Gra miesiąca - lipiec 2024

[probbi]

Lipiec to 44 rozgrywki w 21 różnych tytułów.
Przede wszystkim to ogrywanie znanych mi już gier z tylko 1(!) i to oszukaną nowością o której poniżej. Natomiast wpadło kilka tytułów z którymi nie widziałem się przynajmniej rok, takie jak Pulsar, Lorenzo il Magnifico, Troyes.

Nowość:
- Halo wieża(6 gier) - tak jak wspominałem powyżej i miesiąc temu, pierwszy raz zagrałem w czerwcu lecz byłą to jedna partyjka. Teraz jestem w stanie napisać nieco więcej. Przede wszystkim świetny pomysł na temat gry i wyeliminowanie gracza alfa przez niejawne informacje. Jednak to co jest plusem, może być i minusem. Brak komunikacji między pilotami jest nienaturalny w kokpicie i zazwyczaj zwiastuje katastrofę. Ale to taki mały przytyk. Co do samej gry. Bardzo interesująca łamigłówka dwuosobowa, która na wyższych poziomach trudności może nie być możliwa do rozwiązania. Mimo wszystkich zalet Halo Wieża nie przekonała nas jednak do kooperacji. Grało się przyjemnie, ale po rozgrywce miałem poczucie, że mogłem w tym czasie zagrać w coś innego. Dlatego też gra poleciała dalej.

Trzy najlepsze gry lipca to:
- Diuna Imperium(10 pkt) 2 partyjki z kompletem dodatków. Nie ma się co rozpisywać dla mnie idealna gra. Czytam coraz więcej zachwytów nad nową jej odsłoną ale na ten moment nie czuję potrzeby zmiany.
- Troyes(5 pkt) powrót po ponad roku. Jaka to jest elegancka gra w starym stylu. Tworzysz grupy kości i wykonujesz nimi akcję. A dzięki możliwości odkupywania ich od innych graczy oraz ograniczonej liczbie kart akcji aż iskrzy od interakcji. Jedyny minusik jest taki, zę 90% partii mam w 2 osoby a czuję, zę w pełnym składzie było by jeszcze lepiej. Dodatek zresztą leży na półce i czeka
- Ark Nova(3pkt) byłem pewny swego podczas gry i to mnie zgubiło. Żona ostatnimi akcjami rozłożyła mnie na łopatki. Mimo kilkudziesięciu rozgrywek na BGA potyczka przy stole była zaskoczeniem. I za to zaskoczenie ląduje w topce

Sierpień będzie pełen nowości, ale muszę przyznać, że dobrze mieć taki miesiąc ogrywania tylko znanych gier. Polecam.

[nimsarn]

Spóźniony opis leniwego miesiąca

Nowości:
Brak - i nawet nie tęsknię.

Stali bywalcy i powroty (choć więcej tych powrotów niż bywalców):
Badacze Głębin (+++) - piękna perła feldowskiej ludyczności - gra/rozgrywka sprawiła mi wielką frajdę, nawet większa niż zgadywanie kto z nas wygra;
Beacon Patrol (+++/-) - Kolejna rozgrywka (w tym roku) w stylu kafelkowej kooperacji - lubię ją choć w planszowej wersji brak mi napięcia jej komputerowego odpowiednika;
Tajniacy (++) - przyjemna rozgrywka w bardzo zgranym tytułem z parą zupełnie go jeszcze nie znającą (zapewniam są takie );
Wyrocznia Delficka (+++) - jakże odmienna od poprzeniczki perełka, która wywołuje u mnie podobne odczucia radości mile spędzonego czasu;
Solar City(++) - ciąg dalszy eksploracji tego już nie budzącego (u mnie) zaciekawienia tytułu...

Gra miesiąca:
Jakoś się tak złożyło że w tym samym czasie obejrzałem ranking gier Stefana Felda dokonany przez twórców kanału: Board Gaming Ramblings (link w spoilerze).

Spoiler:

Co skłoniło również mnie do porównań, które okazały się nielogiczne i co najważniejsze bezcelowe.
Z pośród znajdujących się w moim domu - tego twórcy - tytułów, udało się w tym miesiącu rozegrać dwa (co widać powyżej w moim zestawieniu), i muszę stanowczo zaznaczyć: że Stefan jest tak utalentowanym autorem, że jego gier po prostu (moim zdaniem) nie da się porównać - są tak różne. Jedyne co je łączy, to niekłamana frajda płynąca z rozgrywki (chyba jestem fanem ). Z tego też powodu trudno mi dziś wskazać zdecydowanego laureata i dlatego nominuję, jako wyraz współudziału obu tytułów ich kolaż: Badacze Delficcy!

[Sirius_Black]

W lipcu nie było u mnie dużo grania. Dwutygodniowu urlop spędziłem praktycznie bez planszówek. Po powrocie odpoczywałem po urlopie i też nie miałem nawet chęci na jakieś cięższe granie. Statystyki podbijają dwa weekendy. Na początku miesiąca odwiedzili nas znajomi i graliśmy prawie cały weekend, a pod koniec lipca weekend z 18stkami. Ogółem nazbierały się 24 partie w 17 gier.

Nowości:
Corsari - mała karcianka do szybkiej partii, ciężko mi nawet wytłumaczyć zasady, ale działa bardzo fajnie, trzeba pilnować co robią przeciwnicy i tak wykładać karty żeby nie ułatwić im odpalenia punktowania,
Galactic Renaissance - nowa gra od autora Inis, w momencie zapowiedzi było o niej dosyć głośno, a teraz prawie zupełna cisza, niestety udało mi się zagrać w lipcu tylko jedną partię (o której pisałem w wątku gry), chętnie spróbuję ponownie,

Powroty:
Zamki Szalonego Króla Ludwika - poprzednio grałem w 2018 roku, jednak na tyle mi się spodobało, że ostatnio kupiłem nowe wydanie, miałem co prawda trochę wątpliwości, czy po takim czasie nadal będzie robić na mnie takie wrażenie, ale gra nadal trafia w mój gust, jedyny problem to podatność na downtime, bo wycena kafelków potrafi się mocno przeciągnąć, jeśli chcemy dokładnie rozważyć sytuację wszystkich graczy, poza tym, mimo ładnego wydania, gra jest za bardzo rozdmuchana, główna plansza jest trochę za duża przez co jeszcze trudniej dojrzeć co dzieje się u współgraczy.

Stali bywalcy:
Akropolis, Gejsze, Concordia, GWT:Nowa Zelandia, Scout, Whale Riders, The Gallerist.

Sporo było grania w 18stki. W Pszczynie udało mi się poznać 1847, 1828 i 1862. Do tego zagrałem na stole w już znane mi 1882 i 1894. Do tego online pograłem w 1830, 18Rhl.

[mat_eyo]

Tendencja wzrostowa i jeszcze więcej grania na żywo - 64 rozgrywki w 20 tytułów, najwięcej w Pax Renaissance: 2nd Edition (28),Terrorscape (6) oraz Top Ten i Bujda na resorach (po 4).

