Gra miesiąca - Listopad 2024

[kuleczka91]

Szacun za te wyniki, z drugiej strony załamka
Raz mi się udało zbliżyć do 60 VP, siadłem do Matchy, mówię sobie: noo, tera stówa wleci.
A tu pyk, ledwo dobiłem do 50 VP

Ale nie zawsze się tak trafia. Czasami jest taka lipa, że człowiek się cieszy, że chociaż 40 pkt przebił xD Wtedy po prostu trafiła się dobra partia, już wiedziałam, że na pewno wygrałam, ale byłam ciekawa jaki wynik

[wajwa]

Szacun za te wyniki, z drugiej strony załamka
Raz mi się udało zbliżyć do 60 VP, siadłem do Matchy, mówię sobie: noo, tera stówa wleci.
A tu pyk, ledwo dobiłem do 50 VP

Ale nie zawsze się tak trafia. Czasami jest taka lipa, że człowiek się cieszy, że chociaż 40 pkt przebił xD Wtedy po prostu trafiła się dobra partia, już wiedziałam, że na pewno wygrałam, ale byłam ciekawa jaki wynik

Spoko, wiadomo.
Czekam zatem dalej, aż mi się trafi taka partia

[Bart Henry]

Poprzednie zestawienia:

Spoiler:

• październik 2023
• listopad 2023
• grudzień 2023
• styczeń 2024
• luty 2024
• marzec 2024
• kwiecień 2024
• maj 2024
• czerwiec 2024
• lipiec 2024
• sierpień 2024
• wrzesień 2024
• październik 2024

---------- LISTOPAD ----------

Listopad to wiele powtórek z października. Sytuacja raczej rzadko spotykana u mnie. A jako, że rotacja gier była niezbyt duża, to przeważają ogólnie pozytywne opinie. Mało wynalazków, dużo solidnych i sprawdzonych już gier.

Graficzne podsumowanie bieżącego miesiąca w spoilerze

Spoiler:

Gry, które trafiły na stół w tym miesiącu (gwiazdki w nawiasie to ocena frajdy z rozgrywek):

• Słowołaki (★★★★☆)
  Spoiler:

  Słowołaki wpadły nieco przypadkowo na stół, ale świetnie się sprawdziły na koniec zakrapianej imprezy. Gorzej je zapamiętałem, a bawiłem się bardzo dobrze. Nie jest to cud świata wśród gier imprezowych, ale plusem jest to, że działa nawet w 4-osobowym gronie.
• El Grande (★★★★★)
  Spoiler:

  Rozgrywka 5-osobowa nieco nam się dłużyła, ale następną, w 4 osoby, skończyliśmy w czasie poniżej 1,5h. El Grande cenię za staroszkolnie proste zasady i fajną decyzyjność. Nie przepadam za grami z dużą negatywną interakcją, ale El Grande mi pasuje, bo każdy skupia się na maksymalizacji swoich punktów, a dopiero drugim celem jest przeszkadzanie rywalom.
• Harrow County (★★★★☆)
  Spoiler:

  Zagrałem już dwuosobowo w pełny tryb i muszę przyznać, że mi się spodobał. Ten typ gry nie do końca pasuje jednak mojej partnerce, więc gra raczej nie będzie często lądowała na stole. Przeciąganie liny jest tutaj sprytnie zakamuflowane, ale po rozgrywce dosyć łatwo wskazać dobre lub słabe zagrania, które przechyliły szalę w jedną stronę. W ostatniej rozgrywce od 1/3 gry czułem, że jestem w tyle, ale nie miałem możliwości, by tę "stratę" odrobić. Dla mnie to ciekawa gra, ale nic ponad to, więc ze względu na zajmowane miejsce i brak perspektyw na częste goszczenie na stole, leci na sprzedaż. Mimo tego, w pełni rozumiem dlaczego dostaje tak dobre opinie.
• Survive: The Island (★★★★☆)
  Spoiler:

  W listopadzie wpadły dwie kolejne rozgrywki w Survive, a gra miała okazję spodobać się kolejnym osobom. Okazja wykorzystana. Trafiło nam się kilka śmiesznych sytuacji, więc Survive zostało zapamiętane pozytywnie. Ta gra nieco mniej mi pasuje z racji na częste wredne zagrania, ale rozsmarowują się one w miarę po równo. Z jakiegoś powodu w każdej grze mam problem z określeniem po czasie gdzie znajdują się moje najcenniejsze pionki.
• Destylaty (★★★★☆)
  Spoiler:

  Póki co tylko jedna rozgrywka i czeka na stole na następne. Pierwsze wrażenie pozytywne, ale nie ustrzegłem się kilku błędów, które mocno wpłynęły na mój wynik. Nie jestem pewny, czy nie będzie mnie irytowała losowość warzenia trunków. Wrócę z opinią za miesiąc.
• Biały Zamek (★★★★★)
  Spoiler:

  Jedna partia na nowym egzemplarzu znajomej, która polubiła na tyle Zamki, że chciała mieć je też u siebie. Zamki, jak Zamki, klasa. To może być taki evergreen w mojej kolekcji. Zarzekałem się, że Matcha nie ma sensu, ale ostatecznie wziąłem, bo i tak będę wręcz zmuszony przerobić mój insert pod Matchę. Następna gra pewnie już z dodatkiem.
• Ślimaki (★★★★★)
  Spoiler:

  Lubię, gdy wizja gry, jaką miałem w momencie zakupu, materializuje się podczas rozgrywki. Dostałem dokładnie to, czego oczekiwałem. Co prawda jeszcze nie wygrałem, ale czuję tutaj vibe mięsistej gry zamkniętej w krótkim czasie rozgrywki. Osobiście wolałbym, aby plansza była mniejsza, bo wtedy pudełko też mogłoby być mniejsze i lepsze do przenoszenia. Nie jestem pewny, czy będę chciał grać w więcej niż dwie osoby, ale z chęcią spróbuję.
• Poszukiwanie Planety X (★★★★★)
  Spoiler:

  Ostatnio dostała grę miesiąca, a w planach na listopad wyrażałem nadzieję, że uda się ją odpalić. No i się udało. Nie będę się powtarzał, lubię ten tytuł. Zalaminowane planszetki robią robotę, polecam.
• Scape Goat (★★★★★)
  Spoiler:

  To jest gra, która chyba na stałe zapisała swoją obecność w naszej grupie. Tym razem było dużo paranoi i bezpodstawnych wycieczek na komisariat. Kurcze, to chyba będzie moje top 10 ever, ale tak dużo ciekawych gier w tym roku wpadło, że aż mnie korci usiąść do podsumowywania.

---------- PODSUMOWANIE ----------

Rozczarowanie miesiąca dla Harrow County, ale tylko za to, że nie będzie perspektyw u mnie na regularne granie. Sama gra jest ok, a nawet bardzo ok.

Nowość miesiąca dla gry Ślimaki za prosta grę w klimatach, które lubię. Oby Ślimory dostały okazję na sprawdzenie, czy trawa na innych rynkach jest bardziej zielona i przynajmniej równie smaczna jak rodzima.

Gra miesiąca dla gry El Grande, chociaż moja grupa pewnie nie do końca podziela tę opinię i wskazałaby raczej na Survive. Nie wygrałem, ale doceniam mocno każdy aspekt rozgrywki. Niby area majority to nie do końca mój vibe, ale jak gra dobra, to mechaniki nie wadzą.


---------- PLANY NA GRUDZIEŃ ----------

Doszło kilka kobył typu Trickerion, Nieświadomy Umysł, czy Wielka Draka w Małym Mieście. Ogrywać, ogrywać i jeszcze raz sprzedawać.

[mat_eyo]

Solidny wynik, ładnie podpompowany planszówkowym długim weekendem. 47 rozgrywek w 34 tytuły, najwięcej w Pax Renaissance: 2nd Edition (17), Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie (6) oraz Miasta marzeń i Odkrywcy Nocnego Nieba (po 2).

Nowości:
- Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie (8) Bardzo lubię 7 Cudów Świata: Pojedynek, zwłaszcza z dodatkiem Panteon, jest to jedna z moich ulubionych dwuosobówek. Bałem się, że zmiany i uproszczenia w wersji tolkienowskiej będą zbyt duże, jednak wyszło bardzo dobrze. Nie mamy punktów, bardzo uproszczona i spłaszczona została ekonomia, ale za to dostaliśmy trzeci sposób na natychmiastową wygraną (tor pierścienia), przeprojektowany aspekt militarny i budowy cudów. Gra jest trochę płytsza, ale wynagradzają to emocje, których podczas rozgrywki jest więcej. Nadal preferuję pierwowzór, ale Pojedynek o Śródziemie to zdecydowanie nie jest skok na kasę.
- SETI (8) Po poznaniu Galileo Galilei miesiąc wcześniej nie mogłem się doczekać zagrania w pozostałe dwie premiery Tomasa Holka, w szczególności właśnie w SETI. Co tu dużo mówić, gra dowozi! Bardzo dobre, cięższe euro. Kilka różnych sposób na punkty, odkrywanie obcych, którzy trochę zmieniają rozgrywkę w trakcie, fajne poczucie rozwoju w trakcie. Świetnie się bawiłem i nie mogę się doczekać kolejnych rozgrywek, już na swoim egzemplarzu.
- Stationfall (8) Bałem się tego tytułu, wydawał się zbyt chaotyczny jak dla mnie. Z drugiej strony opinie, które o nim słyszałem, typu "Pax Benny Hill", obiecywały dobrą zabawę, sporo śmiechu, ale również kombinowania. W końcu zagrałem, co prawda w nieoptymalnym, trzyosobowym składzie, ale wrażenia mam bardzo pozytywne. Bawiłem się wyśmienicie, najpierw wymyślając co i jak chcę osiągnąć, a później ciągle modyfikując mój plan w zależności od zagrań przeciwników. Wszystko to doprawione ukrywaniem przed pozostałymi swojej tożsamości. Przy trzech graczach trochę za mało się dzieje mam wrażenie, spora część postaci nie została aktywowana w trakcie gry nawet raz. Mimo wszystko bawiłem się doskonale, ogrom możliwości zachwyca, ale jednak nie przytłacza. Stationfall to prawdziwy planszówkowy sandbox.
- Fischen/Fishing (7.5) Wielokrotnie już wspominałem, że bardzo lubię trick-takinigi, ale nie jestem w nie najlepszy. Jednak połączenia trick-takingu z deckbuildingiem nie mogłem przejść obojętnie! Każda lewa wzięta w trakcie rundy trafia na discard. Na koniec rundy każda zdobyta karta to punkt, a discard tasujemy i staje się częścią naszej talii, z której dobieramy rękę na nową rundę. A co w przypadku, kiedy nie poszło nam dobrze i nie mamy odpowiedniej liczby kart w talii? Brakujące dobieramy z przygotowanej wcześniej talii dodatkowej, w której karty są coraz silniejsze! Możemy więc dobrać karty z wartościami wyższymi, niż są obecnie w grze, może trafić się nam kolor atutowy albo karty ze specjalnymi zdolnościami. Nie jest więc głupim pomysłem specjalnie przegrać rundę czy dwie, żeby dobrać mocne karty do talii i później gonić przeciwników. Świetna zabawa, a karty niejawnie pojawiające się w puli sprawiają, że różnica w poziomie graczy trochę się zaciera
- Argent: The Consortium (7.5) Gra, którą na celowniku (oraz na półce) miałem od dłuższego czasu. Bardzo lubię wydawnictwo Level 99 Games, większość ich gier jest ciekawa, w jakiś sposób nietypowa, a Millennium Blades wprost uwielbiam. W Argencie bałem się bezpośredniej, negatywnej interakcji w worker placemencie, ale nie było jej aż tak dużo, jak się obawiałem. Problemy sprawiło nam coś innego - punktacja jest specyficzna, ciekawa, ale jednocześnie bardzo ciężka do śledzenia i ogarnięcia. W grze mamy 12 kategorii punktujących, każda daje na koniec gry jeden duży punkt. 2 z tych kategorii są zawsze takie same, pozostałe dziesięć jest losowanych na setupie i układanych ZAKRYTE. Można w trakcie gry pozyskać wiedzę na ich temat, jednak już zapamiętanie wszystkich jest trudne, a śledzenie jak sobie w nich radzimy w kontekście przeciwników będzie dla większości graczy niemożliwe. Będzie więc sporo sytuacji, w których przeinwestujemy (mam 5 symboli danego rodzaju, a przeciwnicy po jednym) albo zabraknie nam jednego, który z łatwością mogliśmy zdobyć. Gra jest po prostu duża, trochę za duża do komfortowego ogarniania - dużo punktacji, pomieszczeń z kilkoma polami na workerów, kart czarów, przedmiotów i popleczników, które dają dodatkowe akcje. Już śledzenie swojego poletka było męczące, u przeciwników pilnowałem w zasadzie wyłącznie tego, co mogło mi zrobić krzywdę. Gdyby ograniczyć liczbę wszystkich tych elementów, to gra zapewniałaby więcej kontroli, ale też na pewno utraciłaby swój wyjątkowy charakter. Chciałbym zagrać jeszcze raz bądź dwa, choć w kolekcji na dłużej raczej nie zostanie.
- Chu Han (7) Kolejna gra z elementami trick-takingu, tym razem dwuosobowa. Więcej w niej jednak mechaniki card climbing (schodków) niż trick-takingu, doprawione specjalnymi abilitkami niektórych kart. Fajne, choć trochę za długie i zbyt losowe - w każdej rundzie odrzucamy sporą liczbę kart, więc ciężko oszacować, co może zagrać przeciwnik. Mam też wątpliwości co do niektórych abilitek, ale mimo wszystko bawiłem się dobrze i chętnie zagram ponownie.
- Endeavor: Deep Sea (7) Endeavor Wiek Żagli to według mnie bardzo dobra gra w kategorii mało zasad-dużo głębi, więc co do Deep Sea miałem duże oczekiwania. Bawiłem się nieźle, ale do starszego brata nie ma podjazdu. Za dużo tu dla mnie losowości w postaci wykładanych kafelków i dochodzących kart. Wiek Żagli był fajny, bo trzeba było mocno optymalizować, żeby wycisnąć jak najwięcej z ograniczonych zasobów. W Deep Sea nadal akcji mamy dość mało, musimy dobrze je zaplanować (zdejmując dyski z odpowiednich pracowników), ale nie mamy pełni wiedzy, jak w Wieku Żagli. nie grało się źle, choć byłem jednak trochę rozczarowany.
- Herbaciany Ogród (6.5) Tomas Holek uderza po raz trzeci i cieszę się, że nie poznałem tej gry jako pierwszej z jego debiutanckiej trójki. Herbaciany Ogród to typowe, poprawne euro bez żadnej ikry czy ciekawego pomysłu. Rzemieślniczy produkt, w który nie ma specjalnie powodu grać.
- Miasta marzeń (6.5) Z różnych stron dochodzą mnie zachwyty, których nie mogę zrozumieć. Gra jest ok, można sobie to poukładać, jest szybko, ale bez większych emocji. Karty punktujące bardzo nudne, trochę ciekawsze są 3 wspólne cele, do których się ścigamy, ale za to są warte niepoważnie mało punktów.
- Intarsia (6) Przepięknie wykonana, a "azulowa" układanka, która sprawia, że wolę już usiąść do zgranego mocno Azula. Pętla rozgrywki mocno powtarzalna, bez większych emocji. Dużo punktacji, do których się ścigamy, a które są upierdliwe przy śledzeniu. Przeciętniak, a szkoda, bo na stole prezentuje się wyśmienicie.
- Marvel Zombies: Rewolucja Bohaterów (6) Nie jestem specem od Zombicide, grałem w Zieloną Hordę, ale mam wrażenie, że Rewolucja Bohaterów jest mocno spłycona. Nawet ja wiem, że są dziesiątki lepszych crawlerów, a fani gatunku znają pewnie i setki.
- Odkrywcy Nocnego Nieba (5.5) Kolejna gra, która zyskała ostatnio dużą popularności, której nie rozumiem. W teorii jest ciekawie, w praktyce losowość sprawia, że nie widzę powodu do grania. Niby wiem ile gwiazd do narysowania jest na karcie i za jakie kolory będę punktował, ale najczęściej to nie ja wybieram kartę, a nawet kiedy mam wybór, to może okazać się, że jest na niej taki kształt, który absolutnie nie pasuje do klastra gwiazd w punktujących kolorach.
- Magic Number Eleven (5) Gra sportowa, a dobrych tytułów w tym gatunku nie ma zbyt wielu. Niestety, ale premiera Magic Number Eleven nie zmienia niczego w tym względzie. W teorii miała być ciekawa gra, pokazująca trochę taktyczną potyczkę trenerów, w praktyce jest nudne przeciąganie liny z losowym rozstrzyganiem kluczowego aspektu, czyli strzałów na bramkę.
- AI: 100% Human (5) Gra jest co najmniej tak przekombinowana, jak jej tytuł. Tworzenie siatki kart, z których każda jest punktacją opierającą się o kolory i wartości innych kart w siatce, w połączeniu z draftem tych kart brzmiało naprawdę fajnie. Niestety w trakcie gry okazało się być koszmarem do śledzenia.
- Beyond the Horizon (4) Wygląda jak eksperyment na temat: Jak tu wziąć bardzo fajną, wyróżniającą się grę i ją zepsuć, ale nie tak ewidentnie, żeby nie działała. Jak wziąć doskonale działający, przyjemny w obsłudze mechanizm i nawalić tyle piachu w trybiki, żeby jeszcze chodziło, ale z dźwiękiem wywołującym ból zębów. Jeśli takie były założenia, to udało się je wypełnić w 100%. Każda zmiana w tej grze jest moim zdaniem cofnięciem się względem pierwowzoru. Ok, kosmos w Beyond the Sun nie był specjalnie epicki, ale działał świetnie. Tutaj mamy grę z kulawą eksploracją, dwoma rodzajami jednostek, różnymi rzeczami do budowy... tylko po co? To od początku była gra o drzewku technologicznym, pozostałe aspekty były jego wsparciem. Cała trójka przy stole bardzo lubi BtS i wszyscy byliśmy zniesmaczeni, ledwo dograliśmy do końca.
- Golden Cup (3) Tutaj z kolei ktoś połasił się na powtórzenie sukcesu gry bardzo nietypowej, ale nie potrafił zidentyfikować czemu ta gra zawdzięcza swoją popularność. Golden Cup całym sobą krzyczy "chcę płynąć na fali popularności Challengers!", ale próbuje na niej płynąć w ołowianych butach. Całą frajdę w Challengers daje dość duża możliwość rozbudowy talii, ciągłego jej zmieniania i obserwowania, jak sobie radzi w pojedynku. W Golden Kupie swobody w rozbudowie mamy mało, za to niepotrzebnie dołożona została jakaś pseudoekonomiczna warstwa i rozbudowane zostały pojedynki. Autobattler to gatunek, w którym mecze czy walki nie są najważniejsze, a kluczem jest frajda z budowy naszego mechanizmu, który później zostanie przetestowany bez naszej ingerencji. Tutaj tej frajdy w kluczowym aspekcie zdecydowanie zabrakło.
- Fall of Lumen (-) Tutaj pozwalam sobie nie dać oceny, bo miałbym z nią ogromny problem, jednak zagrałem jedną, niepełną partię, więc czuję się usprawiedliwiony. Dlaczego niepełną? Po czterech godzinach gry mieliśmy przed sobą jeszcze 2 rundy z sześciu. Owszem, graliśmy w komplecie, wszyscy pierwszy raz, ale to i tak nie do zaakceptowania jak dla mnie. W jednej rundzie we trójkę spasowaliśmy, a ostatni gracz grał sam ze sobą przez kolejne 10 minut! Sama rozgrywka była ciekawa, podobał mi się system zakupu kart od razu do ręki, fajnie rozwijało to możliwości. Mechanicznie nie ma tu niczego, czego byśmy wcześniej nie widzieli, ale żonglowanie zasobami dawało mi tutaj sporo frajdy. Chętnie zagrałbym raz jeszcze, na dwie osoby, bo wydaje mi się, że w takim składzie gra będzie działać. Ciekawe, że poprzednia gra tego studia, czyli Legends of Void, cierpiała na tę samą przypadłość.


