GRY-PLANSZOWE.pl

Temat trochę z pogranicza masochizmu bo wiadomo nikt nie lubi być przegrywem ale... są gry którym to wybaczamy.

A więc nigdy nie wygrałem w:

U mnie jest to na pewno "cholerny" Bus od Splotter Spellen (12 partii). W grze musimy zaprogramować akcje tak sprytnie żeby ubiec innych graczy przed sprzątnięciem pasażera do przewiezienia. Obojętne czy z nowymi osobami czy starymi wyjadaczami, po prostu mój mózg tego nie potrafi zaplanować, przewidzieć i kończy się "jak zawsze".

Kolejnym tytułem z czarnej listy jest Pan Lodowego Ogrodu (17 partii). Zazwyczaj gram zielonym i próbuję iść na indywidualny cel czyli zamknięcie regionów. Bardzo, bardzo dobry tytuł, który uwielbiam w każdym składzie. Nigdy mi się jeszcze nie udało zaplanować strategii wygrywającej ale mam ogromną radość z samego próbowania.

Polis narazie mam tylko 9 partii ale zawsze coś pójdzie nie tak. Nawet jak już witam się z gąską, już prawie odcinam przeciwnika od korytka to zawsze tak wierzgnie kopytkami, że mi cały plan wywraca. Gra opowiada o wyniszczającej wojnie domowej Sparty i Aten. Gra wymaga dalekosiężnego planu ale przede wszystkim mądrych reakcji na działania przeciwnika. W grze często zagrożeniem jesteśmy my sami, nasza zachłanność na podbijnie kolejnych polis, co niestety kończy się głodem i nędzą.

Caylus (stara wersja, 10 partii) Ta gra to dla mnie zagadka, głównie grałem w nią z żoną i zawsze gdzieś na 2 zakręcie spadałem z rowerka. Nie mogłem tego zrozumieć jak to możliwe. Szło mi bardzo dobrze, silnik naoliwiony, surowce same spadają z nieba a tu nagle TRACH i widzę jak ona odjeżdża dalej a ja mogę tylko pomachać na pożegnanie albo walnąć w stół żeby wywrócić planszę.

To chyba tyle, być może przypomnę sobie jakiś tytuł. Jeśli był podobny temat to proszę połączyć, jeśli nie to ciekaw jestem czy macie takie gry w swoim sercu/kolekcji?

Szarlatani z Pasikurowic - jeżeli trzeba coś losować, to wiadomo, że przegram Dostałam już (dość obraźliwą) propozycję wrzucania mi do woreczka tylko jednego czosnku (żadna z tego śnieguliczka!), ale znając moje nadprzyrodzone zdolności - i z pustego woreczka wyciągnęłabym ze trzy czosnki. Mimo wszystko lubię tę grę, bo jest ładna i fajnie wykonana, a tłumaczenie (czy raczej adaptacja) tytułu to prawdziwe mistrzostwo świata.

Londyn - ostatnio już mi tak dobrze szło, biedoty przez 3/4 gry miałam tyle co nic, a potem i tak się wszystko posypało. Nie zniechęcam się jednak, bo pomimo seryjnych porażek, nadal mam ochotę w to grać.

Oj, mam i ja swoje perełki. Troyes i Concordia - dwie gry, które uwielbiam, ale raczej rzadko mi się udaje wygrywać (w sumie w temacie jest "nigdy", ale to moje "rzadko" zmierza ku nigdyczności). Całe szczęście, że po ligach ktoś w to chce grać, może uda się nabrać trochę wprawy

Ogólnie dość często zdarza mi się uzyskać dobry wynik w grach, a już w tytułach mocno ogranych - zdarza mi się częściej kończyć na pierwszym miejscu niż na ostatnim. Ale... Mam jednak swój "kryptonit".

Są nim w zasadzie wszystkie duże gry Uwe (wyłączając Reykholt, bo tu zdarzyło mi się wygrać, ale on znowu nie jest taki duży. ) Nie przypominam sobie ani razu, bym wygrał kiedykolwiek w Kawernę, Le Havre, czy Ora et Labora. Akurat w ten ostatni tytuł mam na liczniku tylko trzy rozegrane partie, więc może jest jeszcze dla mnie szansa. Za to Kawernę zawsze kończyłem na ostatnim miejscu. W Ucztę dla Odyna jeszcze nie grałem, ale nie wiem, czy chcę.

Jeżeli trochę naciągniemy zasady i zrobimy z "nigdy" - "rzadko/raz", to znajdą się jeszcze dwa tytuły:

Może raz w życiu wygrałem w Race for the Galaxy na kilkadziesiąt rozegranych partii. Będzie ich na liczniku już na pewno blisko 50-tki. Kocham Rejsika, ale jakoś nie potrafię w niego skutecznie grać. W Rolla i Jump Drive wygrywam często, ale Rejsik ma dla mnie za dużo kryptonitu w sobie.

