Jestem "początkującym" graczem/kolekcjonerem, staż - około dwóch lat. Zaczęło się niewinnie, wiadomo, miałem kupić jakąś gierkę do pogrania na wyjazdy wspinaczkowo, no i jakoś tak się stało, że się w planszówki wkręciłem i zacząłem sporo grać i sporo "zbierać". Po tych dwóch latkach dalej mam raczej stosunkowo mało gier, ale gdzieś tam powoli zacząłem być usatysfakcjonowany swoją "kolekcją". Moja wąska szafa przeznaczona na planszówki jest prawie wypełniona, coś z prawie każdej mechaniki mam, a jednocześnie mało mam gier które mi się znużyły. Nastał moment stagnacji, gdzie czuję, że już nie potrzebuje tak nowych gier. Nie mając potrzeby kupowania przestałem codziennie oglądać recenzję, przestałem tyle siedzieć na forum - normalne. Gorzej tylko, że nagle przestało mi się chcieć grać. Nie ważne, że jeszcze chwilę temu mogłem codziennie grać w każdą moją pozycję. Nie ważne, że w niektóre rzeczy zagrałem dopiero 2x. Wypaliłem się. A wszystko zaczęło się od słów "nie potrzebuje tak często kupować nowych gier".
OK, koniec smętnej historyjki
Generalnie, na pewno nikt o tym nie myśli, nikt tego nie dostrzega, póki kupuje na bieżąco gry i dla każdego jest oczywiste - lubię grać, to gram. Ale czy to nie jest tak, że to jednak kolekcjonowanie jest głównym silnikiem napędowym tego hobby? Że to głównie kupowanie sprawia, że to nasze hobby to nie tylko granie, ale i ta cała otoczka, a ta otoczka z kolei nakręca nas do grania? Że bez tego to już nie to samo? Że to wszystko się trzyma przez ten hejtowany wszędzie kult nowości? Czy po prostu ja jestem jebn... ? 
Zwłaszcza w nowości na półce ;P I jak coś zalega nie grane pół roku - na handelek idzie (choć nieraz baaardzo mi żal, ale cóż...)
