Gra miesiąca - marzec 2023

[buhaj]

z TGZ mam tak samo

[cboot]

Najczęściej grana: Karaluszek Kłamczuszek (2x)
Gra miesiąca: Karaluszek Kłamczuszek

[Ardel12]

- The Great Zimbabwe (4) (...) TGZ jest jednoczyśnie nieatrakcyjne i bardzo nieczytelne. Przez 90% czasu gry liczymy w pamięci i próbujemy dostrzec istotne informacje na planszy. Jednocześnie planowanie w turach innych graczy nie ma większego sensu. Arcyważna w grze jest kolejność graczy, a ustala ją bardzo dziwna licytacja. Ogólnie ta gra przypomniała mi, jak szerokim hobby są gry planszowe. Znam sporo osób, których ogranie i opinie o grach sobie cenię, dla ktorych TGZ to hit, a ja uważam tę grę za obrazę dla drzew, z których powstał papier na planszę, karty i żetony.

No to za taką ocenę po 1 partii to ja od razu wrzucam Cię na czarną listę. Mojego ukochanego splotterka tak pojechać...

Splottery ładne nie są. Dla mnie każdy to ulepszony prototyp, ale akurat TGZ i FCM wyglądają najlepiej(choć chyba jeszcze lepiejwypada BUS od Capstone). Czytelność w TGZ spada w trakcie partii, gdy kolejne żetony i drewienka zalewają planszę, FCM pod tym względem na pewno wypada korzystniej(rzadziej dochodzi do sajgonu na planszy). Nie mogę się jednak zgodzić, że planowanie w turach innych graczy nie ma sensu. Spokojnie co się będzie dało zrobić w danej rundzie można ogarnąć na bazie kolejności jak i posiadanych zasobów innych graczy oraz stanu planszy. Tylko potrzeba ogrania. Co do kolejności to wiele zależy w jakiej części partii jesteśmy oraz jaka jest nasza strategia. Bycie pierwszym kosztuje i to czasem sporo, a feeduje innych graczy. Ja nie raz zlewając kolejność żerowałem na innych i dzięki temu wychodziłem na swoje. Licytacja o kolejność moim zdaniem jest prosta i genialna. Można wyciągać bydło od innych graczy, a jak dobrze pokombinujemy to zblokować resztę wrzucając liczbę bydła, której nie przebiją.

Liczenie w TGZ potrafi przepalić zwoje. Niestety jest to czysta matma. Sprawdzamy ile mamy, co chcemy osiągnąć i kalkulujemy kolejne ścieżki wyszukając tej najlepszej, tylko czy ona w mej turze będzie dostępna jak nie będę pierwszy...To może trzeba było licytować więcej, ale czy wtedy zwrot z licytacji pozwoli na realizację planu...No trzeba kalkulować, trzeba wyczuć przeciwników ile chcą bydła rzucić i co tak na prawdę chcą osiągnąć.

Nie jestem zwolennikiem dawania drugich szans, więc namawiać nie będę, bo sam core gry Ci nie podszedł. On się nie zmieni, może trochę odbiór się poprawi, ale z 4 to wiele w górę nie wzleci.

z TGZ mam tak samo

I cyk na czarną listę, ktoś jeszcze?

[buhaj]

Niezły miesiąc: 94 rozgrywki w 33 tytuły

Spoiler:

Chess 20
Virus! 8
Bee Alert 6
Blood of the Northmen 6
Ribbit 6
Great Western Trail: Argentina 4
Wheedle 4
1830: Railways & Robber Barons 3
Ethnos 3
Forum Trajanum 3
PitchCar Mini 3
Red7 3
YINSH 3
Alien Artifacts 2
Carcassonne 2
1817 1
1849: The Game of Sicilian Railways 1
303 1
Bezzerwizzer 1
Cascadia 1
Chicken Cha Cha Cha 1
Dominant Species 1
Dream Home 1
Fauna 1
Frostpunk: The Board Game 1
Imperial Settlers: Roll & Write 1
Photosynthesis 1
Poker 1
Terraforming Mars 1
Trajan 1
Unpublished Prototype 1
Warsaw: City of Ruins 1
Weather Machine 1

Najwięcej w szachy: 20 partii
Nowości
Wszystkie nowości w które zagrałem w tym miesiącu pochodziły z pakietu gier, które kolega podarował (pod moją opiekę) dla szkoły i Domu Dziecka:
Blood of the Northmen - zagrałem 6 razy z młodzieżą w 2, 3 i 4 osobowych składach. Najmłodszy gracz - w jednej rozgrywce - miał 8 lat. Zdecydowanie najlepiej mi się grało w podstawową wersję gry plus fortece. I choć gra nie ma raczej dobrych recenzji to zadziwiająco fajnie się grało. Motyw z odpalaniem akcji na podstawie krawędzi wykładanego kafelka jest tyleż dziwny co intrygujący. Najlepiej mi się grało na dwie osoby bo robi się przyjemnie strategicznie. Wartością dodana jest krótki czas gry więc spokojnie można zagrać rewanż podczas jednego, niezbyt długiego posiedzenia. Miłe zaskoczenie 6,5/10

Ethnos 3 rozgrywki. Podobna sytuacja jak powyżej czyli grałem tylko z młodzieżą i im się podobało nawet bardziej niż Blood of Northmen. Mnie trochę mniej ale i tak (znowu) zaskakująco fajnie się grało. Super jest to przepychanie w regionach połączone z zagrywaniem kart/oddziałów. Rozgrywka na 6 osób to około 1 godziny i 15 min. Losowość jest ogromna ale kto by tam się tym przejmował . I proszę się nie nastawiać, że można mieć grę pod kontrolą - to gra będzie kontrolować graczy 6/10

Artefakty Obcych (2 partie) Bardzo ładnie wydana gra. Solidne grafiki i dobry materiał. Nawet nieźle się gra choć z każdą upływającą minutą doświadczałem coraz większego znużenia rozgrywką. Zakup karty, zapłata surowcami, przełożenie karty do Imperium, itd. Trywializuję ale serio brakowało mi dynamiki i zróżnicowania. Karty statków i technologie całkiem dobre ale planety to nuda. Niewykorzystany motyw. Aż się prosiło o coś ciekawego z odkrywanie nowych terenów na planetach. Walka też dosyć prosta. 5/10

Osadnicy: wykreślane imperium (1) Tu już konkretnie się nudziłem ale (najważniejsze jest zawsze po ale) ... dzieciom się podobało. Kreślili aż miło . Dla mnie 3/10

Powrót miesiąca:
Forum Trajanum (3 rozgrywki po 5 latach). Żona bardzo lubi gry Felda więc zakupiłem i zaskoczyło. Jedna z lepszych, ostatnich gier mistrza. Przepychanki na mapie, cele, nabyte umiejętności, tory i ... losowość. No właśnie - może docisnąć gracza i nieźle utrudnić mu rozgrywkę. Pomimo tego gra się fajnie i szybko. Na 2 osoby to 45 minut. Ja to łykam 7/10

Stali bywalcy:
Weather Machine (1) Jedna ale świetna rozgrywka na 2 osoby. Po 18 rozgrywkach mogę stwierdzić, że (imo) to jedna z najlepszych euro-gier ostatnich lat. Nie wchodząc w dyskusję nad klimatem czy powiązaniem mechaniki z tematem dla mnie to cudeńko. Kapitalna łamigłówka. 9/10

Frostpunk (1) Tylko jedna solowa partia ale emocje i optymalizacja na maksa. Wyjąłem wreszcie miniaturki budynków więc było plus 10 do klimatu. Pierwszy scenariusz zakończony sukcesem okupionym 6 godzinną rozkminą. To jest główny powód dlaczego nie zagrałem kolejnego scenariusza: brak czasu. 8,5/10

Great Western Trail: Argentyna (4). Bardzo dobry "remake". Lepszy niż oryginał. Poprawki bardzo mi przypadły do gustu. Świetny pomysł z odpływającymi statkami i umieszczanie ładunku na nadbrzeżach miast, fajne budynki, dobry pomysł ze skrótami. Rolnicy też ulepszają grę. Całość sprawia wrażenie dużo bardziej eleganckiej mechaniki. Grafiki niezłe choć oczywiście sławetne kotwice powinny być lepiej zróżnicowane. Duży plus za zmiany 8.5/10

Terraformacja Marsa (1) Czasy się zmieniają ale nie Terka Marsa. Miesiąc w miesiąc od premiery musi znaleźć się na stole. Już nie intryguje jak kiedyś ale trzyma fason cały czas. Doszło kilka nowych kart więc je rozdaliśmy na początku aby sprawdzić ich siłę. 9/10

Dominant Species (1) Spotkaliśmy się aby zagrać w "osiemnastki" a niespodziewanie zagraliśmy w to najbardziej krwiożercze euro. I dobrze bo rozgrywka była niesamowita. Wygrały (jak zawsze) pajęczaki. Graliśmy w nową edycję i wygląda bardzo dobrze. Wolę jednak moje figureczki dinozaurów niż kostki bo łatwiej zaznaczać migrację

18xx
Bardzo dobry miesiąc dla tej serii. Udało mi się zagrać w moje top 3 i dodatkowo przetestować prototyp.
1817 Najlepsza gra w historii. Każda rozgrywka przynosi nowe przemyślenia, nowe pomysły. Warto zagrać z nowymi, doświadczonymi graczami bo odmienne style gry jeszcze podnoszą poziom umiejętności. W tej grze Prawa Murphy’ego działają idealnie np: "Jeśli wiesz, że coś może pójść źle i podejmiesz stosowne środki zapobiegawcze, to źle pójdzie coś innego". No taka gra

1830 Aż 3 rozgrywki. Jedna w wariant czyli większą mapą, pogłębionym południem i wzmocnioną północą. Do rozważenia jak chce się grać w 6 osób. Dwie pozostałe partie w "podstawkę". Jak zwykle działo się: bankrut i prawie bankrut

1849 Na 4 osoby. Kolejność firm wylosowała się tak, że mało kto chciał je otwierać, wszyscy się czaili ale jak lawina ruszyła to przechodziły z rąk do rąk - bo kapitału mało. Dzięki jakiemuś dzikiemu układowi wbiłem się jedną firmą do Palermo a drugą tam otwarłem. Obie były bardzo solidne i znowu dzięki dziwnemu rozkładowi pociągów obie miały permy. W biznesie też trzeba mieć trochę szczęścia
18PL (prototyp) 2 rozgrywki z drobnymi zmianami na mapie aby osłabić troche pruskie firmy. Podwójna (nowa) wioska w Olkuszu oraz zmieniony Poznań na żółty (ale zorientowany) kafelek. Nowa prywatna firma. Testy trwają.

Nowość miesiąca: Blood of Northmen
Rozgrywka miesiąca: Frostpunk

Gra miesiąca: Great Western Trail: Argentyna

[mat_eyo]

No to za taką ocenę po 1 partii to ja od razu wrzucam Cię na czarną listę. Mojego ukochanego splotterka tak pojechać...

No cóż, pierwsze wrażenia mają to do siebie, że są... umh... pierwsze? Na gorąco?

Splottery ładne nie są. (...) Czytelność w TGZ spada w trakcie partii, gdy kolejne żetony i drewienka zalewają planszę, FCM pod tym względem na pewno wypada korzystniej(rzadziej dochodzi do sajgonu na planszy).

Dla mnie gry nie muszą być ładne, to nie dzieła sztuki. Mają być przejrzyste i funkcjonalne. Mogą być ładne, ale dopiero po spełnieniu dwóch poprzednich warunków. TGZ nie jest ładne (mam to gdzieś), ale nie jest też przejrzyste ani funkcjonalne, a to już dla mnie problem. Ogólnie początek rozgrywki był ok zarówno pod względem czytelności, jak i liczenia.

Nie mogę się jednak zgodzić, że planowanie w turach innych graczy nie ma sensu. Spokojnie co się będzie dało zrobić w danej rundzie można ogarnąć na bazie kolejności jak i posiadanych zasobów innych graczy oraz stanu planszy.
(...)
Liczenie w TGZ potrafi przepalić zwoje. Niestety jest to czysta matma. Sprawdzamy ile mamy, co chcemy osiągnąć i kalkulujemy kolejne ścieżki wyszukając tej najlepszej, tylko czy ona w mej turze będzie dostępna jak nie będę pierwszy...

