W ile osób gracie zwykle w gry?

[xelos80]

Jak w temacie.
Jaki jest wasz najczęstszy skład do grania w gry planszowe? Nie licząc oczywiście 2 osobowych karcianek.
Kim są osoby z którymi zwykle gracie. Koledzy/koleżanki, rodzina(rodzice/rodzeństwo), żona/mąż, dziewczyna/chłopak.
Ja zwykle gram z dziewczyną, wiec u mnie zwykle gry w wersje 2 osobowe. Czasami uda się zagrać w 3.

[romeck]

Najczęściej 2. Z kobitą. Fascynujący temat.

[evenstar]

Gram sama ze sobą

[romeck]

Gram sama ze sobą

I pokażcie mi teraz faceta, który odbierze powyższe słowa wprost.

[xelos80]

Najczęściej 2. Z kobitą. Fascynujący temat.

Nie wiem czy fascynujący ale się zastanawiałem nad tym. Wiele gier jest robionych testowanych pod 3,4 osoby a skalowanie pod 2 jest często najgorsze. Na ten moment najwięcej osób zagłosowało na 2. Czyli może gry 2 osobowe są trochę niedocenione.

[romeck]

Ale nie pytałeś w tym temacie o skalowalność. Przy niemal każdej grze są dyskusje na ten temat. Ostatnio Ciuniek w Gradaniu marudził, że Zamki Burgundii są słabsze w dwie osoby. Kłamiej i łobuz.

Aha, stricte 2-osobowe bywają nie tylko karcianki.

[evenstar]

Gram sama ze sobą

I pokażcie mi teraz faceta, który odbierze powyższe słowa wprost.

Heheh, nie no to żart był Ja na to zbyt towarzyska jestem

[romeck]

Gram sama ze sobą

I pokażcie mi teraz faceta, który odbierze powyższe słowa wprost.

Heheh, nie no to żart był Ja na to zbyt towarzyska jestem

Wiedziałem. Trójkąty, kwadraty i inne figury płask... z dekoltem.

[schizofretka]

Biorąc pod uwagę, że ostatnio większość moich rozgrywek jest urojona, to brakuje mi opcji i.

[Bardias]

Zaznaczyłem "więcej niż 4", chociaż chyba 3-4 byłoby bardziej dokładne. Dla mnie mimo wszystko gry planszowe to integracja z większą grupą, ewentualnie ameritrashowe rozgrywki w 3-4 dobrych znajomych (Runeboundy i inne Runewarsy). Moje zamiłowanie do gier opartych na blefie w stylu Avalona, Maskarady czy Coup sprawia, że z reguły organizuję spotkania na około 6 osób, przynajmniej ostatnimi czasy.

A jeżeli chodzi o graczy... najczęściej gram przyjaciółmi i bliższymi znajomymi (w tytuły bardziej złożone z nieco smutną dysproporcją płci :/), czasem z dalszymi znajomymi, kimś z rodziny, aktualnymi partnerami graczy itd. itp. A rozstrzał wiekowy to w zasadzie 11-50, chociaż najczęściej mimo wszystko 20-30. Granie w planszówki to idealna okazja na lepsze poznanie kolegów i koleżanek, zwłaszcza takich, z którymi kontakt się lekko urywa. Trochę szkoda by mi było ten czas tracić na dwuosobowe karcianki

[Legun]

Ankieta jest źle skonstruowana - dostaniesz taką samą odpowiedź od osób o takich rozkładach układów ze względu na czas gry:
gracz 1:
100%

gracz 2:
2 - 25%, 3 - 20%, 4 - 20%, 5+ - 20%, 1 - 15%

[Curiosity]

Nie wiem co zaznaczyć, w moich grach nie ma reguły. Prawie nigdy nie gram w zaledwie dwie osoby, zabawa zaczyna się od 4 w górę.

[Pixa]

Njaczesciej z dziewczyna. Czyli we dwojke. Czasami (raz na miesiac) uda sie zagrac w 4 osoby. A szkoda, bo w wiekszej grupie zabawa jest lepsza. Sklad w zasadzie staly, a szkoda.

[RasTafari]

A szkoda, bo w wiekszej grupie zabawa jest lepsza.

a ja zwykle w 3 lub 4 osoby grywałem ale ostatnio zacząłem właśnie doceniać zalety grania w dwie osoby

[Arkadiusz]

Zazwyczaj w dwie, czasem w trzy. Nigdy nie narzekam z tego powodu. Może to się komuś wyda dziwne ale lubię grać wyłącznie z bliskimi osobami, ewentualnie z kimś kogo dobrze znam i bardzo lubię. Stąd moja partnerka/ syn to zdecydowanie najlepsze towarzystwo dla mnie, żałuję, że rodziców nie udało mi się nakłonić do tego hobby. Nie wyobrażam sobie natomiast grania z ludźmi za którymi nie przepadam (np. w jakimś klubie) czy nawet z takimi, których średnio lubię, nie czerpałbym przyjemności z takich rozgrywek.

