Zgodnie z obietnicą zapraszam do zapoznania się z dodatkiem "Mistrz Ceremonii".
Pliki do druku można pobrać na stronie gry (patrz mój podpis) w dziale zasady, pod instrukcją.
Instrukcję publikuję tutaj, aby wyjaśnić z wami wszelkie ewentualne wątpliwości przed jej zapisaniem i udostępnieniem na bgg i stronie gry.
Młody adept wsłuchiwał się z uwagą w słowa wypowiadane ściszonym głosem przez starego Mistrza. Z jego niewielkiej, przygarbionej sylwetki emanowała zaskakująca siła, a monotonne sylaby, płynące z ust mentora tylko podkreślały drzemiącą w nim moc. Zrozum chłopcze (ciągnął swój monolog starzec), że nie liczy się który z tych piekielnych barbarzyńców zagłębi swe ostrze w ciele przeciwnika i zdobędzie laur zwycięzcy. Istotne jest tylko krwawe widowisko, które my musimy wykreować. Odkąd nie dysponujemy już wizerunkiem srogich bogów, którymi mogliśmy tą dzicz straszyć i trzymać za kark u naszych stóp, musimy ziścić nową ideę, która zaślepi oczy motłochu i pozwoli nam przetrwać ten trudny dla kapłanów czas. Dlatego tak ważny jest rytuał areny. Obrządek, którego pilnujemy i który tworzymy. Krew przelana przez te góry mięsa, pozwoli nam trzymać ten słabujący na umyśle plebs w ryzach, odciągnie od buntowniczych myśli, da ułudę potęgi, po którą może sięgnąć każdy z nich. My tylko musimy umiejętnie tym wszystkim sterować i powoli odzyskać to, co nam odebrano. Wątła dłoń starca gładziła olbrzymi łeb tygrysa, który pomrukując siedział u jego stóp. Adept mimowolnie cofnął się o pół kroku, by niepotrzebnie nie drażnić bestii.
Bestie i najemnicy
Dodatek „Mistrz Ceremonii” udostępnia nowe karty pomocników, które mogą być wykorzystane w tradycyjnych pojedynkach, ale także jako opcja wprowadzenia do rozgrywki trzeciego gracza. W związku z drobnymi zmianami zasad sterowania pomocnikami dodatek udostępnia też nowe, poprawione karty psów bojowych, które były zawarte w podstawowej wersji gry.
Wszyscy pomocnicy posiadają tylko jedną lokalizację do odznaczania ran, a rana krytyczna eliminuje ich z walki.
Pomocnicy (poza karłami, którzy są traktowani jak normalni wojownicy) nie związują walką (nie trzeba wykonywać ODSKOKU, aby rozerwać walczących), nie blokują akcji strzelania będąc w styku ze strzelającym wojownikiem, nie można ich też trzymać na dystans bronią z taką cechą. Sterowanie sprzymierzeńcami odbywa się poprzez ofensywną akcję ROZKAZ.
Rozkaz
W tradycyjnych pojedynkach pomocnicy są sterowani za pomocą akcji ROZKAZ. Akcja ROZKAZ wymaga wydania ofensywnego punktu akcji oraz wykonania testu PSYCHIKI. Udany test oznacza, że pomocnik zrozumiał wydany mu rozkaz i otrzymuje 3 punkty akcji, które wykonuje pod rząd z dostępnej dla danego pomocnika puli akcji. Jeśli test PSYCHIKI się nie powiódł, sprzymierzeniec nie do końca zrozumiał intencje swego pan, a pomocnikowi przysługuje tylko jedna akcja zamiast trzech. ROZKAZ można wydawać tylko swoim pomocnikom oraz bestii, jeśli jest ona na planszy. Każdemu pomocnikowi można wydać tylko jeden ROZKAZ na rundę.