Liczenie w tej grze jest dla mnie męczące i upierdliwe. Oczywiście wiem, że można spróbować odgadnąć, co mogą zrobić przeciwnicy i uwzględnić to w swoim planie, ale wymaga to jeszcze więcej tego nieszczęsnego liczenia, które irytuje już na swoim własnym poletku.

Nie jestem zwolennikiem dawania drugich szans, więc namawiać nie będę, bo sam core gry Ci nie podszedł. On się nie zmieni, może trochę odbiór się poprawi, ale z 4 to wiele w górę nie wzleci.

Nie będzie drugiej szansy. Za dużo jest gier do sprawdzenia, za dużo na półce mam tytułów, które lubię, a w nie nie gram, żeby tracić czas na grę, która mnie nie porwała niczym. Drugą szansę mogę dać tytułom, które mimo zauważalnych wad, czymś mnie zaintrygowały, przyciągnęły i po rozgrywce nadal o nich myślę. TGZ wyparłem z pamięci.

[nimsarn]

Artefakty Obcych (2 partie) Bardzo ładnie wydana gra. Solidne grafiki i dobry materiał. Nawet nieźle się gra choć z każdą upływającą minutą doświadczałem coraz większego znużenia rozgrywką. Zakup karty, zapłata surowcami, przełożenie karty do Imperium, itd. Trywializuję ale serio brakowało mi dynamiki i zróżnicowania. Karty statków i technologie całkiem dobre ale planety to nuda. Niewykorzystany motyw. Aż się prosiło o coś ciekawego z odkrywanie nowych terenów na planetach. Walka też dosyć prosta. 5/10

Bardzo lubię tą grę i w wielu kwestiach masz rację, ale brak dynamiki to moim zdaniem skutek niewłaściwej polityki wydawcy, który wydał grę 4X zaczynając serię dodatków od tych najmniej interesujących Ex (czyli od Expand i Exploid). A wystarczyło by wpierw wyszedł dodatek (który nigdy nie wyszedł i pewnie nie wyjdzie) Exterminate albo Explore wówczas gra pewnie wyglądała by inaczej..

[itsthisguyagain]

Artefakty Obcych (2 partie) Bardzo ładnie wydana gra. Solidne grafiki i dobry materiał. Nawet nieźle się gra choć z każdą upływającą minutą doświadczałem coraz większego znużenia rozgrywką. Zakup karty, zapłata surowcami, przełożenie karty do Imperium, itd. Trywializuję ale serio brakowało mi dynamiki i zróżnicowania. Karty statków i technologie całkiem dobre ale planety to nuda. Niewykorzystany motyw. Aż się prosiło o coś ciekawego z odkrywanie nowych terenów na planetach. Walka też dosyć prosta. 5/10

Bardzo lubię tą grę i w wielu kwestiach masz rację, ale brak dynamiki to moim zdaniem skutek niewłaściwej polityki wydawcy, który wydał grę 4X zaczynając serię dodatków od tych najmniej interesujących Ex (czyli od Expand i Exploid). A wystarczyło by wpierw wyszedł dodatek (który nigdy nie wyszedł i pewnie nie wyjdzie) Exterminate albo Explore wówczas gra pewnie wyglądała by inaczej..

To był wynik chłodnej kalkulacji. Obecnie najpopularniejszym gatunkiem gry jest jak ja to nazywam "gra na niedzielne popołudnie" - powolna gra w budowanie silniczka. Niby w rywalizacji z innymi graczami ale tak nie zabardzo właściwie wcale albo w ogóle lepiej zrobić solo i dodać do tego możliwość grania z innymi ludźmi żeby zahaczyć więcej rynku.

Masz przecież pełno Everdeli, Ark Nova, Na skrzydłach, Dobre roki, Terraformacja Marsa, 51 Stan + Osadnicy:NI i pełno megahitów dla niedzielniaków. Artefakty Obcych to tego typu gra. Każdy by chciał mieć kolejny megahit a teraz megahity to solo-multiplayer card driven resource manament engine builder (+ worker placement jak chcesz zaszaleć)

Każdy sobie ciuła punkty i na koniec się sprawdzi komu poszło najlepiej. Po co w takiej grze interakcja albo *tfu* "eXterminate"?

[KurikDeVolay]

Za szybko w lutym się ucieszyłem. Nie będę się wyżalał, na swoją obronę powiem tylko, że w przeciągu jednego (sic!) miesiąca w mojej brodzie pojawiły się dwie wielkie, białe kępy i ciągle zagarniają kolejne połacie... Najgorsze jest to, że przez problemy zdrowotne Malutkiej nie wypalił wyjazd na OMG. A podjarani na ten konwent byliśmy jak muchy na kompostownik...

Aeon's End - To jedyny tytuł w jaki udało nam się pograć w dni z mniejszą dawką stresu. Ale co to był za powrót. Znacie ten moment, kiedy przyjeżdżacie do rodziców/dziadków na kilka dni? Te same meble, ten sam zapach, powolny rytm dnia i pełna błogość... Mamy to z AE. Ta gra to jeden z naszych cieplutkich schronów. Losujemy magów, rynek, przedwiecznego i płyniemy. Każde z nas wie co robić, uzupełniamy się w każdym aspekcie gry i właściwie gdybyśmy nie mieli ochoty (ale zawsze mamy) nie musielibyśmy nawet rozmawiać, żeby wszystko szło jak najlepiej. Porażka to żaden problem, zagramy jeszcze raz.

Kącik gier z dzieckiem wygląda na szczęście lepiej. Nowe tytuły zagościły na stałe na półce, a i jedno zaskoczenie się pojawiło.
Pędzące Żółwie, Karak, Uno, Dobble, Pingiwin na lodzie, Lisek Urwisek - Co tu dużo mówić, graliśmy. Polecam każdy z tytułów. Dobble nadzwyczaj dobrze radzą sobie w kolejkach do lekarza. Kompaktowe, wciągające, proste, można opędzić na kolanie.
CoraQuest - Leser, Lucrum, kolejny raz dziękuję za ten tytuł.
Zombie Kidz - Dziecko mi się zpandemicowało. Myślałem, że po otwarciu wszystkich kopert gra zostanie zapomniana, tymczasem co jakiś czas zombie wracają. Mało tego, Malutka ma czasem ochotę na poprowadzenie kilku postaci pilnując przy tym wszystkich zasad i kolejności. Nie chwalę się, ale chcę podkreślić na jaki poziom skupienia potrafi się wywindować zacięta pięciolatka.
Carcassonne - "Tato, tato, zagramy w te ludziki, gdzie jest księżniczka i ludzie na murze zamku?" Odpowiedziało jej jedynie "Yyyyy..." Na szczęście po podejściu do półki z grami wszystko stało się jasne. Pierwszą myślą było zamydlenie oczu kolorowankami z syrenkami, ale czego się nie robi w imię rozwoju... Obawiałem się standardowego pakietu "to jest nudne", "tata składamy", albo "nie miałam ochoty w to grać". Tymczasem dzieciak pamiętał zasady. WTF. Przecież ja to pewnie z pół roku temu wywlekałem. Przecież ona grała na odwal się i się nudziła. Także tego... Pamiętała. Do ostatniego kafelka podskakiwała na krześle z emocji. Zrobiła mnie na dobrych 20 punktów. Cóż... Teraz nie ma tygodnia bez kilku partii. Bawimy się całkiem nieźle, więc czemu nie.

[BOLLO]

Nie sądziłem że małe proste gierki mogą u mnie wzbudzić tyle pozytywnych emocji. A takowe wzbudziła właśnie gra Papierowe Morza. Gra jest bardzo kompaktowa co w moim przypadku to wielki plus gdy chce się zabrać jakąś grę na wyjazd czy nawet do znajomych. Rozgrywka (partia) to ok 5-10min więc w 30min zagramy prawdopodobnie całą rozgrywkę. Nie głupie zasady i fajny push your luck. Dodatkowo te akcje za zebranie jakiegoś setu powodujące większą głębie z rozgrywki. Naprawdę warto spróbować i nie przechodzić obojętnie koło tej gry. Wiem że cena może odstraszyć (spora jak na taką karcianeczkę) ale w tej chwili spokojnie mogę się pozbyć Wirusa , Zupki Chińskiej czy innych małych sprytnych karcianek.

[emoprzemoc]

Sporo dobrego w marcu było. Udało się grać więcej niż w lutym - wpadły 76 partie, choć aż 10 z nich było graniem solo, bo trochę się wkręciłem w roll-and-write'y i innego rodzaju łamigłówki. Póki co tylko w onlajnie, bo wciąż jestem zbyt leniwy, żeby rozłożyć sobie solo coś z tego, co mam na półce, a jedyne solo przeżycie bez prądu w postaci książki paragrafowej szło zbyt gładko, żeby nagle się mocno skasztanić i może nie było rage quit, ale od tamtej pory do tego nie wróciłem.
W sumie różnych tytułów było aż 31, co zawdzięczam nie tylko tym solo próbom np. na BGA, ale też świeżym zakupom, ruszaniu własnej półki wstydu, jak i zaległości W. w naszej kolekcji. Byliśmy też w trójkę na Planszówkach w Libero, gdzie w niektóre tytuły znane z BGA w końcu zagraliśmy fizycznie, a i niespodziewanie jeszcze jedną nowość wypróbowaliśmy. A właśnie, nowości. Udało mi się zgrać w 7 kompletnie nowych tytułów, 2 nowe dodatki do posiadanych gier i jeszcze 1 promo dodatek do Rolling Realms, który nie zdążył wpaść w rotację w lutym.
Żeby nie było zbyt słodko: nowości i powroty to swoją drogą, ale kontynuacje stałych elementów programu to trochę porażka. Do Uśpionych Bogów usiedliśmy tylko raz (liczyłem na 2-3), Moje Miasto nieruszone, a żona nadal jest dość zmęczona Neuroshimą Hex, przez co pulę partii na 2023 pod koniec marca postanowiliśmy rozłożyć na dłuższy okres (do połowy 2024), bo i tak się nie wyrabialiśmy. Inna trochę przykra sprawa to rozrastanie się kolekcji. Sądziłem, że w marcu za dużo nie wpadnie (skoro jedna paka dtarła jeszcze w lutym), nawet Akropolis zamówiłem razem z Ziemią, żeby wskoczyło dopiero w kwietniu. Spodziewałem się najwyżej Półeczki, o której kupnie myślała żona (a zdążyła się rozmyślić), a tu jednak więcej nowości: żona skusiła się na Twilight Inscription w PYL-u, przy okazji namawiając mnie na Wiedźmią Skałę, ja na OLX złapałem polskie wydanie Maracaibo, bo ktoś wystawił w cenie, jaką pamiętam sprzed roku czy x-nastu miesięcy, a widząc, jak ceny używki puchną, to postanowiłem nie czekać, bo przecież taniej nie będzie. Na koniec jeszcze Rebel kolejny raz z zaskoczenia uraczył (rychłą) datą premiery, połączoną z przedsprzedażą, i kwietniowa paka będzie bogatsza o Tiletum. Próbuję się oszukiwać, że w kolejnych wiosennych i letnich miesiącach przypływ nareszcie się skończy i zapanuje odpływ gier z kolekcji, bo przecież nie ma zbyt wielu ciekawych premier przewidzianych w drugim i wczesnym trzecim kwartale, a przy kilku już sobie w głowie dopisałem "na razie pas"... ale przecież zawsze znajdzie się jakiś argument, żeby skorzystać z tej luki nowościowej i kupić jakiś klasyk. O, może to pora na Podwodne Mia... ARGH!

Topka:
1. Brzdęk! w! Kosmosie! Awantury: Pulsartomat.

