Nowości
John Company Second Edition (++) - Zagraliśmy jedną partię, która po bardzo obiecującym początku skończyła się epickim upadkiem spółki pod koniec drugiej tury - częściowo przez niedoczytanie zasad. Była to moja pierwsza partia, ale na szczęście dwie inne osoby z ekipy już wcześniej grały i wspomagały mnie w ogarnianiu. Skomplikowanie 4.43/5 wg BGG jest w przypadku tej gry całkowicie uzasadnione, więc siadając do niej należy się przygotować na różnego rodzaju wątpliwości i dużo pytań, niezależnie od tego, czy spróbujemy wytłumaczyć zasady na początku, czy zrobimy “teach as you play”, jak sugeruje autor. Za ten brak elegancji oraz nieprzewidywalny czas gry daję jedyny minusik. Poza tymi dwoma drobiazgami dostajemy tutaj doskonałą semi-kooperacyjną grę negocjacyjną w realiach kolonizacyjnych, która ani nie zakłamuje historii, ani jej nie wybiela, a rewelacyjnie pokazuje mechanizm “banalności zła” i daje gigantyczny potencjał do gry nad stołem - w zasadzie jest to bardzo ustrukturyzowany RPG. Pozycja jest świetnie wydana (mam oryginalnego KSa, nie wiem jak wygląda polski druk) i całość sprawia, że jest pod dużym wrażeniem potencjału, jaki ze sobą niesie. Zobaczymy, czy uda się pograć więcej.
Colonial Twilight (+) - Dwuosobowy COIN, który w końcu udało mi się wyjąć na stół. Uważam go za bardzo dobry wstęp do systemu. Puryści mogliby się spierać, bo niby brakuje w nim przeciągania liny pomiędzy sojusznikami, ale Colonial Twilight oferuje możliwość zapoznania się ze wszystkimi kluczowymi mechanizmami oraz większością akcji dostępnych w innych pozycjach. Dzięki temu, że gra się we dwie osoby, można go też skończyć w sensownym czasie, a nawet zagrać solo. Dlaczego więc tylko jeden plusik? Po pierwsze, jest to GMT, więc wydanie jest przeciętne. Po drugie, szacuję jej potencjał na 3, maksymalnie 5 partii. Dla mnie jej główna wartość to właśnie możliwość bycia “przechodnim” tutorialem do serii COIN.
Sentient (+/-) - Zakup impulsowy, finalnie raczej nieudany. Graficznie niestety bardzo mnie odrzuca (dlatego dopiero teraz w ogóle do niej siadłem), a po pierwszym zachwycie gra jednak ląduje gdzieś w okolicach Shipwreck Arcana - ciekawy pomysł z drobnymi zagadkami matematycznymi w tle, ale niestety bez siły do pozostania na stole dłużej niż 2-3 partie.
Dungeon, Dice & Danger (-) - Lochy, potwory, kości, wykreślanka, Richard Garfield. Co może pójść nie tak? Pomysł może interesujący, ma niewielki strategiczno-taktyczny potencjał, ale w ostatecznym rozrachunku gra jest takim sobie przeciętnym sudoku z licznymi elementami losowości. Grałem tylko solo, ale szczerze mówiąc nigdy bym do niej nie siadł w grupie. Potencjał wyczerpał się dla mnie po 3-4 rozgrywkach na każdej z 4 dołączonych plansz. Spory minus za cenę - jakość komponentów i ilość gry w grze to może 1/3 tego, co trzeba za nią zapłacić. Stanowczo nie warto.
Shards of Infinity (-) - Zakup polskiej wersji od Portalu uratował mnie przed wtopieniem kasy w KSa ze wszystkimi dodatkami po entuzjastycznych opiniach So Very Wrong About Games. Klasyczny deck-builder w stylu Star/Hero Realms z dwoma twistami: niektóre karty można zagrywać bezpośrednio z rynku oraz mechaniką skupienia wzmacniającą posiadane karty i popychającą grę do przodu, żeby nie trwała zbyt długo. Po zapoznaniu się z kartami i synergiami - samograj i nuda. Graficznie i komponentowo bardzo słabo - poziom niewiele wyższy od stareńkiego Doom Troopera. Rozumiem, co niektórym może się podobać, ale dla mnie czyste deck-buildery to już chyba przeszłość.
Dune: A Game of Conquest and Diplomacy (-) - Uproszczona i okrojona wersja oryginalnej Diuny. Niby posiada część jej mechanizmów, ale zupełnie mi nie przypadła do gustu. Losowość wprowadzona przez karty bazaru zmniejsza poczucie sprawczości w grze do poziomu, który uznaję za mało akceptowalny, a uproszczenie zasad odbiera resztkę satysfakcji z grania. Nie polecam jako prostszej alternatywy do właściwej gry. Jest spore ryzyko, że bardziej do niej zniechęci, niż zachęci, a tego przecież nie chcemy, prawda?