Nowości:
- Terrorscape (8) Więcej pisałem w wątku gry, ale jest to jeden z lepszych tytułów z ukrytym ruchem. Dedukcja jest ograniczona, to fakt, ale biorąc pod uwagę czas gry (20-40 minut), wystarczająca. Bardzo fajna asymetria - ocalałymi gra się mocno optymalizacyjnie, z dodatkiem blefu, zabójca musi dużo ryzykować i czasem zdawać się na los. Rozgrywka jest emocjonująca od początku i ma bardzo fajne tempo - z biegiem czasu ocalali są bliżej zwycięstwa (znalezione klucze, być może naprawione radio), ale zabójca z każdym przetasowaniem talii staje się silniejszy i ten rozwój jest odczuwalny. Spora regrywalność nawet na samej podstawce, bo nie tylko każdym zabójcą gra się inaczej, ale też gra przeciw każdemu zabójcy się różni. Jedyny minus to tylko jedna mapa w podstawce, ale od czego są dodatki
- Mecz Stulecia (7.5) Paolo Mori umie w ciekawe dwuosobówki. Zagrywanie kart do różnych miejscówek i porównywanie siły widzieliśmy w grach już setki razy. Mecz Stulecia ma jednak fajny system, w którym zwycięzca danej miejscówki zgarnia punkty w wymianie, a przegrany odpala umiejętność na karcie, którą zagrał. Daje to sporą przestrzeń decyzyjną i całkiem dużo frajdy. Zawsze chętnie zagram, ale sam raczej nie kupię i zaproponuję Watergate zamiast.
- Bujda na resorach (7.5) Bardzo przyjemna imprezówka, wymagająca od graczy kreatywności, szybkiego myślenia i umiejętności gadania głupot z poważną miną. Bardzo fajna zabawa, sprawiła mi dużo więcej frajdy niż druga imprezówka poznana w tym miesiącu.
- Molehill Meadows (7) Bardzo poprawna, rzemieślnicza wykreślanka. Niczego mi nie urwała, ale też nie cierpiałem podczas gry. Jedyny jej problem to fakt, że jest tylko dobra, a na półce mam całą masę bardzo dobrych wykreślanek.
- Ostoja (6.5) Żaden to Kaskadia killer, gra o półkę albo i dwie niżej. Zdecydowanie bardziej przemawia do mnie dłuższa budowa planszy pod punktację znaną od początku niż taktyczne budowanie, a bardziej dopieranie celów pod sytuację istniejącą na planszy.
- A Gest of Robin Hood (6.5) Po wyśmienitej Vijayanagarze byłem bardzo napalony na AGoRH i niestety się rozczarowałem. Niby wszystko jest na miejscu - COINowa asymetria, eventy, system wyboru akcji itd., przy relatywnie niskim progu wejścia. Jednak czegoś mi brakuje. Na pewno nie do przeskoczenia jest dla mnie nawarstwienie losowości. Do samej talii wydarzeń jestem przyzwyczajony, cała akcja rabunku jest dla mnie durna. Nie wiem, na co się zasadzam (losowa karta z talii podróżników albo zakryty powóz) + rzut kością na wynik, fuj, a grałem szeryfem, więc nie powinno mnie to boleć Szukanie i ewentualne złapanie Robina wydawało mi się mało atrakcyjne, tak samo jak wydarzenia, których rzadko używaliśmy. Ogólnie gra działa, nadal jest ciekawsza niż spora część standardowych, choćby karcianych dwuosobówek i może być niezłym wejściem w system. Pewnie oceniłbym ją wyżej, gdyby nie fakt, że istnieje The British Way, czyli gra o niebo lepsza pod każdym względem.
- Szczury z Wistar (6) Yet another euro game. Gra której braku we Wszechświecie nie odczułby nikt Sztampowy euras, bez żadnego błysku, na dodatek mocno po taktycznej stronie skali, za czym z reguły nie przepadam.
- Top Ten (6) Druga, wspomniana wcześniej imprezówka, niestety dużo gorsza. Bardzo zależna od grupy, co pewnie można powiedzieć o każdej grze imprezowej, ale tutaj bolało mnie to mocno. Zdarzały się piatki i gratulacje za dobre rozegranie, zdecydowanie częściej jednak były to emocje typu "serio dla ciebie ta sytuacja to <tutaj wstaw liczbę>?", nawet przy wygranych rozdaniach. Mnie to nie bawi.
- Renters (5.5) Wykreślanka print & play, niezbyt fajna. Trochę zawiła, upierdliwa w śledzeniu stanu gry, a co najważniejsze, nieemocjonująca. Tak jak w Molehill Meadows mogę zagrać, jak ktoś zaproponuje, to w Renters odmówię, bo szkoda mi czasu.
- Pole Position (3) Auć, srogi kasztan. Niby wszystko tutaj jest na miejscu - zmienna pogoda, zużycie bolidów, optymalny tor jazdy, zarządzanie oponami, pit stopy itd. Jednak główny silnik gry jest tak kretyńsko losowy i odzierający gracza z decyzyjności, że chciało mi się płakać. Kiedy kolega musiał wyjść, bo przyjechało jedzenie, kazał mi się ruszać za niego razem z botami, bo i tak było oczywiste, co zrobi. Dodatkowo rozgrywka ciągnie się niemiłosiernie, bo wyścig jest sztucznie wydłużony, żeby pit stopy miały mechanicznie sens. Dawno nie chciałem wstać od stołu w połowie rozgrywki. Dramat, unikać!


Nowe dodatki:
- Nieopisywalny koszmar do Terrorscape (8) Dwóch bardzo fajnych zabójców - Obcy, którego "budujemy" sobie w każdej rozgrywce inaczej, wybierając umiejętności przy awansach i mając możliwość usuwania kart. Dusiciel, który gra bardzo wolno na początku, ale później może opanować całą planszę. Sama mapa jest ok, fajna jest jednorazowa apteczka, plus to zawsze inny układ, niż w podstawce.
- Australia do Nucleum (6) Mocno czekałem na ten dodatek i niestety się rozczarowałem. Główna nowość, czyli statki i możliwość transportu nimi węgla i uranu (ale nie energii) jest nieelegancka i burzy podstawowy szkielet gry. Dodatkowo kafelek akcji związany ze statkami niby jest kafelkiem akcji, ale takim innym, bo nie można go użyć normalnie, a tylko w dodatku do standardowego kafelka itd. Prywatne kopalnie węgla to zmienna na drugim miejscu po przecinku, marginalny wpływ na rozgrywkę, a szkoda. Najlepiej tu wypada nowa mapa, która wymaga odrobinę innego podejścia, ale niestety nie działa bez statków. Ogólnie dla mnie dodatek do pominięcia, grać z nim już raczej nie będę. Rozczarowany jestem brakiem nowych eksperymentów (to powinna być najważniejsza rzecz w pierwszym dodatku) i fakt, że nowej planszy nie można używać bez dodatkowych mechanik. Gdyby było inaczej, to zostawiłbym dodatek dla samej mapy bez podwójnie punktującej Pragi.


Od tego miesiąca wprowadzam nową kolumnę - wybiorę jeden bądź dwa wcześniej już ograne tytuły, o których z jakiegoś powodu chcę wspomnieć, bo mam wrażenie, że co miesiąc piszę tu wyłącznie o nowościach.
Warto wspomnieć:
Too Many Bones (5.5) Zagrałem na dwie postacie, kooperacyjnie. Rzeczy, które mnie bolały w grze solo i które miały się zmienić wraz z liczbą postaci, zostały, natomiast zgodnie z obawami gra stała się dłuższa i jeszcze bardziej nużąca. Dość gładko doszliśmy do walki z bossem, przegraliśmy ją i mając jeszcze 3 dni w zapasie złożyliśmy grę, bo żadnemu z nas nie chciało się tej walki powtarzać. Ocena poszła jeszcze bardziej w dół, a gra wyleciała już z kolekcji.


Stali bywalcy:
- Pax Renaissance: 2nd Edition, Time of Crisis, Halo Wieża, Leśne Rozdanie, Cywilizacja Poprzez Wieki, Ark Nova, Nucleum, 7 Cudów Pojedynek, Too Many Bones.

Powroty:
- Beyond the Sun.

Wyróżnienia:
Nowość miesiąca: W Mecz Stulecia grało mi się naprawdę przyjemnie, ale mam Watergate, które zawsze będę wolał wyjąć na stół. Wyróżnienie, choć będzie to jedna z tych słabszych nagród, trafia do Bujdy na resorach. Bardzo rzadko zdarza mi się wyróżniać imprezówki, ale przy tej naprawdę dobrze się bawiłem.

Gra miesiąca: Równie rzadko, jak wyróżnianie imprezówek, wybieram nowość na grę miesiąca <powiedział mat_eyo robiąc to drugi raz z rzędu >, jednak tym razem na prawdę nie miałem wyjścia. Terrorscape byłby mocnym kandydatem w każdym innym miesiącu. Nie jest też tak, że zagrałem raz, zachłysnąłem się i od razu wyróżniłem - w sierpniu wpadło 6 partii, w tę grę po prostu nie da się zagrać raz i schować do pudełka Nadal twierdzę, że mechanicznie Narcos jest najlepszą grą z ukrytym ruchem, ale Terrorscape daje mi więcej frajdy. Najlepiej o zachwycie niech świadczy fakt, że od razu kupiłem wszystkie trzy dodatki

Rozczarowanie miesiąca: Najgorszym kasztanem bez wątpienia było Pole Position, ale rozczarowanie było tam umiarkowane, bo przed zagraniem niewiele słyszałem, a zawiodłem się, bo lubię wyścigi. Bardzo liczyłem natomiast na A Gest of Robin Hood, które niestety nie dowiozło.

Wydarzenie miesiąca: Weekendowy wyjazd na granie - krótki, ale intensywny, brakowało mi tego.

Wyzwania:
W ubiegłym roku nie udało się wykonać wyzwań, ale uznałem, że będę je kontynuował. Tym razem celem pobocznym będzie pobicie wyników z ubiegłego roku, a było to 59 rozgrywek solo i poznanie 10 nowych gier solo.
Dwa wyzwania związane z graniem solo. Pierwsze to zaliczenie 100 rozgrywek solo w tym roku. Druga to zdejmowanie co miesiąc z półki co najmniej jednej gry kupionej z zamysłem grania w nią solo, która leży i się kurzy.

Setka solo: 18/100 - Nic nowego, idzie to jak krew z nosa. Zostawiam, bo lubię statystyki i jestem ciekawy, czy uda się dociągnąć do ubiegłorocznego, już rozczarowującego wyniku
KonSOLOdacja kolekcji: 4/12 - niestety jak wyżej.

[warlock]

- Ostoja (6.5) Żaden to Kaskadia killer, gra o półkę albo i dwie niżej. Zdecydowanie bardziej przemawia do mnie dłuższa budowa planszy pod punktację znaną od początku niż taktyczne budowanie, a bardziej dopieranie celów pod sytuację istniejącą na planszy.

Tak bardzo się nie zgadzam . Grałem w Kaskadię chyba ze 13 partii bo druga połówka bardzo lubi, ale sama gra to taki totalny "flatline" pod względem generowanych emocji że aż strach. Bardzo niewiele ciekawych decyzji, żadnych "gór i dołów", ot takie płaskie dokładanie żetoników aż w końcu gra się kończy. To jest u mnie bardzo słabe 6/10.