Spoiler:

Mało gier i serii ma w naszych sercach (i mówię tu za całą trójkę) tak specjalne miejsce, jak Brzdęki. Co prawda daleko nam wciąż do poznania całej serii - w podstawową wersję fantasy ani dodatki do niej nigdy dotąd nie graliśmy, ale niemalże każdy nowy członek tej rodziny gier trafia na radar. Oczywistym jest więc to, że nadchodzące Katakumby na pewno NIE SĄ jedną z tych premier, którym na razie podziękuję, a zapowiedź sequelu wersji legacy była naprawdę znakomitą niespodzianką. Ale nie wybiegajmy tak w przyszłość. Póki co dotarł do nas Pulsartomat i... o jezu, zaskoczył już na starcie, bo miałem mocno niedoszacowane pojęcie o tym dodatku! Nie spodziewałem się aż tyle po rozszerzeniu pakowanym w blister zamiast kartonu. To, na co byłem przygotowany, to same automaty, dorzucające multum pomniejszych zadań do wykonania w grze i zmieniające całkiem sposób pozyskiwania artefaktów. Wiedziałem o meplowych skuterkach - ale sądziłem, że są po prostu uzupełnieniem mechaniki automatowej. Wiedziałem też, że będą nowe moduły - ale oczyma wyobraźni widziałem je jako dobre, ale dość standardowe urozmaicenie, tak jak było z dodatkowymi modułami w poprzednich dodatkach, oferującymi nieco ciekawostek, łączących się gdzieś z głównym założeniem mechanicznym dodatku. Oj, jak bardzo byłem w błędzie!
Pulsartomat okazuje się być naprawdę pełen minigier, i to szeroko rozumianych. Zadania z automatów to jedno (a bywają całkiem interesujące), ale każdy z dwustronnych modułów dorzuca jakąś mechanikę, która zdecydowanie nie ogranicza się do jego granic. Jak na przykład skarbiec, który w toku gry napełniamy czarnymi kostkami przy kolejnych losowaniach z wora, zwiększając pulę oferowanej nagrody, a następnie odwiedzamy tę lokację, by obłowić się w kredyty. Ba, niektóre minigry - te ze skuterami - nie pozwalają nawet na bezpośrednią interakcję z nimi podczas przebywania w sektorze, w którym się znajdują, ale pozostają aktywne przez całą rozgrywkę, wodząc na pokuszenie, gdyż oferują profity za obfite brzdękanie czy wzmożone czyszczenie ryneczku kart. Są i takie plansze, które nabierają znaczenia dopiero po załatwieniu na nich swoich interesów - jak moduł pozwalający pozyskać stały profit w każdej z kolejnych tur, o ile tylko na ręce trafi się karta z rezerwy. A jak już mówimy o rezerwie, to ta potrafi się w rozgrywce z Pulsartomatem nieraz zwężać. Jeszcze nigdy Rdzenie pamięci nie opuszczały swojego stosu aż tak szybko i często!
Dodatek nie jest jednak bez wad. Nagromadzenie nowych mikromechanik, dodatkowych fajerwerków i cudacznych wynalazków w modułach powoduje większe upychanie grafik na tym samym obszarze, co zawsze. Graficzne reprezentacje minigier zajmują tyle miejsca, że ścieżki pomiędzy polami upakowane są wyjątkowo gęsto, i niekoniecznie jest to czytelne na pierwszy rzut oka, zwłaszcza jeśli w tym rejonie występują jakieś meple czy położone kostki. Złe spojrzenie na planszę powoduje, że zaplanowany ruch wcale nie może się odbyć zgodnie z założeniami, bo... między tymi polami wcale nie ma ścieżki. Albo potrzeba do niej klucza, którego nie zdążyło się nabyć. Albo któreś pole okazuje się jednak pomalowane w paski sugerujące, że jest to punkt kontrolny. Generuje to trochę zawieszeń i pomyłek. Nie jest to jakiś dramatyczny downtime, to nie jest jakiś turbotaktyczny euras przecież, ale potrafi irytować.
Niemniej, strasznie przyjemny dodatek, wzbogacający bazową grę o ciut sandboxowości. 3 partie do tej pory i z pewnością niedługo wyjmiemy go znów, i to nie tylko dlatego, że ostatnio wpakowałem wszystkie rozszerzenia w pudło podstawki.

2. Grand Austria Hotel.

Spoiler:

Nowość, a w zasadzie pudełko zdjęte z półki wstydu. Choć jak tak teraz o tym myślę, to może trzeba byłoby zmienić znaczenie tego terminu i zarezerwować go dla gier z grafikami Klemensa, Dennisa Lohausena itp., bo trochę mi się ich już nazbierało i istotnie, większość z nich leży na jednej półce. Ale wracając do tematu! Gra przeleżakowała od jesieni, choć gdzieś tam po drodze już migały jakieś deklaracje chęci zapoznania się. W końcu się udało i w marcu rozegraliśmy w sumie trzy partie 2P i jedną 3P. Pierwsze dwie siadły jedna po drugiej i... oj, jakie to było nierówne przeżycie! Wstępne przetasowanie kart zaowocowało bardzo wzmożoną obecnością potencjalnych gości przy zielonych stolikach, w dodatku graliśmy na podstawowych, symetrycznych planszetkach. Druga partia to było już znacznie więcej kombinowania, z lepiej przetasowaną talią, niemal absolutnym brakiem zielonych i asymetrycznymi hotelami. I tu już gra pokazała klasę!
GAH prezentuje rodzaj growego dizajnu, który bardzo lubię. Taki nie do końca nowoczesny, oparty na kilku nieprzekombinowanych mechanikach i wielopoziomowej punktacji. Bez jakichś specjalnych gimmicków, które lądowałyby w centrum uwagi, odciągając ją od miałkości podstawowych zasad, bez oszałamiających grafik, powodujących chęć obcowania z grą właśnie dla nich... za to z optymalnym poziomem złożenia. To jest tytuł, który mogę sobie - w głowie - włożyć pomiędzy Zamki Burgundii a np. Bonfire.
Tu jest tak wiele takich pomniejszych elementów, oferujących jednocześnie przypływ fali komfortu, jak i dreszczyk ekscytacji. Wybór akcji oparty na kostkach, z możliwością pasowania i czekania na możliwie lepsze, ale z pewnością mniej liczebne rzuty. Akcja-joker, ale z dodatkowym kosztem. Dostępność (niepewna!) ledwo kilku podstawowych akcji, ale jednak niekoniecznie ta sama akcja jest rzeczywiście "tą samą", bo może różnić się siłą, a to potrafi być całkiem istotne choćby dla pozyskiwania zasobów. Zróżnicowana talia pracowników hotelu, oferująca przeróżne profity, od jednorazowych zastrzyków zasobów przez stałe, pasywne zdolności dorzucające do rozgrywki nutę budowania silniczka, po karty dorzucające nowe, osobiste warunki punktacji końcowej. Kilka rodzajów zasobów, wśród których część mająca ściśle fizyczną manifestację potrafi się różnić rzadkością występowania - a rzadsze wcale nie wypiera ani nie zastępuje bardziej pospolitego! - a część występująca jako suwaki, jak pieniądze, potrafi być na tyle kluczowa i potrzebna w wielu aspektach gry, a jednocześnie wcale nie taka łatwa w zdobywaniu, że potrafi się czasem zapalić ostrzegawcza lampka: no stary, zaraz ci się cała gra położy, bo nic sensownego nie zrobisz!
I jeszcze drugi suwak, który zasługuje na osobne zdanie (zdania! nowy akapit nawet!), nie tylko dlatego, że poprzednie było zbyt długie - mianowicie tor kaprysów cesarza, dorzucający minigierkę w samej grze. Choć jego efekty odpalają się w rozgrywce ledwo trzykrotnie, to często jest to gra warta świeczki, nawet jeśli chce się li tylko dostać kilka punktów i uniknąć kary. Właśnie, kary! Cesarz jest na tyle niestabilny emocjonalnie, że zanim rozda nagrody i kary za skuteczne lizanie mu dupy, najpierw spuści w kanał sporą część wypracowanej u niego przez hotelarzy renomy - przynajmniej jest sprawiedliwy, bo każdemu odejmie tyle samo. A kwestia tego toru od razu łączy się z kolejną: zróżnicowanym przygotowaniem gry, gdyż zestaw nagród i kar cesarz za każdym razem jest nieco inny, i czasem na starcie wylosują się takie kafle, że potencjalne straty moralne i materialne za popadnięcie w niełaskę kajzera okazują się całkiem akceptowalne, i z tym nastawieniem można dalej realizować swój plan na grę, bez rozmieniania się na drobne i łapania zbyt wielu srok za ogon. A co, jeśli najbliższa kara będzie znośna, ale kolejny kafelek zawiera groźbę P O T Ę Ż N E G O spoliczkowania przez władcę lub naprawdę sowitą nagrodę? Hm? Hmm?!
Na tym nie kończą się różnice w setupie, bo są i wspólne cele, losowane z trzech cienkich talii. I, o panie, nie wierz pan autorom gry. Spotkaliście się kiedyś z instrukcją, w której wmawia się wam wprost, że nooo, tutaj są takie zasady punktacji, ale nie przejmujcie się tym wcale a wcale, no chyba że nie macie w ogóle planu na grę i w ogóle nie wiecie co wy tutaj robicie, to wtedy się możecie tym zainteresować, żeby cokolwiek punktów sobie tak nazbierać, ale tak poza tym to no worries (a czekaj, tak to mówią w Australii, nie Austrii, oj no, pomyliło się, hehe)? No ja z czymś takim zetknąłem się chyba po raz pierwszy. Tak, stary, nie przejmuj się tymi celami, przecież wiesz, co w tej grze robisz - a potem patrz, jak zwycięzca rozgrywki, którym oczywiście nie jesteś ty, osiągnął taki a nie inny wynik, a te 40 czy nawet 45 punktów, które ugrał z kart wspólnych celów... to więcej niż ćwierć, a może nawet i prawie jedna trzecia całego wyniku. Dodajmy jeszcze, że uwzględnienie stosunkowo rychłej realizacji niektórych celów wspólnych potrafi się jeszcze pospinać z punktacją końcową niektórych kart pracowników...
Mógłbym jeszcze trochę wymieniać tych komfortująco-ekscytujących elementów, ale skończę w tym miejscu, na najbardziej nieznaczącym, a więc na easter eggach ukrytych na kartach. Niektórzy goście potrafią przecież być dziwnie znajomi, zwłaszcza gdy uwzględni się kontekst gier planszowych.
I przejdę tu do minusów, których cienie były już widoczne podczas opisywania pozytywów. Chociażby karty pracowników, choć to akurat coś, co w grach trafia się notorycznie i już przywykłem, czyli trochę dzika loteria z umiejkami. Możliwość tworzenia minisilniczków jest teoretycznie plusem, ale jeśli komuś siądzie dobry kombos w pracownikach, to różnica w ciężarze decyzyjnym między graczami robi się naprawdę znacząca. Kontrastuje to ze zdolnościami związanymi z wyborem akcji - jak to bywa w grach kościanych, te usilnie pechowe rzuty i niedostępność/słaba siła wzmacnianych akcji i narastająca frustracja z każdym kolejnym pasowaniem, przez które traci się szansę na upatrzonego gościa, a przerzut kości znowu tego nie wynagradza. Niektóre umiejętności, niekoniecznie nawet "silniczkogenne", są bardzo mocne, jak pozyskiwanie dowolnego gościa z poczekalni za friko - a cena zatrudnienia pracownika niekoniecznie wystarczająco balansuje takie umiejętności. Pracownicy punktujący za niemal to samo, co cele wspólne, też dość mocno potrafią ustalać strategie. Timing z zagrywaniem pracowników też może doskwierać. Ogółem problem jest w dużej mierze rozwiązywany początkowym draftem, czasem da się w jakimś stopniu przeciwdziałać choćby dobieraniu kart pod silniczek, ale już tajne - choć ograniczone - dociągi z talii pracowników w trakcie gry znowu przechylają szale. Wiem, czepiam się. Ale chyba mimo wszystko wolę, gdy karty czy kafle umiejkowe/punktujące są bardziej jawne. W chwili pisania tego fragmentu jestem świeżo po partii w Bonfire z modułem Pradawnych Drzew, gdzie istniały dwa takie "ryneczki", a zatrudnienie gnoma z umiejętnością, z której nie skorzysta się ani razu, jest czymś, co można sobie czy innemu graczowi wytknąć po skończonej partii, bo jego (gnoma) ostateczna nieprzydatność to jednak bardziej świadoma decyzja gracza. Dobrze, że chociaż jednorazowe profity z gości są w GAH jawne i można zarówno dobierać takich, którzy dobrze nasmarują trybiki w hotelowej maszynie, jak i spróbować odrobiny hate draftu, żeby czasem jakiś gość za bardzo nie uruchomił pracowniczego silniczka któregoś z rywali.
Irytuje mnie też zapychanie wystawki z gośćmi w poczekalni. Może, jak zwykle, coś ominąłem w instrukcji i jednak ten ryneczek się kiedyś, jakoś odświeża? A może niczego nie pominąłem i nie ma takiej opcji, ale zwykle naprawdę nie ma takiej potrzeby? Nie wiem, grałem dopiero 4 razy, a mimo to trafiła się partia, w której skrajne, darmowe pole od początkowego wyłożenia okupował Architekt, który w obliczu dostępnych zasobów i miejsc w hotelu nie zainteresował nikogo. I tak sobie tkwił w tym miejscu przez całe rundy, sztucznie podnosząc ceny pozostałych gości, aż gdzieś pod koniec gry żona zdecydowała się go zabrać z rynku, tylko po to, by stracić na koniec punkty za niewykarmienie tej zdradzieckiej mordy.
Mam jeszcze mały problem z UX gry. Te nieszczęsne kostki strudli są na tyle blade, że czasem na pierwszy rzut oka mylą mi się z ciastami. Ikonografia na kartach przynajmniej uzupełnia kostki o grafikę zasobu, który kostka reprezentuje, więc mój problem ogranicza się tylko do drewienek. Jeśli dobrze kojarzę z rzutu okiem na starą instrukcję, wcześniej strudle były brązowe, nie "naturalne", co jak dla mnie było bardziej czytelne. Ale może nie jest tak dla osób z prawdziwymi problemami z rozróżnianiem kolorów? Instrukcja mojego wydania często o nich wspomina. No cóż, o ile ja mylę się co do kostek, to współgracze za to przemianowali już strudel na suflet, pasztet i cholera wie, co jeszcze.
Znalazłoby się jeszcze trochę elementów, na które mógłbym utyskiwać, ale... ta gra jest przecież tak przyjemna! Mam nadzieję, że naprawdę stanie się takim evergreenem w kolekcji, jak Zamki Burgundii.
Dodatkowy plus dla GAH to... ta jedna partia w trójkę. Po Planszówkach w Libero W. ogarnęła taka senność, że chłop spał z zamkniętymi oczami jak tłumaczyłem mu zasady gry. I to naprawdę przysypiał, a nie tylko miał zamknięte oczy, bo o niejeden wytłumaczony mechanizm w grze pytał w trakcie tak, jakby dopiero pojawił się w jego świadomości. No już nie miałem serca odmówić, jak w którymś momencie poprosił o cofnięcie ruchu. Przecież taki zaspany, i taki świeżak... Jezu. Nie popełniajcie tego błędu. Skubany miał nie tylko potężny silniczek w pracownikach, gwarantujący ciągły przypływ pieniędzy, ale też sporą selekcję pracowników punktujących. Był w stanie podbierać najdroższych gości, mimo że to ja od niemal samego początku mogłem pozyskiwać dowolnego z darmo. Z celami wspólnymi sobie świetnie radził, z torem cesarza zresztą też, zwłaszcza na początku (a te elementy akurat się zazębiały). No i wygrał. I to jeszcze pobijając bodaj o dobre 10 punktów mój najwyższy wynik! Wystrzegajcie się śpiochów!!!
No, był dylemat z drugim miejscem, ale GAH to starcie wygrywa, właśnie dzięki stworzeniu kolejnej kuriozalnej planszowej sytuacji, do której możemy w przyszłości sięgać pamięcią.