Nowe dodatki:
- Wodny Świat do Ark Nova (8) Bardzo dobre rozszerzenie, które spełnia moje oczekiwania. Wodne zwierzęta to fajna nowość, rafą koralową można fajnie pograć. Bardzo miłym dodatkiem są nowe uniwersytety, czyli gwarantowany symbol zwierzaka. Zaawansowane karty akcji, czyli jak dla mnie główna część dodatku, są super. Obawiam się tylko, czy nie sprawią, że asymetria między graczami będzie już zbyt duża - do sprawdzenia w następnych rozgrywkach.
- Commanders do Pirates of Maracaibo (8) Świetne rozszerzenie do świetnej gry. Tutaj z kolei dodana asymetria bardzo dobrze działa. Armaty i forty to miły dodatek, choć nic rewolucyjnego. Znakomite są natomiast 4 możliwe układy planszy Maracaibo, fajnie zwiększają regrywalność.
- Medale do 7 Cudów Świata: Architekci (5) Nowa frakcja jest fajna, natomiast tytułowe medale nie mają większego sensu - dodają nagrodę za rzeczy, które w dużej mierze (jak wszystko w tej grze) dzieją się losowo.


Od tego miesiąca wprowadzam nową kolumnę - wybiorę jeden bądź dwa wcześniej już ograne tytuły, o których z jakiegoś powodu chcę wspomnieć, bo mam wrażenie, że co miesiąc piszę tu wyłącznie o nowościach.
Warto wspomnieć:
Ground Floor (7.5) Zagrałem po latach i odrobinę obniżyłem ocenę, było trochę gorzej niż zapamiętałem. Nadal uważam Ground Floor za jedną z bardziej klimatycznych gier euro, ale widzę też kilka elementów mechanicznych, które brzydko się zestarzały. Niemniej gra nadal bawi i za kilka lat chętnie znów zagram.


Stali bywalcy:
- Pax Renaissance: 2nd Edition, Time of Crisis, Ark Nova, Pirates of Maracaibo.

Powroty:
- Ground Floor, Cyberpunk 2077: Gangi Night City, 7 Cudów Świata: Architekci.


Wyróżnienia:
Nowość miesiąca: Bardzo ciężki wybór! Sporo nowości, dużo z nich co najmniej solidne, a trzy nawet bardzo dobre. Stationfall pasuje tutaj jak ulał, ale mam wrażenie, że jeszcze kilka kolejnych rozgrywek będzie się liczyło jako pierwsza Wyróżnienie trafia więc do SETI, która zrobiła na mnie spore wrażenie i ma bardzo duże szanse na bycie w moim top 3 gier wydanych w 2024.

Gra miesiąca: Tutaj również ostra rywalizacja, nawet wyjąwszy Pax Renaissance. Nadal bardzo dobrze bawię się przy Ark Novie i Pirates of Maracaibo, w obie też zagrałem z bardzo dobrymi dodatkami. Wyżej napisałem o trzech bardzo dobrych nowościach, a wymieniłem tylko dwie. Tą trzecią jest Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie, która zgarnia najwyższy laur. Bałem się spłycenia mechanik, ale dostałem w zamian podbicie emocji i stare smaki w nowym wydaniu. Plus żonie gra się spodobała i sama proponowała rozgrywki, więc wybór był oczywisty.

Rozczarowanie miesiąca: Zdecydowanie największym rozczarowaniem jest Beyond the Horizon, po którym spodziewałem się ulepszonej wersji bardzo dobrej gry, a nie zepsutej.

Wydarzenie miesiąca: Długi weekend spędzony na graniu w planszówki. Udało się pograć dużo, poznałem kilka nowości, na których mi zależało i zdjąłem kilka zbieraczy kurzu z półki wstydu - nie mogło być lepiej.

Wyzwania:
W ubiegłym roku nie udało się wykonać wyzwań, ale uznałem, że będę je kontynuował. Tym razem celem pobocznym będzie pobicie wyników z ubiegłego roku, a było to 59 rozgrywek solo i poznanie 10 nowych gier solo.
Dwa wyzwania związane z graniem solo. Pierwsze to zaliczenie 100 rozgrywek solo w tym roku. Druga to zdejmowanie co miesiąc z półki co najmniej jednej gry kupionej z zamysłem grania w nią solo, która leży i się kurzy.

Setka solo: 33/100 - Niestety nic, przeprowadzka mnie wykończyła. Teraz tylko rozpakować kartony i może do końca grudnia uda się coś zagrać solo już w nowym domu
KonSOLOdacja kolekcji: 6/12 - Nic nie wpadło.

[feniks_ciapek]

Zbiorcze podsumowanie kwartalne za wrzesień, październik i listopad, bo dopiero w listopadzie jakiekolwiek sensowne granie wróciło.

Nowości:

Zwierzęta z Baker Street (++) - Sherlock Holmes Consulting Detective dla juniorów. Spora dawka humoru, nieskomplikowane zasady, trochę miejsca na dedukcję, ładnie wydana. Nie daję trzeciego plusika, bo jednak momentami antropomorfizacja głównych bohaterów nawet u mojej latorośli wywoływała pytanie o to, jak pajęczyca może załamać wszystkie osiem odnóży, ale to na szczęście nie popsuło nam dobrej zabawy z grania.

Pandemic Legacy: Sezon 0 (++) - Dopiero zaczęliśmy (za nami styczeń i luty) i historia się zaczyna rozkręcać. Mamy trochę wątpliwości co do głównej mechaniki gry - czasami na odpowiednie karty się nie doczekamy i kombinacji uniemożliwiających wygranie jakiegoś miesiąca zdaje się być więcej, niż w poprzednich… tzn. następnych sezonach. Ale jest kombinowanie i poziom jest oczko wyższy, niż w pozostałych grach z serii.

Trudvang: Legends (+) - Historia zapowiada się interesująco, mechanika trochę może mniej, ale ja już dawno pogodziłem się z tym, że Eric Lang projektuje doświadczenia, a dobre gry to mu raczej wychodzą przy okazji. Trudvang niestety to tych szczęśliwych przypadków nie należy, ale od biedy daje radę. Czas pokaże, czy będzie mi się chciało wszystkie kampanie ogrywać.

Wyprawa do Eldorado: Złote świątynie (+/-) - Dałem Wyprawie kolejną szansę, licząc na to, że wyścig do trzech miejsc zamiast tylko jednego może będzie bardziej interesujący, ale tak się nie stało. W sumie zabawne, bo świadomie i z premedytacją pominąłem ten tytuł w momencie oryginalnej premiery. Na wylocie z kolekcji, bo na razie tylko dziecko wyraziło zainteresowanie dalszym ogrywaniem, a mając do wyboru inne tytuły i tak go nie wybiera.

Pierwsze wrażenia:

Dragonbond: Lords of Vaala (+) - Zapoznawcza rozgrywka była nieco chaotyczna, acz interesująca. Gra ma pewien potencjał, tylko czy przebije się w ogóle na stół? Poczekam na ostatni dodatek i potem zdecyduję, co z nią zrobić.

Regicide (+/-) - W sumie może nie powinienem wystawiać oceny po jednej rozgrywce solo, którą zresztą udało mi się wygrać. Może w grze na więcej graczy zyskuje ona nowy wymiar, ale nawet nie czuję ochoty tego sprawdzać. Ot, taki bardziej skomplikowany pasjans.

Defenders of the Wild (+/-) - Znowu chyba nie powinienem wystawiać oceny po pojedynczej grze, której dynamiki też nie załapałem aż do jej końca, ale z drugiej strony widzę tu zapowiedź tego, że w zasadzie nie tylko każda rozgrywka, ale nawet każda tura będzie podobna, a satysfakcja z wygranej nie aż taka duża. Dlaczego nie przeszkadza mi to w Pandemii, a tutaj tak? Nie potrafię jeszcze nazwać.

Moonrakers (-) - Mariaż gry negocjacyjnej i budowania talii, który uważam za całkowicie nieudany. Jeśli ktoś grał więcej i powie mi, że gra nie przebiega najczęściej według schematu: na początku robimy dużo razem, a na końcu wszystko sami, żeby nie zostać zaskoczonym zapunktowaniem przez przeciwnika tajnego celu, to chyba bym chciał spróbować zagrać kilka partii w takiej grupie, żeby zobaczyć, jak to może inaczej działać. Ciekawa szata graficzna i główna mechanika, dlatego tylko jeden minusik.

Rewizje:

The Artemis Project z dodatkiem (++) - Dodatek trochę miesza i daje nowe możliwości, co trochę “luzuje” tę dość ciasną grę. Czy to dobrze, czy nie - ciężko mi jeszcze powiedzieć. Natomiast nie wiem, czy nie usunę z talii budynków tych usuwających zasoby wybranym przeciwnikom, bo jednak odstają one dość mocno od ogólnej atmosfery.

Festiwal Lampionów z dodatkiem (+) - Dodatek trochę naprawia punktację z podstawki i jeszcze bardziej uśrednia grę, a nowa mechanika darów odwraca uwagę od tego, co w niej jest ciekawego, więc finalnie lampiony zostają na tym poziomie, na którym były. Jest to świetna gra na początek przygody, ale oceniam ją tak na 20-30 partii maks, a dla dobrych graczy na 5-10. Potem już o zwycięstwie i wyniku decyduje losowość.

Powroty i stali bywalcy:

Keltis (+++), Reef (+++), Diuna: Imperium - Powstanie (++), Mind MGMT (++), Atlantis Rising 2nd Ed (+), Wiedźmia Skała (+), Wyrmspan (+)

Gra miesiąca (listopad, bo w październiku nie było z czego wybierać):
Pandemic Legacy: Sezon 0

[probbi]

Spóźniony listopad to całkiem dobre liczby
53 rozgrywki w 25 różnych gier. Sporo nowości i to na nich się skupię poniżej.

