Gra dla 2 - przygodowa, horror, negatywna interakcja

[seraf]

Witajcie

Planuje moją pannę wprowadzić w świat planszówek. Celuję w coś z klimatem strasznym (dziewczę lubi horrory). Najlepiej gdyby plansza była modularna, figurki a gry oparte o scenariusze. Mam Claustrophobię której ogranie jest w planie póki co.

Zastanawiałem się nad Posiadłością Szaleństwa ale sam nie wiem czy kobita ogarnie. Dlatego pytanie do was i prośba o radę.

Będziemy grali tylko we 2 więc gra musi ładnie działać w tym wariancie.

Help!

[sirafin]

Jeśli wcieli się w badacza/badaczy to nie powinno być problemu. Posiadłość Szaleństwa jest obciążająca dla Strażnika Tajemnic, on musi znać bardzo dobrze WSZYSTKIE reguły, bo w pewnym sensie nadzoruje rozgrywkę. Badacz, żeby usiąść do gry, musi poznać jedynie podstawową obsługę swojej postaci, a to nie jest trudne. Potraktuj pierwszą grę jako samouczek dla badacza. Wytłumaczysz dokładniej, czym jest ruch i akcja, czym jest test umiejętności i jaki jest cel gry. Wspomnij ogólnikowo w kilku zdaniach, bez wdawania się w detale, co robisz ty jako Strażnik Tajemnic i właściwie możecie siadać do pierwszego scenariusza. W trakcie rozgrywki stopniowo będziesz mógł objaśnić bardziej szczegółowe zasady, kiedy zajdzie taka potrzeba.

Posiadłość Szaleństwa jest dość specyficzna. Jest bardzo mocno fabularna i mega klimatyczna, ale działa trochę na zasadzie sesji rpg. Scenariusze potrafią być niezrównoważone (nie, nie mentalnie, mechanicznie ), zasady pozostawiają luki, które czasem można by wykorzystać do zyskania przewagi w sposób, który popsuje wrażenia z rozgrywki. Strażnik Tajemnic nie jest tylko jednym z graczy, ma odpowiedzialne zadanie utrzymywania balansu w grze, musi wyłapać, jakie zagrania w danym scenariuszu zupełnie zrujnowałby sens zabawy i po prostu ich nie stosować. Tak więc jeśli ktoś ma w zwyczaju siadać do planszy jedynie z nastawieniem na wygraną i interesuje go tylko "legalność zasad", to niech sobie daruje, to nie jest tytuł dla niego. Jeśli jednak ktoś chciałby pobawić się w takie pseudo rpg na planszy, to Posiadłość jest rewelacyjnym wyborem.

[Gromb]

Ghost Stories. Są figurki, jest zmienna plansza, jest wu-feng i duchy. Jest kooperacja i ciężka walka o uratowanie wioski. Naprawdę ciężka. Wygranie to satysfakcja przez duże "S".

Wysłane z mojego GT-S7580 przy użyciu Tapatalka

[seraf]

Co do Ghost Stories to nie bardzo - gra jest trudna więc kobita może się zniechęcić szybko. Poza tym to coop, a ja wolałbym przynajmniej kapkę negatywnej interakcji.

Jeśli chodzi o Posiadłość Szaleństwa to czy nie będzie to zbyt duży hc jak na pierwszą, poważną grę planszową? Boję się, że ogrom zasad ją przytłoczy a ja zostanę z wielkim pudłem i grą w którą nie będę miał z kim grać.

A może coś pokrewnego Posiadłości?

[ramar]

Zostaw przygodę (ale pomnóż ją razy 2), usuń horror i negatywną interakcję. Dodaj współpracę i dużą dawkę nieprzewidywalności co przyniesie przyszłość i kup Robinsona Crusoe. Naucz się reguł (są intuicyjne, a jeśli poprowadzisz historię, to współgracz musi tylko wiedzieć jakie stoją przed nim możliwości - dzięki czytelnej planszy, można tego wytłumaczyć w mniej niż 5min.) i nie bądź zbyt nachalny przy planowaniu działań, a można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że gra spodoba się dziewczynie.