Psy
Psy bojowe mają teraz komplet wszystkich charakterystyk, ponieważ mogą korzystać z większej puli akcji. Akcje psa mogą być wykorzystane w dowolnej kombinacji i kolejności na następujące czynności:
RUCH – przesunięcie o jedno pole (poziomo, pionowo lub po skosie).
BIEG – przesunięcie o 2 pola w linii prostej (poziomo, pionowo lub po skosie).
ATAK – udany test WALKI pomocnika oznacza trafienie w losową lokalizację celu i zadanie obrażeń.
UNIK – udany test ZWINNOŚCI (po trafieniu w pomocnika) oznacza brak trafienia.
CZEKANIE – jedna z przysługujących pomocnikowi akcji może być zachowana (oznacz żeton pomocnika kładąc na nim zieloną klepsydrę) i wykorzystana w dowolnym momencie rundy na jedną z dostępnych dla pomocnika akcji. Niewykorzystane akcje czekania przepadają wraz z zakończeniem rundy.
Psy bojowe posiadają takie same charakterystyki, ale każdy z nich posiada własną cechę specjalną.
BÓL zadaje większą kostkę obrażeń, GŁÓD ma na sobie pancerz kolczy, a ROZPACZ jest sprytna, co obrazuje modyfikator +1 do testu PSYCHIKI przy wydawaniu jej ROZKAZU.
Tygrys Szablozębny
Tygrys, który przez gladiatorów nazywany jest ZGROZĄ, posiada do dyspozycji taki sam zestaw akcji jak psy bojowe, ale jego masywne ciało daje mu większą SIŁĘ, ODPORNOŚĆ i pozwala zadawać większe obrażenia. Odbywa się to jednak kosztem jego ZWINNOŚCI. Dodatkowo ta dzika bestia, schwytana na spalonych słońcem stepach, nie została do końca okiełznana i wydawanie jej ROZKAZÓW jest trudniejsze. Obrazuje to modyfikator -1 do testów PSYCHIKI przy testach na akcję ROZKAZ skierowaną do tygrysa.
Małpolud
Spętany w dzikich ostępach parnej dżungli i sprowadzony na Areny Władców małpolud posiada nadludzką siłę, nie jest jednak tak szybki jak jego czworonożni towarzysze niedoli. Fatum nie może wykonać akcji BIEG, ale może z powodzeniem próbować odepchnąć swoich przeciwników akcją PCHNIĘCIE.
PCHNIĘCIE – odepchnięcie przeciwnika o 2 pola w linii prostej po udanym teście różnicy cechy SIŁA walczących powiększonej o modyfikator +3.
Karły
Karły rządzą się nieco innymi zasadami niż pozostali sprzymierzeńcy. W związku z tym, że są to mali wojownicy, posiadają (tak jak wojownicy graczy) przód, boki i tył, co wpływa na ich charakterystyki w zależności od położenia względem adwersarza. Związują także walką, więc aby się od nich oderwać należy wykonać akcję ODSKOK (karły także muszą ODSKAKIWAĆ chcąc się oderwać od wroga). Muszą także brać pod uwagę broń z cechą dystans i wykonać test jeśli chcą się zbliżyć do uzbrojonego w taką broń wroga. Blokują też możliwość STRZELANIA jeśli wejdą w bezpośrednią styczność z wrogiem.
Karły nie mają swoich kości obrażeń, ponieważ są one uzależnione od broni, w którą karły zostaną wyposażone. Mają także możliwość wykupienia pancerza, za cenę podaną na karcie. Karły mogą być wyekwipowane w dowolną broń (lub bronie), których koszt ponosi gracz wynajmujący karła do walki u jego boku. Oczywiście karły podlegają zasadom udźwigu broni w zależności od ich współczynnika SIŁA.
Karły posiadają zestaw dostępnych akcji dokładnie jak wojownicy graczy. Mogą więc wykonać dowolną z akcji dostępnych dla wojowników. Dodatkowo mogą, podobnie jak inni sprzymierzeńcy, zamienić jedną z akcji na znacznik czekania.