Nowości:
- Piraci z Maracaibo (4 rozgrywki) - grane zarówno w 2 osoby jak i w 3. Czuć ten duch pierwowzoru i rozgrywka była całkiem przyjemna. Jednak jak to gry pana Pfistera bardzo wiele zależy od współgraczy. Czy będą robili małe kroczki i zbierali karty, czy też pędzić do przodu. I Ci pędzący wydaje mi się mają tu nieco więcej szans. Żona wskazała na drobną ale bardzo ważną różnicę, między Piratami, a dużym Maracaibo. W momencie gdy ktokolwiek zakończy rundę w Maracaibo każdy ma możliwość zagrania jednej karty z ręki lub swojej wystawki. W Piratach jeżeli jesteś za daleko tracisz taką szansę. Niby nic ale daje się to odczuć.
- Diuna Imperium. Powstanie (3) - jestem wielkim fanem Diuny Imperium. Dlatego z dużymi nadziejami podchodziłem do jej kontynuacji. I co tu dużo mówić, praktycznie wszystko mi się w niej podoba. Szpiedzy, karty konfliktów z symbolami oraz więcej pól na planszy z wymogiem drugiego stopnia we frakcji. Nawet czerwie okazały się nie takie straszne jak pisali. Bot do rozgrywki dwuosobowej też mocno zaskoczył, bo potrafi wygrać z graczami. Generalnie nie ma się do czego przyczepić. Jakbym miał wybierać podstawkę, biorę Powstanie. Ale posiadając dodatki, nie czuję potrzeby przesiadania się.
- Wild Space (2) - prosta karcianka w której robimy 10 ruchów i zbieramy załogę kosmiczną złożoną ze zwierzątek. Ikonografia dosyć surowa, ale rozgrywka poniżej godziny i dająca satysfakcję. Mój 6 latek też był zadowolony.
- Endeavor. Deep Sea (1) - kolejny remake znanej gry. Mamy tu główny mechanizm wzięty z poprzedniczki z kilkoma ciekawymi zmianami. Plansza którą budujemy podczas rozgrywki jest ciekawa. Miejsce w którym mamy naszą łódź podwodną określa, gdzie wykonujemy daną akcję. Specjaliści, których sie ulepsza t osuper rozwiązanie. Korzystanie z bonusów za połączenia między znacznikami graczy, nawet jeżeli to nie my zamknęliśmy to połączenie też wprowadzą ciekawą interakcję. Ale... Nie ma tu takiej bezpośredniej interakcji jak strzelanie do siebie w pierwowzorze. Jest też znacząco więcej losowości. Budowanie planszy z kafelków, dobieranie żetoników ochrony środowiska w ciemno... Te różnice są na tyle duże, że gra jest bardziej "przygodowa". To nie wada, tylko cecha. Dla optymalizatorów i miłośników euro, jedynka podejdzie bardziej.
- Obsesje(1) - tutaj jedna rozgrywka i na więcej się nie zanosi. Zbieramy służbę, kupujemy pokoje w posiadłości i organizujemy przyjęcia, aby zarabiać pieniądze, zapraszać bardziej prestiżowych gości i zdobywać renomę. Tematycznie super. Można się faktycznie wczuć w to dworskie życie. Mechanicznie też poprawnie. Nieco razi w oczy losowość w dobieraniu gości ale da się to przeboleć. Wykonanie niby super(pudełeczka i karty) ale z uwagami. Najmniejsze karty są wielkości znaczków pocztowych. Kafelki usprawnień w większości są po prostu w jednym z burych kolorów, a żetony monet bez wyrazu. Tak to są duperele, ale mimo całego tego klimatu, to nie nasz klimat jednak.

Gra miesiąca:
1. miejsce 5 klanów (10 pkt) zagrane w 4 osoby po długiej nieobecności na stole. Idealne połączenie długości rozgrywki z poziomem kombinowania. Do tego super wykonanie nawet w obecnych czasach. Cudo.
2. miejsce - Endeavor Deep Sea (5 pkt) dobrze się bawiłem, chcę jeszcze raz.
3. miejsce - Diuna Imperium. Powstanie (3 pkt) - wszystko co napisałem powyżej obowiazuje.

[emoprzemoc]

Sinusoidy ciąg dalszy.

Spoiler:

Październik nas pooszczędzał, listopad w sumie też zaczął się całkiem miło. Wyjście na każualowe gierki do Libero, wizyta W. w połowie miesiąca... a potem się posypało w życiu. Były gierki. Wolę, jak coś mnie trzyma w ryzach, a najlepiej, jeśli jest to codzienna rutyna, taka jak właśnie granie w coś z żoną. Cóż, jedynie z żoną, bo w obliczu niepewnej sytuacji nie miałem ochoty siadać do czegokolwiek solo, a drugie odwiedziny W. w listopadzie nie doszły do skutku. Może w grudniu jakoś sobie odbijemy. Nie, żeby sytuacja jakoś nagle uległa poprawie...

Ale dobra, gierki, gierki, miało być o gierkach. Mieliśmy świetny start w pierwszych dniach miesiąca, natomiast ostatecznie zatrzymaliśmy się na 68 partiach w okrągłe 30 różnych tytułów. Wśród tej trzydziestki były 4 nowości, choć tylko jedna z nich to "nowość w kolekcji" (Chrzań to!), a w pozostałej trójce mamy grę poznaną na evencie (Spór o bór) oraz próby uporania się z zakupami/prezentami z 2023 (Rise to Nobility i książkowy Dziennik: Wyprawa 1907), bo postawiłem sobie za cel nie wchodzić w kolejny rok kalendarzowy, mając w kolekcji niewypróbowane planszówki pozyskane w roku o numerze niższym o 2. Wygląda na to, że założenie jest osiągalne... o ile tylko mówimy o pozycjach podstawowych, a niekoniecznie o dodatkach. A skoro o dodatkach mowa, to przetestowaliśmy w listopadzie trzy nowe, o ile przetestowaniem można nazwać jedną partię na BGA (Akropolis: Atena) i po jednej na fizycznym egzemplarzu (Kaskadia: Pomniki przyrody oraz nowe mapy do Ark Nova). Udało się także przenieść jeden tytuł nie tylko z pozycji znanej tylko z trybu solo do wersji multi, ale zarazem z edycji cyfrowej do fizycznej (Clever 4ever).

Hola, hola, mówiłem o trzech nowych dodatkach w listopadzie, i to ledwo liźniętych? Tak naprawdę były jeszcze dwa inne i to nawet bardziej ograne. A to dlatego, że udało się na dobre wrócić do Neuroshimy Hex! i rozpocząć sezon 2024/25 z dwoma dodatkowymi armiami (Troglodyci i Bestie). Właściwie to obecność w tym zestawieniu wyżej wymienionego dodatku do Kaskadii również wskazuje na to, że z ciągnięciem wyzwań szło nam nieźle w ubiegłym miesiącu. Istotnie, także i w ten tytuł w wersji podstawowej siadły nam dwie ostatnie rozgrywki ze zmienionymi zasadami. Z kolei sprawą rozgrzebaną kilka miesięcy wcześniej, a w listopadzie kontynuowaną i wciąż jeszcze prezentującą rozwojową sytuację są Legendy Zachodu. Teraz to już tak szybko z tym nie idzie!

Nagromadziło się też w domu nowych kartonów. Co prawda były wśród nich paczki z azjatyckimi półproduktami do gotowania czy prezentami mikołajkowo-świątecznymi, ale gier też była masa. Zaczęło się skromnie, bo od standeesów do Stationfall (możliwe, że w grudniu uda się przetestować, czy sprawdzają się lepiej niż drewienka), ale już nazajutrz wleciał najgrubszy kaliber: paka od Portalu, a w niej Cthulhu: Death May Die: Fear of the Unknown z Unspeakable Box. jeszcze tego samego dnia wieczorem odebrałem z paczkomatu przesyłkę z Planszomanii. Co prawda nie udało się pozyskać The Light in the Mist, ale zrobiliśmy podmiankę na Spectacular, które w pierwszej chwili mnie nie zainteresowało, ale kolejne materiały o grze pomogły umieścić ją na wishliście. Do tego jeszcze wspomniane wyżej Clever 4ever, a tercet dopełniało Foundations of Metropolis. Tyle tego, że unboxing musiał byc rozłożony na dwie raty! A już parę dni później... znowu Portal. A no tak, październikowy preorder Mędrców znad Południowego Tygrysu, na który rzuciłem się tak szybko, że wyprzedziłem wrzutkę Mepla z mocną promką na ten tytuł, ale już nie chciało mi się tego odkręcać. No i jeszcze w tym samym tygodniu: dokonało się, River Valley Glassworks w Planszostrefie, więc paczkę z zestawem podstawka + retail też mi przyszło odbierać. Przy okazji w środku jeszcze I, Napoleon, ale to już w ramach przedwczesnego prezentu urodzinowego dla W. jako fana Francuzika.
Ech, chciałbym, żeby równie dobrze mi szła sprzedaż. Niestety, z resztek, które mi jeszcze stały na olx, nowy dom w lsitopadzie znalazły tylko Obsesje.

Tyle tego wpadło, a były to głównie (poza Cthulhu) zamówienia z poprzednich miesięcy, że przynajmniej dałem sobie na wstrzymanie z innymi nowościami. No, ale co się odwlecze...

Tl;dr:
- zagrałem w 30 różnych gier (+2 względem października);
- partii było łącznie 68 (-20), w tym po raz kolejny w tym roku 0 solo (-10);
- poznałem 4 nowe gry, zagrałem w 5 nowych dodatków, a 1 gra zaliczyła debiut multi;
- było grane w 27/30 dni miesiąca.

Topka listopadowa...
...w której: spytaj mnie jutro, a ułożę to trochę inaczej (a piszę to przecież na raty przez x dni!).
1. Art Society.

Spoiler:

W listopadzie tylko dwie partie, ale to nasze pierwsze rozgrywki w trzy osoby. To pierwszy z argumentów na korzyść wysokiej pozycji tej gry. Drugim będzie fakt, że chyba po raz pierwszy tłumaczyć zasady gry przyszło żonie, z drobną moją pomocą. Po trzecie... to miała być gra na rozgrzewkę, W. chciał trochę odpocząć po przejechaniu trasy. Graniu towarzyszyły jednak emocje znacznie przekraczające zwykłe oczekiwania wobec gry "na rozbieg". O pierwszym miejscu przesądza to, jak różne te dwie rozgrywki były (małe i średnie obrazy w pierwszej, druga zdominowana przez gigantyczne), jakie starcie zaliczały nasze teorie na temat skutecznego zarządzania pulą dostępnych lizaków do licytacji czy też epickie wyłożenie się mojego planu w drugiej partii, gdzie pozwoliłem na zrzucenie idealnie pasującego mi zielonego obrazu, prawie pewny tego, że dobiorę go w późniejszej fazie gry, gdy trafię na inny zielony, którego już nie będę w stanie zmieścić... i uparcie nie wychodziły żadne zielone.

Niby to "tylko" kolejny abstrakcik w kolekcji, ale mechanicznie jest takim odświeżeniem tematu przez obecność licytacji i na poły świadomego selekcjonowania dostępnych kafli przez aktywnego gracza, że doznania, jakie Art Society oferuje, są zgoła inne od tego, do czego przywykliśmy.

2. Wsiąść do pociągu legacy: Legendy Zachodu.

Spoiler:

Jak już zauważyłem we wstępie - nie ma już tak lekko na tym etapie. Pierwszą połowę kampanii udało nam się zagrać podczas dwóch spotkań, po trzy partie z rzędu. W listopadzie spotkaliśmy się tylko raz i zgodnie z październikowymi podejrzeniami, po rozegraniu dwóch "lat" wszyscy zgodnie mieliśmy już dość jak na jeden dzień. Zmiany odblokowane na koniec rozgrywek październikowych trochę zamieszały w balansie gry.
Po pierwszej listopadowej rozgrywce pokusiłem się o kolejne dość idiotyczne rozszerzenie mapy... po czym w drugiej partii na start dostałem takie bilety, że kompletnie się nowym "puzzlem" nie interesowałem, w przeciwieństwie do W. Nowości mechaniczne oferowane przez ten fragment mapy nie do końca się w partii objawiły, ale jeszcze trochę gry przed nami.

Na razie wciąż bez większych spoilerów, ale po raz kolejny bawiliśmy się świetnie i pewnie jeszcze ze dwa spotkania nam zejdą, nim doprowadzimy kampanię do końca. A trochę legacy/kampanii jeszcze mamy w zanadrzu!

No dobra, będzie jeden spoiler, choć to bardziej na potrzeby tego, bym nie zapomniał o tym fakcie przy podsumowaniu całej przygody.

Spoiler:

O ile przez ponad pół kampanii dorzucanie kolejnych puzzli mapy, nawet w dość nieoczywistych miejscach, nigdy nie skutkowało dorzuceniem do puli biletów takich, które byłyby niewykonalne, bo za każdym razem były to krótkie połączenia w obrębie dokładanego puzzla i długie połączenia pomiędzy nim a jednym ze startowych, to na koniec listopadowych rozgrywek w końcu pojawiła się taka sytuacja. Znaczy się, potencjalnie. Trafiło się parę (?) biletów łączących miasta z nowego, odległego fragmentu mapy z miastami co prawda wciąż zlokalizowanmi w jej wschodniej części, ale nie na startowym puzzlu. U nas nie ma problemu, bo jest on w grze od dawna, ale jest możliwym budowanie mapy w takiej kolejności, że dochodzi się do sytuacji, że nie da się takiego połączenia zbudować. Ot, taki rodzyn w tym cieście (nie lubię rodzynek) (ale ten niuans mi aż tak nie przeszkadza) (to może to złe porównanie jest?) (walić to, niech zostanie rodzyn).

3. Ark Nova + Wodny świat + Pakiet map 2.

Spoiler:

Powrót dodatku! A to dlatego, że tym razem chciało nam się grę rozkładać, zamiast grać na BGA. Chyba to jest mój głowny problem z grami z obfitymi taliami unikalnych kart. Uwielbiam przeglądać takie talie, ekscytację, jaką przynosi inny zestaw umiejek i numerków (a przede wszystkim: nazw i obrazków ) na świeżo dobranej czy wrzuconej na wystawkę karcie... ale coraz mniej chce mi się w takie gry grać, właśnie z uwagi na upierdliwy setup. Taa, tam gdzie prawdziwi bordgejmerzy psioczą na losowość, mnie najbardziej drażni setup gry... A granie w cyfrowe wersje takich tytułów jak Ark Nova, Ziemia czy Na skrzydłach to zupełnie nie to samo, właśnie przez brak namacalnego obcowania z tymi nieszczęsnymi kartami. Jak pech, to pech!

Ale skoro już nam się chciało to rozkładać, to przy okazji wybraliśmy nowe mapy, które dopiero co przyszły z Portalu. Zagraliśmy tak, by asymetria skupiła się tylko na startowej ręce kart i selekcji kart akcji, a już planszetki były identyczne - a więc wybraliśmy mapę turniejową. Niezła, nie powiem... ale jak zwykle udało mi się idiotycznie zablokować sobie opcję budowania niektórych siedlisk. Ba, chyba nawet bardziej niż zwykle. Brawo ja. Atak ślepoty był tego dnia rzeczywiście mocny, bo końcowa punktacja dała mi do zrozumienia, że mooocno się rozminąłem w szacowaniu punktujących niepołączonych pól wody...

