Trochę "przez przypadek" zagrałem na BGA. Chciałem zagrać w coś nowego (dla mnie) i rozważałem gry w kolejności "most popular". Ostatnio coraz ciężej znaleźć ludzi na BGA do grania, poza tymi najbardziej popularnymi grami. Nic wcześniej o tej grze nie słyszałem (nawet dopiero teraz szukając wątku na forum poznałem polski tytuł).
Powiem szczerze, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Oczekiwań nie miałem żadnych, a gra okazała się bardzo, bardzo przyjemna. Grałem jedynie 2-osobowo (szybciej i, przede wszystkim, łatwiej znaleźć jednago gracza, poza tym Arena też jest 2-osobowa), także w moich przemyśleniach odnoszę się tylko do tego wariantu. Bez kart duchów (tak to po polsku) grałem tylko pierwszą rozgrywkę, na tej podstawie uważam, że granie bez duchów nie ma sensu.
Mechanicznie gra raczej niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale to nie zarzut. Nie ma tam jakiejś rewolucyjnej mechaniki, wszystko już gdzieś było i to niejednokrotnie. Ale ostatecznie spina się to w bardzo ciekawą rozgrywkę. Co mi się podoba:
Potrzeba kontroli co robi przeciwnik - trzeba być gotowym do "podebrania" nieidelnego zestawu żetonów, aby jeszcze bardziej zaszkodzić przeciwnikowi. Trzeba kontrolować karty zwierząt na rynku i nie dać przeciwnikowi idealnego zestawu, który się "ładnie kobi".
Możliwość regulowania tempa - to jest element, który uwielbiam w grach. Nie mamy ustalonej liczby ruchów i możemy "popędzić" do końca gry układając rzekę, pola, pagórki i krzaki (góry i drzewa wysokości 1), w tym czasie nasz przeciwnik, jeśli "poszedł" w wysokie góry czy drzewa może nie zdążyć za dużo zrobić. Oczywiście przy okazji musimy gdzieś zdobywać punkty, co jest trudniejsze budując niskie krajobrazy.
Zagadka przestrzenna ze zmieniającymi się warunkami - lubię w grach element przestrzennej układanki, ale jeszcze bardziej lubię jeśli ta układanka ma zmieniające się reguły. Nie wiemy jakie żetony będą dostępne, ale nie wiemy też jakie karty zwierząt będą dostępne.
Z minusów, zdarza się, że dwaj gracze "wylądują" w sytuacji, gdzie "polują" na te same żetony i komu więcej wyjdzie ten wygra. Podoba mi się punktowanie kart zwierząt, że nie jest "wszystko albo nic" tylko każda kolejna kostka jest trochę droższa od poprzedniej i dodatkowo zapunktowanie w całości odblokowuje miejsce na nową kartę.
Z gier, które jakoś w głowie mi się z Ostoją kojarzą:
Calico: w kotach większość rozgrywek 2-osobowych kończy się na zasadzie "jak wyjdzie ten kolor to 4pkt, jak wyjdzie ten ksztalt to 3 pkt, a jak wyjdzie ten ksztalt w tym kolorze to 12 pkt", albo od 4 tury od konca widać, że dwóch graczy czeka na ten sam wzór i kto go dostanie ten wygra. W Ostoji ten problem chyba istnieje, ale na pewno nie w takim stopniu.
Kaskadia: kaskadia jest "do bólu" poprawna. We mnie nie wzbudza emocji, może trochę dlatego, że akurat w Kaskadię gram przeważnie 3-osobowo i zupełnie nie interesuję się co robią przeciwnicy. Przez to, że wszyscy punktują tak samo nie ma za bardzo pola do tego żeby mieć dylematy w rodzaju "albo zrobię sobie dobrze, albo przeciwnikowi źle".
Acropolis: grałem też jedynie na BGA. Po pierwszym dobrym wrażeniu, szybko mi się znudziło. Już nawet nie pamiętam szczegółów, np. czy była tam jakaś zmienność w punktowaniu, chyba nie?
Ziemia: tak jak Ostoja i Acropolis, grałem jedynie na BGA. Jednak ta gra zupełnie mi nie podeszła. Jak dla mnie kompletny przerost formy nad treścią. To mi się chyba bardziej tematycznie i wizualnie kojarzy, bo mechanicznie to Ziemia wydała mi się ciężkostrwanym, niedoprawionym bigosem.
Także myślę nad zakupem wersji fizycznej w przyszłości. Chyba, że mi wykupicie
. bo na razie jestem na etapie budowy/przeprowadzki, także nie dość, że wszystko w pudłach, to jeszcze zupełnie nie ma czasu na granie w domu.
Można też wydrukować prawidłową kartę ze strony Rebela, i włożyć w koszulkę oryginalnej, bo karty są tak liche, że bez koszulek i tak gną się jak suche liście. Moim zdaniem to na tyle niewielki defekt, że szkoda sobie odmawiać przyjemności z pozostałej części gry (lub odkładać ją na czas ewentualnego dodruku). Ale każdy może mieć swoje podejście 