Ostoja ma O WIELE ciekawszą łamigłówkę przestrzenną, daje graczom możliwość sterowania końcem gry i sprawa o wiele więcej satysfakcji gdy na tej ograniczonej przestrzeni uda się wszystko połączyć w wysokopunktującą całość. Graliśmy Ostoję i Kaskadę na jednym planszówkowym posiedzeniu i dla mnie w ogóle nie ma o czym mówić - Ostoja jest o wiele bardziej satysfakcjonującą grą.

[ave.crux]

Tak bardzo się nie zgadzam . Grałem w Kaskadię chyba ze 13 partii bo druga połówka bardzo lubi, ale sama gra to taki totalny "flatline" pod względem generowanych emocji że aż strach. Bardzo niewiele ciekawych decyzji, żadnych "gór i dołów", ot takie płaskie dokładanie żetoników aż w końcu gra się kończy. To jest u mnie bardzo słabe 6/10.

Niezgadzam się z tą niezgodą.
w Kaskadii masz 20 akcji, nie mniej, nie więcej i w tym czasie musisz kombinować jak zdobyć jak najwięcej punktów. Im bliżej końca tym emocje jednak są wyższe, bo albo ktoś bierze ci żetonik zwierzątką, który zbierasz albo próbujesz przez szyszki swojego szczęścia i losujesz rynek tak aby ci w końcu podpasował. Sam fakt, że każdego zwierzątka jest 20 sztuk w worku powoduje, że można przewidzieć jak ogromna szansa jest na to czy wejdzie na rynek to co potrzebujesz. W ostoi jak ci wylosują z wora tak bierzesz.. Wziąłeś sobie kartę celu i dobrałeś parę żetonów aby stworzyć podwaliny pod dany cel i okazuje się, że masz pecha, bo do końca gry nie wyszedł na rynek żetonik, który jest ci potrzebny i nic z tym nie zrobisz.

Ostoja ma O WIELE ciekawszą łamigłówkę przestrzenną, daje graczom możliwość sterowania końcem gry i sprawa o wiele więcej satysfakcji gdy na tej ograniczonej przestrzeni uda się wszystko połączyć w wysokopunktującą całość. Graliśmy Ostoję i Kaskadę na jednym planszówkowym posiedzeniu i dla mnie w ogóle nie ma o czym mówić - Ostoja jest o bardziej satysfakcjonującą grą.

Biorąc pod uwagę budowanie na wysokość to się zgodzę, ale.. W ostoi układsz żetony tak jak ci się podoba (wiadomo, bierzesz pod uwagę zasady układania), a w kaskadii każdy kolejny żeton musisz dobrać tak aby tworzyć biomy, które zapunktują na koniec, a dodatkowo bierzesz pod uwagę karty punktacji i układasz hexy tak aby można było ułożyć na nich interesujące cię zwierzątko. W ostoji masz ograniczoną przestrzeń, w kaskadii masz ograniczony czas.

Znowu w mojej bańce growej kaskadia>ostoja pod względem wrażeń z gry, ale biorąc pod uwagę wygląd to ostoja>kaskadia.

[warlock]

W Ostoi też masz ograniczony czas bo przeciwnik może rushować koniec gry.

Nie no nie przekonasz mnie do Kaskadii, nie grałem w to raz ani dwa . Wiem co się robi w tej grze i Kaskadia wieje nudą, milion razy bardziej wolałbym odpalić kniziowy Zamek .

[cactusse]

Z dłuższego okresu z identycznych powodów jak ostatnio (a że posta piszę blisko dwa lata, to będzie robił za podsumowanie całego sezonu) .
Uwaga, ściana tekstu.

2023

REWELACYJNE NIESPODZIANKI
(Ark Nova, Insider Black, Gra w Zielone!, Mgła nad Carcassonne, Khora, Sniper Elite, Dorfromantik, Qwixx : Das Duell, Quickity Pickity, Electropolis, Papierowe Morze, Scout)

Spoiler:

Ark Nova (+++) - Gra Roku.
Na papierze jest to tytuł, który ze względu na moje ostatnie wymagania powinien mi całkowicie nie leżeć - bo skomplikowany, czasochłonny, stołożerny i przesadzony. W praktyce jednakże, jest to chyba jedyna poznana w ostatnich latach większa gra, przy której potrafię od razu siadać do kolejnej partii bez zmęczenia materiału czy poczucia winy, że nie rozładowuje półki wstydu.
Doskonale sprawdza się dla mnie podstawa mechanika, bo zmusza do ciągłego balansowania między optymalnym wykorzystaniem akcji, priorytetami wynikającymi ze stanu rozgrywki a tempem narzuconym przez przeciwnika. Szczególnie to ostatnie jest świetnie zrealizowane przez banalny mechanizm przerwy, bo ciągle zerka się co tam przeciwnik ma ustawione, by zakończyć rundę w odpowiednim dla nas momencie, przez co gra wydaje się być bardziej interaktywna niż zapewne jest w rzeczywistości.
Do tego mamy jeszcze intuicyjne zasady, świetny interfejs pełen podpowiedzi, delikatną asymetrię w planszetkach, olbrzymi stos unikalnych kart, masę planowania, ciągły wyścig po karty oraz projekty, i wreszcie losowość którą możemy swobodnie obwiniać za przegraną


Insider Black (+++) - Pomimo przemiłych doświadczeń z "Fake Artist" w sukces "Insidera" nie byłem w stanie uwierzyć. A jednak gra dostarczyła niesamowitej wesołości i radosnego zgadywania (i to w dużej ośmioosobowej grupie z ciągłą rotacją graczy), prawie dorównując poprzednikowi (prawie, bo dużym minusem był mikroskopijny rozmiar angielskiego tekstu na kartach, trudny do odczytania bez zdradzenia się).
Dla zainteresowanych, wersja Black ma mniejszą klepsydrę skracającą zgadywanie z 5 do 3 minut, co w naszych rozgrywkach było idealnym czasem aby wprowadzić solidną presję i dać Insiderowi więcej pola manewru.


Gra w Zielone! (+++) - Rewelacja. Gra oczarowała wszystkich na tyle, że większość uczestników pierwszych rozgrywek w mig zaopatrzyła się w swoje kopie. Koncept jest przesprytny i świetnie angażuje graczy, łącznie z osobą, której hasła są odgadywane (strasznie ciężko jest zachować twarz pokerzysty gdy towarzysze ładują się na minę - jeden kolega nawet pękł i zrugał nas od debili ).
Btw. Zrobiliśmy raz sześcioosobowego perfekta, przy czym przy ostatnich zagadkach presja była niesamowita, a uratowało nas "wczucie się" w system skojarzeń ostatniej “ofiary” .


Mgła nad Carcassonne (+++) - Rozłożyłem sobie “Mgłę” ot tak z czystej ciekawości, spodziewając się banalnego familijnego relaksu. Po dwudziestu rozgrywkach, od próby przygryzienia stołu z frustracji uratowało mnie pierwsze zwycięstwo na przeklętym czwartym poziomie i widok trzeciej w nocy na zegarku .
Gra robi robotę, wykorzystując znajomą mechanikę i dodatkowo wymagają ostrożnego zarządzania zasobami oraz sprytnego pląsania z losowością. Mamy dość dużą kontrolę nad swoim losem poprzez decyzje o nagrodzie za zamknięty obiekt, ale też ciągłą presję wyrobienia normy w odpowiednim czasie zmuszającą do taktycznego ryzyka.
No strasznie miła wersja Carcassone.


Khora (+++) - Zaskakująco przyjemne pchanie się po torach i ściganie do osiągnięć. Zadziwiające, jak sympatyczny efekt można osiągnąć delikatną asymetrią, błyskawiczną rozgrywką i gładziutkimi jak szkło zasadami. I tylko żal ściska, że Iello porzuciło plany wydania dodatku.


Sniper Elite (+++) - Fantastyczna siupryza, taka jak ongiś Whitechapel. Dużo opcji, czaderskie sytuacje generowane przez mechanikę i genialny patent na snajperskie strzały. Chylę czoła przed kunsztem autorów.


Dorfromantik (+++) - Grało mi się bardzo przyjemnie. Z miejsca zaskoczył mnie pozytywnie poziom trudności, na oko by wyśrubować porządny wynik trzeba się nieźle nakręcić, aczkolwiek gra ma tutaj takie zdrowe familijno-relaksacyjne podejście, bo nie trzyma za rękę tylko pozwala swobodnie popełniać błędy, zostawiając naszej ambicji stawianie sobie poprzeczki.


Qwixx : Das Duell (+++) - Bardzo udana reimplementacja Qwixxa.
Tym razem gramy na wspólnej planszy ze znacznikami zamiast skreśleń, na każdym polu może być tylko jeden gracz, a najbardziej wysunięte zajęte pole może być odbijane lub bunkrowane.
Zmiany sprawdzają się świetnie, bo z jednej strony ciągle targa chęć zachowawczego wypełniania kolejnych pól, a z drugiej mamy olbrzymią presję ryzykownego pchania się do przodu, z przeskakiwaniem przeciwnika i utrzymywaniem “frontu” nawet kosztem większych dziur w torze. W porównaniu do oryginału jest szybciej, zdecydowanie więcej interakcji, ale też mocniej doskwiera losowość bo nie korzystamy już z rzutu przeciwnika.