Jeśli chodzi o doznania typowo wodnoświatowe, to nie było zbyt wiele zmiatania wystawki kart falą, pożytku z jednej ze specjalnych kart akcji też za dużo nie miałem, ale chyba po raz pierwszy udało mi się odpalić cokolwiek jako efekt rafy koralowej. Marne to pocieszenie, ale i tym większa ochota, by się w najbliższych tygodniach przemóc i znów stasować te wszystkie karty i zagrać ponownie, wykorzystując przy okazji jakieś inne mapy z nowego pakietu.

Tym bardziej, że... wirus dopadł w końcu i moją żonę. To już nie było luźne wykładanie kart z jej strony, tylko całkiem celnie zaplanowana gra, gdzie może i początek był dość wolny, ale pod koniec rywalizowaliśmy mocno, choć zgarnialiśmy te punkty w całkiem odmienny sposób. Ostatecznie koniec gry wywołałem ja i wygrałem 22:19, gdzie dość mocno wyliczałem swój ostatni ruch - a i tak nie dostrzegłem, że bardziej opłacalny byłby dla mnie inny projekt, z dużymi zwierzętami, bo totalnie przegapiałem czerwoną czwórkę na morskim żółwiu. Cóż, dwa punkty jako podatek od głupoty.

Bardzo udany powrót w listopadzie, choć zaledwie jedna partia!

4. Wędrowcy znad Południowego Tygrysu.

Spoiler:

W oczekiwaniu na Mędrców... wpadła powrotna partia w poprzednią grę w serii. Aż nie mogłem uwierzyć, że tyle miesięcy (6!) minęło od poprzedniej rozgrywki. Byłem przekonany, że graliśmy jeszcze w środku lata... Cóż, skonfundowanie żony, gdy patrzyła na planszę po rozłożeniu gry, zdecydowanie potwierdzało wersję o półrocznym niegraniu w ten tytuł.

Ja jak zwykle bawiłem się przednio. Jest coś szczególnego w tych paru minutach pomiędzy rozłożeniem gry a wykonaniem pierwszego ruchu, kiedy prześledza się potencjalne ścieżki na torze dziennika, analizuje wystawki kart i skrzętnie notuje w pamięci co i w jakiej kolejności należałoby wykonać... o ile tylko już w trakcie samej rozgryki ktoś nie podbierze nam kluczowych elementów tej układanki.

Wierzę jednak, że to, co mnie w tym tytule najbardziej grzeje, dla innych może być powodem do skreślenia tej gry. Nieokreślony czas trwania rozgrywki, tak mocno zależny od pojawiania się i utrzymania dostępności konkretnych ikon... Jestem świadom, jak bardzo losowe i upierdliwe może to być, jeśli czyimś standardowym składem do grania jest ekipa czteroosobowa. Przecież wtedy nieuniknionymi są sytuacje, w których o te same ikony rywalizują co najmniej dwie osoby, i tak dla kilku różnych ikon, przez co mogą się trafiać mocne przestoje zaburzające flow gry.
Ja jednak gram przede wszystkim w dwie osoby, co sprawia, że gra oferuje znacznie więcej strategicznego planowania na starcie, ale i więcej luzu w trakcie rozgrywki... licząc na to, że druga osoba nie wpadnie na dokładnie ten sam pomysł.

Jeden z moich ulubionych eurasów w kolekcji, który nie musi się bać, że rychło wpadnie do puli sprzedażowej.

5. Seria Clever: Rzuć na tacę, Duże sumy i Clever 4ever.

Spoiler:

Chyba niewiele jest gier, co do których moje wstępne odczucia byłyby tak oziębłe, a z czasem uległyby tak znacznej poprawie, że gra pojawiałaby się w miesięcznych topkach. A tak właśnie jest w przypadku Rzuć na tacę i całej serii, którą ten tytuł zapoczątkował.

Irytowało mnie kompletne oderwanie gry od jakiegokolwiek tematu, nawet ograniczającego się tylko do oprawy graficznej, jak również to, że gracz pasywny nie ma kompletnie nic do roboty, dopóki aktywny nie namyśli się nad swoimi trzema ruchami. Z czasem jednak doceniłem to, że gra pozwala w całości skupić się na matematycznej łamigłówce, jaką każdorazowo oferuje, a i z większym ograniem skraca się nieco ten czas oczekiwania na ruch.

Choć poszczególne części serii z różną częstotliwością wracają czy to na stół, czy też na ekran komputera w wersji do grania solo, to na przełomie listopada i grudnia dochrapały się statusu stałych bywalców wieczorową porą. Duża w tym zasługa zawitania w nasze progi fizycznej wersji Clever 4ever. To trzecie pudełko na naszej półce, ale niejako piąta odsłona zmagań z kostkami, bo do dwóch pierwszych części cyklu mamy też alternatywne bloczki, z których ten do Rzuć na tacę także miał swoje pięć minut w listopadzie.

Rozgrywki listopadowe zdominował właśnie nowy nabytek, dzięki któremu po raz pierwszy na tych zasadach zagraliśmy w dwie osoby. To zarazem dobry pretekst ku temu, bym zaczął w końcu jakoś inaczej na tym bloczku grać... Tak że ostatnimi czasy uparcie skreślam tetrisowe kształty na skali szarości. Co prawda nie udało mi się wciąż odblokować żadnego lisiego łebka w tej sekcji (ale uległo to zmianie w grudniu!), ale punkty potrafię trzaskać niezłe. Chyba ogółem się przeprosiłem z szara kostką, bo i w Dużych sumach jakoś lepiej ją wykorzystuję.

Cel na grudzień: zacząć robić jakiekolwiek sensowne punkty w Clever 4ever za sekcję zieloną, a nie tylko te bonusy i bonusy.

Nowości spoza topki & pierwsze wrażenia:
- Chrzań to!

Spoiler:

Wpadły same partie dwuosobowe, a chętnie sprawdziłbym jeszcze na trzy. Dlaczego? Ano, bo wydaje mi się, że to kolejny tytuł w katalogu Lucrum, gdzie po paru partiach czuję, że mógłbym się z nim już rozstać i nie wiem, czy ewentualne posiadanie wersji deluxe by tu wiele zmieniło. Gra się szybko, grafiki są miłe dla oka, karty przyjemne w dotyku, miseczki to już całkiem dają wrażenie bycia komponentem premium... ale właściwie ciągle robi się to samo, ewentualnie wykonuje bardziej skomplikowany ruch przy użyciu jakichś kart akcji. Karty z układami 5-elementowymi właściwie mogłyby nie być w ogóle wyjmowane z pudełka, bo nawet jakąś ewentualną 4-składnikową kompozycję raczej trzyma się na ręce turami, aż jakimś trafem wytworzy się na planszy zbliżony układ (nie mówiąc już o konkretnej sekwencji), czasem zresztą i tak wymagający rzucenia jakąś akcją, podczas gdy w stałej rotacji są karty z daniami złożonymi z 3 składników, a pod koniec gry nawet 2.

Pyknąć i powrzucać zielone kosteczki do miski mogę, ale tak naprawdę po co? Plusem jest to, że gra w zasadzie jest dość niepoważna, przez co spora losowość aż tak nie boli - ale nie jest to też ten radosny poziom losowości, co np. w prostych kościankach. No i interakcja między graczami jest taka sobie. Da się zagrać wrednie w sposób zamierzony, tyle że okazja ku temu trafia się raczej okazjonalnie, a zwykle bardziej skupiamy się na kompletowaniu tych własnych, krótkich układów.

Gra nie wyleci z kolekcji z takim hukiem jak Zamiast nas (w przeciwieństwie do tamtej gry, do Chrzań to! usiedliśmy już dwukrotnie, na łączną liczbę pięciu partii), ale żółtą kartkę już dostała.

- Spór o bór.

Spoiler:

Dzięki Cascadero rozbudziły się w nas chęci na więcej gier Doktora, więc na evencie ochoczo sięgnąłem po jedną z jego klasycznych karcianek w estetycznej, odświeżonej oprawie graficznej od Muduko. Jako że o Schotten Totten słyszałem chyba najwięcej, to cieszę się, że akurat tę część serii wydawniczej przyszło przetestować w pierwszej kolejności.

Zagraliśmy trzykrotnie, dwa razy na standardowych zasadach, a do ostatniej rozgrywki wprowadzając twist z przejmowaniem kontroli wyłącznie na początku tury. Dziewięć slotów, sześć zestawów po dziewięć kart, rozpiska z hierarchią układów, kontrola nad pięcioma w ogóle albo trzema sąsiednimi slotami, wszystko jasne, gramy. No i zapowiadało się, że emocje będa jak na grzybobraniu/w Grzybobraniu, bo przejąć kontrolę można dopiero, gdy oboje zagracie po trzy karty do polany będącej przedmiotem sporu... chyba że wyjątkowo uda się wykazać (przy użyciu jedyie już wystawionych kart), że twojego układu przebić się już nie da. I nagle się okazuje, że tym wyjątkiem w zasadach cała gra stoi i robi się całkiem emocjonująco.

Mimo że korzystaliśmy jedynie ze standardowej talii, bawiliśmy się świetnie, a obecność w pudełku tych kart specjalnych sprawia, że na pewno jeszcze po to pudełko sięgniemy. Pytanie tylko, czy będzie to własny egzemplarz, czy znowu zasób wypożyczalni. To już wyjdzie w praniu, ale czuję się też otwarty na opcje zagrania w kolejne zwierzęce knizianki od Muduko.

- Dziennik: Wyprawa 1907.

Spoiler:

Jeden z zeszłorocznych adwentowych upominków od żony poczekał na kolejne jesienne wieczory, by w końcu do niego przysiąść. Dawno temu rozwiązywaliśmy już zagadki z Dziennika 29 i po latach półkowania w końcu go ukończyliśmy gdzieś pewnie w 2022/23, tak że porównanie między dwoma mam trochę mętne. Na pewno jednak póki co nie zacięliśmy się tak bardzo, jak wtedy.

Za nami dwie sesje, co już pozwoliło zauważyć, że czasem naprawdę warto dać sobie spokój i usiąść innego dnia, z świeżym pomysłem. Póki co za nami poziomy od 0 do 12 i nie zdecydowaliśmy się na podpowiedzi, z których korzystanie okupione jest... utratą punktów poczytalności. Ot, takie urozmaicenie. Zobaczymy, ile stracimy do samego końca gry, choć trzeba dodać, że za poprawną odpowiedź można odzyskać 2 punkty (a za korzystanie z odpowiedzi - stracić maks. 9 per zagadka).

- Rise to Nobility,

Spoiler:

czyli jedna z gier, które poznałem dzięki gromiesięcznym wątkom na forum. Przeleżała na półce (a nawet półkach) od wiosny zeszłego roku, choć instrukcję do niej czytałem w tym czasie kilkukrotnie. U poprzedniego właściciela też musiała sporo na półce przejść, bo tak wyblakłej od słońca okładki to ja dawno nie widziałem.
Wpadły dwie partie dwuosobowe (bo trudno o inne), co przy tytule umożliwiającym zabawę do sześciu osób rodzi pewne wątpliwości, ale wśród użytkowników BGG zdania o grze w piątkę są podzielone, a o graniu w szóstkę - niemal jednoznacznie krytyczne, za to dla gry w dwójkę jednak raczej pozytywne.

Pierwsze podejście do gry... dla mnie raczej negatywne. Może to kwestia złego nastawienia od początku, bo ten nieszczęsny insert rozleciał mi się w rękach przy rozkładaniu i spędziłem długie chwile na nurkowaniu w zakamarkach pokoju, poszukiwaniach i próbach doliczenia się komponentów. Naleśnikową partię udało mi się wygrać, choć wykazując lepszą znajomość zasad liczyłem na większą przewagę punktową. Do tego trwało to strasznie długo! A nawet nie mieliśmy jakoś szczególnie dużo do zrobienia, bo doskwierał ciągły deficyt złota i felerne rzuty kośćmi. Byłem wręcz zły, że tak długo ta gra zajmowała miejsce, a okazała się niewypałem, który już dawno temu mogłem sprzedać, a w sumie to nawet przede wszystkim nie kupować!

W drugiej partii... było znacznie lepiej. Gdy już znasz mniej więcej mechanizmy, jak to wszystko działa i jak jest ze sobą pospinane, to znacznie łatwiej jest ogarnąć w tej grze timing. Kiedy wysyłać czeladników i zbierać (coraz więcej) surowców, by spraszać kolejne rasy do miasteczka. Kiedy inwestować w warsztaty i awansować czeladników w mistrzów rzemiosła. Jak w tym wszystkim umiejscowić budowanie domków czy podnosić swoją zdolność korzystania z kostek. Wreszcie: kiedy zacząć zgarniać punkty za zadania zlecane przez członków rady. Jak się dobrze podzieli te dziesięć rund na konkretne fazy, to i gra się płynniej i przyjemniej.

Ale to może też kwestia po prostu bardziej fortunnych sytuacji na planszy i rzutów kośćmi. W pierwszej grze trudno było o pieniądze, bo mało kiedy trafiała się opcja sprzedaży zasobów, których miało się sporo - w drugiej partii bardzo często mogłem celować w sprzedaż najcenniejszych. Karty osadników też się trafiały z w miarę przystępnymi warunkami do spełnienia. No i kostki. Szybkie podbicie łącznej sumy oczek możliwych do aktywacji na samym starcie gry i same dobre albo przyzwoite rzuty później pozwalały na używanie wszystkich albo prawie wszystkich kości w każdej rundzie. I mimo że tych akcji do wykonania było przez to więcej, to ta partia przebiegała jakoś znacznie sprawniej i szybciej.

Będę chciał w ten tytuł jeszcze trochę pograć i wypróbować go też na 3 osoby, bo widzę pewien potencjał w opcjach interakcji, których trochę jednak jest, jak na euro grę. Przy graniu w dwie osoby głównie podbieraliśmy sobie upragnione budynki, zajmowaliśmy jedyne wolne pole akcji w danej gildii, czasem dołożyliśmy czeladnika do gildii, gdzie już druga osoba swojego mepla miała, przez co generowała nieco mniejszy przychód w złocie. Da się jednak także generować dochód pasywny z korzystania z warsztatów przez innych graczy albo blokować szanse na aktywowanie akcji pozyskania karty osadników albo budowy domku przez zerknięcie na pulę dostępnych kości u innego gracza i pójście odpowiednio wysoką bądź odpowiednio niską wartością diceworkera na jedną z tych akcji (do ich aktywacji potrzeba użycia kości o wyższej/niższej wartości niż te już tam umieszczone). Póki co - niczego nie urwało, ale jest potencjał na jeszcze parę przyjemnych rozgrywek.

- Pomniki przyrody do Kaskadii.

