No i nakręciliście! Kupiłem, bo lepiej mieć i płakać nad ceną, niż nie mieć i płakać nad ceną!
Mhm. Uwaga, bo jeśli dobrze pamiętam, to w Paxie „współgrają” postaci historyczne, które w historii rozminęły się czasowo. W grze jest jeden deck i postaci z początku okresu Wielkiej Gry mieszają się z bohaterami finału. Trochę to może zgrzytać u kogoś, kto się interesuje tematem. Ale grałem dawno i mogę się mylić.Gizmoo pisze: ↑20 kwie 2023, 15:11 (…)
Tak się wkręciłem w temat, że zacząłem szperać w sieci, by dowiedzieć się czegoś więcej o burzliwej historii konfliktu Afgańskiego. Jeżeli tak, jak mnie, interesuje Was całe tło historyczne, to polecam awam ten dokument:Mega kopalnia wiedzy i ciekawostek. Niesamowita historia!Spoiler:
Williama Dalrymple'a. Mam już w koszyku, ale jeszcze nie zamówiłem.
Dżentelmeni przy stole mają fajny podcast na temat Pamira i jak oddaje ten konflikt
Gra czasami miała przestoje, gdy na planszy niewiele się działo lub następowała negacja poprzednich akcji i powrót do statusu quo. Wpadło jednak kilka tur, które dla mnie wywracały sytuację, a to zmiana sojuszu, a to wydarzenie, jakieś combo darmowych akcji. Potrafi się tam zadziać, oj potrafi. 
W Ren, jeśli ktoś odpali swoje operacje i ma ich wiele to też na chwilę wstrzyma ziemię.
Pax Pamir 2ed nie jest grą Eklunda. W sensie jest, bo oryginalny PP jest, ale tą edycję rozwijał Core Wehrle (gość od Roota) i od razu widać, że zamiast symulacji rzeczywistości zrobił z tego produktu grę.
W moich około 15 rozgrywkach jedyna karta, która zagrywana tworzyła chwilowy sojusz wszystkich pozostałych graczy i Szach zostawał szybko zabijany i wieszany na pal.
), bardziej szachowa, ale działo się dość sporo. Kolega generalnie grał bardzo zachowawczo - grał dopiero drugi raz i to było czuć. Zaczął z Afgańczykami i nie zmieniał stronnictwa ani razu. Brylował w szpiegach, miał m. in. kartę Herati Bandits, która pozwalała mu co turę wystawiać szpiega za darmo i korzystał z tego ile się dało. Ja z kolei miałem więcej kontroli na mapie, co pozwalało mi obgryzać przeciwnika z gotówki (przez łapówki i podatki). Zacząłem jako Brytyjczyk, ale w ciągu gry dwa razy zmieniałem sojusz. Większe doświadczenie w grze dało mi przyjemne uczucie kontroli nad rozgrywką. Kupiłem dwie z czterech kart punktujących (dwie pozostałe weszły do gry jedna po drugiej i odpaliły się same), bo dobrze wyczułem moment i zgromadziłem odpowiednie fundusze. Jak zobaczyłem, że przeciwnik wystrzelał się z pieniędzy to zmieniłem suit na militarny i niemal całkowicie odciąłem go od marketu. Jak zobaczyłem, że jego frakcja zyskuje przewagę to zgromadziłem kilka kart Afgańskich patriotów i zmieniłem stronnictwo na tyle późno, że nie był już w stanie mnie przegonić w punktach wpływu. Ogólnie rozgrywka na dwie osoby mi się podobała, choć podkreślam, że my się tutaj ciągle uczymy gry. 
Jak przetestujesz to daj znać. Jesienią będę miał ekipę, ale do tego czasu może faktycznie spróbuje zagrać solo. Jednak ktoś by musiał dać mi zachętę
Gram z Wakhanem już sporo, ale kurcze nie odczuwam, aby była prosta. W zasadzie nie ma reguły. Nawet jak pozbawiam ją rupii z rynku (oczywiscie w przemyslany sposob), to potrafi mnie przetargac. Nie wiem, czy cos mnie omineło w instrukcji, ale nie podoba mi sie w Pamirze zasada walki, gdy mozna zdjąć plemię, mimo obecności i przewadze chroniacej go armii. Zauważyłem że Wakhan jak ma juz sporo kart, to dosyc czesto wolnymi akcjami robi z jednej ruch do mojej prowincji i z kolejnej ma walkę. Mimo tego ze mam np 3 armie, to i tak swoją jedną sciaga mi plemię, tracę kartę polityczną i jeszcze np. szpiega, który ją chronił. To mi sie nie klei. Poza tym lubie bardzo sobie pokminic solo przy tej grze.seki pisze: ↑28 lip 2023, 19:32 Jesli gracie solo to koniecznie zaimplementujcie zasady z poniższego linka https://www.boxofdelights.net/wakhan-faq Przy odpowiednim podejściu Wahan jest zbyt prostym przeciwnikiem a po zastosowaniu tych zmian robi się taki w sam raz na satysfakcjonująca rozgrywkę. Ja solo bardzo lubię.