Plansza modularna, klimat się wylewa (aczkolwiek nie jest to horror, ale gra będzie starała się was zniszczyć). Pewien rodzaj strachu przed śmiercią i wydarzeniami na wyspie występuje

[Skellig]

Plansza modularna, klimat się wylewa (aczkolwiek nie jest to horror, ale gra będzie starała się was zniszczyć). Pewien rodzaj strachu przed śmiercią i wydarzeniami na wyspie występuje

Tyle tylko, że bądź przygotowany na jedną wielką falę negatywnych zdarzeń. To co mi w Robinsonie przeszkadza to fakt, że tam nie dzieje się niemal nic pozytywnego. Z tą przygodowością w Robinsonie też bym nie przesadzał - wg mnie to nie jest gra przygodowa. Tzn. w małym stopniu jest.
W grze przygodowej graczowi powinna towarzyszyć chęć doświadczania tych przygód, bo a nuż przydarzy się coś dobrego. W Robinsonie nic dobrego się nie przydarzy

Jest to też coop, więc odpada wg wymagań autora wątku.

[ramar]

Zgadzam się, że Robinson nie trafia we wszystkie założenia początkowe autora - co zaznaczyłem na wstępie. A to, że

W Robinsonie nic dobrego się nie przydarzy

jest dokładnie tym, co w każdym horrorze jest najlepsze

Warto jednak przyjrzeć się tej grze.

EDIT: aha! Co człowiek to inna opinia o przygodowości - dla mnie przygodą jest stawianie czoła przeciwnością losu. Jednak Robinson jest grą po pierwsze optymalizacyjną, dopiero po drugie przygodową.

[donmakaron]

W Draculę można pograć przyjemnie w dwie osoby. Jest trochę ogarniania, ale jeśli Claustrophobia daje radę, to Dracula nie jest dużo bardziej skomplikowany. Jest odrobina horroru, trochę przygody, fajna mechanika ukrytego ruchu wampira i upragniona negatywna interakcja.

[wis]

Skoro już proponowany jest Robinson, to wypada wspomnieć też o Eldritch Horror. W dwie osoby grywamy - czasem dodając sobie trzecią postać jako NPC-a (ten polityk załatwiający sprzęt innym), lub prowadząc po dwie postacie. Obie gry to wg mnie czołówka co-opów.
Negatywna interakcja - ja też bardzo lubię, ale pytanie, czy Twoja dziewczyna też? No i czy reprezentujecie podobny poziom ogrania? Grając w dwie osoby przeciwko sobie musisz mieć albo wyrównany poziom, albo losową grę.

PS - jest jak pisze Sirafin. Niby spełnia Twoje założenia, ale nie zadziała jako pojedynek dwóch graczy.

Jest jeszcze Dead of Winter: A Crossroads Game co-op ale jest szansa na zdrajcę (nie wiem, czy przy dwóch graczach też). Ja tej gry nie polecam, ale ma swoich fanów, więc może warto rzucić okiem?

Dracula - jeśli chodzi o Fury of Dracula, to chyba jest to najlepiej dopasowana gra do Twoich wymagań z tych, które znam.

[detrytusek]

Naucz się reguł (są intuicyjne....)

Nie nie są. Powiedziałbym, że nawet bardzo. - chyba, że przez intuicyjność rozumiemy sytuację taką "cholera, a mogę to zrobić?" lub "czy to mnie zrani?" odpowiedzi są faktycznie intuicyjne i brzmią 1. nie 2. tak
Natomiast po odpowiedzi nos w instrukcji i doczytywanie w jaki sposób gra nam przykopie. Pierwsze gry masz gwarantowane z instrukcją w ręce cały czas. Mnóstwo małych zasad, które przekreślają intuicyjność choć gra zacna.

[akahoshi]

Naucz się reguł (są intuicyjne....)

Nie nie są.(...)

To prawda. Ale jak już się je ogarnie to wciąga jak szambo.

[ramar]

Pełna zgoda, że niektóre drobne reguły lub zbieg okoliczności z kart przygód z zasadami ogólnymi potrafią nie raz tak namieszać, by nawet dobrze obeznany gracz miał problem z prawidłowym rozpatrzeniem danej sytuacji. Jednak nadal uważam, że jak jedna osoba pozna reguły i zagra kilka gier, to bez problemu wytłumaczy główną mechanikę gry nowym graczom, a Ci już po pierwszej turze będą aktywnie uczestniczyć w grze (bo powiązanie mechaniki z opowieścią jest na tyle oczywiste, że nikt nie powinien mieć problemu - zresztą sam worker placement ułatwia zadanie).
Występujące w grze sytuacje powinien po prostu rozstrzygać najlepiej znający grę rozbitek (wcielając się niejako w mistrza gry).

