Moje Skarby (Eduardo Baraf, Steve Finn)

[PanFantomas]

„Moje skarby” to bardzo ładna gra logiczna w zbieranie różnych drobiazgów i układanie ich w odpowiedni sposób w swojej gablotce.

Głównym celem gry jest zbieranie zestawów różnych przedmiotów, grupowanie ich według koloru i typu i układanie ich na swojej planszetce. Punkty zdobywamy za wypełnione wiersze i kolumny naszej gablotki, za karty kolekcji i cudów, za przedmioty z symbolem korony.

Gra ma wariant solo, w którym nasz przeciwnik za pomocą talii kart zajmuje nam dostępne akcje i usuwa kafelki wystawione na stole.

[charlie]

Od premiery jakiś czas już minął, ale mam wrażenie, że gra trochę niesłusznie przeszła bez echa.

Lubię inne gry Finna (Niezłe Ziółka, Biblios), lubię ten hipisowy klimacik, na grę wpadłem przypadkiem i kupiłem w ciemno (co się rzadko zdarza) córce na Gwiazdkę po obejrzeniu filmu PanFantomas/Trybu Solo (dzięki! ). Mamy już za sobą blisko 20 partii po 3 tygodniach od pierwszej partii i nadal nam się nie nudzi.

Wydanie bardzo ładne, sporo estetycznie wykonanych elementów (pudełko adekwatne do zawartości), zasady proste, intuicyjne, ale największym atutem jest stosunek prostoty i radości z rozgrywki do czasu spędzonego przy stole. Z rozłożeniem i policzeniem punktów we dwójkę gramy średnio jakieś 10-12 minut, a już na pewno zamykamy się w 15, a jednocześnie gramy w angażującą grę. Wiadomo, to subiektywne, ale porównałbym to do uczucia zagrania w Kingdomino (nawet mechanika kolejności ta sama), Wsiąść do Pociągu: Nowy Jork, Patchwork Express, Draftozaur, Splendor, Miodek, NMBR9, Pizzeria, Mały Książę: Stwórz mi planetę, Point Salad, Niezłe Ziółka, Wodny Szlak. Od tej pory Moje Skarby będą godnie zastępować wyżej wymienione gry.

Jeszcze jedno, oczywiście sugerowane ograniczenie wiekowe 14+ to żart. Córka ma 9 (jest ograna, ale bez przesady). Syn który ma 6 lat już prawie to ogarnia.