3. Three Sisters.

Spoiler:

Nowość na stole i nowość w kolekcji. W tym domu lubi się roll-and-write'y, a ja sam szukam optymalnego euro-RnW. Miałem ogromne oczekiwania co do Muru Hadriana i choć lubię ten tytuł, to chyba nieco mniej niż współgracze. Jego złożoność wciąż pozostawia niedosyt po kolejnych partiach i chęć sprawdzenia czegoś innego... ale te oczekiwania i plany na rozgrywkę są zbyt podatne na losowość w kartach, która nie dość, że potrafi płatać psikusy w samej głównej mechanice gry, to jeszcze niekoniecznie pozwala na uczynienie np. gladiatorów naszym oczkiem w głowie. Na półce czeka jeszcze Rome & Roll, ale prawie 30 stron angielskiej instrukcji póki co skutecznie odstrasza żonę. W zeszłym roku wyszła też co prawda polska edycja Demeter i do tej pory tytułu nie sprawdziliśmy, ale tu z kolei chyba ciężar jest nieco zbyt niski. Wiele dobrego natomiast czytałem, choćby tu na forum, o Fleet: The Dice Game, a że Three Sisters to gra tych samych autorów i ponoć nieco bardziej skomplikowana, to stanęło na tej pozycji.
I to był znakomity strzał! Dwa arkusze, szereg minigierek, kilka mechanik i specjalnych wydarzeń, multum zależności, losowość oparta na kostkach - z paroma opcjami modyfikowania niefortunnych rzutów, krótka i klarowna instrukcja. To już brzmi dobrze. A w praktyce wychodzi jeszcze lepiej. O, chociażby sam sposób wyboru i dostępności akcji. Te ułożone są w specyficzny rondel, po którym poruszamy farmerkę Edith, straszną wagabundkę i nemesis w trybie solo. Po rzucie kośćmi grupujemy wg wartości i układamy rosnąco na kolejnych polach zgodnie z ruchem wskazówek zegara, od pola z Edith począwszy, po czym przesuwamy ją na pierwsze wolne pole, które będzie miejscem, do którego trafią kości o najmniejszej wartości w kolejnej rundzie, co pozwala już minimalnie wybiec z planami w przyszłość. Ale tylko minimalnie, bo tyyyle się dzieje tu i teraz! Pola na rondlu są powiązane ze specjalnymi akcjami - pozwalają na niejakie ponowne użycie umieszczonej kości; wskazują na konkretną minigierkę, w której możemy skreślić dodatkowe pole; pozwalają na uzyskanie zasobów, z których jednego (kompostu) używamy do modyfikacji kostek, a drugiego (dóbr) do uzyskiwania bonusowych akcji i zarazem wzmacniania efektu innej mechaniki (ryneczku), którą przywołujemy np. ostatnim polem na rondlu. Kości (tyle, ilu jest graczy +2) draftujemy zgodnie z kolejnością w rundzie, od pierwszego gracza-miotacza i tu pojawia się dodatkowa podchwytliwość, bo po wyborze kostek osobistych uruchamia się jeszcze wspólny dla wszystkich efekt jednej z pozostałych kostek o najniższej wartości i akcji rondla z nią powiązanej. Ogromny plus za ten system.
Podstawowe działania w grze skupiają się na ogrodzie, zajmującym największą przestrzeń podwójnego arkusza gracza. Tam, w sześciu sektorach, przypisanych do odpowiednich wartości na kostkach, można sadzić kukurydze i fasole, które w pełni rozwinięte wydają punktujący plon, oraz dynie, które same z siebie punktów nie dają, ale gdy urosną, w różnym tempie i docelowym rozmiarze, nie tylko zapełniają nasze skrzynki wspomnianymi wyżej dobrami, ale też stymulują wzrost konkretnej byliny, o ile tylko w pełni wyhodujemy obie dynie z nią sąsiadujące. A że dyniek jest 12 i ich grządki biegną wzdłuż płotu ograniczającego ogród, to bywa, że koniecznym jest zadbanie o dynie w dwóch sąsiednich sektorach, by przyspieszyć wzrost jednej z bylin. Standardowo dzięki jednej kostce sadzimy dwie roślinki, przy czym fasoli nie da się posadzić dopóki sąsiadująca z nią kukurydza nie osiągnie odpowiedniej wysokości. A żeby kukurydza pięła się wyżej, a dynia poteżnie spuchła, trzeba je podlać - i to jet druga z możliwości skorzystania z wybranej kostki. Decydując się na podlewanie, każda z zasadzonych w sektorze roślin rośnie o jeden dodatkowy stopień. I tak to się kręci. Można się skupić na akcjach z rondla... no chyba że wykonało się je w pierwszej kolejności, bo akurat w tej kwestii panuje dowolność. Akcje z rondla w dużej mierze odnoszą się do innych części naszej farmy. Możemy sadzić kolejne byliny, niezależnie od naszych dyniowych poczynań. Te pozwalają uzyskiwać akcje do użycia w konkretnych innych rejonach planszy, ale także pasywne bonusy za postępy lub stałą umiejkę modyfiującą wynik na kości bez konieczności stosowania kompostu. Pełne szeregi bylin dodatkowo punktują na koniec gry. W pasiece rozwijamy ule. Pszczoły z głównego ula zapylają drzewa i krzewy owocowe w rejonie sadu, przyspieszając progres na ich torach, a gdy w pełni rozwiniemy główny ul, uzyskamy dostęp do trzech kolejnych, które możemy rozwijać równolegle - z jednego pozyskujemy wosk, czyli dobra i punkty, z drugiego miód, czyli samiutkie punkty, a trzeci ul, mieszany, to istny róg obfitości: punkty, rozwój owoców, wielokrotne podlewanie! W sadzie z kolei istnieją 4 rządki: jabłka, z których wczesne punktują dość rzadko, za to późne sypią punktami za każde zdzielenie cię w łeb; brzoskwinie tak fatalnej jakości, że nikt ich nie je i nie generują żadnych punktów, za to pozwalają na dodatkowe podlewanie w ogrodzie; jeżyny, czyli szybki sposób na punkty; maliny, które co prawda zapunktują dopiero gdy zbierzemy ich całe hałdy, ale przynajmniej błyskawicznie zapełniają nasze skrzynki dóbr, z którymi pójdziemy na ryneczek. Jest jeszcze szopa, i o panie, tam to się dopiero dzieje. To zbiór naprawdę wielu ustrojstw i wihajstrów, usprawniających pracę. Same z siebie w większości dają tylko pojedyncze punkty, ale też... uruchamiają nowe rodzaje punktacji (jak punkty za liczbę różnych zebranych owoców czy za najdłuższy nieprzerwany ciąg dyniek), dają dodatkowe profity (jak na przykład dorzucanie do skrzynek na dobra owoców, które normalnie ich nie zapełniają lub dokładanie dóbr za każdym razem, gdy zachodzimy do szopy - najwidoczniej można sprzedawać stare graty), poprawiają rezultaty innych akcji (np. sadzenie nie dwóch, a trzech roślin) czy nawet pozwalają na odkrycie nowego zastosowania kompostu: za trzy łopaty pełne kompostu pozyskaj dziką, dowolną akcję! Tyle w tej szopie się dzieje, że można zapomnieć o roślinach! A jeśliś zdeterminowx (i niespełna rozumu), to nawet zbudujesz sobie nowy traktor, brrrummm, pyr pyr pyr pyr pyr!!!
Dodatkowo, każda runda ma przypisany z góry efekt, który rozpatrujemy na jej końcu. Może to być deszcz, który jest mądrym deszczem, i tak jak syrop w reklamie idzie do oskrzeli, a nie do żołądka, tak deszczowa chmurka przesuwa się kolejno od pierwszego do szóstego sektora. A jeśli załatasz beczkę w szopie, to chmurka da się nawet przekonać, żeby na koniec wrócić do jeszcze jednej strefy, wybranej przez gracza. Może to być dodatkowe krzątanie w szopie, bo przecież to jest prawdziwy QUALITY TIME. Może to być też wzięcie dupy w troki i zawiezienie skrzynek z dobrami na farmerski ryneczek, a im więcej dóbr się uzbierało, tym lepsze profity z ryneczku zbieramy. Zwykle są to nasiona bylin (a możesz dostać dodatkową saszetę tychże, jeśli tylko zawczasu opracowałxś frymuśne etykiety na słoiki), ale może ich mniej lub więcej, a do tego sterta cudzego kompostu lub płyta CD z najlepszą muzyką klasyczną, stymulującą wzrost owoców. Wartym uwagi jest fakt, że wyprawa na ryneczek nie pozbawia gracza żadnych dóbr, przez co na kolejny targ można ich zabrać jeszcze więcej. I jeszcze więcej. I nadal nikt nie będzie chciał tego paskudztwa kupić.
I tak przez 8 rund, a na koniec zliczamy punkty, jak w to w eurasku. I to niezmiernie przyjemnym eurasku, bo szukanie połączeń, zależności, właściwej kolejności uzupełniania kwadracików i kółeczek, podejmowanie decyzji, co sadzić i ile, kiedy podlać i gdzie, bawić się w ogóle w pasiece, czy niekoniecznie (jak to często ja mam w zwyczaju, bo wychowałem się w internecie i wiem, że pszczoły jedzo [ekskrementy]), liczenie dodatkowych akcji na palcach i gubienie się w połoie uruchomionej reakcji łańcuchowej... to jest to, co uwielbiam. I w przeciwieństwie do Muru Hadriana, tu mogę sobie życie zaplanować, przypisać mniejszy lub większy priorytet poszczególnym sferom rozwoju, wybrać, które narzędzia w szopie będą najbardziej pomocne (a są tu zarówno no-brainery - i kusi kiedyś je olać - jak i pozycje wymagające w miarę konkretnego planu), po prostu można "tym razem zagrać na ...".
Jasne, są minusy. Interakcja kończąca się w momencie dociągnięcia kostki przez ostatniego gracza w kolejce. Natłok możliwości i miejsc, w których można się zakręcić - tutaj z mojej strony lekki ukłon szacunku w stronę Muru, który oferuje drewienka, a więc jakąś szansę na zapanowanie nad kombosowym szaleństwem, dzięki fizycznej manifestacji naszych warunków (choć i z mepelkami da się pogubić, nie dobrać ich czy nie odrzucić). Trzeci minus na przecięciu pozostałych dwóch: taka pasjansowość, że po prostu zakładasz, że każdy gra dobrze, nie myli się, nie dokłada sobie dóbr i akcji, bo nie jesteś w stanie tego zweryfikować. No chyba że waszym grupowym marzeniem jest rozgrywanie pojedynczej, wielogodzinnej partii w roll and write, mieszczący się w pudełku o formacie niewiele większym niż zwykły zeszyt, i lampić się w arkusze aktualnie grającej swoją turę osoby tak długo, aż skończy wszystko, co ma w planie, i dopiero wtedy przechodzić do własnego wyboru kostki, i aplikować ten system nawet do działań wspólnych. Śmiało, miłej zabawy. xd A, no i jeszcze jedna rzecz. Ceny klasycznych RnW bywają zaskakujące jak na pudełka z instrukcją, planszetkowym bloczkiem czy dwoma i garścią kart, kości czy czegokolwiek. Może osoba czytająca to zauważyła moje zafiksowanie na nazywaniu tego tytułu eurasem czy euro/RnW. Owszem, gra w istocie jest właśnie tym, ale też po prostu traktując Three SiSters jak inne euro gry, łatwiej jest przyjąć fakt, że za to małe pudełeczko płaci się się cenę porównywalną z przeciętnym euraskiem właśnie.
No i na koniec (świetnie, drugie i trzecie miejsce, każde z osobna nawet, tekstowo wypadają o wiele obszerniej niż pozycja stojąca najwyżej na podium!) jeszcze przyznam się do ostatecznego powodu zakupu akurat tego tytułu, a nie jakiegoś innego RnW opartego o eurokombosowanie. Ja po prostu jestem znanym fasolarzem, a która inna gra pozwoli mnie samemu wyhodować własną fasolę, no, która?!