Może raz zdarzyło mi się wygrać w 51 Stan Master Set. Ale tutaj pamięć szwankuję i mogę się mylić. Na kilkanaście rozegranych partii, kilka było w stanie mocnego zmęczenia i choć nie zaliczałem dołu tabeli, to nie pamiętam, czy udało mi się ukończyć kiedyś z najwyższym wynikiem punktowym.

Lignum! Zawsze wykręcam co najmniej solidny wynik punktowy, a zazwyczaj dość wysoki, a zawsze (no prawie) znajdzie się osoba, która ma wyższy I ogólnie jest tak, że nie zajmę w tej grze trzeciego czy czwartego miejsca...drugie jest do mnie przyspawane Jak Adaś Miauczyński

Offtop, ale co mi tam: czemu nazwy tematów w tym dziale tak rzadko mają przecinek przed "który"? W tej chwili jest pięć takich wątków na pierwszej stronie.

Galatolol pisze: ↑02 lut 2021, 16:11 Offtop, ale co mi tam: czemu nazwy tematów w tym dziale tak rzadko mają przecinek przed "który"? W tej chwili jest pięć takich wątków na pierwszej stronie.

Nie mówiąc już o przecinkach przed "ale".

Babilonia - może nie tak, że nigdy nie wygrywam, ale znacznie rzadziej, niż w inne tytuły. A gierka jest wyśmienita.

W zasadzie każda moja niekooperacyjna gra

Ale przede wszystkim Food Chain Magnate i Scythe. Noga ze mnie w te gry, a uwielbiam miłoscia wielką.

Shadowrun Crissfire
Dobra karcianka ale tak trudna ze na 30 partii mam 2 wygrane

pieprzowa pisze: ↑02 lut 2021, 17:16 W zasadzie każda moja niekooperacyjna gra

Ale przede wszystkim Food Chain Magnate i Scythe. Noga ze mnie w te gry, a uwielbiam miłoscia wielką.

A jak wrażenia z Ketchupu?

Chyba nie mam takiej gry ale mam znajomego, z którym nie da się wygrać w żadne euro... na początku myślałem, że po prostu zna te gry lepiej i ma je lepiej rozpracowane, niestety wygrywał też w gry, które znałem lub w gry, w które grał pierwszy raz. Ma duże doświadczenie i euro są jego ulubionymi grami ale czy to możliwe, że istnieje coś takiego jak "talent" do gier? czy po prostu po ograniu kilkuset tytułów, po kilku latach wyrabiają się pewne zdolności i łatwiej widzi się zależności wskazujące w co lepiej pójść żeby końcowy wynik był najwyższy. Oczywiście w gry z odrobinę większą losowością z nim wygrywałem ale jak gramy w jakiekolwiek euro/worker placement itp. to pokonanie go chociaż raz wydaje się nieosiągalne... Nie wiem, nie mogę go rozgryźć, ciekawe czy też znacie takich ancymonów...?

Są osoby bardziej ogarniające powiązania z gier euro itp. i po prostu świetni optymalizatorzy, ale żeby ktoś wygrywał w nową grę z jej wyjadaczami - to nie widuję. Sam byłem z siebie dumny, że w swojej pierwszej partii w Brassa zabrakło mi dosłownie 3 punktów do drugiego i 5 punktów do pierwszego miejsca (a pozostali mieli już za sobą sporo partii).

Jednocześnie o ile gra nie jest ultrapasjansem, to pytanie, na ile nowicjuszowi się pozwala na pewne akcje, a na ile skupia na innych rywalach.

dispe pisze: ↑02 lut 2021, 17:40 Chyba nie mam takiej gry ale mam znajomego, z którym nie da się wygrać w żadne euro... na początku myślałem, że po prostu zna te gry lepiej i ma je lepiej rozpracowane, niestety wygrywał też w gry, które znałem lub w gry, w które grał pierwszy raz. Ma duże doświadczenie i euro są jego ulubionymi grami ale czy to możliwe, że istnieje coś takiego jak "talent" do gier? czy po prostu po ograniu kilkuset tytułów, po kilku latach wyrabiają się pewne zdolności i łatwiej widzi się zależności wskazujące w co lepiej pójść żeby końcowy wynik był najwyższy. Oczywiście w gry z odrobinę większą losowością z nim wygrywałem ale jak gramy w jakiekolwiek euro/worker placement itp. to pokonanie go chociaż raz wydaje się nieosiągalne... Nie wiem, nie mogę go rozgryźć, ciekawe czy też znacie takich ancymonów...?