[detrytusek]

Pełna zgoda, że niektóre drobne reguły lub zbieg okoliczności z kart przygód z zasadami ogólnymi potrafią nie raz tak namieszać, by nawet dobrze obeznany gracz miał problem z prawidłowym rozpatrzeniem danej sytuacji. Jednak nadal uważam, że jak jedna osoba pozna reguły i zagra kilka gier, to bez problemu wytłumaczy główną mechanikę gry nowym graczom, a Ci już po pierwszej turze będą aktywnie uczestniczyć w grze (bo powiązanie mechaniki z opowieścią jest na tyle oczywiste, że nikt nie powinien mieć problemu - zresztą sam worker placement ułatwia zadanie).
Występujące w grze sytuacje powinien po prostu rozstrzygać najlepiej znający grę rozbitek (wcielając się niejako w mistrza gry).

wytłumaczyć ogólny zarys to jedno i to da się zrobić ale potem w grze będą często sytuacje typu "zróbmy to -> nie możemy bo zasada 15 pkt 4 paragraf 6". Doprowadza to w szybkim tempie to powstawania mistrza gry, który o wszystkim decyduje bo osoba mniej znająca reguły się poddaje bo już sama nie wie co ma robić.

[warlock]

Pełna zgoda, że niektóre drobne reguły lub zbieg okoliczności z kart przygód z zasadami ogólnymi potrafią nie raz tak namieszać, by nawet dobrze obeznany gracz miał problem z prawidłowym rozpatrzeniem danej sytuacji. Jednak nadal uważam, że jak jedna osoba pozna reguły i zagra kilka gier, to bez problemu wytłumaczy główną mechanikę gry nowym graczom, a Ci już po pierwszej turze będą aktywnie uczestniczyć w grze (bo powiązanie mechaniki z opowieścią jest na tyle oczywiste, że nikt nie powinien mieć problemu - zresztą sam worker placement ułatwia zadanie).
Występujące w grze sytuacje powinien po prostu rozstrzygać najlepiej znający grę rozbitek (wcielając się niejako w mistrza gry).

wytłumaczyć ogólny zarys to jedno i to da się zrobić ale potem w grze będą często sytuacje typu "zróbmy to -> nie możemy bo zasada 15 pkt 4 paragraf 6". Doprowadza to w szybkim tempie to powstawania mistrza gry, który o wszystkim decyduje bo osoba mniej znająca reguły się poddaje bo już sama nie wie co ma robić.

Potwierdzam w 100%. Robinson jest genialny, ale pod warunkiem, że przy stole siedzą gracze, którzy w równym stopniu kumają zasady. W przeciwnym wypadku liderem zawsze jest gracz najlepiej obtrzaskany z instrukcją (a niekoniecznie najbardziej pomysłowy/inteligentny ).

[vinnichi]

Zombicide, chyba 3 sezon wprowadza tryb rozgrywki PvP, ja zatrzymałem się na pierwszym i bardzo dobrze mi z nim ale samo zombicide jest genialne w swej prostocie i klimacie.

[seraf]

Mam dostęp do Robinsona także spróbuję, ale nawet ja średniozaawansowany obawiam się jego zasad.

A Posiadłość i tak kupię. Kręci mnie takie niby rpg z klimatem.

[akahoshi]

Dasz radę.
Moją trzecią grą planszową był właśnie Robinson (wcześniej MiM i Ankh-Morpork) i od tego czasu została moją ulubioną.
Jak widać nawet nie byłem średnio zaawansowany

[xilk]

A Posiadłość i tak kupię. Kręci mnie takie niby rpg z klimatem.

Tylko na Posiadłość dobrze mieć poza Strażnikiem Tajemnic też 2-3 graczy, którzy grają bohaterami. W przeciwnym razie pojedynczy Badacz może nie mieć czasu, by znaleźć wszystkie wskazówki przed upłynięciem czasu.

Ja zwykle gry przygodowe pozostawiam ludziom, którzy już chociaż grali w jakieś 2-3 gry planszowe, a nie dopiero zaczynają. Robinson mógłby być dobrą opcją, bo dla mnie i kumpli była to pierwsza gra przygodowa po starcie od lżejszych tytułów