4. Uśpieni Bogowie + Podziemia.

Spoiler:

Miejsce ledwo czwarte, bo i partia ledwo jedna, a się za bardzo zachłysnąłem tymi nowościami. Ale i tu niejako była nowość! Po raz pierwszy bowiem udało nam się wyeksplorować jakieś podziemia z dodatku. O grze szeroko było poprzednim razem, to tylko podtrzymam pozytywne opinie, zwłaszcza że nie było jakichś szczególnych zwrotów akcji i redemption arc żadnej postaci nie nastąpił. Podziemia z kolei wprowadzają ciekawą odskocznię. Robi się na jakiś czas po prostu dynamiczniej. Odpada wybór akcji na statku, rozpatrywanie wydarzeń z talii (choć jeśli decydujemy się na obozowanie w podziemiach, to odrzucamy te karty i skracamy nieco główne wątki kampanii), jest natomiast sporo decyzji do podjęcia, pomniejszych zagadek, no i walki. A potrafi się zdarzyć naprawdę konkretne starcie i powiedziałbym, że śmierć nam zajrzała w oczy, gdybyśmy tylko nie grali na łatwym poziomie. Fajne znajdźki, szansa na artefakt, opcja wyjścia z podziemi i powrotu do nich bez tracenia poczynionego w nich progresu dzięki pozyskiwaniu i zapisywaniu stanu posiadania żetonów eksploracji. Me likey!
Poza podziemiami też trochę jeszcze pograliśmy. W końcu jakaś naprawdę poważna decyzja do podjęcia i alternatywne wybory rozbudzające ciekawość, co by było, gdyby...
I tylko stan aktywnych zdań i posiadanych słów-kluczy puchnie. A koniec coraz bliżej.

5. Imperium: Classics/Legends.

Spoiler:

Po jednej partii w każdą część, i moja klęska razy dwa. Gęstsze granie w te tytuły prawdziwie przypieczętowuje powrót W. do Kato, i już samo to kwalifikowałoby te pudła do obecności w topce miesiąca. W pierwszej partii po raz pierwszy poprowadziłem Macedończyków przeciwko Grekom... i to tylko dlatego, że W. zapomniał, że frakcją, która najbardziej mu leżała byli Egipcjanie z drugiego pudełka, którego ze sobą nie wziąłem. Różnica w punktach niewielka, ale zwycięstwo W. zaskoczyło tak mnie, jak i jego samego, bo zdawało się, że w ciągu gry nastukałem zacznie więcej punktów. Za drugim razem W. już się nie pomylił i dostał talię Egipcjan i skosił równo. Fame deck? Jaki fame deck?! Pierwszą kartą, którą usunął z talii, było Glory, i tylko nabierał rozpędu. Srogie punktowanie, a u mnie akcje czy całe tury tracone na pozbywanie się Unrestów, którymi mnie zasypywał. Wręcz można mu przypisać podwójną wygraną, bo równie dobrze mógł na stosunkowo wczesnym etapie wywołać koniec gry przez wyzerowanie stosu Unrest, ale to oznaczałoby szukanie innej gry na dostępny wtedy czas, bo było go zdecydowanie za mało, żeby zaczynać kolejną partię, nawet tymi samymi nacjami. Bardziej się z grą sprężamy niż dawniej, punkty zdecydowanie mniej imponujące, ale emocji znacznie więcej. Wywrotowe działania i bojowy nastrój u W., niezłe kombosy i kontry u mnie, i tak to się kręci. Asymetria frakcji może nie jest w tych grach naprawdę dramatyczna, ale opinie o tym, że różnice są kosmetyczne świadczą o raczej słabym ograniu tytułu. Jeszcze sporo ogrywania nas czeka, nawet jeśli miałoby to być zagranie ledwo raz wszystkimi nacjami przez każdego z nas, ale i tak już mocno czekamy na Horizons. Choć coś ostatnio w tym temacie ucichło.

Inne nowości:
a) strefa solo. Tutaj nawet kilka tytułów!
- Hotness na BGG zaprowadziło mnie do Tranquility: The Ascent,

Spoiler:

do którego zrobiłem kilka podejść jednego dnia, z czego ostatnie w końcu zwycięskie. O ile dość często w opisywaniu gier planszowych z niewielką dozą interakcji stosuje się określenie "pasjans" (także "wieloosobowy"), to ta gra zdecydowanie jest prawdziwym przetłumaczeniem klasycznych karcianych pasjansów na język współczesnych planszówek, gdyż jest w zasadzie logiczną układanką, którą urozmaica kilka specjalnych rodzajów kart. Z drugiej strony, gra niekoniecznie jest tym growym "pasjansem" w tym pierwszym rozumieniu, gdyż w wersji wieloosobowej staje się grą kooperacyjną, czyli interakcji nie brak. Nie wiem, czy jeszcze siądę do tego solo, ale możemy kiedyś w 2-3 osoby na BGA odpalić.

- Number Drop.

Spoiler:

O, a to akurat odkryłem dzięki poprzedniej edycji miesięcznego wątku tu na forum. Nie ukrywam, to chyba moje ulubione tematy tutaj, mało dramy, dużo ciekawych tytułów, na które niekoniecznie bym spojrzał, gdyby nie lektura postów. W ten tytuł wpadła jedynie jedna partia, ale sama koncepcja roll-and-write'owego tetrisa całkiem mi przypadła do gustu. Bo tak jak wyżej mieliśmy prawdziwy współczesny pasjans, tak tu mamy prawdziwy współczesny tetris, a nie kolejne słowo-wydmuszkę, sugerującą po prostu przestrzenne układanie elementów.

- Diceathlon,

Spoiler:

kolejny roll-and-write z BGA. Raz i nie więcej. Ot, zbiór minigierek przedstawiony jako wielobój, z wspinaczką, golfem, trzaskaniem trików na deskorolce czy skakaniem przez przeszkody. Jeśli w czyimś odczuciu brzmi to ekscytująco, to już uspokajam: tylko brzmi, bo to po prostu rzucanie dwoma kostkami i wpisywanie wyników w kolejne pola obszarów, z których każdy stanowi odrębną minigrę, bez wpływu na pozostałe. Zasady wpisywania wyników zwykle próbują w jakiś sposób nawiązywać do sportów, które reprezentują (np. golf - osiągnij określony wynik, używając jak najmniej kostek, wspinaczka - skreślaj coraz wyższe wartości itd.), ale niektóre sektory są jakby zdecydowanie bardziej abstrakcyjne. Zasady solo polegają na przyrównaniu wyników (punktów czy liczby użytych kości) i przyznaniu sobie odpowiednich medali. No nie porwało.

- Go Goa.

Spoiler:

Też jedna partia, ale może jeszcze kiedyś wrócę. To jedna z tych bardziej "chodzonych" skreślanek, a nasze wykreślane trasy to linie heksów, wtłoczone w kontur stanu Goa w Indiach. Trasę w każdej rundzie wyznaczamy na podstawie wyników z trzech kostek, którym przypisujemy jedną z trzech ról: początkowy kierunek poruszania, odległość do przebycia i liczba skrętów, które możemy wykonać - i staramy się skreślić to tak, by zakończyć ruch na jakiejś turystycznej atrakcji. Te są przypisane do jednej z pięciu kategorii, co daje bazę do zbierania punktujących zestawów (5 atrakcji różnego rodzaju lub 3 tego samego). Dodatkowo na początku rozgrywki wybieramy dwa plany zwiedzania, z trzema konkretnymi polami do odwiedzenia, a na koniec dostajemy punkty także za ich realizację. Kilka detali więcej i ot, cała gra.

b) promosy:
- Pulsartomat nie był jedyną nowością w kosmicznym Brzdęku, bo zagraliśmy też raz z dodatkiem Apokalipsa, wybierając jako plan promkę Działo Zagłady. Co prawda obyło się tym razem bez szczególnego popłochu (zapełnienie karty czarnymi kostkami z wora powoduje natychmiastowy koniec gry dla wszystkich), ale trochę pikanterii dodaje.
- Terra Mystica w Rolling Realms. Trafiła się w obydwu partiach marcowych. Wyjątkowo kuszący świat do wypełniania, chociażby z uwagi na trzyczęściową punktację i możliwość pozyskiwania surowców w postaci pasywnych dochodów. No chyba że trooochę czasu zajmie, zanim w ogóle odblokuje się to generowanie surków.
- jeden z zestawów promosek do Wyprawy do El Dorado. To pojedyncza partia - z teściową graliśmy później znowu ze standardowym zestawem kart - więc na razie wstrzymam się z oceną. Choć wiosło potrafiło się przydać!
c) Planszówki w Libero:
- jedna całkowita nowość, której się nawet nie spodziewaliśmy, bo poszliśmy raczej z nastawieniem na obcowanie z fizyczną wersją Półeczki albo sprawdzenie drugiego lub czwartego Azula. A tu proszę, Psi Park, i to nawet z tłumaczeniem zasad.