Mistrz Ceremonii
Mistrz Ceremonii pozwala dołączyć do rozgrywki trzeciego gracza, który spoza Areny steruje poczynaniami bestii i najemników, aby uatrakcyjnić dla publiczności krwawe widowisko.
Jeśli w rozgrywce bierze udział Mistrz Ceremonii, wojownicy graczy nie mogą korzystać z kart pomocników. Pozostają one do jego wyłącznej dyspozycji.
Gracze sterujący wojownikami przygotowują swoich bohaterów według normalnych zasad ustalając współczynniki, wykupując broń i zbroję.
Z niewykorzystanych przez graczy kart broni Mistrz Ceremonii kupuje wyposażenie dla swoich karłów. Na każdego karła przysługuje mu limit 15 sztuk złota, które może przeznaczyć na kupno kart broni oraz zbroi.
Każdy karzeł może posiadać: pancerz skórzany (1ZK), kolczy (3ZK) i płytowy (5ZK) w dowolnej ich kombinacji. Karły posiadają (podobnie jak wojownicy) modyfikator +2 do SIŁY udźwigu jeśli trzymają broń oburącz.
Aranżacją areny zajmuje się tylko Mistrz Ceremonii, który rozmieszcza na niej pułapki wykupując je za równowartość współczynników PSYCHIKA obu wojowników, którzy staną na Arenie. Mistrz Ceremonii może wystawić bestię, ale nie będzie mógł jej wydawać rozkazów.
O miejscu rozpoczęcia rozgrywki wciąż decydują wojownicy według zasad opisanych w podstawowej wersji gry.
Mistrz Ceremonii posiada współczynnik PSYCHIKA na poziomie 10 oraz 5 PUNKTÓW AKCJI na rundę.
Każda z dostępnych dla Mistrza Ceremonii akcji wymaga osobnego testu PSYCHIKI. Wartość tej cechy jest jednak uzależniona od ilości kontrolowanych przez niego istot. Za każdy żeton sprzymierzeńca, który znajduje się na planszy Mistrz Ceremonii otrzymuje modyfikator -1 do tej wartości.
Przykładowo kontrolując na arenie 4 sprzymierzeńców wykonuje testy PSYCHIKI o wartości 6 (10-4=6).
Mistrz ceremonii posiada 5 PUNKTÓW AKCJI, które może rozdysponowywać pomiędzy 4 dostępne działania:
ROZKAZ – wydany dowolnemu z przebywających na arenie sprzymierzeńców, który w tej rundzie jeszcze nie był aktywowany. Wydając ROZKAZ połóż żeton akcji na kartę aktywowanego sprzymierzeńca.
WYMUSZENIE (koszt 2 pkt akcji) – pozwala aktywować sprzymierzeńca, który już wykonał w tej rundzie swoje akcje (ma na swojej karcie żeton/żetony akcji). Wykonanie akcji WYMUSZENIE wymaga wydania dwóch punktów akcji, które również należy położyć na karcie sprzymierzeńca. Można ponownie użyć WYMUSZENIA na pomocniku, który ma już na sobie 3 znaczniki akcji.
WPROWADZENIE – pozwala wprowadzić na arenę żeton sprzymierzeńca. Wszyscy sprzymierzeńcy zaczynają rozgrywkę poza planszą areny. Żeton pomocnika może zostać wprowadzony w trzech miejscach areny na niezajętym przez nikogo polu.
Brama wejściowa na arenę (dowolne z 4 pól do niej przyległych), drewniana klapa (pole klapy lub jedno z okalających ją 5 pól), żelazna krata ściekowa (pole kraty lub jedno z 3 pól wokół niej).
