lacki2000 pisze:yyy... mówisz o tej grze zwanej pasjansem kolejowym? Dynamika? Dużo emocji? Nie chodzi dobrze na dwóch bo jest za duży luz. Interakcji też jest znikoma ilość, tak naprawdę jedyną interakcją jest granie na jednej planszy, czyli ktoś nam może z rzadka (najczęściej nieświadomie, więc dziękuję za taką interakcję) zająć jakąś linię kolejową - co przy dwóch graczach raczej się nie zdarza.
Mówię o
TtR:ME, ale czy to "ta" gra to cóż... zależy jak się gra
Gra skaluje się sama - teoretycznie jest więcej miejsca, ale w praktyce umożliwia to realizację znacznie większej liczby biletów - i "duży luz" znika, a pojawia się wyścig o linie przy jednocześnie próbie nie zdradzenia preferowanego kierunku. Gra jest dynamiczna - sytuacja jak w kartach, tak i na planszy zmienia się z ruchu na ruch. Widząc swoje karty, dostępne karty, karty brane przez przeciwnika oraz budowane przez niego trasy każdy z graczy stara się optymalizować swoje linie, zabezpieczyć się przed zablokowaniem, próbując ugrać bilety za pomocą lepiej punktowanych połączeń jednocześnie nie dając się zablokować. Gra dostarcza wiele emocji - ścigamy się o najkorzystniejsze połączenia, t.e. by zrealizować jak najwięcej biletów jak najmniejszą liczbą wagoników - bo jeśli zaczniemy robić objazdy nasz wykalkulowany plan trafi szlag, a przeciwnik zdąży wyłożyć wszystkie swoje wagony na tory zanim ukończymy swoją sieć. Jest w końcu świadoma, negatywna interakcja - bo po kilku grach po prostu znamy bilety i możemy łatwo wydedukować jakie połączenie lub połączenia buduje przeciwnik, który ze swojej strony stara się grać tak, byśmy tego nie odgadli. I jest napięcie z tym związane, bo gracz który zdobędzie więcej punktów po prostu wygra, dlatego trzeba ryzykować i brać bilety, dlatego trzeba kombinować i przeszkadzać. I dlatego właśnie tak lubię Ticket to Ride
lacki2000 pisze:Jako wstęp do planszówek TtR może być ale z tego co ludziska mówią to znacznie lepszą a podobną grą, bo się buduje a jest więcej interakcji, jest Power Grid, czyli Wysokie Napięcie - tylko nie wiem czy i jak chodzi na 2 osoby. TtR na 2 osoby się nie nadaje (no chyba, że Szwajcaria albo jakieś inne mniejsze mapy).
W
Wysokie Napięcie gram od kiedy wyszła polska wersja, czyli od końca 2006 roku (o żesz... ile to już czasu
), Zagrałem kilkadziesiąt gier we wszystkich składach i jednego jestem pewien: na 2 osoby ta gra po prostu nie działa. Nie dość, że na dwie osoby jest zwyczajnie nudno, bo po pierwszym etapie kończy się blokowanie, to na dodatek system upupiania lidera skutkuje czymś na kształt gry o sumie zerowej - albo ja zrobię coś więcej i będę cierpiał, albo mój przeciwnik. Ten system jest wyliczony tak perfekcyjnie, że, dla przykładu, w naszej z żoną grze we dwoje różnica w wynikach wynosiła 1 elektro. Po przestudiowaniu partii znaleźliśmy jego źródło - jedno z nas kupiło miasto w pierwszym etapie o 1 elektro taniej. Wygrana w ponad dwugodzinnej grze zależała od czynnika który spokojnie można nazwać przypadkiem. Żadne z nas nie miało ochoty na kolejną grę, mimo że to żona wygrała
Poza tym, dla mnie Wysokie Napięcie nie jest rewelacyjną grą (lwią część gier wygrałem, więc nie w tym rzecz, by mi nie wychodziło ;P ). Po prostu jest to gra dla "małych buchalterów", gdzie nie trzeba być strategiem, tylko "złotówą"
Zamiast wymyślać sprytny plan lepiej jest po prostu dobrze liczyć. A na dodatek mapa w moim odczuciu jest "grą w grze" - szukanie korzystnych miejsc do rozbudowy i blokowanie innych służy tylko zaoszczędzeniu elektro. Dla reszty systemu liczy się tylko ile domków mamy, natomiast ich umiejscowienie jest bez znaczenia. Sprawia to, że rozgrywanie rozbudowy nie daje pola do popisu. Wysokie Napięcie to niezła gra, czasem nawet fajna ale generalnie 7/10, +/- 1 punkt, w zależności od partii. Mimo to można sobie czasem zagrać w 6 osób, bo w górę skaluje się dużo lepiej. Generalnie: dobra eurogra, ale bez rewelacji. Dużo lepszym dla mnie wyborem (z rodzaju gier z pieniążkami które nieustannie przeliczamy) jest
Indonesia - fantastyczna gra, w której każda jedna decyzja ma istotne znaczenie dla przebiegu partii (no i wygranej
). Trzeba jeszcze wziąć pod uwagę czas gry - TtR daje nam dużo frajdy a trwa niecałą godzinę. A żeby zagrać np. w Agricolę musimy zarwać pół nocki, co przy dwójce małych dzieci jest kosztem nieco zbyt wygórowanym - choć czasem się zdarza
Przy okazji: czy graliście np. w
Zaginione Miasta,
Samuraja czy
San Juan?
. Jest tego ostatnio sporo, dlatego mam duży dylemat które zakupić i żeby było do niej z miłą chęcią wrócić i fajnie aby można było z żoną pograć.