Spoiler:

W listopadzie jeszcze kończyliśmy granie ze zmienionymi zasadami w samą podstawkę, przez co dodatek zaliczył tylko swój debiut na stole. W skrócie: od teraz, gdy tworzymy terytorium jednego rodzaju składające się z minimum pięciu kafli, możemy na właśnie dokładanej płytce położyć pomnik przyrody w odpowiednim kolorze i wybrać jedną z dostępnych kart związanych z danym typem terenu. Dzięki temu uzyskujemy dostęp do nowych sposobów punktacji, garść bezwarunkowych pezetów albo podrasowanie którejś z podstawowych zasad punktowania za tereny, np. licząc jako jeden dwa największe obszary tego samego typu.

Poza tytułową zmianą, dodatek oferuje jeszcze nowe karty punktacji zwierząt. I, o dziwo, to nie jest po prostu więcej tego samego. Pojawia się znacznie więcej "interakcji" między rodzajami zwierząt. Do tej pory nawet jeśli się takowe pojawiały, to były dość "dżokerowe" (pary zwierząt obok lisa, różne zwierzęta w lini wzroku między ptaszorami itp.). Teraz wymogi są sprecyzowane! Przykładowo: punktujemy za długość łososiowej wędrówki, ale zgarniamy bonusowe punkty za sąsiadujące misie. Albo, uwaga, uwaga, punktowanie za myszołowy tylko jeśli mają w linii wzroku niesąsiadującego lisa! Tak! W końcu jakieś powody, by wystawiać te nieszczęsne lisy!

I jeszcze jedna niespodzianka. Moją główną obiekcją co do tego dodatku odkąd tylko był zapowiedziany było to, że grając głównie w dwie, góra trzy osoby musiałbym zapłacić za bezużyteczne dla mnie komponenty umożliwiające grę w pięć czy sześć osób. Rozszerzenie okazało się zresztą później być wycenione na równi z podstawką! Stąd na zakup zdecydowałem się dopiero gdy udało się jakimiś rabatami i kodami inpostu dość mocno zbić cenę. Okazuje się jednak, że tych 45 dodatkowych heksów to nie dodatkowa pula kafelków kompletnie spójnych z tymi z podstawki. To całkiem nowe kafle z innym rozmieszczeniem terytoriów na ściankach (proporcja 4:2) oraz... zupełnie zmienione kafle siedlisk podstawowych, które dotąd były jednobarwne, a obecnie mogą składać się także z aż trzech (!) różnych terenów. Ponadto - jedną taką płytkę dostaje się na początku gry po rozdzieleniu kafli startowych. Koniec (no, prawie...) z jęczeniem, że ktoś dostał na start duży kafel z kluczowym siedliskiem dla lisa i będzie musieć więcej kombinować/poświęcić, by zdobyć swoją pierwszą szyszkę.

Jestem zatem nie tylko ukontentowany, ale wręcz pozytywnie zaskoczony tym dodatkiem. Może dodatkowych żetonów zwierząt do szczęścia nie potrzebowałem, ale pudełko oferuje jednak znacznie więcej niż sądziłem, zwłaszcza w temacie reperowania problematycznych kwestii z gry podstawowej.

- Troglodyci i Bestie do Neuroshimy Hex!

Spoiler:

Podchodziłem trochę jak pies do jeża, bo nowsze armie jawią mi się jako już nieco nazbyt przekombinowane, ale nie było tak źle. To dopiero etap uczenia się tych frakcji, ale jest całkiem nieźle.

Możliwość kanibalizowania u Troglodytów pozwala nieźle wyczyścić planszę z własnych, obecnie już mniej przydatnych jednostek, żeby zauważalnie ulepszyć inne. Gorzej, gdy okaże się, że można było dany żetonik ulepszenia zachować na inną okazję, w której lepiej by się sprawdził, a nie za bardzo mamy jak go odzyskać. Obosiecznym ostrzem okazali się również troglodyccy miotacze. Ich strzelniczy atak "wzdłuż rantu" pozwala dosięgnąć dość zabunkrowanych jednostek, ale zdarzają się sytuacje na planszy, gdy nie ma gdzie takiego dociągniętego miotacza wystawić, żeby był jakkolwiek przydatny. Chyba jest to jeszcze bardziej dotkliwe niż w przypadku innej niestandardowo strzelającej jednostki - Moździerza z Sharrash. Z innych pechowych sytuacji: przydarzyło mi się dociąganie samych jednostek przez większość gry i późniejsze epickie dociągi trzech bitew naraz.
No i ta smutna świadomość, kiedy grając przeciwko Troglodytom prowadzisz potężne oblężenie w końcowej fazie gry, ale wiesz, że jeszcze w dociągu nie wypadło Skanibalizowanie wroga i na pewno wyjdzie zaraz i uczyni straszną wyrwę w twoim napierającym oddziale.

O ile Troglodyci dorzucali pewną dozę nowych mechanik i sporo związanych z tym ikonek, ale nie byli upierdliwi w graniu, tak o Bestiach da się powiedzieć tylko to, co przed pierszym przecinkiem. To armia momentami zauważalnie wpływająca na płynność rozgrywki, gdyż grający nimi ma o wiele więcej do przeanalizowania w kwestii tego, co się stanie po wywołaniu ewentualnej bitwy, jeśli wystawi ten kafelek w tym miejscu, w takiej orientacji - a to z uwagi na mechanikę friendly fire. Większość jednostek w tej armii rani tak wraże jednostki, jak i własne. Świetnie, że wystawię tę bestię tutaj i zdejmie zagrożenie dla sztabu zanim tamto zagrożenie się urzeczywistni, ale przy okazji zdejmę własną jednostkę, zanim nadejdzie jej inicjatywa. Aaaa może właśnie tego chcę, bo ta jednostka ma cechę Agonia i zaatakuje w chwili swojej śmierci, czyli w tym przypadku szybciej niż zrobiłaby to normalnie, co pozwoli zdjąć innego żołnierza przeciwnika nim ten cokolwiek nam nabruździ, a nasz futrzak w agonii i tak by w tej bitwie został zdjęty? Hmmm.
No i takie jest to granie Bestiami. Łatwo coś przeoczyć. Na przykład sieciowanie w trybie friendly fire. Ale jakie cuda wianki na osłodę się trafiają! Na przykład turboszybka jednostka, bez żadnych boostów atakująca w czwartej inicjatywie. Albo prawdziwy wrzód na dupie: Sęp. Ten skurczybyk jest odporny na ataki wręcz i po prostu siedzi przy sztabie i młóci w niego co bitwę, tym bardziej jeśli przeciwnik niespecjalnie ma w swoim stosiku jakiekolwiek żetony z natychmiastowymi atakami czy jednostki strzelające. A te zasrane ptaszory są aż dwa!
Za to, ile zwrotów akcji i śmiesznych sytuacji Bestie generują, jestem im w stanie wybaczyć ten lekki downtime, który się czasem pojawia. Ale te Sępy to bym z talii powyrzucał! ...do czasu, aż znowu będzie moja kolej, by zgrać Bestiami.

- Atena do Akropolis.

Spoiler:

Jedna partyjka na BGA. Cienki jestem w tę grę strasznie i liczyłem, że może dodatek coś poprawi. Cóż, z całą pewnością nieźle odwraca uwagę od realizacji swoich głównych założeń na rozgrywkę. A że ja takowych zwykle nie robię (i przegrywam z kretesem), to zmiany rodem z dodatku mnie osobiście nie bolą, za to mam garść krótko- i średnioterminowych zadań do wykonania, co mi się akurat podoba. Ba, nawet dostaję za nie w nagrodę pojedyncze kafle, idealne do wciśnięcia w jakąś nieopatrznie stworzoną lukę. No, nie muszę dodawać, że moje wybory nagrody też nie należą do najlepszych.

Bez zaskoczenia - przegrałem, choć mogło być gorzej. Z dodatkiem natomiast póki co zatrzymam się na tych wstępnych odczuciach. Potestowałbym może jeszcze, ale jeżu, nie na BGA. Nie cierpię obsługi gier układankowych tamże. Tracę czas na przyzwyczajanie się do sterowania obrotami kafli, robię jeszcze bardziej nieprzemyślane ruchy niż zwykle, byle pozbyć się zmartwienia. Ugh.

Wielkie powroty:
1. Gry z mieleniem sporych talii mniej lub bardziej unikalnych kart. Bo nie tylko chciało nam się tasować talię w Ark Nova czy kilka różnych talii w Wędrowcach, ale zagraliśmy - choć także po jednej partii - w sporo innych gier tego rodzaju. Wpadły:

Spoiler:

a) Everdell z Perłowym Potokiem i częścią modułów z Święta Lata. I z talią przycięta według fanowskich zasad do rozmiaru przyjaznego grze w dwójkę. No, i tak to już można w to grać. Perłowy Potok lubię, ale zwykle mnie do szału doprowadza używanie żab w ciemno, gdzie ktoś lekko zdobędzie dwe perły, a inna osoba dostanie tylko jedną, za odkrycie karty, bo ta okaże się mieć przegięte wymogi. Opcji pozyskiwania pereł nie ma wcale aż tak dużo, za to zawsze jest na co je wydać.

Dzięki odchudzeniu talii i dorzuceniu asymetrycznych zdolności czy ryneczku z Święta Lata, gra była znacznie przyjemniejsza. Kombosy siadały, gospodarowanie perłami nie było aż tak upierdliwe i zawsze znalazło się coś do zrobienia. Nooo... przynajmniej w moim przypadku. Żona jednak dość szybko parła do przodu z kolejnymi porami roku.

Trochę mi żal, że tak rzadko siadamy do Everdell, mając na półce wszystkie większe i mniejsze dodatki i dwie talie fanowskich kart, z czego drugiej przez niemal rok już od jej otrzymania wciąż nie użyliśmy ani razu. Na niekorzyść gry wpływa właśnie to, że trzeba otworzyć kilka pudeł, mieszać (a potem rozdzielać) komponenty, dla atrakcyjniejszej gry w dwójkę bawić się znowu w obcinanie talii, o ile poprzednia rozgrywka nie była dwuosobowa... A w czasie, kiedy to rozkładamy, moglibyśmy już być w trakcie grania w coś innego. Ale sentyment został.

b) Na skrzydłach z Ptakami Europy i Oceanii. Oryginalną podstawkę z dodatkami praktycznie zabiły u nas Ptaki Azji. Nawet zdarzyło się żonie kiedyś bąknąć o tym, by te duże pudło sprzedać. Oj...

Sytuacja jednak wygląda tak, że nawet w Azję już od miesięcy nie graliśmy, to nie zaszkodziłoby odkurzyć wreszcie starszą odsłonę. Tu muszę przyznać, że choć kart jest masa, to zwykle nie bawimy się w zbyt dokładne tasowanie talii, tylko tak pobieżnie trochę poprzekładamy, licząc na to, że dobrze zapamiętaliśmy, w którym stosie znalazły się karty, które przewinęły się przez poprzenią rozgrywkę.

Zagraliśmy na podstawowych planszetkach, a więc bez używania nektaru. I nie mam za dużo do powiedzenia poza tym, że było to sprawne, komfortowe granie. Chyba naprawdę Ptaki Azji mnie przywyczaiły do większych emocji - nawet za cenę grania na znacznie cieńszej talii kart. Ale i tak wcześniejszego wcielenia gry nie sprzedam, o nie!

c) Ziemia. No, tu już tak łatwo nie ma i trzeba jednak tę talię jakoś przemieszać sensownie. Cóż za straszna robota. Przynajmniej tym razem się to opłaciło i partia nie polegała na szybkim rushowaniu zielonych akcji i ogłaszaniu końca gry, jak to czasem bywało, zwłaszcza w partiach 3P. Zaliczyliśmy jednak jakiś moment zamroczenia, gdy rozkładaliśmy grę, i planszetkę z celami położyliśmy stroną do gry solo do góry. Dopiero w połowie partii się zorientowaliśmy, że tu chyba powinny być jeszcze jakieś dwie karty z punktacją...

I najśmieszniejsze jest to, że po dorzuceniu ich na tak późnym etapie, wciąż udało się jakoś za nie zapunktować. Ba. Ja nawet w końcu wypełniłem pole na arkuszu osiągnięć: "wygraj z więcej niż 60 PZ za ekosystemy"! Toż to się nikomu dotąd nie udało w żadnej partii dwu- czy trzyosobowej, gdzie graliśmy z prawidłowo oczynionym setupem gry. Oj, ta gra to żart...

2. Karciane zgarnianie punktów za wszystko, tj.:

Spoiler:

a) Point Salad. Dawno nie było grane, to kiedyś sobie rozłożyliśmy. I... nie wiem, czy my kiedykolwiek wcześniej zagraliśmy w to na dwie osoby, a jeśli już, to na tyle dawno, że wyparliśmy to z pamięci. Pamiętamy jednak rozgrywki trzyosobowe i w odniesieniu do nich, w graniu na dwie osoby przynajmniej można względnie coś zaplanować, na czymś się skupić, gra jest łatwiej policzalna, a opcji na celowo wredne zagrania jest jakby więcej.

Te ostatnie to jednak urocze momenty chamskich uśmieszków w ogólnie mdłej rozgrywce, w której dość szybko dzielimy między sobą rodzaje zbieranych kart i ciśniemy według tego wzorca do samego końca. Nawet za bardzo odwracania kart na druga stronę w grze dwuosobowej nie ma. Po prostu bezmyślnie biorę punktujące u mnie warzywa, ewentualnie dodatkową kartę spinającą się z moimi dążeniami, a w najgorszym przypadku draftuję neutralne dla mnie karty, za które druga osoba zgarnęłaby sporo i/albo robię to po to, żeby zrzucić z talii atrakcyjną dla przeciwnika kartę punktacji.

Miałem poczucie, że grając w to w dwie osoby właściwie odpalam jakiegoś autobattlera czy coś w tym stylu. W grze trzyosobowej częściej kogoś zirytujesz dociągiem, choć zazwyczaj nie jest to pierwszą intencją, jaka szłaby za twoim wyborem. Mimo to, wciąż będę bronić wyższości Point Salad nad Point City z uwagi na brak irytującej obsługi i ciągłego przeliczania i analizowania sytuacji. Aż się boję kolejnej gry w serii.

b) Ekosystem 2: Rafa koralowa. To dopiero drugie lądowanie te gry na stole, odkąd wpadła w prezencie świątecznym niemal rok temu! A przy okazji: pierwsze granie w ten tytuł w zaledwie dwie osoby. Muszę przyznać, że wariant dwuosobowy jest tu rozwiązany ciekawiej niż w przypadku pierwszej części. Tyle że... łatwiej się pogubić. U nas coś zdecydowanie poszło nie tak i w którymś momencie dwie przekazywane sobie pule okazały się nierówne. Trzeba się z tym bardziej otrzaskać. Mam nadzieję, że nastąpi to w grudniu.