Quickity Pickity (+++) - “Ciężarówką przez Galaktykę” w wydaniu Oinkowym. Jak zwykle rdzeń jest banalny, odkrywamy kafelki ze wspólnej puli, zgarniając te które nam pasują by tworzyć punktujące zestawy. By nie było za łatwo, kafelki w zestawach muszą spełniać pewne warunki, więc trzeba być zarówno szybkim jak i ostrożnym.
To co robi robotę, to różne karty punktacji zestawów, z których jedna jest aktywna w danej rundzie. A to musimy kompletować duże zestawy, a to duże ale poniżej pewnej granicy, a to z parzystą liczbą kafelków, itd. Ponieważ kary za przeoczenia lub niedociągnięcia są dość dotkliwe, a koniec rundy może nas niemile zaskoczyć, jest tu fantastyczne pole do wesołych potknięć i pomyłek, o co w tego typu grach przecież chodzi


Electropolis (+++) - Elegancki mini city-builder, gdzie upychamy kafelki w układzie 5x5. W każdej rundzie decydujesz czy chcesz zgarnąć mniej kafelków ale wybierać wcześniej, czy odwrotnie. Zgarnięcie mniejszej liczby kafelków jest ryzykowne, bo za puste miejsca traci się punkty na końcu gry, zgarnięcie większej liczby też nie jest różowe, bo wybierasz je w taki sposób, że czasem będziesz zmuszony do zabrania tego czego nie chcesz, a kafelki, których nie dasz radę wystawić oczywiście wiążą się z karą.
Dodatkowo co rundę wybierasz też kartę, która albo daje jednorazowy efekt albo warunek końcowej punktacji, ale też ogranicza obszar w którym możesz się budować. Jest jeszcze kilka zagwozdek, wymogi energetyczne, polowanie na odpowiednie paliwo, sąsiedztwo budynków, bądź balansowanie zanieczyszczeniami i zadowoleniem mieszkańców, a wszystko ubrane jest w taki strasznie przyjemny i elegancki design, który sprytnie ukrywa dość zdradziecką rozgrywkę (graliśmy z mniej doświadczonym kolegą, i były momenty gdzie w połowie rozgrywki trzeba było ratować jego morale, by się nie poddał i nie posłał swojego miasteczka w diabły).
Bardzo udany i przyjemny tytuł.


Papierowe Morze (+++) - Urzekająca maleńka karcianka, która przy banalnych zasadach generuje strasznie dużo napięcia i ah-ha momentów. Niesamowicie zaskoczyło mnie jak bardzo zmieniały nam się poglądy na taktykę wraz z kolejnymi partiami, gdzie jedna z ostatnich rozgrywek zaczęła się od samych syren lądujących na stosach kart odrzuconych


Scout (+++) - Grałem wyłącznie na dwie osoby i grało mi się wybornie, pomimo, że rozgrywka wydaje się sprowadzać do jednej kluczowej decyzji o obrocie startowych kart w ręce

MIŁE ZASKOCZENIA
(Order Overload: Cafe, Earth, Import / Export, Sainome Colosseum R, ge of Innovation, Tiger & Dragon, Ancient Knowledge, Paleo, Oranienburger Kanal, Town 66, Terra Nova, Texas & Pacific, Sorcerer City, Claim, Star Wars: Deckbuilding Game, Village Rails, Ra, Numer, Sobek, List Cities : Roll & Write, Oriflamme, Hashi, Sail)

Spoiler:

Order Overload: Cafe (++-) - Projektanci z OINKa mają niesamowity talent do wydawania gier, których koncept jest mało atrakcyjny a sprawdzają się doskonale. W Order Overload losujemy karty z zamówieniami z kawiarni (np. “cappuccino”), jedna osoba odczytuje wszystkie zamówienia a następnie losowo rozdaje wszystkim graczom.
Celem jest z pamięci odtworzyć pewną liczbę zamówień, zależną od liczby graczy oraz poziomu trudności. Kolejno każdy gracz próbuje zgadnąć jedną kartę z trzymanych przez towarzyszy i może tylko raz spudłować. Całość brzmi banalnie a wręcz głupio,, ale w praktyce generuje niesamowitą wesołość pokazując równocześnie jak zawodna potrafi być pamięć, szczególnie gdy ma się całkowitą pustkę w głowie dosłownie sekundy po po wysłuchaniu litanii zamówień (zadziwiająco popularny efekt ).


Earth (++-) - Nastukałem kilka partii na BGA i Ziemia robi świetne początkowe wrażenie. Na papierze ma wszystkie cechu wymarzonej karcianki, a praktyce ma jeden feler - “Race for the Galaxy” robi wszystko lepiej


Import / Export (++-) - Karcianka jak żywo przypominająca “Na Chwałę Rzymu”, z podążaniem za rolami, różnym zastosowaniem dla kart, z których każda ma jakąś unikalną odjechaną moc.
Początkowe wrażenie jest fatalne, bo podobnie jak w grach Chudyka użyta nomenklatura czyni grę dość nieprzystępną, trudno zorientować się jak grać by coś ugrać, a i bardzo łatwo można się załatwić zapychając się drogimi kontraktami bez odpowiedniego zaplecza.
Ale jak już poznać grę, to robi się ona zaskakująco szybka oraz ciekawa, i widać metodę w szaleństwie. Palmę mają tutaj moce specjalne, które są tak sprytnie zaprojektowane, że na skali Chudykowej mieszczą się pomiędzy “Na Chwałę Rzymu” a “Uchronią”, czyli nie są zbyt przegięte i wredne jak również nie są przesadnie ugrzecznione. Wiele z nich jest taką trochę zagadką, bo czasem trudno jest dojść jak je odpowiednio wykorzystać, ale jak już oświeci cię pomysł, to można nieźle zaskoczyć przeciwnika.


Sainome Colosseum R (++-) - Niepozorna gierka z Philibertowej wyprzedaży, gdzie animkowym bohaterem próbujesz wykończyć postacie przeciwników. W swojej rundzie masz dwie akcje, dobierasz karty, zagrywasz czary, dozbrajasz postać, używasz zdolności specjalnych lub rzucasz kostką aktywując losowy ekwipunek w celu zaatakowania przeciwnika.
Gra jest zabawnie chaotyczna, dopóki nie zaczniesz przyglądać się dokładniej kartom i zdolnościom postaci, bo wtedy spod familijnej zadymy zaczyna wychodzić całkiem zgrabna taktyka.
Z takich ciekawostek, jeżeli postać spadnie poniżej pewnego limitu HPków to może zrobić Supa-Saiyan i transformować się w takiego killera, że proszę siadać (ale ten zakres HP jest bardzo wąski i trzeba się napocić, by nie zejść w czasie ataku i dłużej przeżyć w takiej formie). Jest też opcja zwycięstwa ala “shoot the moon”, poprzez skompletowanie odpowiedniego zestawu zbroi, co jest o tyle ciekawym wyzwaniem, że czasem trzeba tych elementów szukać u przeciwników.


Age of Innovation (++-) - Co prawda setup trochę zniechęca, ale sama rozgrywka jest na tyle znajoma, że dosyć łatwo jest zaadaptować się do nowej wersji. Grało mi się bardzo przyjemnie, aczkolwiek cały czas miałem uczucie, że za znaczną część zabawy odpowiada chyba moja tęsknota za powrotem do “Terra Mystica”, a sama “modernizacja” designu w “AoI” poszła dla mnie o krok za daleko.


Tiger & Dragon (++-) - Dziwna gra.
Z jednej strony jest podejrzanie głupia, ot zagrywasz kafelek, jeżeli przeciwnik ma taki sam, to może się obronić i przejąć inicjatywę, jak nie to odrzucasz dodatkowy kafelek i atakujesz ponownie, wygrywając po pozbyciu się całej ręki i zdobywając punkty w zależności od tego co zagrałeś ostatnie.
Z drugiej strony, masz takie uczucie, że musi tu być jakaś głębia, że jak spasujesz zamiast się bronić, to zablefujesz przeciwnika w maliny lub trafisz krytyczny punktu przejęcia pozwalający bez oporu dobić do mety. I tylko te pechowe jednostronne układy gdzie nie masz żadnej odpowiedzi psują to wrażenie .


Ancient Knowledge (++-) - Podoba mi się, chyba z tych samych powodów co “Khora”, poprzednia gra z linii IELLO Expert. Tak samo są tu gładkie i przyjazne zasady, a rozgrywka płynie bezproblematyczne.
Ponieważ za wystawianie kart płacimy innymi kartami decyzje wydają się ciekawsze, potencjalna kara w postaci niewykorzystanej wiedzy wprowadza miłe napięcie, a artefakty czynią rozgrywki w miarę unikalne, bo jest takie poczucie, że teraz pojadę z tym zestawem i zobaczę czy się uda wygrać.
Trochę mi brakuje ciekawszych efektów na kartach monumentów, ale może nadchodzący dodatek tu coś podkręci.