Spoiler:

Gra była kiedyś na wishliście, przy czym dostała się na nią w bardzo impulsywny sposób, po prostu gdzieś mi mignęła, o, PIESKI, o, jakiś sklep ma KS-ową edycję, o, właśnie mam urodziny i byłoby co zrobić z tymi dodatkowymi hajsami. Natomiast zanim się kilka dni później zebrałem do kupienia, wciąż naprawdę niewiele wiedząc o grze, to zdążyła się wyprzedać, a zanim wskoczyły jakieś retail egzemplarze, to już co nieco o niej doczytałem i praktycznie spadła z radaru i gdzieś się tam kołatała u spodu stawki, nawet po ogłoszeniu polskiej edycji przez Galaktę. A teraz zagraliśmy... i trochę podciągnęło to ją znowu w górę, jeśli chodzi o moje zainteresowanie. Zresztą nie tylko moje.
Mechanicznie jest bardzo prosto. W pierwszej kolejności: nieco licytacji kosztem punktów zwycięstwa. Fanem gier licytacyjnych nie jestem i jedyną ściśle na tym opartą pozycją w kolekcji jest Wyspa Skye, którą i tak ogrywać zaczęliśmy dopiero w tym roku, a w której licytacja ma postać kafelkowej spekulacji, przez co jest znacznie bardziej dotkliwa i emocjonująca niż obstawianie w ciemno w Psim Parku, gdzie w zasadzie trudno być realnie stratnym, bo i tak pozyskamy jakiegoś pimpka do swojego kojca, a nawet jeśli nie do końca nam odpowiada, to w toku gry da się go jeszcze wymienić.
Drugą podstawową mechaniką jest poruszanie na torze, znane w podobnej formie choćby z (tych innych )Parków, których zakup sobie odpuściliśmy z uwagi na cenę. I ten element Psiego Parku również jest całkiem prosty, pozwala jednak na kilka różnych opcji: pozyskiwanie zasobów, modyfikacje psiego "rynku", wymianę kart pomiędzy tym ostatnim a własnym kojcem, i wreszcie: podnoszenie własnej reputacji, czyli zdobywanie punktów zwycięstwa. Choć... można je tam również stracić, przez korzystanie z pól zajętych przez innych graczy, jak i po prostu guzdrząc się po drodze.
Trio podstawowych mechanik dopełnia zbieranie zestawów, zaimplementowane w postaci zarówno indywidualnych celów, wybieranych na kartach na początku gry, jak i nagradzania ekspertów, czyli wybierania gracza z największą liczbą psów w każdej z grup psich ras. Tu plusik za to, że bycie ekspertem nie wiąże się w każdym przypadku z takim samym wymiarem nagrody, a żetony reprezentujące grupy psów informują o procencie, jaki stanowią odpowiadające im karty w całej talii.
Same karty psów, poza przypisaniem rasy do jednej z grup, prezentują również wyrażony w zasobach koszt, jaki trzeba ponieść, by dany pies mógł być jednym z maksymalnie trzech, które wyjdą na spacer, jak i dodatkową zdolność albo możliwość zdobycia bonusowych punktów.
Wykonanie jest całkiem ładne, zwłaszcza tacki i przechowywane w nich zasoby, przy czym piłka i tak została rychło przemianowana na bułkę. Gra się naprawdę przyjemnie, co przekłada się na wyższą szansę zagoszczenia na półce, a przede wszystkim całkiem żwawo, co wiąże się z... tym, że jednak niekoniecznie jest to "must have" (czy, stosując skalę BGG, nawet "love to have"). Była już inna taka gra, która była nieskomplikowana, bardzo ładna, przyjemna i szybka, ale w cenie sugerującej raczej gwiazdę wieczoru, a nie grę na otwarcie spotkania. No właśnie te nieszczęsne, wspominane wyżej Parki. Toż to prawdziwe deja vu! Tytuł pieskowej gry chyba naprawdę był nieprzypadkowy.

Wielkie powroty:

Spoiler:

Największym było wznowienie starć z W. w Imperium, ale wróciliśmy także do okazjonalnego wiązania mycia podłogi z graniem w Carcassonne. Na stół trafiła też po przerwie królowa przesadzonych pudeł, czyli Santa Monica, a także Dobry Rok, z którym musimy w końcu zapoznać W. (i może dokupić minidodatki?). Teściowa przyjechała na nieco dłużej, niż zwykle, więc w końcu udało nam się rozegrać serię partii w Owocowe Opowieści i doprowadzić talię do końca. No i był też jeden powrót na partię pożegnalną - karciane Szczęść Boże, które choć całkiem sprytne w kwestii wyboru akcji, już dawno dostało nominację i faktycznie zaliczy tyle wyjazdów, ile zjazdów, z wyjazdem z kolekcji przypieczętowującym jego los.

Stali bywalcy:

Spoiler:

Najwięcej razy siadałem do onlajnowego solo Rzuć na tacę, przy okazji podpuszczając W., żeby pokazał swoje umiejętności. No i tak... W pierwszej połowie miesiąca zaliczałem zwyżkową formę, potem W. wpadł w würflowy szał i jakieś dzikie wyniki wykręcał, a jak na koneic miesiąca wróciłem do gry, żeby popróbować czegoś innego, to osiągałem swoje najbardziej żałosne wyniki ever. Przyjemny solo wypełniacz wolnych chwil.
Dostawałem też z reguły bęcki od żony, tak w Kaskadii, jak i w Neuroshimie Hex, ale w tej ostatniej przynajmniej pięknie rozniosłem SMART-em Sand Runnersów, a innym razem to SMART dostał ode mnie wciry mocno zabunkrowanym Molochem.
No i kolejny miesiąc z rzędu na stole wylądowała Wyspa Skye. Wciąż jedynie podstawka, ale tym razem w 3 osoby. Jezu, teraz to dopiero są emocje! Tak prosta gra, a jednak partie potrafią się mocno od siebie różnić przez inne zestawy warunków punktujących, i na tyle różnych sposobów można pozostałych graczy kusić, podpuszczać, zwodzić, puszczać z torbami, zaskakiwać wyborami... Nooo, jest głośno przy stole. W pierwszych rundach pierwszej rozgrywki W. nie wyglądał na zbyt usatysfakcjonowanego grą, ale już chwilę później zaczynały pojawiać się sytuacje z taaaakim potencjałem do u...trudniania innym życia, że zdecydowanie zmienił swoje nastawienie. Trzeba ruszyć Druidów jeszcze tej wiosny!

Honorowe wzmianki:
Dzięki Planszówkom w Libero nie tylko sprawdziliśmy Psi Park, ale udało się przenieść w fizyczny wymiar 2 tytuły, które dotąd znaliśmy tylko z grania via BGA. Pierwszym z nich, i właściwie jedynym, w który planowaliśmy tam zagrać, była Półeczka, głównie celem sprawdzenia, czy chcemy ją w kolekcji.

Spoiler:

W końcu żona wciąż ma ten voucher empikowski. No i jakby to powiedzieć... Tytuł nie wytrzymał starcia z rzeczywistością. Jedynymi plusami grania na fizycznym egzemplarzu jest satysfakcja ze starcia komponentów z siłami grawitacji i możliwość wrzucania kafelków do góry nogami, co jest po prostu kolejną realizacją przewijającego się już od dawna motywu grania z W., który nie odpuści np. żadnemu customowemu meeple'owi, zdolnemu do stania na głowie (stąd też dodatkowy plus dla Psiego Parku, bo pionek wyprowadzacza można postawić NA DWÓCH GŁOWACH). Niestety, minusy są znacznie gorsze. Ręczne rozkładanie kafelków na planszy drażni i jakby rzutuje na to, że w stosunku do wersji cyfrowej, tu rzadziej doprowadza się do sytuacji ponownego wyłożenia rynku. A takich fizycznych "ograniczeń" jest więcej. Inną jeszcze kwestią jest to, że mimo iż ten voucher to nie do końca są jakby "nasze (czy żony) pieniądze", to jednak żal jest je wydać w takiej kwocie na tytuł, który jest ciekawą i satysfakcjonującą na więcej niż jednym poziomie, ale jednak popierdółką. Póki ktoś z nas ma premium na BGA, można odpalić tam...

Drugi tytuł, który przenieśliśmy w naszej grupie z przestrzeni wirtualnej do realnej, to inny Walker-Harding: Kakao.

Spoiler:

Dwie partyjki wskoczyły, pierwsza na odświeżenie - niezwykle wyrównana punktowo, różnice między graczami jednopunktowe. Druga już o wiele bardziej przemyślana i oj, jak bardzo zgubna w przypadku W. Biedny przepełniał się nasionami kakaowca, a opcje sprzedaży, z których przychodziło mu korzystać, oferowały strasznie słaby kurs. Mnie i żonie to nie groziło, a przy okazji robiliśmy punkty też gdzie indziej. Dodatkowo udało się stworzyć znakomite miejsce do podłożenia tam pod koniec innego kafla pracowników, aż żal było nie skorzystać. Tytuł jest naprawdę przyjemnym i szybkim kafloukładaczem i znalazłoby się na niego miejsce na półce, choćby obok Wyspy Skye. Na przykład po tym jak już pozbędę się Okanagan.

I już poza eventem: Kryptyda.

Spoiler:

Żona w końcu załapała, o co tu tak naprawdę chodzi i jak grać skutecznie. Co prawda nawet dość proste negatywne wskazówki wciąż powodują u niej lekkie zakłopotanie, ale i ja muszę sobie je za każdym razem w głowie rozkładać na czynniki pierwsze. Nawet raz udało jej się wygrać, to może częściej spojrzy przychylnym okiem na propozycję grania w ten tytuł.

Plany na kwiecień:

Spoiler:

Pierwszym planem był powrót do Warszawy, tym razem w składzie wzmocnionym o W., przez co selekcja tytułów obejmowała tym razem gry chodzące na 5 graczy. To już za nami, ale mogę już wspomnieć, że zamiana pociągu na samochód, choć oferująca większą elastyczność czasową i brak konieczności wstawania w sobotę o jakiejś paskudnej godzinie, niekoniecznie działa pozytywnie na zdolności intelektualne. I zgodnie z przypuszczeniami, z przerwami na obiad i rozmówki, ta nieco dłuższa wizyta przyniosła tylko dwie partie, z czego druga w trybie emergency w połowie stała się partią 4P, i zupełnie nie udało się z Turbo. Dotąd wydawało mi się to przypadłością łapiącą raczej innych niż mnie, ale teraz już na własnym przypadku wiem, że mentalne niedomaganie może przekładać się na mocne wewnętrzne znużenie i rozdrażnienie zamiast radości zarówno z grania, jak i obcowania z (wciąż) nowymi ludźmi. Trochę szkoda.
Z kwietniowej paki z grami praktycznie na pewno ruszymy Akropolis, bo to przecież prosta pozycja i nie potrzebuje dłuższego przygotowania, i pewnie jeszcze Ziemię, a Tiletum sobie trochę poczeka. Marcowe zakupy były mocno nieoczekiwane, tak że nie ma parcia na to, żeby początek ich ogrywania był rychły.
Z ogólnej półki wstydu na kwiecień nominowałem trzy tytuły, z których żona wybrała Messinę 1347, bo wciąż ją przeraża masa komponentów w Bitoku. Czuję też, że W. przeforsuje kontynuowanie poznawania dodatkowych modułów do Bonfire, może ruszymy też coś z jego zaległości.
Zestaw stałych pozycji wciąż ten sam, i mam cichą nadzieję, że w tym miesiącu Uśpieni Bogowie wpadną więcej niż jeden raz. Z Hex będzie łatwiej, bo po przeorganizowaniu planu rozgrywek wyszło na to, że jesteśmy nieco do przodu i zostały nam 4 partie do rozegrania w kwietniu. Kaskadia pada mimowolnie w popołudnia bez konkretnego planu, natomiast kampania w Moim Mieście została już wznowiona w pierwszą niedzielę miesiąca, od razu 2 rozdziały.
Wielkanoc u moich rodziców i pewnie w coś się pogra, ale nie mamy jeszcze konkretnego pomysłu - poza tym, że może tym razem odpuścimy sobie Tajniaków.
W kwietniu bankowo nie obędzie się bez Brzdękania, Arnak za mną chodzi od jakiegoś czasu (update: od napisania tego akapitu już się udało pozwiedzać ruiny!)... Chętnie pokontynuuję solo granie, wciąż jest kilka nie-premium interesujących pozycji na BGA, i może zachce mi się coś z kolekcji rozłożyć i pograć.
No i może zbiorę się, żeby powystawiać pozycje przeznaczone na sprzedaż, to może jakieś pożegnalne granie w Pandemic czy Okanagan wpadnie. Wróciłbym do jakichś daaaawno nieogrywanych pozycji, niekoniecznie takich, których chciałbym się pozbyć, ale jakoś nie mam jeszcze określonego planu.