3. Długo niewidziani ulubieńcy w swoich kategoriach:

Spoiler:

a) Zamki Burgundii. To jedna partia na BGA, która potwierdziła moje odczucia sprzed miesięcy, że nie czerpię satysfakcji z grania w tę grę, jedną z moich najulubieńszych, akurat na tej platformie. Kostkami sobie nie porzucam, wszystko jakieś nieczytelne i nieoptymalnie poukładane na ekranie, nie, nie, nie. Tym bardziej zachciało mi się pograć w tę grę NAPRAWDĘ w grudniu.

b) Kartografowie (w tym także z Podmiastem). Dwie partie. We wszystkich bloczkach wciąż mnóstwo kartek i częstotliwość grania znacznie mniejsza w tym roku, co mnie trochę wstrzymuje przed kupnem nowych map (bardziej) i minidodatków (mniej).

c) Welcome to... Miasteczko marzeń. To jest skandal, że tak dobrze mi siadają baseny i ogrody, a ostatecznie tak bardzo mi się psuje rozgrywka, że nawet z bardzo nie punktuję za najbardziej dopakowany rozmiar osiedla. Ile razy z rzędu stawianie płotów może być spięte z przeklętą ósemką?! Nie wiem, ale co najmniej trzy. Jeeeeżu...

Mniej lub bardziej stali bywalcy:

Spoiler:

Przy okazji odwiedzin W. udało nam się zagrać w trójkę w Barcelonę. Ten człowiek jest niesamowity - oczywiście, że nas rozgromił. Gra się także zauważalnie zacieśnia przy dołożeniu tego trzeciego gracza do ekipy, bonusy z ulic znikają znacznie szybciej, ale i skrzyżowania częściej przynoszą jakiś dochód pasywny. Rozbraja mnie natomiast, że to kolejny raz, kiedy żona całkiem olała jazdę tramwajem. Graliśmy na nadrukowanym ustawieniu, tak że przynajmniej można było ostudzić zapał W. w temacie rozgryzienia całej gry, bo przecież układ akcji na planszy może być zgoła inny następnym razem i następnym i następnym...

Z żoną wpadła nam w listopadzie kolejna partyjka w Lands of Galzyr. Niestety, tym razem znowu nie udało się zdobyć zbyt wiele prestiżu.

W Libero poza Sporem o bór zagraliśmy jeszcze w Ostoję, po raz pierwszy na fizycznym egzemplarzu, a nawet jeszcze po raz drugi i trzeci. Trzy wygrane moje! A gra spodobała nam się jeszcze bardziej niż wcześniej na BGA i pewnie do kolekcji wpadnie, skoro pojawił się dodruk. Trochę się boję o regrywalność przy zaledwie 32 kartach zwierząt w talii (+10 kart duchów na start), z drugiej strony... W Kaskadię gramy od lat, a bez minidodatku każdy zwierzak ma tam jedynie 4 opcje punktowania. Ale za to wariantów gry w instrukcji jest tam masa... Hm. Może zanim Ostoja się nam znudzi, to już dodatek jakiś zapowiedzą. Widziałem też, że na BGG pojawiły się powiększone planszetki do wydruku, dzięki którym można nieco wydłużyć partie dwuosobowe.

Żona wymieniła zebrane punkty na miesięczne premium na BGA, przez co było nam dane pograć jeszcze w tegorocznych naszych faworytów z tej platformy: Lucky Numbers, Solstis, Draft & Write Records, oraz Sobek: 2 Players.

Plany na grudzień:

Spoiler:

Jeśli nic się nie zepsuje, to mogą być jakieś plany...
Wstępnie jesteśmy umówieni na dwa grania z W., możliwe, że oba dwudniowe, z czego pierwsze częściowo pod nieobecność żony, więc może znowu odpalimy dwuosobowy wariant Stationfall. Wciąż jeszcze nie graliśmy w trójkę w Survive the Island, więc to obowiązkowo wpaść musi, a także wygląda na to, że uda się nam skończyć Pociągi legacy. (edit 12/12/24: grudzień też już nam dał po mordzie, tak że pierwsze granie może się w ogóle nie odbyć, ale jeśli się odbędzie, to w całości w trójkę, więc trochę selekcja gier się zmienia)
Z zakupów zeszłorocznych zostało parę nieogranych pozycji, które mam nadzieję, że uda się wrzucić na stół jeszcze w grudniu. Właściwie to z Carpe Diem już się udało, więc z podstawek został tylko Pulsar 2849. Może uda się jeszcze z żoną rozwiązać Drugie dno (Detektyw), ale dodatek do Podwodnych miast zostawimy sobie na 2025.
Jest jeszcze parę pozycji w kolekcji, które słowo daję, myślałem, że były już w tym roku grane, a okazuje się, że od 12+ miesięcy się kurzą, więc chętnie sobie je odświeżę... albo sprzedam. Tak a propos sprzedaży, to można byłoby w końcu zagrać te pożegnalne/być-albo-nie-być partie w kilka tytułów nominowanych do opuszczenia kolekcji (Doniczki, Królestwa Północy, Podziemne Imperium).
Może pod nieobecnośc żony znajdę w końcu nastój na rozegranie paru dni w Earthborne Rangers. Jest mi strasznie przykro, że nie umiem do tego siąść i że w ogóle mi się granie solo, tak obfite w zeszłym roku, całkiem posypało w 2024.
Liczę jeszcze, że przynajmniej zaczniemy drugie podejście do kampanii w Welcome to the Moon w tym miesiącu.

Pod kątem zakupowym... no, starczy już tego kupowania może. A potem się pewnie znowu skończy na poświątecznej wycieczce do Mepla. Póki co i tak pojawiło się nowe pudło w domu: z adwentowej promocji Rebela skorzystała żona, by ogarnąć prezent mikołajkowy last minute: Wsiąść do pociągu: Kraje Północy. Jako że gramy głównie w 2, czasem 3 osoby, to ta podstawka może wnieść trochę więcej emocji związanych z blokowaniem się, niż znane nam dotąd części serii. (edit 12/12/24: W Meplu pojawiło się Fliptown, to zamówiłem. I jeszcze Through the Desert do tego. Ups. A, Kraje Północy już wstępnie przetestowane - zmian typu nowe mikrozasady się nie spodziewałem, warto było jednak zajrzeć do instrukcji, zamiast grać na czuja jak zawsze!)

Miłego grudnia życzę, a przynajmniej milszego niż nasz!

[agt]

chyba że wyjątkowo uda się wykazać (przy użyciu jedyie już wystawionych kart), że twojego układu przebić się już nie da. I nagle się okazuje, że tym wyjątkiem w zasadach cała gra stoi i robi się całkiem emocjonująco.

Czy gdzieś jest napisane, że ten wyjątek można stosować?
Pytam, bo najpierw tak grałam. Później zauważyłam w instrukcji, że musi być po te 3 karty i założyłam, że widocznie coś źle przeczytałam za pierwszym razem i grałam dotąd źle. I wtedy gra wiele dla mnie straciła, gdy zaczęłam grać bez tego "wyjątku" (ten tytuł nigdy mnie nie porwał tak bardzo jak możnaby się tego spodziewać po ochach i achach naokoło, a w tym momencie było już słabo). Jeżeli to jednak jest gdzieś napisane to może zrobie jeszcze jedno podejście.

[Yooreck]

chyba że wyjątkowo uda się wykazać (przy użyciu jedyie już wystawionych kart), że twojego układu przebić się już nie da. I nagle się okazuje, że tym wyjątkiem w zasadach cała gra stoi i robi się całkiem emocjonująco.

Czy gdzieś jest napisane, że ten wyjątek można stosować?
Pytam, bo najpierw tak grałam. Później zauważyłam w instrukcji, że musi być po te 3 karty i założyłam, że widocznie coś źle przeczytałam za pierwszym razem i grałam dotąd źle. I wtedy gra wiele dla mnie straciła, gdy zaczęłam grać bez tego "wyjątku" (ten tytuł nigdy mnie nie porwał tak bardzo jak możnaby się tego spodziewać po ochach i achach naokoło, a w tym momencie było już słabo). Jeżeli to jednak jest gdzieś napisane to może zrobie jeszcze jedno podejście.

Jest wprost w instrukcji:

[emoprzemoc]

Czy gdzieś jest napisane, że ten wyjątek można stosować?

Instrukcja, str. 4, mówi:

Wcześniejsze zdobycie polany
Uwaga! Gracz może zdobyć
kontrolę nad polaną, zanim jego
przeciwnik umieści przy niej 3 karty.
W takim przypadku gracz musi
wykazać, że bez względu na to, jakie
karty przeciwnik wyłoży przy tej
polanie, nie będzie w stanie utwo
rzyć silniejszej grupy. Nie można
wykorzystać do tego kart z ręki

Co prawda jako przykład do tego wskazana jest sytuacja, w której jeden gracz wyłożył trzy karty w kolorze, a inny - dwie następujące po sobie, ale w różnych kolorach, przez co dopełnić układ mógłby jedynie do zestawu a la strit i a la high card, czyli słabsze układy, ale uznaliśmy, że ta zasada jest na tyle luźno opisana, że można wskazywać na wszystko, co zostało już zagrane, z uwzględnieniem rozkładu kart w talii. Np. do argumentacji o przejmowaniu kontroli przed czasem używaliśmy sytuacji, gdy jedna osoba miała ułożone 9-8-7 w kolorze, a druga 7 i 9 w innym, ale ósemka w tym kolorze znajdowała się już przy innym stosie, albo gdy jedna osoba miała trzy szóstki, a druga - dwie dziewiątki, ale wszystkie pozostałe dziewiątki już były zagrane itp.
Przynajmniej wydawało nam się to logiczne i zgodne z założeniem, że nie wykorzystujemy do tego kart na ręce (ani żadnych innych niejawnych kart, czyli stosu dociągu).

[agt]

Dzięki.
Skoro jest to napisane wprost w instrukcji to prawdopodobnie za tym drugim razem szukałam tylko czegoś na wyrywki i nie przeczytałam całości.
Co nie przeszkodziło mi jak widać w wyciągnięciu bogatych w konsekwencje wniosków.

[scraber]

gdy jedna osoba miała ułożone 9-8-7 w kolorze, a druga (...)

Mało tego, samo ułożenie 9-8-7 w kolorze już pozwala przejąć polanę.
Nie ma silniejszego układu, a ułożenie tego samego jest determinowane kolejnością wyłożenia, więc z automatu można taką jednostronnie pustą polanę przejąć.
Przynajmniej my tak gramy

[emoprzemoc]

gdy jedna osoba miała ułożone 9-8-7 w kolorze, a druga (...)

Mało tego, samo ułożenie 9-8-7 w kolorze już pozwala przejąć polanę.
Nie ma silniejszego układu, a ułożenie tego samego jest determinowane kolejnością wyłożenia, więc z automatu można taką jednostronnie pustą polanę przejąć.
Przynajmniej my tak gramy

Fakt! Nie pomyślałem o takiej sytuacji przy podawaniu przykładów. Nam zdarzały się raczej takie walki z wystawianiem się wet za wet po obu stronach, ale gdyby faktycznie ktoś ułożył 9-8-7 w kolorze bez ułożenia czegokolwiek przy tej polanie przez przeciwnika, to byłaby to sytuacja, w której przyzwolilibyśmy na przejęcie kontroli.

[Dhel]

Ok, moje rozgrywki w listopadzie:

Multi:
 7.5   Survive The Island (2 all-time)
 7.5   Dune: Imperium – Uprising (2 all-time)
 N/A   Sky Team NEW!
 N/A   War of the Ring: Second Edition NEW!

Solo:
 8.5   Weirdwood Manor (5 all-time)
 9.5   Dragons Down x3 (11 all-time)
 9   Cascadia (67 all-time)
 8.5   Pax Pamir: Second Edition x3 (17 all-time)
 10   Too Many Bones x5 (211 all-time)
 8.5   HEXplore It: The Domain of Mirza Noctis x2 (10 all-time)
 10   Aeon Trespass: Odyssey x3 (53 all-time)
 9   HEXplore It: The Valley of the Dead King x3 NEW!
 8   Nusfjord: Big Box x5 NEW!
 9   Voidfall x2 NEW!

Gra/gry miesiąca: Hexplore IT (Seria)

Te gry są po prostu wspaniałe, to jak generują narrację gameplayem, to jak zróżnicowani bohaterowie naprawdę wpływają na przebieg gry. Minus to czas rozgrywki, zwłaszcza w Mirzę, ale grę można o dziwo w miarę łatwo "savewać", więc długość przestaje sprawiać problem.

[bajbaj]

Dhel, 211 partii w TMB. Chylę czoło!

[Dhel]

Dhel, 211 partii w TMB. Chylę czoło!

Haha, dzięki, praktycznie każdego miesiąca wpada parę partii i się nazbierało . Ciekawe jak elder scrolls na tle TMB wypadną.

[charlie]

Listopad znikąd okazał się rekordowym miesiącem, zarówno pod względem liczby partii, jak i liczby zagranych gier. Częściowo odpowiedzialny za to jest wyjazd w góry, ale graliśmy przy każdej okazji. Listopad w cyferkach: 181 partii w 49 tytułów, w tym 10 nowości. Online: 65 partii.

Nowości: Doniczki x9, Valeria: Wioski x2, Art Society x3, Knister x9, Linx x4, Mojo x9, Refuge x4, Cappuccino x4, Fun Facts x3, A Fake Artist Goes to New York x3.
Nowości na plus: Art Society, Doniczki, Valeria: Wioski, Refuge, Fun Facts, A Fake Artist Goes to New York - do wszystkiego chętnie zasiądę ponownie, co się zresztą dzieje w grudniu.
Nowości na tak sobie: Knister, Mojo - mam wrażenie, że jeszcze nie zgrałem, ale mało brakuje. Knister odpadnie szybciej.
Nowości na minus: Cappuccino, Linx - gry logiczne nie są moim konikiem, rzadko trafia coś, co mnie pochłonie i tak jest i tym razem. Zagrałem po 4 partie i nawet w większość wygrałem, w Linx wszystkie rozgrywki, ale jakoś nie potrafię przyjąć, że to moja zasługa i już nie mam ochoty więcej.
Powroty: Cyklady x2, Everdell x1, Lamaland x1, Potwory w Nowym Jorku x4, Blueprints x3, Star Realms x2, Najlepsza gra o psach x4, Mamy szpiega! x2, Miodek x2, Śledztwo w muzeum x2, Jednym słowem x1, Domek x2, Point Salad x2, Trio x4, Corsari x12, Remik x2.
Stałe tytuły: Art Gallery x2, The King is Dead x2, Sushi Roll x2, Jamajka x1, Potwory w Tokio x3, To ja go tnę x3, Draftozaur x2, Polowanie na Robale Deluxe x2, Sushi Go! Party! x7, Hen daleko x4, Kapitan Flip x4, Pizzeria x4, Castle Combo x9, Żółw i Zając x2, Solstis x10, Spór o Bór x3, 6. bierze x2, Similo x2, Fasolki z rozszerzeniem x1, Bandido x2, The Mind x3, Piraten Kapern x9, List miłosny x6.
Najwięcej Partii: Corsari(12).
Powrót miesiąca: Cyklady.
Chwiler miesiąca: Refuge - nie wiem na ile starczy pary, ale to kolejny przyjemny push your luck do popykania na BGA w 10 minut.
Rozczarowanie miesiąca: Cappuccino - długo się zbierałem, pamiętam jak Egmont to wydał, piękne, proste, ale szybko się nudzi.
Zaskoczenie miesiąca: Fun Facts - długo się wzbraniałem, myślałem, że to będzie niewypał, aż pokazałem sąsiadom, następnie pokazane w kilku grupach i nawet z dziećmi - zawsze odebrane ultrapozytywnie, może dlatego, że to bardziej aktywność niż gra. Obowiązkowy kandydat do wzięcia na Święta w góry obok Jednym słowem.
Nowość miesiąca: Art Society i Doniczki - podobne dla mnie w odbiorze, mam zbliżoną frajdę z rozbrajania tych łamigłówek. Art Society bardziej w grupie, Doniczki bardziej solo.
Gra miesiąca: Art Society - kilka mini-twistów względem innych gier układankowych i kapitalne wydanie przeważyło szalę.

