https://www.youtube.com/watch?v=kwf76zt0nxA
zaczęłam się zastanawiać, czy rzeczywiście aspekt regrywalności danej gry jest aż tak ważny dla mnie przy wyborze nowej planszówki? Jeden z braci Murph sugeruje, że przy dużej kolekcji gier, wielu gier nie zagramy więcej niż 10 razy, bo po prostu czas nie jest z gumy, więc może nie należy dyskwalifikować gry, jeśli tylko usłyszymy, że nie jest idealnie z jej regrywalnością. W związku z tym mam kilka przemyśleń:
1. Regrywalność w przypadku gier, w które gramy naprawdę często
Tutaj na myśl przyszedł mi Root, który został przez kilku recenzentów spisany na straty od momentu, gdy ograli już wszystkie główne frakcje i nauczyli się nimi grać. Po rozgryzieniu tej łamigłówki, jak grać daną frakcją gra straciła dla nich bardzo na regrywalności. To jest wciąż jedna z moich top 3 gier i mimo że umiem już grać dobrze praktycznie każdą z frakcji, które wyszły do tej pory po polsku, to wciąż ją uwielbiam, ponieważ dalej dobrze się przy niej bawię stopując innych graczy przed wygraną. Szczerze powiem, że chyba bawię się nawet lepiej, bo początkowo gra byłą ciężka dla mnie, jak dopiero się jej uczyłam i momentami frustrująca, a teraz straciła dla mnie kilka punktów na ciężkości i w tej chwili gra w nią to pure fun, a nie przemęczanie zwojów i pilnowanie wszystkich mikro zasad.
Macie może też jakieś gry, które lubicie, a które zdaniem wielu mają niską regrywalność?
2. Regrywalność w ciężkich grach, w które gram rzadko
Tutaj na myśl mi przyszedł The Gallerist. Gra jest świetna, niestety mąż, który jest moim głównym kompanem do grania nie jest jej wielkim fanem i jak by miał sam coś zaproponować na planszówkowy wieczór, to wybrałby zawsze coś innego z naszej kolekcji. Jednak jest najlepszym mężem na świecie i jak ja mam ochotę na Gallerista to ze mną zagra. No ale, że ja nie chce być najgorszą żoną, to rzadko mu proponuję i czasami rozkładam go sobie do gry solo. No i tutaj tryb solo jest ciekawy, ale automa robi zawsze te same ruchy i żeby spełnić warunki zwycięstwa trzeba po prostu zoptymalizować jak najlepiej swoją rozgrywkę. Wszystko co się będzie działo na planszy można policzyć, bo w grze solo nie ma dosłownie żadnej losowości. No i ograłam już to tyle razy, że mam zoptymalizowaną drogę do zwycięstwa na wszystkich trzech poziomach trudności. Więc z regrywalnością słabo (patrząc tylko na wariant solo), nie zmienia to jednak tego, że grę bardzo lubię i po prostu teraz do gry solo wyciągnę ją dopiero za jakiś czas, bo muszę swoje odczekać, aż zapomnę jak ostatnio wygrałam (na szczęście z moją pamięcią w tym aspekcie jest słabo, więc i tak dość szybko myślę wrócę do gry
). Nie zmienia to jednak faktu, że byłabym wdzięczna za bardziej urozmaicony wariant solo... Może sama pomyślę nad jakąś talią automy?Macie jakieś gry z rzeczywiście słabą regrywalnością, tak że po iluś partiach gra nie przynosi wam już w ogóle frajdy (nie ze względu na znudzenie tematem lub mechaniką, ale ze względu na rozgrywanie każdej gry w ten sam sposób, którego inną taktyką nie da się pokonać)?
3. Regrywalność w przypadku różnych wersji tej samej gry
Tutaj przemyślenie dzięki Gambitowi i grupie patronackiej na fb. Ostatnio wrzucił post o nadchodzącym KS wydawnictwa CMON, czyli o kolejnym Zombicide, tym razem z akcją na Dzikim Zachodzie. I tutaj mam pytanie do osób, które lubią mieć wiele podobnych bardzo do siebie gier. Nie chodzi mi o to, że np. lubimy area control, więc 50% naszej kolekcji to przedstawiciele tego gatunku, tylko to że posiadamy naprawdę prawie identyczne pod względem mechanicznym gry. Jak często te tytuły trafiają na stół i jak często naprawdę gracie w te wszystkie odmiany jednego tytułu?
