Udało się!
Trzecia i ostatnia kampania Tainted Grail: Wiek Legend ukończona.
Kolejna niezapomniana, epicka i ogromna przygoda zazębiająca i łącząca fabułę wszystkich trzech kampanii w jedną całość.
Genialna to była przygoda nie zapomnę jej nigdy.
UWAGA NA MEGA OGROMNE SPOJLERY !!!
Początkowe rozdziały to już lekko męcząca powtórka z rozrywki. Kolejny raz podobny rozwój bohaterów, te same umiejętności do zdobycia, identyczna walka (chodź z nowymi maszkarami do ubicia) i przeżycie pierwszych etapów, zawsze jest najtrudniejsze. Brakuje również dedykowanych broni dla postaci jak to było w "Ostatnim Rycerzu". No i ta walka - ogromne zmęczenie materiału, ale dzięki wprowadzonym oddziałom można wiele potyczek pominąć. To tyle z marudzenia
Największą nowością w tej kampanii są oddziały, które możemy zrekrutować i za odpowiednią opłatą podążają za bohaterem, dzięki czemu dostajemy wiele nowych opcji w dzienniku eksploracji, a także bronimy się przed armiami wroga. Z mechaniką wrogiej armii na początku miałem ogromny problem, ale z czasem gdy dochodziło do ogromnych bitew to było czuć klimat i epickość takich starć!
Fabuła i klimat wylewa się z każdej karty i każdej strony Dziennika Eksploracji. Początkowa śmierć Merlina była istnym szokiem, a to tylko jeden zwrot fabularny z wielu. Dla mnie czymś fenomenalnym było poznać początki podboju Avalonu przez króla Artura i jego świtę, a z czasem stać się królewskim egzekutorem. Może wolicie spiskować przeciwko królowi, tak też można! Co jest genialne w swojej prostocie
Lokacje i miejsca znane z wcześniejszych kampanii tutaj ukazane są w swojej pierwotnej formie tworzą niesamowitą nostalgię, a podróż przez świat nigdy nie nuży. Tym bardziej, że menhiry trzymają się mocno (chyba, że nie uważamy na wrogie armie avalończyków - wtedy może być krucho
Bardzo spodobał mi się motyw z zadaniami otrzymywanymi przez króla, jest ich 5, a w trakcie kampanii wypełnimy (bądź nie) 4 z nich. Są to osobne 4 rozdziały, przeplatane innymi wydarzeniami, ale tylko od nas zależy, za którą z takich misji zabierzemy się w pierwszej kolejności. Świetna sprawa!
O fabule można by pisać bez końca: świetne historie poboczne dotyczące naszych bohaterów, wątek Bladej Pani, której historia przewija się przez całą "trylogię" czy wreszcie wątek najważniejszy:
Ukryte zakończenie, którego można się bylo już wcześniej domyślić, a które przewija się przez wszystkie kampanie czyli pamięć o różnych wydarzeniach z przyszłości bądź przeszłości. To duch opiekuńczy wyspy, który odradzał się w naszych postaciach przez tysiąclecia, aby chronić ludność na Avalonie. Genialne♥.
(od razu przypomina się zakończenie "Mrocznej Wieży" Kinga - kto czytał ten wie
)
Polecam każdemu ograć całość, oby więcej tak rozbudowanych i dobrych gier planszowych!
Oby Kings of Ruin wszyło jak najszybciej ♥
A teraz czas wrócić do innych może trochę mniejszych gier
Przynajmniej szybko sobie przypomniałem, że zaglądanie w każdą dziurę nie jest najlepszym pomysłem na początek. Do tego mechanika Wychłodzenia i negatywna cecha Sloana nie ułatwiły sprawy. Podejście drugie było już lepsze, ale nie obyło się bez resetowania niektórych spotkań bądź cofania całego dnia. Szanuję swój czas, więc reset do początku rozdziału nie wchodził w ogóle w grę. Trzeba tu zaznaczyć, że ta kampania jest naprawdę trudna dla jednej postaci. Po pierwsze Sloan jest całkiem niezły w walce, zadaje sporo obrażeń, ale w obronie jest dość przeciętny, niektóre jego karty wręcz zadają mu obrażenia bądź bazują na jego ranach, więc trzeba się skupiać na szybkim ubijaniu wrogów. Na trzecim poziomie agresji wziąłem zwinność co przy jego kartach okazało się strzałem w dziesiątkę, ponieważ ma trochę zdolności opóźnionych, które dają sporo znaczników w walce, ale i w dyplomacji jest bardzo użyteczna. Niemniej nie obyło się bez problemów. Jakich? Niektóre nowe zdolności potworów potrafią wyprowadzić z równowagi, dla mnie osobiście dwie były denerwujące - strach i kontratak. Z pierwszą z czasem sobie poradziłem (nie chcę spoilerować) natomiast kontratak jest dla mnie nieporozumieniem - Sloan ma mnóstwo kart, które dokładają 4+ znaczników a wyobraźcie sobie przeciwnika, który jako atak w odsłonięcie (a to właśnie się dzieje jak z karty dołożycie 4+ znaczników) usuwa wszystkie znaczniki z puli... Dla mnie gość był nie do przejścia. Jeśli chodzi o dyplomację, to żałuję, że nie przestudiowałem jego kart przed grą, ponieważ jego dyplomacja wymaga albo sporo czasu albo poświęcania sporej ilości reputacji i nabijania grozy a najlepiej kombinacja obu. Generalnie spotkania wyższego poziomu w dyplomacji okazały się dość trudne i zdecydowanie więcej punktów doświadczenia musiałem poświęcić na talię dyplomacji niż walki. Do tego ogólna liczba PD w tej kampanii jest niższa niż w Upadku Avalonu, a przynajmniej w tej wersji drogi, którą ja obrałem by ją skończyć. Kończąc kampanię miałem cechy na poziomach 3,1,2,3,2,3 gdzie w podstawowej kampanii było to 3,5,3,4,4,3. Różnica jest spora i nawet pod koniec gry nie mogłem niektórych miejsc sprawdzić, bo nie spełniałem wymagań cechy. Dlatego odniosłem wrażenie, że ta kampania była słabo testowana do gry true solo. Zrobiłem wszystkie cele osobiste postaci, zwiedziłem prawie wszystkie lokacje (poza trzema - niestety gra ciągle smaga batem jak się ociągasz). Znalazłem kilka pomniejszych błędów w dzienniku i aplikacji - w tym jeden, który w obu jest niepoprawiony - w rozdziale 15 trzeba mieć status decyzja 1 lub (zamiast i) decyzja 5 w pewnej lokacji - to sporo zmienia. Ogólnie kampanię polecam, nie jest zła, ale lepiej mi się grało w Upadek Avalonu, bo lepiej mogłem rozwinąć postać i nie było przeciwników nie do przejścia, chociaż z kolei tam trzeba było się nabiegać sporo a tutaj już są pewne skróty na mapie co umila przygodę. Zobaczymy co przyniesie Wiek Legend 