Paleo (++-) - Fajne, bo dostaliśmy straszne baty w pierwszym scenariuszu i gra mile zamiotła naszym honorem. Mam tylko nadzieję, że ta trudność jest integralną cechę gry a nie jakąś pomyłką w zasadach.


Town 66 (++-) - Zgrabna gierka, gdzie uzupełniamy wspólne sudoku losowymi kafelkami, i chcemy równocześnie wytrwać jak najdłużej w dokładaniu ale też wycofać się zanim nie zostaniemy z czymś, czego nie da się w żaden sposób dołożyć.
Fajnie stopniuje się tutaj napięcie - bo dłuższy czas luźno się bawimy udając pełną idylle, aż do krytycznego momentu, gdzie jedna osoba pęka odrzucając wreszcie kafelek i zaczynając pełną napięcia walkę o życie.


Terra Nova (++-) - Fajne. Obawiałem się, że gra zginie w cieniu większej siostry, ale muszę przyznać, że broni się całkiem sprawnie. Co mi się spodobało, że mniej jest tutaj rozwiązywania puzzle’a na własnej planszetce, a więcej interaktywnego rozpychania się po planszy i wyścigu po kafelki rundy przynoszące punkty. Jedyne co podobało mi się mniej, to chyba zbyt małe zróżnicowanie ras, ale może kiedyś ktoś machnie odważniejszy dodatek…


Oranienburger Kanal (++-) - Całkiem udana ewolucja “Nusfjorda” i Rosenbegowy powrót do ciasnoty po ostatnich luźnych “sandboxach”.
Mamy zgrabny worker placement, gdzie pól jest niewiele, cześć jest widocznie lepsza od innych a niektóre są wręcz obowiązkowe dla pierwszego gracza. To powoduje, że dużo jest kombinowania nad timingiem akcji, szczególnie, że zasobów zawsze brakuje i nawet gdy uda się złapać oddech aktywacją budynków, to radość trwa bardzo krótko. Co również miesza w planach to częste skalowanie efektów na budynkach, przez co ciągle walczy się z chęcią dotrwania do optymalnych warunków ich wykorzystania a koniecznością zdobycia czegokolwiek już-teraz-natychmiast.
Co fajne, jest tutaj masa budynków, które podobnie jak w “Nusfjord” pomimo względnej prostoty mechaniki są mile zróżnicowane i “tematycznie” powiązane w swoich zestawach. Na oko wydają się też mieć ciekawe stopniowanie trudności - grałem tylko na podstawowych budynkach ale podglądnąłem co jest w dodatkach, i przy większości budynków nie miałem pojęcia jak wykorzystać je w praktyce, co dobrze rokuje na przyszłość .


Texas & Pacific (++-) - Wariacja “Chicago Express”, która zadziwiająco dobrze sprawdziła się w pojedynku na dwie osoby. Było tutaj wszystko to co w protoplastusiu, trochę wyścigu, odrobina przepychania, syreni zew nowo odblokowywanych kompanii i ciągłe wpuszczanie się w maliny aukcjami.
To co wydaje mi się, że robi robotę to mniej dostępnych udziałów w liniach i kilka warunków nagłego zakończenia gry, które potrafią złapać inwestorów z przysłowiową ręką w nocniku.
Chyba jest to jedyny cube rails, który działa dobrze w dwuosobowym składzie.


Sorcerer City (++-) - Fajny design, który dziwnie nie zachęca do następnej gry. Jest jakby mechanizm za dużo oraz rundę za długo, a i graficzny projekt wydaje się być dość słaby. A szkoda, bo pomysł z rozwijaniem własnego stosu kafelków o zarówno pozytywne jak i negatywne elementy, które potem musimy zgrabnie wyłożyć ścigając się z czasem, jest całkiem dobrze zaimplementowany.


Claim (++-) - Dobre, przywodzi mi na myśl “Bibliosa” z podziałem na dwa różne etapy. Bardzo zgrabna gierka w którą chętnie pogram więcej, i tylko Dopplegangerzy mnie troszkę irytują koncepcyjnie, bo kopiowanie mocy innych to dla mnie takie delikatne lenistwo ze strony autora


Star Wars: Deckbuilding Game (++-) - Całkiem udany tytuł, działa tak miło jak Star Realms a dodatkowo zgrabnie korzysta ze źródłowego uniwersum i wpasowuje w kanon. Spodobało mi się, że gra jest generalnie zamkniętą całością, na kartach są wszystkie najważniejsze tuzy ze świata Gwiezdnych Wojen, oraz ma się opcję odstrzeliwania kart przeciwnika z “rynku”, co przypomina trochę wysyłanie Papieża w kosmos w “Zimnej Wojnie” .


Village Rails (++-) - Przyjemna gra, bardzo podobna do “Niezwykłych Ogrodów / Village Green” z odrobiną dodanej ekonomii, która akurat poza komplikacją nie wprowadza zbyt wiele.
Póki co wolę “Ogrody”, bo mechanika jest bardziej elegancka, a dodatkowo w “Railsach” miałem ciągłe uczucie, że warunki punktowania zbyt często się powtarzają.


Ra (++-) - Zagrałem w wypasioną wersję w doborowym towarzystwie i jakkolwiek bawiłem się całkiem dobrze, to o wiele lepiej wspominam rozgrywkę w brzydkie “Priests of Ra”, które ongiś dosłownie zamiotło nami podłogę elegancją i sprytem mechaniki. No ciekawostka, bo przecież młodsza siostra “Ra” jest ogólnie uznawana za słabszy tytuł…


Numer (++-) - No ujęło mnie za serce, szczególnie, gdy po pierwszym szoku wszyscy zaczęli kombinować i dyskutować nad strategiami, które zapewnią zwycięstwo w przyszłych rozgrywkach. Świetny tytuł do wyciągania przy znajomych, którzy zazwyczaj robią znak krzyża gdy tylko wspomni się “te gupie gry dla dzieci” .


Sobek 2p (++-) - Zabawna gra, bo ma takich śmieszny model interakcji, gdzie strasznie kombinujesz jakby tu zrobić jak największą krzywdę przeciwnikowi, a zwykle osiągasz tylko wzruszenie ramionami i ewentualny komentarz “a to też mi w sumie pasuje” .
Podoba mi się bo dostałem baty i jeszcze nie wiem jak się odgryźć, tylko upierdliwy setup znacząco studzi ochotę na kolejne pojedynki.


Lost Cities: Roll & Write (++-) - Miła gra, ten wyścig po torach i straszenie innych zdobywanymi bonusami jest całkiem przyjemny, aczkolwiek do emocji z oryginału jej bardzo daleko.


Oriflamme (++-) - Dooobre. Prościutka gra, a tyle podchodów, bezczelnego blefu i zaskakujących sytuacji z masą wesołości po odsłonięciu kart. Szczególnie fajnie mi się grało, bo mało obeznany kolega, którego z rozpędu pogrzebaliśmy wcześniej w troszkę bardziej skomplikowane tytuły, wreszcie poczuł się pewniej i nawet zaczął nas sprytnie ogrywać.


Hashi (++-) - Prosta i przyjemna wykreślanka, dociągasz kolejno karty z numerem i liczbą mostów, numer wpisujesz w wyspę, mostami łączysz wyspy, mostów wychodzących z wyspy nie może być więcej niż wpisany tam numer, a na końcu punktujesz za w pełni “omostowane” wyspy.
Zagrałem solo (które zbytnio nie odbiega od wieloosobowej zabawy) w ramach rozładowania półki wstydu, i przez dłuższy czas nie mogłem gry odłożyć. To jest taki tytuł, gdzie w drugiej partii robisz spoko wynik, zastanawiasz się gdzie tu jest wyzwanie, a potem za nic nie możesz tego przeklętego wyniku pobić .
Sprytna gra, przypominająca mi sympatycznego “Traxxa” od tego samego wydawcy.


Sail (++-) - Zgrabny kooperacyjny trick-taker, gdzie musimy przepłynąć statkiem przez zdradliwe morze wymykając się równocześnie groźnemu krakenowi. Jest tu bardzo mało miejsca na ew. pomyłki - kart jest niewiele, muszą być zagrywane w dość precyzyjnej kolejności a i partner musi zgadnąć poprawnie nasze zamiary, bo czasem jedna nieudana zmiana wiodącej osoby potrafi pogrzebać aktualne podejście. Do tego jeszcze trzeba sobie opracować generalną strategię na aktualny scenariusz i kilka podejść może zająć rozgryzienie właściwego klucza.
Fajne, szczególnie, że zwycięstwo daje mnóstwo satysfakcji jak po wykonaniu skomplikowanej zespołowej operacji, wymagającej długich przygotowań i prób.


Terraformacja Marsa : Gra Kościana (++-) -
Akropolis (++-) -
Poszukiwania Planety X (++-) -
Gry, w które pamiętam, że śmigało mi się bardzo przyjemnie, a nie pamiętam już prawie żadnych detali czy zasad .