[krecony1]

Chyba mam planszówkową zwyżkę, bo choć rozgrywek niewiele (17 w 10 gier), to listopad minął jakoś satysfakcjonująco. Tak bardzo, że aż trafiłem do tego wątku.

Co poznałem:

KUTNA HORA (++) Trochę się tej grze obrywało w wielu opiniach. I może stąd tak miłe zaskoczenie. To jest naprawdę bardzo dobra gra (przyznaję, że lubuję się w takich sucharach). Choć tłumaczenie chwilę trwa, to zasady są łatwo przyswajalne. Sporo fajnych pomysłów – dwustronne karty (z dwóch akcji musisz wybrać jedną), rozciągnięcie budowy budynków na kilka etapów (gdy możesz sobie zarezerwować budynek i miejsce, a samą budowę odsunąć w czasie), rozróżnienie budynków publicznych i prywatnych, czy też budynków sensu stricte i kopalni. No i przedmiot sporu: „ustalarka cen”. Po przeczytaniu części opinii myślałem, że to faktycznie jakieś radosne losowanie, ale według mnie działa to naprawdę fajnie. Ceny surowców nie skaczą jak wesz na grzebieniu, tylko fluktuują. Jasne, kiedy zabraknie ci kasy, bo cena drewna właśnie podskoczyła o grosik, to może zaboleć. Ale przecież to nie wada, a cecha gry i po prostu trzeba to wziąć pod uwagę. Jasne, jest to gimmik i można to było zrobić inaczej, ale skoro jest fajne i działa, to gdzie problem? I na koniec dwie kwestie. Wg mnie gra lepiej chodzi na więcej osób niż dwie (kwestia sąsiedztwa budynków, czy swoistego wyścigu jeśli jesteśmy w tych samych gildiach). No i mam nadzieję, że ta nowa „drewnosubstancja” zawojuje rynek i będzie wypierać plastik.

BIAŁY ZAMEK (++) Podobnie jak w Kutnej Horze, grę się trochę tłumaczy, ale zasady naprawdę łatwo przyswaja. Ktoś może powiedzieć, że w tej grze w każdej rozgrywce robimy to samo. Może i prawda, ale zróżnicowany setup (który swoją drogą trochę trwa ), losowość kości, no i przeciwnicy sprawiają, że za każdym razem jest to trochę inna łamigłówka. Cały myk polega na tym, by mając raptem 9 (z dodatkiem 12) tur zrobić jak najwięcej, tak by jedna akcja pociągała za sobą drugą. Na pewno pomaga też, że bardzo lubię dice placement. Wydestylowana duża gra w małym pudełku (tak małym, że ciężko ją upchnąć). Dobra zarówno jako podstawka, jak i z dodatkiem Matcha, który ładnie wkleja się w ogólne ramy gry, dodając jeszcze jedną ścieżkę do zdobycia punktów, poszerzając nieco kołderkę. A jak dobra to gra, niech świadczy fakt, że grałem w nią solo, czego nie praktykuję!

CLASH OF CULTURES (ME) Dobra, miejmy to za sobą – wyznanie, które sprawi, że część osób dojdzie do wniosku, że jednak nie warto czytać dalej tego posta. Nie ma co się za mocno rozpisywać, po prostu nie lubię tego typu gier. Wolę sobie spokojnie przegrywać w pasjanse, niż – poprzez bycie najsłabszym ogniwem – dać komuś łatwe zwycięstwo. Doceniam tego typu gry, ale są po prostu nie dla mnie. Nie bawiłem się źle, ale jeśli o mnie chodzi, to (-)

ŚLIMAKI (-/+) Nie bardzo rozumiem, skąd hajp na tę grę. Owszem, programowanie akcji sprawia radochę (jak współgraczom nie wyjdzie ), jest parę fajnych rozwiązań, jak chowanie się w skorupę. Ale nie oszukujmy się, mam wrażenie, że to taka konwentowa gra, o której za rok nikt nie będzie pamiętał. Całkiem możliwe, że wrażenie psuje fakt, że nasze ślimaki są do siebie dość podobne i (być może tylko w pierwszych partiach), trzeba się wpatrywać kim i kogo chcę zaatakować – a dziubanie nosem naszego celu raczej nie pomaga w utrzymaniu w tajemnicy naszych planów na daną turę. Z radosnych nawalanek wolę jednak zapomnianych już Megawojowników.


Do czego wróciłem:

BLACK ROSE WARS (+) Generalnie lubię tę grę, ale przyznam, że nie zawsze mam na nią ochotę. Jak się zastanowić, to mam trochę ambiwalentny do niej stosunek. Z jednej strony, im więcej osób, tym większa frajda. Z drugiej, potrafi się dłużyć. Raz szaleństwo niektórych czarów (jak wypalą) wzbudza burzę emocji, ale innym razem jest tego aż nadmiar. Generalnie: dawkować rozsądnie, a gra się odwdzięczy. Dobre opinie zasłużone. Acha, a jeśli chodzi o dyskusję BRW, czy BRW:R, to… nie jestem po żadnej stronie. Równie chętnie zagram w obie wersje.

NOTRE DAME (+) Gra, która wygląda, jakbyśmy ją wyszperali u dziadka na strychu, ale to kawałek całkiem porządnego euro w starym stylu. Niewiele zasad, a można pokombinować. Zawsze chętnie wracam. Tak naprawdę powinno mieć (++), ale nazwisko zobowiązuje. Dobrze wiemy, że Felda stać na więcej, dużo więcej.

NIEZBADANA PLANETA (++) A sucho na tej planecie, że hej! Autor nie udaje, tylko mówi – układaj sobie kafelki, a tam obok masz suwaki i wspinaj się po nich. Ale to jest takie relaksujące. Doprawdy, nie odmówię partyjki. No i ten podajnik, który byłby świetny, gdyby miał przykrywkę i wchodził do pudełka

WILD TILED WEST (+/-) Kolejne polyomino. A ja lubię układanki. I dobrze się przy tej grze bawię. Fajny mechanizm kupowania kafelków, kilka rzeczy, które trzeba wziąć pod uwagę, przy ich układaniu sprawia, że może się ta gra podobać. I chętnie do niej siądę. Ale w tyle głowy mam, że ta gra mnie oszukuje. Wszystko duże, ładnie wydane, zdawać by się mogło, że bóg wie, co tam się kryje. Jak dla mnie przerost formy nad treścią. Mam wrażenie, że jakby było skromniej wydane, to jakoś lepiej by do mnie trafiło. Jestem małostkowy? A i owszem

WILKI (+/-) Kiedy Portal wydał tę grę w Polsce i poczytałem o niej, zupełnie do mnie nie trafiła. Aż w końcu kiedyś nadarzyła się okazja i okazało się, że to całkiem sprytna gra. Oczywiście Ameryki nie odkrywa, ale stosunek kombinowania do czasu gry sprawia, że chętnie siądę od czasu do czasu. Acz bez syndromu następnej partii.

SEN (+/-) I na koniec prosta gra, w której dobra pamięć jest całkiem przydatna. Zauważyłem, że im rzadziej w nią gram, tym chętniej do niej wracam. Ot, taki senny paradoks.

A grą listopada zostaje BIAŁY ZAMEK przed Kutną Horą. Przede wszystkim za to, że potrafiłem dumać, jak tu ją ugryźć, żeby jeszcze parę punktów wykrzesać (bo słabym w nią straszliwie), a to mi się serio nie zdarza. I owszem, jak się domyślacie, może powodować downtime, ale w naszej ekipie we wszystkie gry gramy w wersję blitz, więc jeśli chodzi o Biały zamek – jakiś specjalnych negatywów nie stwierdzono.

A o co chodzi z tymi plusami i minusami?
++ Zawsze chętnie
+ Są lepsze gry, ale i w tę chętnie zagram
+/- i -/+ Gra jakich wiele, ale zagram bez bólu (raczej na tak i raczej na nie)
- Wolałbym nie, ale skoro ci zależy…
- - Zabierzcie to ode mnie

[CezarIXen]

Listopad był udany, ale dopiero teraz miałem czas pisać, bo grudzień był jeszcze bardziej, wiec nawet zapomniałem, że tutaj nie napisałem nic.

- Civolution- 8/10- Gra miesiąca jedna z cięższych gier Stefana Felda, ale robiąca wrażenie, przynajmniej na mnie. Przy czym gra na pewno nie spodoba się wszystkim, bo jak na sałatkę punktowo, gra ma dużo losowości i chaosu. Więc jeśli ktoś nie lubi gier, gdzie jednak nie da się planować całej strategii od początku gry, to tutaj losowość potrafi dać w kości.

Jeśli jednak ktoś jest fanem taktycznego podejścia i wyszukiwania najlepszego zagrania z dżungli możliwości, gdzie ta dżungla zmienia się dość często, to grę powinien mieć na radarze. Gra trafiła idealnie w mój gust, więc nie mogę się doczekać Polskiej edycji.

Więcej info w wątku na forum, gdzie opisałem to szerzej: viewtopic.php?p=1687582#p1687582

- Defenders of wild - 7/10 - Pomysłowy coop będący optymalizacja zagadką, na razie grałem tylko raz więc to bardzo wstępne wrażenia. Ale mimo kolorowej oprawy, gra jest brutalna i choć grało się ciekawie to po pewnym czasie analizowanie, co zrobić by wygrać i obsługa gry zaczęła leciutko męczyć.
Choć to może być winna czasy rozgrywki, bo graliśmy to dość długo 3.5 godziny, często wertują instrukcje. Bo jednak po namyśle instrukcja jest średnio napisana, wcześniej mi się wydawało, że solidnie, ale po dłuższym czasie jednak to wrażenie minęło.

Ogólnie sama zagadka do rozwiązania jest ciekawa i warta poznania, ale trochę się dłuży gdy gra się przeciąga.
Więcej info w wątku na forum, gdzie opisałem o niej szerzej: viewtopic.php?p=1677197#p1677197

- Apiary - 7.5/10 - Bardzo dobre worker placement, leciutko niezbalansowane, bo niektóre karty , frakcje czy cele są lepsze niż inne, ale nie psuje to ogólnej przyjemności z rozgrywki.
Mechanizm starzenia się robotników, aka pszczół jest wyśmienity oraz tworzy ciekawą interakcję w grze, jeśli ktoś wypchnie cię z pola danej akcji, to pszczoła wraca, ale z większą siła (czyli może robić więcej na polach akcji w następnych turach), więc czasami specjalnie tak stawiasz robotników, by inni gracze postarzeli ją za ciebie.

A reszta to klasyk, zbieranie zasobów, mielenie zasobów, budowanie ula z płytek dodające zdolności lub bonusy, do tego oczywiście różne cele. Należy ona do lżejszych gier, ale nie umniejsza to faktu, że to bardzo dobra pozycja i kusi zakup.

- Miasto marzeń - 5.5/10 - Przyjemnie się gra, ale to bardziej filler, zwłaszcza że tak jak przyjemnie się wybiera się i ustawia żetony budynków i kafelki miast na siatce 9 na 9 to ich punktacja wydaje się średnio zbalansowana, niektóre karty celów są zwyczajnie gorsze niż inne. Dla rodzinnego gra lub pomiędzy cięższymi grami jest ok, ale są lepsze gry w tej kategorii.

- Thorgal: Gra Planszowa - 6-10 ciekawe kooperacyjne euro, mechanicznie mi się podobało, grało się przyjemnie, ale jakoś nic nie kusi, by powtórzyć. Przypuszczam, że ma to związek z faktem, że choć komiksy wspominam dobrze, to tutaj aspekt fabularny bardziej rozpraszał, niż przyciągał, gdy mechanicznie jest to bardzo sucha gra i wertowanie książki, by wiedzieć, co się stało na danym polu, było rozczarowujące dla mnie.

Dodam też, że gra jest dość losowa pod kątem kart wydarzeń i jak grałem to pechowo trafiliśmy na takie, że całkowicie nie wpływały na naszą strategię, co dość mocno ułatwiło grę, ale tworzyło takie nijakie uczucie, gdyż było widać, że gdyby niektóre karty pojawiły się wcześniej to mocno utrudniłyby grę.

Po prostu nie jest to gra dla mnie, ale doceniam, wiec jak ktoś zaproponuje, to raczej nie odmówię, ale nie będzie to mój pierwszy wybór.

-Kowale lose -7/10- Losowe budowanie silniczka z kości, które też są budowane (w trakcie gry wymienia się ścianki). Bardzo lubię to grę, bo tutaj rzucanie kośćmi to przyjemność. I tylko na siebie możesz narzekać gdy pojawiają się słabe rzuty, gdyż sam sobie te kości zbudowałeś. Owszem losowe, ale zabawne i emocjonujące, a po to gramy w gry. Szkoda, że gra się nie przyjęła na Polskim rynku, bo z lekkich gier to jest dla mnie topka.

Ścianki kości, mogą generować, punkty oraz mogą generować złoto (pozwala kupować nowe ścianki ) lub czerwony, lub niebieski zasób many. Zasób many można wymieniać na karty, które dają fajne bonusy czy zdolności. Rzucasz kośćmi, potem co zarobisz, wymieniasz na lepsze rzeczy i tak aż silniczek się rozkręci. Po pewnym czasie cokolwiek wypadnie, będzie dawało radość na twarzy.

-Dice throne 8/10 - moja topka gier dwuosobowych, oparta na rzucaniu kośćmi, gdzie gracz próbuje uzyskać kombinacje, która wyzwala zdolności z naszej planszy postaci. Ma się dwa przerzuty kości, plus karty, którą mogą modyfikować rzuty dalej.
Do tego dochodzi rozwijanie postaci o lepsze zdolności w trakcie gry i jest przepis na sukces.
Gra generuje emocje, ma elementy szacowania ryzyka, dużą dozę taktyki i jest szybka, czyli tego co oczekuje od gier dwuosobowych.


-Epoka kamienia 7/10 - Klasyka worker placement, gra zawierająca esencje tej mechaniki, choć bardzo losowe, ale działa i mimo losowości generuje ciekawe decyzji (albo może dzięki losowości decyzje są ciekawe, bo można ryzykować lub poświęcić więcej robotników by były większe szanse ). Wiadomo z lżejszych gier, ale zawsze relaksuje.