[romeck]

Coś w tym jest co piszesz. To jak pokazanie komuś swojej ukochanej kolekcji kapsli. Trzeba wiedzieć coś o drugiej osobie.

Z byle kim się nie gra. Trzeba się trochę znać, lubić, umieć odczytać emocje, umieć razem się śmiać, wiedzieć co zrobić, gdy druga strona się zirytuje albo zniechęci, itp. Nie mówię tutaj o grach imprezowych, jako że jednym z założeń grania w takowe jest integracja. Ale też raczej w takie nie grywam.

[kwiatosz]

Najczęściej w 3 albo 4 osoby. Dwuosobówek programowo nie trawię, więcej osób to w zasadzie Chaos w Starym Świecie, to coś o robieniu zapiekanek w kosmosie - czyli generalnie bardziej kobylaste lądują na stole rzadziej.

[Arkadiusz]

Dwuosobówek programowo nie trawię

Dlaczego?

[kwiatosz]

Jestem graczem społecznym nastawionym na dobrą zabawę przy planszy i klimat jako taki. Przyjemniej porusza mi się w środowisku, gdzie ważna dla gry jest także atmosfera wokół niej, a dwuosobówki często kończą się móżdżeniem w trwającej godzinę ciszy. Z dwuosobówek podszedł mi Twilight Struggle, bo o każdym wydarzeniu można coś powiedzieć, odnieść jego historyczny wpływ do wpływu wywieranego na planszy w danej sytuacji. Ale to właśnie raczej wyjątek

[mat_eyo]

Ja najczęściej gram we dwójkę z żoną albo we czwórkę, kiedy dochodzi jeszcze znajome małżeństwo. Od czasu do czasu rozłożę coś solo. Wszystkie inne konfiguracje bardzo rzadko.

[Arkadiusz]

Jestem zaskoczony, że póki co w ankiecie przeważa granie dwuosobowe, myślałem, że należę do wyjątków.

[Brylantino]

W 99 % przypadków w dwie osoby. W domu z dziewczyną, poza nim w Netrunnera.

[sqb1978]

Mnie to nawet nie zaskoczyło. Dużo częściej mam możliwość zagrania z żoną niż w większym gronie.

Niemniej jednak uważam, że im więcej osób tym lepiej.
Przy dwóch robi się zbyt cicho, bo jak jedna osoba myśli to druga nie ma z kim pogadać

[hsiale]

dwuosobówki często kończą się móżdżeniem w trwającej godzinę ciszy

Grasz chyba z ludźmi słabo przystosowanymi do dwuosobowego grania. Ciężkie móżdżenie owszem (podobnie jak w cięższych wieloosobówkach), ale czemu w ciszy? Dwuosobówka, gdzie możesz bez problemu się skupić na jednym człowieku siedzącym naprzeciw i tym, co się dzieje między Wami na stole, jest świetna do rozmowy.

Grałem w niedzielę w turnieju Netrunnera. Pierwszy raz wybrałem się na turniej poza Wrocław, więc z piątki moich przeciwników czwórkę poznałem w momencie, gdy siedli ze mną do gry (jeden bywał wcześniej na turniejach wrocławskich). Nawet mimo tego wszystkie partie, choć oczywiście pełne myślenia (bo każdy chciał zrobić co się da żeby wygrać), przebiegały w wyluzowanej atmosferze i żadnej ciszy nie było

[kwiatosz]

Netrunner wymaga myślenia przy robieniu talii, nie przy grze, gdzie po prostu dla danej karty wykonujesz to, co dla niej zaplanowałeś Poza tym nie wiesz przecież, co ma przeciwnik w talii, więc przykład jest nie do końca adekwatny - w dwuosobówkach często jest tak, że skoro wiesz co już padło i wiesz co masz na ręku, to możesz policzyć do dokładnie ma przeciwnik, czego już nie zrobi, a co jeszcze ma szansę, i na ile ta jego szansa oznacza, że możesz albo nie możesz zagrać czegoś w tej chwili. To nie zostawia za dużo miejsca na rozmowy A w Twilight Struggle masz do pilnowania kilka najważniejszych kart i już da się grać, pilnowanie coraz większej ich liczby przychodzi z praktyką.