DELIKATNE ROZCZAROWANIA
(Aeon Trespass : Odyssey, Recto Verso, Cubitos, Great Western Trail: Argentyna, Orlean Stories, Shards of Infinity, Letterpress, Mercatores, Archeos Society, Findorff, Cascadia, Mindbug, Undaunted: Battle of Britain, Arnak, Diuna Imperium, Wildstyle, Lacrimossa, Empire's End, High Score, Zapotec, Aegean Sea)

Spoiler:

Aeon Trespass : Odyssey (+--) - Rozegrałem tylko prolog, gdzie klimat mile mnie zaskoczył wachlarzem niedopowiedzeń i wiszącą w powietrzu tajemnicą (podobnie jak Tainted Grail).
Niestety mechanicznie podobało mi się znacznie mniej. Walka okazała się być festiwalem losowości, bez pola manewru i decyzyjności, z wysokim “whiffem” i obowiązkowymi uprzyjemniaczami w postaci Knockback czy Knockdown. Nie zauważyłem tutaj miejsca na znaczące decyzje, ot, pojedynek AI/BP kontra Trauma decki, wszystko mogłoby lecieć na autopilocie, a gdy tytan dostanie bombe i wyląduje poza zasięgiem to ma taki wachlarz opcji, że proszę siadać (szkoda, że autorzy wpatrzyli się aż tak bardzo w Kingdom Death, by kopiować jego potknięcia).
Faza eksploracji ma podobnie, dużo obsługi mało działania, ot bezpośrednie przeniesienie gry komputerowej na papier z całymi problemami jakie to niesie.
Plot też kuleje, zaczyna się ciekawie, ale zaraz ląduje na klasycznych rpgowym poziomie (przypłynąłem statkiem większym niż cały port z pokładem zalanym posoką Przedwiecznego, a łazić będę po targowisku zbierając zlecenie na szukanie zguby). Meh.
Oby później było lepiej bo początek jest tragiczny.


Recto Verso (+--) - Fajny pomysł, ale gra jest zbyt prosta. Może rozgrywka zespołowa ma większy sens, ale w wariancie kooperacyjnym dość szybko doszliśmy do poziomu, gdzie układaliśmy właściwe rozwiązanie z biegu bez poprawek i większość czasu zajmowało nam zwykła czynność wyłożenie klocków na planszę.


Cubitos (+--) - Sympatyczny koncept, aczkolwiek w zapoznawczej partii wylosowały się podejrzanie nieciekawe zdolności kostek, gdzie po wyczerpaniu dwóch-trzech typów w połowie biegu nie było właściwie sensu kupowania tego co zostało.


Great Western Trail: Argentyna (+--) - A ja wolę pierwszą część i to bez dodatku, ha !
W oryginale podstawowe mechaniki wydają mi się “czystsze”, bardziej wyeksponowane, zazębiające się głównie na planszy i generujące więcej interakcji. Grając w GWT zawsze czułem presję i wyścig po różne elementy, a zerkanie na planszetkę innych graczy oraz przewidywanie ich decyzji wydawało się być obowiązkowe.
W Argentynie natomiast jakoś nie czułem żadnej interakcji. Ot biegaliśmy obok siebie dopytując sie tylko co jakiś czas o konkretną zasadę. Dodatkowo zboże, miasta i statki wydały mi się taką komplikacją dla komplikacji, która dużo nie wnosi do gry a tylko zapycha stół i wydłuża setup.


Orlean Stories (+--) - Nie było tak źle, jak wyprzedaże sugerują, bo reimplementacja oryginalnego Orleans jest całkiem udana, rozszerzająca zabawę o kilka ciekawych pomysłów.
Grałem w pierwszy scenariusz, który ma fajny koncept przeskakiwania przez różne ery - jeżeli spełniasz warunek przejścia, możesz przeskoczyć do kolejnej ery, która inaczej punktuje, daje inne bonusy i wlepia inne kary. W niektórych erach chciałbyś zostać dłużej, niektóre są na tyle nieprzyjemne, że chciałbyś tylko wpaść, zapunktować i skoczyć dalej przed zakończeniem rundy. Na oko to tak połowa zabawy jest w planowaniu jak sprytnie przemykać przez kolejne ery, bo ograniczona liczba zasobów nie pozwala stać w miejscu w nieskończoność.
Niestety jest kilka znacznych minusów. Raz, scenariusz jest dość długi i trwa tak 3-4 godziny. Dwa, gra jest dość brutalna i przynajmniej na początku trzeba mieć ciągle oko na stany magazynowe, bo wyczerpanie jakiegoś surowca czy puli specjalistów może nas wepchnąć w pułapkę, z której ciężko wyjść. Trzy, końcówka rozgrywki jest bardzo przeciągnięta. Jednym z warunków zwycięstwa jest zebranie znacznej liczby obywateli, a w pewnym momencie ich jedynym źródłem jest generowanie punktów chwały, przez co ostatnie rundy sprowadzają się do nudnego odpalania swojego silniczka i podliczania wyników.


Shards of Infinity (+--) - Jeszcze nie zauważyłem uroku. Pomysł z eskalacją mocy jest całkiem sprytny, ale reszta wydaje mi się być takim samograjem, gdzie tylko kilka początkowych decyzji jest ciekawa.
Póki co, prostota i szybkość Star Realms bardziej do mnie przemawia.


Letterpress (+--) - Rozegrałem kilka partii solo, gdzie mechanika jest w miarę przyjemna, ale ze względu na to, jak premiowane są różne litery, zabawa w pełni opiera się na naszej znajomości krótkich, w miarę podobnych, łamiących język wyrazów.
Trochę więcej strategii jest gdy ma się pod ręką słownik, ale chyba nie o to chodzi .


Mercatores (+--) - Malutka gra z niefortunnego polskiego wydawnictwa Tailor Games.
Fajnym pomysłem okazała się być faza Zysków, która do tradycyjnego podliczania punktów za zestawy wprowadza dawkę interakcji, timingu i specjalizacji.
Niestety, problemem dla mnie jest ugrzeczniona punktacja za poszczególne zestawy - jest bardzo niewielka wariacja między zyskami za różne towary i sztywna granica powyżej której zestaw staje się nieopłacalny, przez co rynek kart zapycha się niechcianym towarem, a gra sprowadza się do szczęścia w losowym dociągu, bo pojedyncze szarek karty punktują o wiele lepiej niż zestawy innych kolorów.


Archeos Society (+--) - W “Ethnosa” grało mi lepiej, bo jednak ten ciągły wyścig w różnych krainach targał strunę współzawodnictwa. W “Archeosie” niby każda kraina jest teraz bardziej indywidualna, ale zdobyte punkty są niezależne od pozycji innych graczy i uczucie rywalizacji bardzo na tym cierpi.
No i końcowa część partii zaczęła mi doskwierać, bo są takie sekcje w regionach gdzie awansowanie nic nie daje, przez co końcowe opcje w wyścigu się zawężają i los wydaje się mieć większe znaczenie.


Findorff (+--) - Fajny elegancki design, z błyskawicznymi turami, z ciągłym odraczaniem fazy Biurokracji, z ciekawym mechanizmem płynnej zmiany zastosowania i opłacalności torfu przypominającym rynek paliw z “Wysokiego Napięcia”.
Niestety nie przypadł mi zbytnio do gustu, bo raz, wydaje mi się, że prawdziwa zabawa zaczyna się dopiero przy trzech graczach a dwuosobowy pojedynek kuleje, dwa, nasz wyścig był taki strasznie wyrównany i trudno wskazać co dokładnie zdecydowało o wygranej, i trzy, irytuje mnie przesadzone wydanie z niepotrzebnie wielką planszą i dość nieporęcznym pudłem.


Cascadia (+--) - Jeszcze nie wiem co inni planszówkowicze widzą w tej grze, bo dla mnie wydała się taka bardzo ugrzeczniona i “zwyczajna”, szczególnie po “Calico”, gdzie czasem miało się ochotę ugryźć pudełko widząc jak rujnowane są twoje ostrożne plany .


Mindbug (+--) - Jakoś mnie nie urzekło. Rozgrywki były szybkie, ale wszystkie takie bardzo jednostronne.


Undaunted: Battle of Britain (+--) - Doceniam koncept systemu i sposób w jaki próbuje symulować powietrzne bitwy, ale realizacja solidnie mnie irytuje, bo wszystko rusza się tutaj tak baaardzo powoli. Zanim samolot zacznie nawracać, wykona tą swoją pętle, skoryguje lot i wreszcie podejdzie do kolejnego ataku, to mijają wieki. A ponieważ niektóre samoloty mogą być aktywowane częściej niż inne, to zdarza się, że jeden cypis leci pół planszy a reszta stoi w miejscach, co potęguje to uczucie powolności.
Dodatkowo rzadko miałem uczucie, że robię coś sprytnego czy nawet lepiej operuję talią niż przeciwnik, ot cały czas wydawało mi się, że o wyniku decydują kości a nie dowódca.
Mam nadzieję, że w późniejsze scenariusze uratują tą grę.


Zaginiona Wyspa Arnak (+--) - Po peanach w różnych miejscach internetu spodziewałem się takiego deckbuildera, że proszę siadać, a w praktyce wyszło mi, że ten element jest strasznie ubogi. Talia przewija się dla mnie za wolno a zdobyte karty w użyciu są może dwa lub trzy razy, co stoi w solidnym kontraście z chociażby “Dominionem”.
Fajne jest to machanie zasobami, aby poprzez różne konwersje i skoki na wielkim torze wyciągnąć jak najwięcej z aktualnej zdobyczy, ale już w pierwszej grze dobiliśmy do szczytu toru i ten puzzel stracił dla mnie dużo z uroku.