-Yokohama - 7/10 - Druga rozgrywka, gra nadal się podoba i zawsze z chęcią zagram i choć zakup kusi to, jednak się wstrzymałem, bo jednak poza tym mechanizm stawiania pionków asystentów, by tworzyć trasę, po której porusza się nasz główny pionek prezesa, to gra niczym się nie wyróżnia, a ostatnio poznałem dużo nowych ciekawych gier. To jest nadal dobra gra, ale konkurencja jest duża.

-Kutna hora - 7.5/10- Kolejna rozgrywka i znowu bawiłem się świetnie. Jak na grę euro, manipulacja rynkiem cen budzi tu wiele emocji, jak ceny towarów rosną lub zmniejszają się w zależności do budowanych budynków. Im więcej tartaków, tym tańsze drewno, im mniej, tym drożej, proste zasada popytu i podaży wpleciona w zasady gry. Dla niektórych te zmiany mogą się wydawać losowe, ale jednak zaprojektowane jest sensownie, losowość to nie wina gry, ale innych graczy, bo oni powodują zmiany. Trzeba tutaj obserwować, co inni gracze robią, bo inaczej zostaniesz zaskoczony nowymi cenami. Mógłbym narzekać na punktowanie, bo mimo wszystko mam tutaj parę zgrzytów co do niektórych aspektów, ale reszta rozgrywki mi to wynagradza, więc nie chce mi się nad tym rozpisywać.

-Dolina żywiołu aka vale of eternity - 7/10 - krótka i szybka gra draftu i budowania odjechanych kombosów, podchodzi po filler, ale za jeden z lepszy w tej kategorii, czekam na premiery w Polsce.

[JollyRoger90]

Moje zestawienie listopada 2024:

Od nowego roku postanawiam dawać oceny przy grach:
3/3 - gra siadła bardzo i zostaje w kolekcji/będzie grana z dużą chęcią i jak często się da. Chętnie zaproponuję rozgrywkę.
2/3 - gra dobra, lubię w nią grać, jak ktoś zaproponuje to chętnie zagram. Okazjonalnie zaproponuję rozgrywkę
1/3 - gra jest poprawna, nie ma na tyle mojej uwagi, abym ją wyciągał na stół/proponował. Jak ktoś wyjmie to zagram.
0/3 - pozycja z która definitywnie nie chce mieć nic do czynienia. Nie chce w to grać. Pojdzie na sprzedaż (jeśli to mój egzemplarz).

Rekord rozgrywek, więc ukrywam w spoilerach:

1) Standardowe rozgrywki

Nowości:

Spoiler:

Nie ma lekko (4) 0,99/3 zagrane na stoisku G3 na alegramy Widzę tutaj mocną inspiracje tajnikami. Dla mnie nic specjalnego, chociaż doceniam koncept. Zdecydowanie wole tajniaków.

Piątka z kosmosu (3) 2/3 kolejna nowość z alegramy i wpadła już do kolekcji. Szybka karcianka, gdzie losowość potrafi się dać ze znaki. Jest na tyle szybka, że nie zraża to. Gra polega na tym, że mamy karty w 5 kolorach i z 5 roznymi ufokami i trzeba ukladac je na stole, coś jak w scrabble. Tzn dokładając się do istniejących układów. Jak dołożysz 4 kartę to jedną odrzucasz, a jak 5 to dwie odrzucasz. I tak gramy kto pierwszy pozbędzie się kart. Proste, ale trzeba trochę pogłówkować.
Liczę na to, że tą pozycją namówię tatę do zagrania w jakiekolwiek gry planszowe/karciane, bo ciężko o to...

Podwójni agenci (2) 1/3 zgadywanie jaka kartę ma przeciwnik, po tym jak dajemy mu wskazówki. W tym segmencie wole inne gry. Zaznaczam, że grałem tylko w 2 osoby. Na więcej może jest więcej funu.

To nie jest kapelusz! (2) 2/3 kapitalny filerek, na dobicie po planszowym wieczorze. Który pokazuje, jak ciężko jest zapamiętać kilka obrazków. Kupa śmiechu

Trio (2) 2/3 Kolejny filerek z ciekawą implementacją memory. W naszym przypadku niemiłosiernie ogrywał nas najmłodszy gracz Niestety gra od 3 osób, ale ponoć jest wariant na 2 os na BGG.

Akcja Jajko (1) 0,99/3 na dobitke na alegramy. Do zagrania głównie z dziećmi.

Art Society (1) 2,5/3 nadspodziewanie siadł mi ten abstrakt. Jak nie lubie licytacji w grach, to tutaj idealnie pasuje. Do tego układanie kafelków w zależności od wielkości, typu i kolory ramki. Jednocześnie trzeba pamiętać o faux pas. Do tego gracze budują trochę punktacje, za pomocą odrzucanych typów obrazów. Na pewno nie odmówię partyjki i polecam każdemu sprawdzić

Cat in the box (1) 1/3 trochę odnoszę wrażenie, że za dużo się dzieje, i poziom kombinowania jest już ciut za wysoki. Może kolejna rozgrywka rozwieje wątpliwości.

Cuphead (1) 0,75/3 ot turlanka i boss battler. Totalnie nic specjalnego.

Dom kotów (1) 1/3 roll and write z kotami. 4 poziomy trudności. Można zagrać, aczkolwiek nic specjalnego.

Jamajka (1) 1,5/3 bardzo lubię tematykę morską w grach, więc chętnie zasiadłem do stołu jak dzieciaki zaproponowały. Zasady są proste, trochę push your luck i kombinowania, jak najwięcej wycisnąć ze swoich kart i oczek na kościach. Gra przyjemna i raczej szybsza. Ogólnie fajny familijny tytuł

Kingdomino Prehistoria (1) 1/3 całkiem przystępna wariacja na temat domino. Wcześniej grałem w podstawową wersje na BGA. Tutaj żona lobbowałą za spróbowaniem tej wersji. Po jednej rozgrywce poszła dalej bez żalu

Lipowo kto zabił (1) 0,5/3 serial obejrzany, wiec postanowiliśmy na alegramy spróbować tej pozycji. Słabe. Kolejna iteracja cludeo. Stanowczo wolę z tego gatunku Niepożądanych gości.

Matura to bzdura (1) 1/3 partyjka na WAWAGRA. Całkiem przyjemny koncept, że są dwie drogi do zwycięstwa. Zatem nie jest to takim ordynarnym nudnym quizem. Znajomi zakupili, więc na pewno jeszcze raz spróbujemy rozgrywki. Cena nowego egzemplarza absurdalna.

Miasta Marzeń (1) 0,99/3 meh. Rozgrywka nie oferuje nic ciekawego dla mnie. Cele wspólne dają za mało punktów w stosunku do trudności wykonania. Na plus, szybka rozgrywka i proste zasady.

Moon River (1) 1,2/3 lepsza implementacja klasycznego kingdomino. Tutaj sami decydujemy, jakie dwie połówki domina będą miały nasze tabliczki. Grało się lepiej niż w prehistorie, ale i tak gra nie zawita do kolekcji. Dobrze ze udało się zagrać na konwencie.

Ostoja (1) 1,5/3 pierwsza rozgrywka w fizyczny egzemplarz. Koncepcja niezła, doceniam, ale nie przeskoczy u nas kaskadii czy azula. Do tego wykonanie takie sobie - szczególnie karty.

Prześladowani Kraków (1) x/3 nie oceniam bo to prototyp. Troche za dużo losowości, ale przyjemny koncept chodzenia po mieście (3x3) oraz na plus roznorodnosc postaci i rozne zakończenia gry. Jak wyjdzie w finalnej wersji chętnie zobaczę co się ostało z prototypowej wersji.

Sentinels of the Multiverse (1) 0,99/3 graliśmy na dwie osoby, przez co każdy kontrolował dwie postacie, czego nie lubie. Przypomina trochę pojedynek DC. W segmencie takich gier mam Aeons End, co bardzo lubie. Tutaj chyba szata graficzna i uniwersum mnie odpychają.

Superstore 3000 (1) 1/3 abstrakcyjne pykadełko. Przez dużą ilość szczegółów i pstrokaciznę, traci na czytelności.

Zbuntowane księżniczki (1) 2/3 siadło do pierwszej rozgrywki. Od czasu załogi bardzo lubimy mechanikę zbierania lew. Tutaj dochodzą jeszcze zmienne zasady co rundę (a jest ich 5). Potrafi to wywrócić rozgrywkę.
Szkoda tylko ze od 3 graczy.

Znaczkomania (1) 0,99/3 kolejny abstrakt, podobny w moim odczuciu do Art. Society. O ile w AS wsyzstko jest elegancki plynne i jasne to tutaj jakoś tak kanciasto i brzydko. Kolory na znaczkach podobne do siebie rozgrywka jakas taka nieelegancka. Nie dam drugiej szansy, zwłaszcza jeśli art. socjety w zasięgu

Powroty:

Spoiler:

7 cudów świata pojedynek + paneton + agora + liderzy (1) 2,2/3 kolejna rozgrywka z oboma dodatkami oraz pierwszy raz z fanowskim - Liderzy. W komplecie ta gra wchodzi na zdecydowani ewyższy poziom. Nie siadam już do gołej podstawki. Niestety ubolewam, że tak rzadko grywamy w nią na żywo.

Hitster Edycja Specjalna (14) 1,5/3 aż 14 rozgrywek oraz ocena w górę i to sporo, ale głównie dzięki polskim piosenkom w nowej edycji. W końcu bawię się przy niej całkiem fajnie. ŚWIETNA pozycja do zagrania z rodziną, właszcza wujkami i ciociami. U nas hit i łatwo przyciągnąć nawet niegrające osoby.

Descent: Legendy Mroku akt 2 (3) 2/3 w końcu udało się skończyć kampanie. Ostatnia gra była w lutym. Generalnie koncept tej gry oraz mechanika współdziałająca z aplikacją bardzo mi się podobałą i na pewno zagramy akt 3 jak wyjdzie. Jedyna skazą są niepotrzebne wstawki LGBT... za co ocena idzie w dół. Taki zabieg jest ZUPEŁNIE niepotrzebny moim zdaniem w takiej grze, zwłaszcza, że przez prawie dwa akty nic na to nie wskazywało.

Turbo (3) 2,1/3 zagraliśmy pierwszy raz w mistrzostwa i było bardzo fajnie. Liczę, że częściej będzie wpadać na stół

Apiary (2) 2,2/3 nadal sprawia przyjemność, chociaż dalej żona mnie niemiłosiernie ogrywa

Ślimaki (1) 2/3 pierwsza rozgrywka na moim egzemplarzu. Czuć ducha wormsów, duża losowośc, ale i dużo śmiechu i funu z rozgrywki. Nie załuję zakupu

Pozostałe pozycje, komentowane w poprzednich miesiącach:

Spoiler:

Kapitan Flip (4) 2,5/3
Konspiracja: Uniwersum Abyss (2) 2,5/3
Mordercze Krewetki (2) 1/3
51 stan: Master set (1) 2,1/3
Ark Nova Wodny Świat (1) 2,5/3
Botanik (1) 2,5/3
Demeter (1) 2/3
Endeavor Deep Sea (1) 2/3
Halo wieża (1) 2,7/3
Hen Daleko (1) 2,75/3
Sobek Duel: Treasures of the pharaoh (1) 2/3
Wiedźmin Stary Świat (1) 2,5/3

Łącznie rozgrywek - 73 w 42 gier

2) Board Game Arena.

Na wyróżnienie załugują turbelncje, draft and records

Spoiler:

Halo wieża: 18 gry
Kapitan Flip: 17 gry
Architekci 7 Cudów Świata: 14 gry
Res Arcana: 13 gry
Kakao: 6 gry
Hen daleko: 6 gry
Kartografowie: 5 gry
DVONN: 4 gry
Castle Combo: 4 gry
Terraformacja Marsa: 3 gry
Draft & Write Records: 3 gry
7 Cudów Świata: Pojedynek: 3 gry
Mountain Goats: 2 gry
Konspiracja: Uniwersum Abyss: 2 gry
Carcassonne: 2 gry
CODEX Naturalis: 2 gry
Abandon All Artichokes: 1 gry
Destylaty: 1 gry
dicedveggies: 1 gry
Papierowe morze: 1 gry
Tuareg: 1 gry
Turbo: 1 gry
Remik: 1 gry [Filtr]
Middle Ages: 1 gry
Patchwork: 1 gry
fiftyfirststate: 1 gry

Łącznie rozgrywek - 114 w 26 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Podsumowanie: rozgrywek wszelakich - 187 w 66 gry
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie miesiąca:
Obecnośc na dwóch konwentach! Ale gramy i Wawagra. Dzięki czemu spełniłem swoje postanowienie noworoczne - 3 duże konwenty w roku. Do tego rekord rozgrywek w miesiącu, wszech czasów. Sporo gier też wpadło do kolekcji, przez te przeklęte kupony inpostu Ogólnie bardzo udany miesiąć

Gra miesiąca:
Dokończenie kampanii w Descenta oraz Art society

Rozczarowanie miesiąca:
Zdecydowanie dużo więcej spodziewałem się po Znaczkomanii oraz po Mieście marzeń.

Plany na kolejny miesiąc:
Nie ma co pisać o planach na grudzień, jak podsumowanie piszę w styczniu ;p

[Irka]

b) Na skrzydłach z Ptakami Europy i Oceanii. Oryginalną podstawkę z dodatkami praktycznie zabiły u nas Ptaki Azji. Nawet zdarzyło się żonie kiedyś bąknąć o tym, by te duże pudło sprzedać. Oj...

Sytuacja jednak wygląda tak, że nawet w Azję już od miesięcy nie graliśmy, to nie zaszkodziłoby odkurzyć wreszcie starszą odsłonę. Tu muszę przyznać, że choć kart jest masa, to zwykle nie bawimy się w zbyt dokładne tasowanie talii, tylko tak pobieżnie trochę poprzekładamy, licząc na to, że dobrze zapamiętaliśmy, w którym stosie znalazły się karty, które przewinęły się przez poprzenią rozgrywkę.

Zagraliśmy na podstawowych planszetkach, a więc bez używania nektaru. I nie mam za dużo do powiedzenia poza tym, że było to sprawne, komfortowe granie. Chyba naprawdę Ptaki Azji mnie przywyczaiły do większych emocji - nawet za cenę grania na znacznie cieńszej talii kart. Ale i tak wcześniejszego wcielenia gry nie sprzedam, o nie!

To pytanie nurtuje mnie już półtora miesiąca, więc w końcu zadam :
Czy dobrze rozumiem, że w Azję gracie tylko z kartami Azji?
My jak zwykle łączymy tu karty ze wszystkich dodatków (oprócz kart Oceanii z nektarem). Wydaje mi się, że to nie zaburza balansu, daje lepszą synergię, a w każdym razie ciekawą rozgrywkę.

[emoprzemoc]

Tak, w Azję gramy tylko jako w osobną podstawkę, jedynie z kartami z tego pudełka. Szybki setup, brak konieczności otwierania więcej niż jednego pudełka (to na przykład trochę u nas zabiło Everdella), bardziej spodziewalne efekty dociągu kart. Właściwie od początku traktujemy to pudełko stuprocentowo jako osobną podstawkę, a nie dodatek/integrowalną część serii.