Podobnie chyba sprawa się ma w przypadku Brzdęka klasycznego i dodatków do niego. Sama posiadam podstawkę, ale dodatków z dodatków kupiłam póki co tylko Ekspedycję do Świątyni Małpiego Króla i zastanawiam się jeszcze na Klątwą Mumii, ale jej nie kupiłam, bo właśnie zastanawiam się, jak często ona wyjdzie na stół. Od początku wiedziałam, że Ekspedycje spodobają mi się bardziej niż plansza podstawowa, no i rzeczywiście, jak gramy z ogranymi znajomymi to w ekspedycje, a jak wciągamy nowych graczy to wyciągam podstawkę, bo mam te jedną czy dwie zasady mniej do ogarnięcia. Ale jestem ciekawa, jak to wygląda wśród osób, które mają wszystkie mapy - któraś część leży i się kurzy, czy rzeczywiście udaje się każda w miarę regularnie wyciągać na stół?
Kartografów Heroes też nie wsparłam, bo mam klasycznych Kartografów i ten dodatek z rysowaniem bohaterów, to jednak za mała jak dla mnie zmiana w mechanice, żeby mieć obie gry w kolekcji. Ciekawi mnie jednak zdanie osób, które mają inne zapotrzebowanie na tego typu gry niż ja
.4. Wielkość kolekcji, a czas na granie
Ja póki co, po pozbyciu się kilku gier ostatnio, mam kolekcję liczącą 65 tytułów. Dla niektórych może być to dużo, dla innych bardzo mało. Odkryłam, że dla mnie póki co, jest w sam raz (niestety/stety w ciągu tego roku dojedzie na pewno kolejnych 10 gier), bo mam właśnie tyle czasu i ochoty na granie, żeby nagrać się w większość tych tytułów i nie mieć dylematu, że coś leży na półce niegrane n-czasu, to może sprzedam, no ale jednak przecież lubię, to może jednak nie sprzedam, bo kiedyś w końcu znowu zagram. Jednak gier, w które w ciągu roku mam naliczone ponad 10 partii jest naprawdę niewiele - policzyć można na palcach jednej ręki. Ma to związek też z tym, że mam inne hobby też poza planszówkami, z tym że w nie każdą grę mogę sobie równie przyjemnie zagrać solo, a mąż nie zawsze ma ochotę, a ze znajomymi niestety nie mamy jak spotykać się co tydzień na planszówki. Więc tutaj zgadzam się z Braćmi Murph, że nawet przy mojej skromnej kolekcji zanim ogram grę do tego stopnia, że straci ona zupełnie na regrywalności może minąć nawet kilka lat.
Prowadzicie statystyki, w co ile gracie? Udaje się wam ogrywać ciągle z tą samą przyjemnością wszystkie gry w kolekcji?
Z drugiej strony jednak, jeśli odpuszczę trochę kryterium regrywalności, przy wyborze gier planszowych do zakupu, to moja lista zakupowa pewnie by się powiększyła, więc ostatecznie nie odpuszczę go sobie zupełnie, ale na pewno będę przykładała do tego mniejszą wagę niż dotychczas.
).
W grach cięższych, trudniejszych regrywalnośc i tak bedzie wieksza już poprzez sam fakt, że sa trudniejsze, więc też ten czas poświęcony na naukę jakos specjalnie zmarnowany nie bedzie z reguły bo gra starczy na dłużej. Oczywiscie sa wyjatki, gdzie poziom skomplikowania zasad jest naprawde wysoki a potem okazuje się, ze gra jest albo jednorazowa albo tak schematyczna, że się żałuje zmarnowanego czasu. Dla mnie np. taką grą byl T.I.M.E.S stories. Gra niewarta tych kilkudziesięciu minut przygotowań do rozgrywki ewidentnie. Zaczęła mi się nudzić już w trakcie pierwszej partii, a jak sobie pomyslałam, że trzeba będzie zrobić kolejną rundkę drepcząc kolejny raz po własnych sladach a może i dwie takie to mi się słabo zrobiło. Większym grzechem wg. mnie od nabycia gry mało regrywalnej jest posiadanie w swojej kolekcji zbyt wielu złożonych, długich, ciężkich tytułów, w które przez to gra sie własnie raz do roku bo na więcej czasu nie starcza. To jest dopiero marnotrastwo.