Diuna: Imperium (+--) - Podobnie jak w “Arnaku”, mechanizm deckbuildingu wydał mi się w “Diunie” zbyt powolny i płytki. Jedyne co mi się spodobało, to element który na samym początku oceniłem najgorzej - karty intrygi. Dużo z nich ma dość specyficzne wymogi wykorzystania, przez co gracze często robili pozornie chaotyczne ruchy zamiast korzystać z oczywistych akcji, co tworzyło fajny klimat podstępnych planów i zakusów, jak i dostarczało solidnego dreszczyka emocji przy próbie wprowadzenia w życie własnego sekretnego zamiaru.


Wildstyle (+--) - A takie “Królestwo w Budowie” w czasie rzeczywistym, z echami mechanik Knizii, bo ciągle borykamy się z decyzją czy inwestować dalej dając przeciwnikowi być może dobre karty, czy olać wszystko i rozpocząć nowy projekt.
Niestety mało było tutaj blokowania czy jakiejś ciekawszej interakcji na mapie, bo jakoś tak wyszło, że znalazło się miejsce dla każdego na wszystko co potrzebował i głównym zajęciem było bezduszne mielenie kart.


Lacrimosa (+--) - Miałem uczucie, jakbym zagrał w kopię “Newtona”. Podobna mechanika, podobna suchość, podobny poziom interakcji, tylko zasady bardziej pogmatwane, zagadka w ułożeniu kart mniej ciekawa a rozgrywka mniej płynna.


Empire’s End (+--) - Czysty przypadek rozjechania się oczekiwań z rzeczywistym produktem. Z opisu miały to być rozgrywki pełne ognia, krwi, łez, złorzeczenia bogom i utrzymywania się na powierzchni dzięki poświęceniu oraz sile woli, a tu …. jest przyjemnie, że aż sielankowo.
W żaden sposób nie poczułem nawet takiego zagrożenia jak chociażby w “W Roku Smoka” czy “Peloponnes”, ot zwykłe i poprawne euro.


High Score (+--) - Niestety gra zawiodła mnie w systemie punktacji, któremu brakuje twistów czy rewesali jak w innych kościankach Knizii. A tak liczyłem na Decathlon++ …


Zapotec (+--) - A nawet sympatyczna gra w takim staroszkolnym niemieckim stylu, gdzie mamy kilka kluczowych decyzji i szybkie sprawdzenie czy akuratnie obrana taktyka da wystarczająco punktów do zwycięstwa.
Tylko to wydanie strasznie mnie irytuje, bo nie dość że mało przyjemne dla oka, to jeszcze jest bardzo przesadzone w stosunku do tego co gra oferuje.


Aegean Sea (+--) - Ciężka gra do przyswojenia. Nomenklatura jest przerażająca, projekt kart ma wizualną pułapkę, która ciągle psuje zabawę, unikalne akcje z kart są bardzo sytuacyjne, a standardowa metoda zdobywania punktów jest bardzo proceduralna i powolna.
Wszystko jest takie bardzo restrykcyjne i dużo jest tu walki z samym systemem, szczególnie, że w talii są różne pułapki, np. co fajniejsze akcje wymagają surowca, którego ma się zwykle mało w a jego deficyt jest prawie jak gwóźdź w naszej trumnie. Jest też tu kilka wątpliwych pomysłów, np. dość dużo jest akcji, które potrafią za jednym zamachem odebrać przeciwnikowi coś co budował wiele tur, a w niektórych taliach są hard countery na specyficzne nacje, przez co wydaje się, że tylko niektóre zestawy są grywalne w dwuosobowych pojedynkach.
Wierzę, że gdzieś tam ukryty jest geniusz Chudyka, bo przy drugiej grze coś już tam zaczynało nam świtać, ale nie wiem czy chcę szukać na siłę .

WIELKIE WTOPY
(Oltree, Coral, Kindomino Duel)

Spoiler:

Oltree (---) - Jeeeżu, takie ładne a takie kiepskie.
Vincent Dutrait odwalił niesamowitą robotę, szczególnie za serce ujęły mnie ilustracje na tyłach kart przygód, jak żywo przypominające stylem obrazki ze starusiej “Magii i Miecz”.
Bauza i Grumph natomiast dali strasznego ciała z projektem gry, czepiając się na siłę szkieletu Pandemica i tworząc kiepską iluzję decyzyjności.
Oltree IMHO byłaby o wiele fajniejsze, gdyby olać całą tą sztuczną presję, oszczędzić czas poświęcany na obsługę gry, i pozwolić graczom swobodnie turlać się od przygody do przygody, jak w doskonałej “Tales of the Arabian Nights”.
Ech…


Coral (---) - Wyjątkowo gra mi nie podeszła, albo przez chwilowe zmęczenie materiału, albo przez minięcie się z oczekiwaniami, bo liczyłem na odpowiednik “Caminos” gdzie rozgrywka jest szybka i pełna podstępnych “gotcha”. Niestety zasady dwuosobowej rozgrywki z mało intuicyjnymi wyjątkami dla bloczków swoich i neutralnych za nic nie dawały się przyswoić :-/


Kindomino Duel (---) - Przez całą testową rozgrywkę nie widziałem żadnego miejsca na jakąkolwiek znaczącą decyzyjność, kości praktycznie dyktowały co gdzie wstawić i już w połowie gry widać było kto wygra. Jedna z niewielu gier przy której czułem złość za stracony czas.

ZNACZĄCE POWROTY
(Timeland : Taluva Adveture, Framework, London, Caverna + Forgotten Folk, Bullet, Jump Drive, Zamki Burgundii : Edycja Specjalna)

Spoiler:

List Miłosny (+++) -
6 Bierze! (+++) -
Fairy Tale (+++) -
Kobayakawa (+++) -
Parade (+++) -
Na Sprzedaż (+++) -
Prezencik (++-) -
High Society (++-) -
Koncept (++-) -
Wszystkie powyższe gry sprawdziły się świetnie w pracowym gronie, i było dla mnie wielką przyjemnością wyciągać na stół te trochę już zapomniane fillery. Dodatkowo masę radości dostarczyli mi współgracze domagający się wałkowania tego samego tytułu do upadłego, aż mi się łezka zakręciła w oku za “starymi dobrymi czasami”, gdzie grało się we wszystko jak leci i nikt nie mówił “dobra, to teraz wyciągnij coś poważnego” .


Timeland : Taluva Adveture (+--) - Przed oddaniem w wymianie postanowiłem zagrać pożegnalną partię lub dwie lub trzy, i nabrałem trochę szacunku do mechaniki. Jednak poprzez planowanie, wspólną asekurację i mieszanie ekwipunkiem da się całkiem sprawnie okiełznać losowość kafelków i gra przekształca się w szukanie optymalnej ścieżki po wybranej świątyni.
Niestety, przy takim podejściu margines błędu jest bardzo niewielki (aż sobie policzyłem ) i w sumie nasza wygrana sprowadza się do tego, czy wpadniemy na katastrofy przed dotarciem do wyjścia czy nie.
Tak więc gra jest nadal “zepsuta” w moim mniemaniu, ale jest tam trochę więcej pomyślunki niż mi się wydawało.


Framework (++-) - Jak wyżej, miała być honorowa partia przed wysyłką a skończyło się na kilku angażujących rozgrywkach solo. Ten tryb muszę przyznać jest całkiem udany i stawia niezłego puzzla przed graczem, ale ma jeden fatalny feler, który psuje połowę zabawy - końcowa punktacja w dużej mierze zależy od liczby ramek na dociągniętych kafelkach i przy niektórych układach choćbyś nie wiem jak kombinował, nie masz szans ugrać dobrego wyniku (bicie swojego rekordu nie ma zbytniego sensu).


London (+--) - W pamięci Londyn tkwił mi jako świetna gra, ale tym razem miałem znacznie gorszy odbiór. Po części winię jednak siebie, bo grałem bardzo zachowawczo, przez co nie dość, że rozgrywka zaczęła się dłużyć bo tylko jeden gracz starał się mielić karty, to jeszcze dostałem straszne baty, zawalając całkowicie ekonomię i kończąc z masą pożyczek i górą ubóstwa. Coś czuję, że będę musiał spróbować jeszcze raz by się z Londynem przeprosić.


Caverna + Forgotten Folk (++-) - Wreszcie udało mi się spróbować dodatku i bardzo mi się spodobał.
Rasy są fajnie zaprojektowane, łatwo się integrują, nie wywracają do góry nogami całej gry, mają mocny plus i dla równowagi solidny minus wokół którego trzeba się gimnastykować. Fajnie, że nie prowadzą też na jeden utarty szlak, ale raczej przesuwają uwagę na inne pola.
Z minusów, z biegu spróbowaliśmy połowy ras i z miejsca wdarło się uczucie, że jest ich za mało


Bullet (Heart) (++-) - Dla sportu zagrałem solo i gra zyskała drugie życie. Bossowie są bardzo fajnie zaprojektowaniu z olbrzymimi różnicami w “uzbrojeniu” i stanowią ciężkie wyzwanie. Podczas rozgrywek w takiej formie jedyne co mi przeszkadzało to pewne dziury w zasadach (nadal nie jestem pewien jak “That Which Points“ działa), oraz uczucie, że ta gra o wiele lepiej by się sprawdzała jako aplikacja na telefon .