[Harun]

Widziałem już długie posty, ale Twoje podsumowanie miesiąca z ciekawymi opisami gier, którego napisanie zajęło Ci tyle, co niejednemu przejście jakiejś kampanii, robi wrażenie. Dziękuję

[ignacy.ni]

Ostatnio troszkę na głowie, więc grania było mniej, szczególnie cięższe tytuły stały odłogiem. Dopiero aktualny miesiąc zapowiada się znacznie lepiej, ale podsumujmy aktualny:

Micromacro miejski poker(nowość) - od grania w pierwszą część minęło sporo czasu. Nie powiem, przy grze bawiłem się świetnie, natomiast ostatnie sprawy z części 1. sprawiły, że chciało się ciut odpocząć od rozwiązywania tych zagadek. Siadając tym razem do miejskiego pokera znów cały system sprawił masę frajdy, a jeszcze połowa spraw przed nami
7.5/10

6x Splendor Duel - totalnie wyparł starego Splendora. Być może, że troszkę już z tymi planszówkami obcujemy i oczekujemy odrobinę więcej decyzyjności. Nie wiem jak u Was, ale mimo iż gra ma możliwość 3 różnych zakończeń, to jednak wygranie w inny sposób niż zdobycie 20PZ ogółem to wielka rzadkość.
7/10

3x Samuraj - w tym miesiącu zagrane 3 partie 2-osobowe. Lubię wracać do tego tytułu Reiner Knizii szczególnie jak nie jest mało czasu na granie, bo średnio nam wychodziło 15min na partię, a w tym czasie było sporo ciekawych decyzji do podjęcia. Chwalę sobie również, że podsumowanie to nie jest typowe liczenie PZ tylko zdobywanie konkretnych przewag czego trzeba mocno pilnować
7.5/10

2x Northgard (nowość) - adaptacja gry komputerowej świata, którego kompletnie nie znałem. Sam wygląd (chociaż kafle terenów można było lepiej rozwiązać) i motyw 4X w wersji light jakoś do mnie przemówił. Oczywiście po przeczytaniu sporej ilości opinii nie miałem jakichś wygórowanych oczekiwań. Po prostu czekałem na preordera, chciałem zagrać, zobaczyć co i jak i następnie sprzedać. Natomiast gra jest dokładnie tym, na to co się nastawiłem i wszystko działa lekko i przyjemnie. Póki co chcę spróbować również dodatków i zobaczymy czy w kolekcji się utrzyma
7/10

2x Luxor - Troszkę brakło mi czasu na podsumowanie gier w lutym, a to właśnie w poprzenim miesiącu miałem pierwszą styczność z tą gierką. Wizualnie mi się podoba, jednak jak sprawdziłem rok wydania, to doznałem lekkiego szoku, bo byłem pewny że to początek 2000' i na dzisiejsze standardy mogłoby być lepiej. Mechanicznie mamy tutaj deckbuilding, ale trochę inaczej, gdyż zawsze będziemy mieli 5 kart, a zagrać będzie można tylko skrajną prawą bądź lewą. Nowa natomiast trafi w środek, a więc będzie do zagrania za kilka tur. Karty będą nam służyły do poruszania się o określoną liczbę pól po krypcie, a następnie wykonanie akcji z ów pola. Jest ciekawa i prosta mechanika przy czym nie jest banalna, motywy egipskie, troszkę losowości, co tworzy jedną z fajniejszych gier rozdzinnych poznanych w ostatnim czasie
7.5/10

1x Superfarmer (nowość)

2x Akropolis (nowość) - świeżo wydany tytuł od Lucky Duck Games. W zasadzie to kolejna pozycja tego typu w portfolio wydawcy po Calico i Cascadii. Z pewnością gra ze względu na swoją mechanikę to będzie hicior. Co prawda ja nie jestem wielkim fanem tej kategorii gier, ale Akropolis wywarł na mnie lepsze wrażenie niż poprzednicy. Coś jest w tym prostym City-builderze
7/10


Powroty, często ogrywane:

5x Arnak + przywódcy ekspedycji
3x Endeavor + wiek ekspansji
2x Ankh Bogowie Egiptu + Panteon
2x Root
2x Secret Hitler
2x 7 cudów Pojedynek
1x Minecraft
1x The Wolves
1x Rise of Tribes
1x Tokaido + Rozdroża + Matsuri

Grą miesiąca zostaje daleko przed konkurencją Ankh, Bogowie Egiptu, natomiast nowość ostatnich 2 miesięcy przypada grze Luxor.
Czas organizować wczasy w Egipcie, bo klimat zdecydowanie do mnie przemawia

[emoprzemoc]

Widziałem już długie posty, ale Twoje podsumowanie miesiąca z ciekawymi opisami gier, którego napisanie zajęło Ci tyle, co niejednemu przejście jakiejś kampanii, robi wrażenie. Dziękuję

Dziękuję za dobre słowo! Choć robię to oczywiście przede wszystkim dla siebie, i to m.in. z powodów niekoniecznie stricte związanych z grami planszowymi, to faktycznie, trochę czasu na to schodzi, więc bardzo mi miło, że ktoś to poza mną czyta i docenia. Nawet jeśli to takie pisane na raty, głównie rankami przed drugimi zmianami i w weekendy, i w rozskakanej kolejności.
I teraz mogę już na spokojnie przejść do lektury wątku i znowu sobie wyłapać to i owo z postów innych.

[ponika]

Luty i marzec zlały się w jedno, nie tylko pod względem gier.

Zastanawiam się na ile "gry kolejkowe", którym zdarzyło się również być grami planszowymi przeniesionymi na telefon wliczać do licznika gier, bo niby gram w te Star Realmsy czy rysuje sobie koleje w Railroad Ink, ale jednak trudno to określić czysto planszowym zajęciem, równie dobrze mogłabym klikać w jakąkolwiek apkę.
Jeśli jednak je liczyć, to moje statystyki wyglądają przynajmniej zadowalająco. Jeśli nie - hobby planszowe odchodzi w niepamięć.
Gier fizycznych już od miesięcy właściwie nie ściągam z regału i podjęłam trudną decyzję o rozpoczęciu totalnej wyprzedaży. W kolekcji zostanie maksymalnie 10-20 małych pudełek, kryteria już są ostre a nadal je zaciesniam. W samym marcu sprzedałam 6 gier a to dopiero początek.

Za to front erpegowy ma się dobrze, a wręcz rozwojowo.
W lutym 6 sesji, 3 systemy (niezmiennie DnD 5e, Vasen i Jedny Pierścień), marzec również 6 (jak wyżej).
O ile kampania w DnD rozkręca się coraz bardziej - i to po chwilowym zastoju, po którym okazało się że trzy piąte drużyny wykorzystała zstąpienie do piekieł jako pretekst do zmiany klasy (co uratowało kampanię, jak się okazuje, bo dwie osoby były bliskie rezygnacji z powodu niedogadania się z własną postacią), to kampania w Väsen zaliczyła spektakularny falstart. Udało się znaleźć zaledwie dwa terminy, oba lekko skrócone. Mimo to nasi bohaterowie powoli docierają się jako grupa i podjęli już pierwsze zadanie, które doprowadziło w dość nieoczekiwane rejony Szwecji. Na szczęście kolejne terminy mamy już zaklepane do końca maja.

Najgorzej poszło z Jedynym Pierścieniem. Cztery sesje, super grupa dobrze czująca klimat Wladcy Pierścieni, proste zadanie na początek... i niestety, mechanika która irytowała mnie ponad miarę. Sztuczna, udziwniona. Może dlatego, że byłam nastawiona na wariację YZE, może spodziewalam się czegoś bardziej intuicyjnego? Nie wiem, trudno mi uchwycić co poszło nie tak, ale po tych kilku spotkaniach poddałam się ostatecznie - pożegnałam się ze Śródziemiem, podręcznik trafił w nowe ręce, a Molly Farfoot wraca do swojej norki za Pagórkiem i nie wybiera się więcej na dalekie podróże.

Lukę po systemie wypełnia Genesys, w który wczytuje się coraz bardziej i już przygotowuje setting do grania. Ponieważ uwielbiam przygotowywanie, pisanie i tworzenie chyba nawet bardziej niz granie, to mini broszura do Horizona ma już 30 stron i właśnie zaczynam pisać statystyki wrogów... Oczywiście zaczęłam od znalezienia ilustracji

Podsumowując, jedna kampania ma się wyśmienicie, druga powoli rozkręca, a trzecia po wysokich obrotach zaliczyła spektakularny upadek. Za to zwolniło się dużo terminów w które od razu wskoczył Väsen, do którego dołączyła nawet część drużyny Jedynego Pierścienia, więc kwiecień zapowiada się bardzo dobrze.

[Uncle_Grga]

W marcu w sumie zanotowałem 22 rozgrywki w 12 gier. W sumie więcej niż mniej - średnia to chyba około 15/mc.

Zwyczajowo dominuje segment family i family+, choć widzę, że udało się rozegrać kilka partii cięższej wagi.

Grą miesiąca zostaje the Gallerist (2x) - moja jedyna gra Lacerdy, kupiona nie dla autora, nie dla zlożoności, ale dla.. tematu. Lubię malarstwo w tle, i Gallerist super się w nią wpisuje. Ostatnie rozgrywki cieszyły mnie szczególnie, bo wprowadzałem nowych graczy, przy pomocy nowej koncepcji tłumaczenia zasad . W sumie fajnie się sprawwdziła, nowym się spodobało, zyskałem nowych potencjalnych kompanów do gry a ta zaliczyła spektakularny powrót po jakiejś przerwie. Świetna rozrywka.

Drugi plac to Brass Birmingham (1x) - moja ulubiona gra. Grana regularnie 1-2x w miesiącu, w tym musiała ustąpić miejsca Galeryscie, ale to pewnie chwilowa zadyszka. Mam towarzystwo do gry, jak tylko uda nam się zebrać, to BB jest pewniakiem. Czasami zbieramy się zagrać w cos nowego, ale wcale nierzadko pada hasło "eee.. dawaj Brassa.." albo ".. to może innym razem.. może Brasik..?" Nie ma co powtarzać, ikoniczny przypadek eurasa, zawsze na plus..

Trzecie miejsce przypadnie Ark Nova (2x) - solidne granie, troszkę może przydługie, ale nadal sprawiające satysfakcję. Ja jestem umiarkowanym fanem, ale współgracze są raczej zadowoleni. Bezpieczne "zwierzątka" i familijny klimat robi robotę. Jakkolwiek gateway to to nie jest, to zasady są intuicyjne, więc w sumie gra w objaśnianiu jest akceptowalna, i można ją próbować pokazywać nowym osobom (ja próbuję . W mojej ocenie - fajne, do grania.

Rangę odkycia przyznam Ankh (2x) - zależałemu "półkownikowi", kupionemu przed kilku miesiącami, który nie mógł się doczekać ogrania i kurzył się na półce ze wstydu. A niepotrzebnie, bo to zupełnie przyjemna area-control, taka nie za długa, nie za skomplikowana - wyścig po punkty z kilkoma twistami mechanicznymi (łączenie bogów, system kart). Pierwsza partia gdzieś tam jeszcze zaglądana do instrukcji, druga poszła nam już na gładko. Fajne, do grania.

Wielki powrót zaliczyły w tym miesiącu dwie gry:

Klany Kaledonii (1x) - oj uwielbiałem tę grę kiedyś. Była w mojej top 10, ceniłem i asymetrię, i temat, i zgrabny miks mechanik. Z uwagi na inflację "grową", Klany traciły częstotliwość i renomę. Po dłuższej przerwie, w marcu wylądowała na stole i.. cóż, wygląda, że troszkę brzydko się zestarzała. Co prawda nadal gra się przyjemnie, nadal doceniam sprytną konstrukcję "jednogarnkowego dania", ale.. no właśnie: nie może bidula nawet stanąć obok tych wszystkich Brassów czy Galleristów. Nie ta liga. Zauważam, że w moim osobistym rankingu musi zająć dalsze miejsce. Co nie znaczy, że przestaliśmy się lubić. Po prostu życie

oraz

Odkrycia: Dzienniki Lewisa i Clarka (2x) - a ten bobas ma się akurat świetnie. Rzadko grywam: nie mam towarzystwa - na kumpli za lekkie, familianci nie przepadają. Ot dla nikogo. Tymczasem to jest gra bombonierka! Prosta turlanka kościana, ale jaka piękna! Drewniane kości, swietne, zindywidualizowane grafiki. Dla mnie, dziadersa wychowanego na ksiązkach Szklarskiego, nie może być nic lepszego - Indianie, przyroda i Vincent Dutrait. Uwielbiam. W mojej ocenie czapką przykrywa oryginalnego Lewisa i Clarka. Szkoda tylko, że dziś nie do dostania. Z drugiej strony - ta niedostępność robi z niej białego kruka. Hmm.. może powinienem dać jej tytuł gry miesiąca? Ciekawe kiedy znowu zagości na stole..

Oprócz tego zanotowałem, że grane były:

Santa Monica - lekka układanka przy niedzielnej kawce. Ok, może być.

the Godfather - gangsterski area control Langa - solidne granie, nigdy nie odmówię wrzucenia gangusa do rzeki Hudson.. Lubię.