WSKRZESZENIE – wyeliminowany z walki raną krytyczną sprzymierzeniec może zostać kosztem jednej akcji WSKRZESZENIA przywrócony do puli pomocników mistrza. Pomocnik wraca do dyspozycji Mistrza (wyleczony, z odnowioną bronią i zbroją), który może ponownie wprowadzić go na arenę akcją WPROWADZENIE. W przypadku otrzymania rany śmiertelnej, lub przy nieudanym teście WSKRZESZENIA, pomocnik bezpowrotnie ginie i jest usuwany z gry.
Mistrz Ceremonii może wykonywać swoje akcje w dowolnym momencie pomiędzy posunięciami graczy. Nie może jedynie:
- rozpocząć rundy –gladiatorzy muszą wykonać co najmniej jedną akcję,
- wykonać dwóch akcji pod rząd – akcje mistrza ceremonii muszą być przeplecione co najmniej jedną akcją gladiatorów,
- zakończyć rundy – po wykorzystaniu ostatniej akcji przez gladiatorów wszelkie niewykorzystane akcje mistrza ceremonii przepadają.
Aby wygrać rozgrywkę Mistrz Ceremonii musi zadać 10 ran gladiatorom (zebrać 10 kryształów ran na kole w swojej karcie), a następnie uśmiercić któregoś z gladiatorów.
Jeśli doprowadzi gladiatora do śmierci przed uzbieraniem odpowiedniej liczby kryształów pojedynek nie zadowolił publiczności, a rozgrywkę wygrywa pozostały przy życiu gladiator.
Mistrz Ceremonii może więc skupiać swoje ataki na graczu, który wydaje się w danej chwili słabszy, by łatwiej zadać 10 ran, a zarazem musi uważać by nie uśmiercić żadnego z wojowników przedwcześnie. Po uzbieraniu 10 kryształów może starać się dobić bardziej osłabionego gladiatora.
Mistrz Ceremonii przegrywa również jeśli, któryś z gladiatorów zabije swego przeciwnika samodzielnie.
Zwycięzca może być zawsze tylko jeden.
Eliminacje śmierci - rozgrywka dla czterech gladiatorów
Choć jest to rzadkością, na arenach zdarzają się pojedynki z udziałem czterech walczących. Czasem liczba chętnych do zdobycia tytułu Władcy Areny zmusza organizatorów walk do tak zwanych eliminacji śmierci, które w szybkim tempie ograniczają nadmiar pretendentów.
Do rozgrywki czteroosobowej potrzebny jest drugi egzemplarz podstawowej wersji gry, aby zapewnić odpowiednią liczbę znaczników i kart wojowników.
Rozgrywka prowadzana jest pomiędzy dwoma parami gladiatorów, którzy tworzą swoich wojowników według standardowych zasad.
Pułapki na arenie wykładane są naprzemiennie, ale do ustalenia ich ilości brana jest pod uwagę tylko jedna (wyższa) cecha PSYCHIKI w każdej parze wojowników.
Obaj gladiatorzy z każdej pary rozpoczynają na tej samej krawędzi areny, przeciwnicy otrzymują do swojej dyspozycji krawędź przeciwległą.
Do określenia inicjatywy w każdej rundzie, brany jest pod uwagę wyższy współczynnik ZWINNOŚCI z każdej pary gladiatorów.
Wojownicy w każdej parze nie tworzą wspólnej puli akcji, ale za każdym razem decydują który gladiator wykorzysta swoją akcję. Inicjatywa przysługuje naprzemiennie raz jednej, a raz drugiej parze graczy. Akcje wykorzystywane są aż do ich wyczerpania u wszystkich czterech graczy co kończy bieżącą rundę.
Walka kończy się w momencie kiedy obu wojowników z danej pary zostanie wyeliminowanych. Po wyeliminowaniu pierwszego gladiatora, pozostały przy życiu wojownik musi walczyć z dwoma przeciwnikami, co zwykle przynosi jego szybki koniec.
Testujcie i pytajcie jeśli coś wydaje się wam niezrozumiałe.
