czułem że jedyną strategią jaką mogę przyjąć to zebranie wojsk i uderzenie na Osakę, przy czym przez większość rozgrywki ciągły niedobór kart wiązał mi ręce. Końcówka się rozkręciła dzięki wzrostowi ilości kart na ręku i bitwy zaczęły być zdecydowanie częstsze i ciekawsze. W drugiej grze zacząłem już nieco lepiej wyczuwać pewne mechanizmy gry, np. doszedłem do tego że jeśli mam karty pozwalające wystawić jakieś oddziały w walce to opłaca się doprowadzić do bitwy z udziałem tych wojsk, bo w miejsce kart zużytych w bitwie dociągam kolejne, które być może pozwolą aktywować inne oddziały. Ishidą poczynałem sobie odważniej. Wysłałem pojedyncze oddziały do zajęcia lokacji z zasobami, część wojsk rozproszyłem żeby związać oddziały Tokugawy, a wojskami Uesugi zdobyłem Sendai. Niestety, nie doceniłem przeciwnika co skończyło się oblężeniem Osaki już w trzeciej turze. Zrobiło się nerwowo, wojska Tokugawy co chwila przystępowały do oblężenia zamku w Osace, moje oddziały przybywały z odsieczą, zmuszały Tokugawę do odwrotu tylko po to żeby znowu wycofywać się po kontrataku Tokugawy. Decydujące dla gry było wprowadzenie na planszę pięciu oddziałów Ukita. Po serii kilku bitew w Osace i Kyoto udało się dopaść uszczuplone oddziały Tokugawy i zabić go w bitwie, kończąc grę w piątej turze. Druga rozgrywka lepsza od pierwszej, ale i tak po kilku turach gra wydaje się bardzo monotonna - ruch, bitwa, ruch, bitwa i tak w kółko. Nie czuję że mam wiele strategii i możliwości do wyboru - chcąc zakończyć rozgrywkę przed czasem (nie na punkty) Tokugawa nie ma innego wyjścia jak ruszyć na Osakę. Ishida z kolei może co najwyżej wyjść Tokugawie naprzód i zatrzymać jego wojska na wschód od Kyoto.I jeszcze jedna uwaga co do samego wykonania - czytałem już sporo zachwytów nad dużymi bloczkami, ale moim zdaniem to najgorszy element w grze. Przez to że są takie duże, a w jednej lokacji często gromadzi się ich 8 i więcej, operowanie nimi staje się bardzo irytujące. Przede wszystkim nie widać która grupa bloczków gdzie stoi, szczególnie w zachodniej części mapy gdzie miasta na mapie odległe są zaledwie o kilka centymetrów. Grupy bloczków sprawiają też że nie widać czy dana lokacja produkuje zasoby ani czy jest w niej zamek. Jak zauważył mój współgracz nie po to gramy na mapie, żeby uczyć się na pamięć co gdzie jest. No i trudno takie duże grupy przemieszczać żeby nie przewrócić przy okazji kilku bloczków. Reszta wykonania bez najmniejszych zastrzeżeń. Szczególnie dobre wrażenie zrobiły karty pomocy gracza wykonane na grubym papierze.
Rozumiem, że jak ktoś nie pieje z zachwytu nad grą, która Tobie się podoba, to ani chybi musi się nie znać? Zresztą z tego co pamiętam, to Ty jesteś nawróconą eurodziewczynką, która od roku dopiero gra w gry wojenne 