People Power (-) - Słyszałem, że ta gra podawana jest jako przykład dobrego, nieskomplikowanego COINa dla 3 graczy mogącego być dobrym wstępem do innych pozycji z tej serii. Osobiście uważam, że tej roli nie spełnia. To, co jest w nim dobrze oddane to polityczny charakter przedstawianego konfliktu. Natomiast pozostałe elementy już szwankują. Części mechanik w ogóle tutaj nie ma. O kontrolę walczą tylko dwie frakcje, ale o wsparcie już wszystkie trzy (rząd potrzebuje wsparcia i kontroli, aby się bogacić, a jednocześnie w tym celu musi podkopywać swoje własne wsparcie). Mapa jest bardzo uboga, jednostki mało mobilne. W efekcie wykonywane operacje są mało interesujące, często monotonne. System aktywacji sprawia, że często jedną turę wykonuje dwójka graczy, a kolejną trzeci, który pozostał aktywny. Przez to cała mechanika wydarzeń bardzo traci na znaczeniu. Dodajmy do tego kiepskie - nawet jak na GMT - opracowanie graficzne całości i niestety mamy grę słabą.
Rewizje
Wayfarers of the South Tigris (++) - Druga połówka dała kciuk w górę, a po kolejnych partiach gra zyskała w moich oczach jeszcze bardziej. Mamy tutaj zarówno istotny element strategiczny (szybkość poruszania się po torze dziennika oraz kolejne progi, jakie trzeba tam pokonać) oraz taktyczny. Już kilkukrotnie widziałem, jak gracze grzęźli w dziurze, którą sami sobie wykopali. To nie jest częste we współczesnych eurasach, więc bardzo taką możliwość w tej grze doceniam. Jestem bardzo ciekaw, czy pojawią się jakieś dodatki, bo być może jest potencjał na jeszcze jeden plus.
Roll Player - Chochliki i Chowańce (+/-) - Opisałem szerzej moje wrażenia w wątku o grze. Początkowy zachwyt nad poszerzeniem przestrzeni decyzyjnej podstawowego Roll Playera zmienił się w rozczarowanie tym, że dodatki nie odnoszą się tak naprawdę do bolączek podstawki, ale odwracają od nich uwagę i znacznie zwiększają losowość rozgrywki, nie oferując aż tak dużej wartości dodanej. Przy czym o ile się za bardzo o tej grze nie myśli, ale się w nią gra, to pewnie można jeden plusik dodać. Moi współgracze na razie są na etapie zauroczenia, więc na półce jeszcze trzymam.
Vampire: the Masquerade - Rivals (+/-) - Systematyczne granie doprowadziło mnie do prób analizy projektu tej gry i zrozumienia, czym ona jest, a czym nie jest. Wrażenia opisałem szerzej w wątku o grze. Na ten moment czuję, że moja przygoda z nią się skończyła - niezbyt mam ochotę układać talię po to, żeby jak najszybciej dobiec do mety wyznaczanej przez punkty agendy. Jestem rozczarowany tym, że nie ujrzałem tego wcześniej, oszczędziłbym kasy wydanej na dodatki. Tym niemniej, nie daję minusa, bo dla osób lubiących tego rodzaju rywalizację gra może okazać się interesująca i wciągająca. Z mojej kolekcji wylatuje.
Powroty i stali bywalcy
Ra (+++), Tigris & Euphrates (+++)
Gra miesiąca
Wayfarers of the South Tigris. John Company też miał potencjał, ale muszę trochę więcej pograć.
Rozczarowanie miesiąca
Tu jest spora konkurencja, bo powinienem wypisać wszystkie minusowe tytuły, ale chyba najbardziej rozczarowany byłem Roll Playerem i Vampire: the Masquerade - Rivals.
Wydarzenie miesiąca
Wiem że to już nudne, ale Zgrany Wawer jest dla mnie właśnie tym wydarzeniem growym, o które chodzi.
. U nas zawsze wojna o kolor gracza jakim jest fioletowy, ale że w Tiletum nie ma to mówię, a wybiorę sobie różowy no i spoko. Moim drugim kolorem, którym gram najczęściej w grach to niebieski no i podczas zbliżania się do punktowania II rundy mój łeb stwierdził, że skoro mój wóz stoi w mieście Targu to go już nie ruszam, bo się później zapomnę, wszystko by było fajnie gdyby to nie był niebieski wóz 
Polecam sprawdzić!
Cieszą rozgrywki w Wiedźmina. Do września niestety wstrzymane comiesięczne weekendowe granie do odciny. 
John Company Druga Edycja, 1 partia.
Keyflower, 2 partyjki
Akropolis, 17 partii.
? Z tym tytułem miałem takie upadki lata temu, ale w końcu wzniósł się na wyżyny w naszej grupie. Element rywalizacji, interakcji pomiędzy graczami, brak losowości oraz proste i intuicyjne mechaniki są tym co uwielbiamy w planszówkach. W Foodzie znajdujemy to wszystko, a nawet i więcej. Gra bywa bezwzględna, nie wybacza błędów i pozwala na brutalne zagrywki. Obecnie jesteśmy na etapie wojen cenowych oraz jak je kontrować. W tym miesiącu parę rozgrywek z nowymi graczami, w składach 3, 4 i 5 osobowych. Na 3 nie jest źle, 4 to mój ideał, a przy 5 pojawia się lekki downtime. Czas rozgrywki to około 2,5-3h co jest dla mnie idealne. Miałem problemy z systemem milestonów z podstawki, ale Hard Choices z dodatku niwelują je wszystkie. W grupie, FCM przyjął się bardzo ciepło, gracze proszą o więcej, a na najbliższą środę mam kolejne 3 nowe osoby umówione do nauki tej gry 
Nowość miesiąca: John Company Druga Edycja
Gra miesiąca: Food Chain Magnate (drugi raz z rzędu!)