To jest w ogóle ciekawy temat: jak różnie mózg radzi sobie z różnymi mechanikami. Są gry które doskonale rozumiem i dobrze się w nich czuję (np Terra czy Projekt) a przychodzi taki Bus i leżę - mimo że nie jest trudniejszy. Widzę to też u innych graczy. Ostatnio nasz drużynowy eurozjadacz wyłożył się na Marco Polo II gdzie inne dużo trudniejsze łyka jak pelikan. Niezbadane są ścieżki neuronów

Neoptolemos pisze: ↑02 lut 2021, 17:43 Są osoby bardziej ogarniające powiązania z gier euro itp. i po prostu świetni optymalizatorzy, ale żeby ktoś wygrywał w nową grę z jej wyjadaczami - to nie widuję.

Miałem na myśli to, że gra była dla nas wszystkich nowa, np. takie euro z kampanią czyli 8 podobnymi ale lekko różniącymi się scenariuszami, wszyscy grali w nią pierwszy raz, on wygrał wszystkie 8 gier... Teraz gramy kolejnego eurasa ze scenariuszami, na razie wygrał pierwsze 3... i pewnie wygra pozostałe, czuję się totalnie bezradny.

Ja się szybko adaptuję do wszelkich eurogier i potrafię wygrać w euraska grając w niego pierwszy raz z osobami, które już znaja daną grę. Ale mam pewien talent optymalizacyjny właśnie, który nie tylko w grach się objawia, więc mnie to nie dziwi za bardzo. Dziwi mnie natomiast, że w mojego ukochanego Blood Rage'a nie umiem. No poprostu nie i już. Wygrałam w niego raz, za pierwszym razem, nie pamietam już jakim cudem. I juz nigdy potem sie to nie zdarzyło. Mało tego jestem gdzies na szarym końcu zawsze, inni odsadzaja mnie pierdyliardem punktów. I mam wrażenie, ze czym bardziej sie staram kombinować tym bardziej mi nie idzie, może własnie dlatego wygrałam tą pierwsza swoja partię bo gry nie znałam i jeszcze za dużo nie kombinowałam ? Mam wrażenie, że Blood Rage wymaga jakiegoś odwrotnego myślenia niż typowe euro. Tak jakby na opak trzeba było wszystko.

Innowacje - mam zapisanych 12 partii (nie wszystkie zapisywałem), a wygrałem tylko 3 razy. Wybijam się do przodu, tłukę te punkty i zbieram osiągnięcia, ale w większości przypadków przegrywam. Nie mogę domknąć rozgrywki i często się zdarza, że mam 5/6 osiągnięć i tego ostatniego złapać nie mogę.

Najlepsza gra o kotach - gram głównie z dziewczyną i nie daję jej w ogóle forów, a i tak mnie ogrywa. Kończę z mniejszą ilością kotów, jedzenia i punktów, siadam w kącie i wzdycham.

Eclipse - pokochałem go już na etapie zapowiedzi a im dalej było lepiej i lepiej aż do kolejnych partii, gdzie po prostu wygrana zawsze była mi nie tyle wydzierana, co zabierana jak dziecku cukierek. Byłem po prostu w nią beznadziejny Raczej miejsca od końca piastowałem. Eclipse świetnie ogarnia temat 4X, ma wiele ciekawych zależności, grę nad stołem, technologie mające ogromny wpływ na partię.

No to u mnie to by był Eldritch Horror i Horror w Arkham LCG. Win ratio na bardzo niskim poziomie

Tikal - nie wiem ile partii ale nigdy nie wygrałem mimo że grę lubię. Mało tego. Poza jednym wyjątkiem gdzie od zwycięstwa dzielił mnie punkt, zawsze jestem ostatni

Madeira - kocham tą grę, jej złożoność, temat i w ogóle wszystko, ale jakoś zawsze się zdekoncentruję, zawalę jedną turę a potem... Moim marzeniem jest nauczenie się korzystać z taktyki "na strażnika", albo wygrać przez kolonie...

Cosa Nostra
Nigdy nie wygrałem. Przypuszczam, że przyczyną jest to, że gra jest moja, ja rozkładam, pilnuję porządku i odpowiadam na pytania dotyczące zasad, ponadto lubię grę nad stołem i się wczuwam, co skutkuje podświadomym 'bij mistrza' u pozostałych graczy.

Abominacja - super mi się podoba temat tej gry i ogólnie klimat, ale też jak jest przedstawiony w samym działaniu gry. Ale zawsze przegrywam przez to, że nie chce mi się wkładać energii w sprawianie by nie marnowały mi się surowce i się wszystko dopinało

Small World - gramy tylko w 3 osoby (z żoną i z synem) i mam wrażenie, że zawsze się zmawiają przeciwko mnie. Albo tylko sobie tak tłumaczę swoje porażki

Jakbym tego posta miał pisać wczoraj to bym dodał jeszcze Barrage, ale wreszcie udało mi się wygrać

Nie że nigdy nie wygrywam, ale relatywnie rzadko. W każdym razie rzadziej wygrywam niż przegrywam. To na pewno. A jest nie tylko grą, którą lubię ale moją ulubioną grą ever. I jest to RC..

Dominant Species.

Moje porażki podpadają pod masochizm