Osadnicy NI - na fali nadchodzącego 51 stanu, Osadnicy odnotowują swój renesans; chyba od świąt Bozego Narodzenia, kiedy wylądowali na stole, mają "swój czas" i regularnie lądują na stole. Jako, że wcześniej troszkę zardzewiali, dziś na nowo "odkrywam" stare frakcje z podstawki. Sprawiają mi sporo zabawy. Stare, ale jare. Lubię.

Watergate - klimatyczne dwuosobowe przeciąganie liny. Potrzebuję współgracza, bo w domu się jakoś znudziło. Jak znajdę to gram. Solidne, dobre granie.

Zamki Caladale - do zabawy z dzieciakami. Nie przepadam, ale u mnie w domu dość popularne. Układanie kafelków w gargamelowe zamki. Możeby jeszcze działało, gdyby nie fakt, że w trakcie gry zawsze cię podkusi, żeby coś przebudować, poprawić, zoptymalizować. No i wtedy jest po grze.. Jak napisałem - dla mnie? Niekoniecznie..

Coldwater Crown - raczej rzadkość, autorstwa ekipy od Wielkiego Połowu. Też o rybach, tylko w większej skali. Taki set collection plus worker (token?) placement ? W sumie nic skomplikowanego, tylko w sumie zapał szybko mija. Gra wydaje się oferować wiele, tymczasem jest taka jakaś.. bezbarwna? Nie chcę napisać średniak, ale taki to średniak jest. Bez zachwytu. Bez większej historii..

[JollyRoger90]

Moje zestawienie za marzec 2023:

Od nowego roku postanawiam dawać oceny przy grach:
3/3 - gra siadła bardzo i zostaje w kolekcji/będzie grana z dużą chęcią i jak często się da.
2/3 - gra dobra, lubię w nią grać, jak ktoś zaproponuje to chętnie zagram
1/3 - gra jest poprawna, nie ma na tyle mojej uwagi, abym ją wyciągał na stół/proponował. Jak ktoś wyjmie to zagram.
0/3 - pozycja z która definitywnie nie chce mieć nic do czynienia. Pojdzie na sprzedaż.

1) Standardowe rozgrywki

Nowości:
Massive Darkness 2: Hellscape (8) 1/3 - po rozegraniu dwóch losowych scenariuszy z podstawki wjechała kampania. Po początkowych zachwytach i pozytywnych głosach, z czasem misje okazały się za łatwe i banalne. Fabuła całkiem ciekawa i misje zróżnicowane, ale łatwość w pokonywaniu wrogów była widoczna. W finałowej walce, boss nawet nie zaatakował as ni razu, bo został zmieciony z planszy. Graliśmy w 3 osoby. Może jak gra się w więcej/mniej to jest odrobine trudniej? Ciężko powiedzieć, ale nie żałuje skończenia kampanii
Aeons End: Nowy początek (4) 3/3 - AE to moja ulubiona seria, mam do niej wszystko co zostało wydane w PL. Oczywistym jest, że jak wychodzi coś nowego to wpada od razu Tryb ekspedycji przyjemny, ciekawe urozmaicenie i namiastka kampanii. Super sprawa z wprowadzaniem skarbów w jej trakcie. Kolejna sprawa to super opcja tworzenia własnych ekspedycji z całej zawartości serii. Jak przejdę też dodatek to na pewno zacznę układać swoje ekspedycje Polecam każdemu świrowi AE
Tajniacy: Duet (3) 2/3 - bardzo lubimy tajniaków z małżonką, więc jak była okazja to zostało zakupione. Nadal trzyma poziom, aczkolwiek wydają się trudniejsi niż normalna wersja Plus za to, ze można mieszać hasła z obu wersji.
Virtu (1) 1,5/3 - jedna szybka pobieżna rozgrywka na 2 osoby. Rondel na planszy super opcja, tak samo wykorzystywanie zasobów. Generalnie zasady dosyć proste i przejrzyste, ale jest tu jednak coś co zgrzyta. Na pewno warto można by uprościć (albo lepiej wyjaśnić) walkę, raz wydaje mi się, że raczej trzeba mieć do tego stałą ekipę, aczkolwiek pachnie mi tu downtimem na więcej osób. Generalnie chciałbym jeszcze zagrać z 1-2 razy. Niestety gra była z poczty planszowej, więc nie zawita już do mnie.

Powroty:
Rzuć na tacę (7) 2/3 - troche oszukane bo cześć partii w wersje online na stronie wydawcy. Satysfakcjonująca turlanka.
Brass Birmingham (2) 2/3 - powrót po bardzo długiej banicji. Rozgrywka mózgożerna, satysfakcjonująca i troche wredna. Jedna rozgrywka na 2 os i jedna na 3 os. Niestety mojemu najczęstszemu współgraczowi nie siadło, więc pewnie zostanie sprzedane. Gier dużo na półce, więc jest w co grać, a niech służy komuś kto będzie wyciągał ją częściej niż średnio raz w roku. Na tę chwilę jednak z takich cięższych gier wyżej cenię Podwodne Miasta. Aczkolwiek u kogoś partyjki nie odmówię w BB Czy zasłużone 1 miejsce na BGG? Raczej ciężko ocenić. Na pewno ustawiłbym wyżej niż Gloomhaven.
Dice Throne: Drzwiec vs. Ninja (1) 0,5/3 - ostatnia szansa dla tej serii. Niestety nadal nie użekło. Przerost formy nad treścią moim zdaniem. Jak ktoś usilnie będzie namawiać to zagram. Są inne, lepsze szybkie gry pojedynkowe.
Fantastyczne światy: Przeklęte Skarby (1) 2,5/3 - nadal ulubiony filer na 2 osoby. Nic nie zmieniło się w tej kwestii.
Kartografowie (1) 2/3 - cóż za satysfakcjonująca wykreślanka Koniecznie grać z kredkami - bardziej przejrzyście jest
Massive Darkness 2 (1) 1/3 - Rozruchowa misja przed rozpoczęciem kampanii.
Zamki Burgundii (1) 3/3 - W końcu rozgrywka w realu. Tak to notoryczne ciupanie na BGA. Nie ma co tu dużo gadać, super pozycja, jedna z moich ulubionych. Nie mogę się doczekać wersji z GF

Łącznie rozgrywek - 30 w 11 gier


2) Board Game Arena.
Trek 12: 16 gry
Architekci 7 Cudów Świata: 13 gry
Martian Dice: 12 gry
Lost Seas: 8 gry - bardzo przyjemne odkrycie na BGA. Jakby wyszło w PL to na pewno bym kupil fizyczy egzemplarz.
Królestwo w budowie: 7 gry
Seikatsu: 7 gry - lubie wracać do tej niedocenianej gry.
Troyes Dice: 4 gry
Draftozaur: 4 gry
Jaipur: 4 gry
Age of Civilization: 3 gry
Tucano: 3 gry - odkrycie BGA. Szybki set collection.
Azul: 2 gry
7 Cudów Świata: 2 gry
Puerto Rico: 2 gry
Nowy Wspaniały Świat: 2 gry - zagrałem w to po długim rozbracie z planszową wersją i przypomniało mi się jak dobra to gra: )
Zamki Burgundii: 2 gry
Ziemia: 1 gry
Abyss: 1 gry
Res Arcana: 1 gry
Wybuchowa Mieszanka: 1 gry
Kolejowy szlak: 1 gry
Potwory w Tokio: 1 gry
Serce Smoka: 1 gry
Parki: 1 gry
Iwari: 1 gry
7 Cudów Świata: Pojedynek: 1 gry
BANG!: 1 gry
Projekt Gaja: 1 gry - przetarcie przed odpaleniem planszowej wersji
Kakao: 1 gry
Gang of Dice: 1 gry



Łącznie rozgrywek - 105 w 30 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Podsumowanie: rozgrywek wszelakich - 135 w 41 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Gra miesiąca:
Bezsprzecznie - Aeons End: Nowy Początek. Jako WIELKI fan serii nie mogłem odpuścić sprawdzenia. Uwielbiam te emocje podczas gry, jak wychodzą kolejne karty tur i karty nemezis. Dodatek do zagrania w kolejce
Na BGA to Nowy Wspaniały Świat, za przypomnienie jak bardzo lubię ten tytuł w wersji planszowej.
Rozczarowanie miesiąca:
Dicethrone. Definitywnie mówię nie tej pozycji. Było kilka szans i za każdym razem takie same negatywne odczucia. Ale to lepiej dla portfela, bo jakby siadło to pewnie bym chciał mieć jak najwięcej tego dobra
Podsumowanie miesiąca:
Kolejne całoweekendowe granie w planszówki, w męskim gronie, doszło do skutku tym razem od pt do nd graliśmy prawie 32h z przerwami na sen.
Plany na kolejny miesiąc:
W najbliższy weekend kolejne spotkanie weekendowe do odciny i jest plan zasiąść do DESCENT Legendy Mroku Tu już wiemy, ze w jeden weekend tego nie łykniemy.
Do tego coś bym chciał zdjąć z półki wstydu, bo w marcu dwie świeżynki zeszły, a są pudełka, które leżą dużo dłużej ;p

[Atk]

Marzec nawet znośnie mi przeleciał, rozgrywek może nie było za wiele, ale za to większość gier, w które lubię grać

Woodcraft R&W (8/10): Wydrukowałam sobie i zalaminowałam ....

-----

Gra miesiąca: W sumie nie tak gra, a w moim przypadku dodatek - Barrage: Afera na Nilu

Ja nie mogę czytać Twoich postów, bo za każdym razem myślę sobie "żona idealna", a tytułów które przypadkiem nie znam od razu chce kupować bez sprawdzania

[Tachion]

Nawet skromniej niż miesiąc temu, ale za to jaki powrót!

Nowości:
Revive - bardzo przyjemna i szybka. Tłumaczy się błyskawicznie. Świetne połączenie budowy silniczka z kart, area control, rozbudowy drzewka technologii. Mix wypadł super. Do tego spokojnie do zagrania w 2h. Daję 7.5
Era of Tribes - pólkownik wreszcie trafił na stół. Paskudna instrukcja, odpychająca i nieczytelna szata graficzna, ale gra ma coś w sobie. Szkoda, że tylko 2 osoby to jedna dostępna akcja totalnie bezużyteczna, ale i tak jest potencjał. Sporo warunków zwycięstwa, technologie, asymetryczne (minimalnie) frakcje, w miarę rozsądny czas gry. Taki naciągany 4X, więc ulubiony gatunek. Póki co 7.5

Powroty: Star Wars Rebelia, Rurik Dawn of Kiev z dodatkime

Grą miesiąca zostaje Star Wars Rebelia oczywiście z dodatkiem. Dwie genialne, a przede wszystkim wygrane partie po blisko 3 latach przerwy! Trochę było zamieszania z zasadami, ale chyba druga partia grana już poprawnie. Obie gierki trwały 6-7h i udało się je zagrać w obrębie jednego tygodnia, taki był rozbudzony apetyt po pierwszej grze.

[alex_dp88]

Marzec był skromny jeśli chodzie o granie. Jedynie 16 partii w 5 gier:

NOWOŚCI

Uśpieni Bogowie (5) - otwarty świat robi bardzo dobre wrażenie, mechanizm walki oraz testów sprawdza się dobrze, ale po raz kolejny przekonałem się, że gry przygodowe nie są do końca tym czego szukam. System zapisu mógłby być trochę lepszy.
Frostpunk (4) - gra mi się świetnie, ale o Mój Boże, obsługa tej gry i czas potrzebny do rozłożenia i złożenia tej gry sprawia, że najzwyczajniej w świecie szkoda mi na to czasu. Jak ktoś zaprosi to na gotowe to chętnie zagram, sam w kolekcji tego nie potrzebuję.
Spirit Island (1) - rozgrywka solo, i jestem rozdarty. Gra ma wiele plusów, świetnie wygląda na stole, zarządzanie ręką kart jest sporym wyzwaniem, ale chyba za dużo tu liczenia i optymalizacji przez co gdzieś gubi się w tym czystą zabawę. Jestem ciekaw rozgrywki wieloosobowej.

POWROTY

Marvel Champions (5) - rozpoczęcie kampanii w Mad Titans Shadow. Czuję lekkie zmęczenie tym systemem, a gra Adamem Warlockiem za bardzo mi się nie podoba. Chyba czas najwyższy pobawić się customowymi deckami.
Praga Caput Regni (1) - wciąż sprawia dużo przyjemności. Doceniam za fakt, że akcje idą bardzo sprawnie, przez co gra się nie dłuży.