Jump Drive (+++) - Zacząłem pogrywać kampanię solo i jejku jej, ależ gra zyskała w moich oczach. Mechanika śmiga, konsekwencje wcześniejszych decyzji szybko są odczuwalne, jest straszna ochota na “jeszcze jedną szybką grę”, a sam projekt kampanii zmusza do fajnego meta-strategicznego kombinowania nad układem wyzwań.


Zamki Burgundii : Edycja Specjalna (++-) - Dawno dawno temu gdy zagrywałem się w Zamki po uszy, marzyła mi się wersja deluxe. Teraz, gdy przetestowałem wersję specjalną, czuję delikatną niechęć do Zamków. Nie wiem czy to “klątwa Big Boxa”, ale na samą myśl o konieczności ściągnięcia tego potwora z półki i wygrzebywania kolejnych wielkich elementów aż mi się odechciewa grać, a gdyby ktoś nalegał na partyjkę to wolałbym złapać za staruśką beżową edycję (na której po setkach partii dalej nie widać żadnego zużycia - z czego to Alea robiła dawniej żetony ?!) .

[cactusse]

Kontynuacja poprzedniego posta, bo przebiłem limit znaków...

2024
(Vale of Eternity, Obrazki, Strike, Top 10, Knarr, Marvel United : X-Men, Silver & Gold : Pyramids, Whale to Look, High Season, Joan of Arc : The Orleans Draw and Write, Fit to Print, Sky Team, Freaky Frogs from Outaspace)

Spoiler:

Vale of Eternity (+++) - Tableau builder przypominający nieco “Seasons”, ale świetnie przycięty i wyszlifowany do tego co najfajniejsze - komboszenia kartami .
Design kart robi robotę - efekty są proste acz mimo tego są ciekawe i unikalne, różne kolory mają swój koncept i tematykę, a w talii mamy szeroki przekrój od niepozornych utylitarnych pomocników aż do ciężkich kolosów, wokół których można przez całą grę budować strategie.
Do tego proste i przyjemne zasady, całkiem dużo ciężkich decyzji związanych z systemem opłat, otwartym draftem i ograniczonym miejscem na stole, oraz masę mniej lub bardziej oczywistych synergii i kombosów między kartami. Bardzo zgrabna perełka od Mandoo Games.


Obrazki (+--) - Na papierze różne typy podpowiedzi brzmią super, ale gdy wyparuje wstępna fascynacja, to te systemy okazują się zbyt restrykcyjne i nie pozwalają na szerszą kreatywność.
Przynajmniej w moich rozgrywkach szybko doszliśmy do “prozaicznej” metody przekazywania ogólnego kształtu lub układu kolorów z obrazka, bez finezji wymagającej ciągu ciekawych skojarzeń.


Strike (+++) - Doskonały filler, który w magiczny sposób przekonuje graczy, że technika rzutu ma wpływ na wynik, z rewelacyjną zasadą “all in”, która generuje masę wesołości i przefajnie zmienia sytuację wśród graczy. Prościej się już chyba nie da


Top 10 (+++) - “Top 10” wymiata w kategorii party game, zarówno w wesołości generowanej przez przesympatyczne zadania, kreatywności wymaganej przy podpowiedziach i całkiem solidnej dawki “świadomego wnioskowania” przy szeregowaniu odpowiedzi. Szkoda tylko, że do gry wymagana jest znaczna grupa, ale nawet w pięć osób bawiliśmy się świetnie.


Knarr (+++) - Bardzo fajne, szczególnie gdy zobaczy się jak mile wydana jest fizyczna wersja. Rzeczywiście poziom skomplikowania i wrażenia z gry są gdzieś w okolicach Splendoru, ale ujęło mnie to, że z każdą partią mieliśmy całkiem różne strategie i póki co gra nie zmierza do jednej optymalnej ścieżki.


Marvel United : X-Men (---) - WTF…
Czułem się, jakbym grał w fatalną podróbę Pandemica, przy czy w Pandemii jest jakiś cel i strategia do których dąży się równolegle gasząc pożary, a w Marvelu miałem uczucie, że gaszenie pożarów jest celem samym w sobie, a gra mogłaby się toczyć na względnym autopilocie, bo to zwykły wyścig pomiędzy dwoma prostymi mechanizmami z których jeden wstawia znaczniki a drugi je czyści.
Praktycznie identyczny zawód jak w przypadku “Oltree”.


Silver & Gold : Pyramids (++-) - Niepozorna gra, gdzie z pomocą tetrisowych kształtów starasz się wykreślić ścieżkę do wyjścia z labiryntu na swoich aktywnych kartach, po drodze zgarniając przydatne rzeczy i unikając nieprzyjemności. Niby banał, ale jest tutaj kilka sprytnych wyścigowych elementów, które delikatnie kierują nas na drogę nieoptymalnych zagrań, wesołych pomyłek i plucia sobie w brodę .


Whale to Look (+--) - Losowo rozkłada się 12 zakrytych kart z różną liczbą ryb w układzie 4x3, a następnie korzystając z ograniczonej liczbę podglądnięć tych kart, próbujemy obstawić miejsca z którymi sąsiadują cztery karty z najwyższą i najniższą sumą ryb.
Niestety coś tu nie zagrało, bo naszą prostą heurystyką trafialiśmy idealnie i wszystko sprowadziło się do tego kto pierwszy miał szczęście podglądnąć najwyższe bądź najniższe sąsiadujące karty i wcześniej zakotwiczył dużą łódkę.


High Season : Grand Austria Hotel (++-) - No bardzo zgrabne reimplementacja oryginału. Niesamowite, że autorom udało się pozbyć prawie wszystkich ruchomych części a zachować aż tyle z ducha poprzednika, tworząc równocześnie podróżno-plenerową wersję .


Joan of Arc : The Orleans Draw and Write (+--) - Tutaj niestety miałem mniej pozytywne wrażenia, bo jakkolwiek przebija tu miejscami klimat Orleans, to gra w moim odczuciu jest zbyt powolna. W rundzie masz do dyspozycji niewielu ludków, więc większość rund kończy się tylko postawieniem krzyżyka bądź dwóch bez żadnych znaczących rezultatów.


Fit to Print (+--) - Gra jest pięknie wydana, zasady są fajne, ale to nie to. Ten gimmick ze koniecznością oszacowania liczby zgarniętych artykułów ma zbyt krótkie nogi bo już od drugiej rundy dobieraliśmy odpowiedni zestaw, a jedyną zabawną rzeczą były artykuły, które za nic nie chciały dać się zapunktować.
Niestety, to nie są takie emocje jak w klasycznym “Galaxy Trucker”... :-/


Sky Team (++-) - Przesympatyczna gra. Jakkolwiek główna mechanika nie porwała mnie zbytnio (bo tylko dwa podstawowe lotniska oblecieliśmy), to te wszystkie tematyczne nawiązania zarówno poprzez zasady jak i komponenty robią niesamowitą robotę, wynosząc tytuł zdrowo ponad rzeszę kompetentnych acz suchych konkurentów.


Freaky Frogs from Outaspace (+++) - Szalony pomysł przełożenia pinballa na formę gry karcianej, który działa niesamowicie, powodując, że w pewnym momencie zaczynasz “oczami wyobraźni” śledzić tor kulki po maszynie. Translacja jest bombowa i Friese uchwycił ducha oryginału perfekcyjnie.
Mechanika początkowo pogmatwana jest zaskakująco prosta, ot zagrywasz kolejne karty symbolizujące odbicia od elementów pinballa, przy czym różne trafienia są mniej lub bardziej ryzykowne przez liczbę kart, które pozwalają dociągnąć. Jest tu wszystko co w powinno być w pinballu - rampy, bonusy, jackpoty, multibale, spadek formy wraz z czasem czy wreszcie możliwość potrząśnięcia maszyną
IMHO warte zapoznania się dla samej idei. Co ciekawe, Friese w którymś z wywiadów przyznał, że zmarnował już kilka kopii “Freaky Frogs” próbująć pobić swój rekord .

Kwiecień 2024
(12 Chip Trick, Splito, That's Not a Hat, Cat-a-Comb, Top Cap, Forgenesis, Light Seeker, Marabunta, Dracula vs Van Helsing, DroPolter, 7th Citadel)

Spoiler:

12 Chip Trick (+++) - Gra Kwietnia.
Dla mnie jest to perfekcyjne minimalistyczne dzieło - malutkie pudełko, eleganckie komponenty, błyskawiczny setup, i co najważniejsze całkiem sprytna rozgrywka ukryta pod banalnymi zasadami.
Gra jest dość zwodnicza, bo początkowo wydawało nam się, że nie ma praktycznie żadnej przestrzeni decyzyjnej, a jednak cały czas mieliśmy uczucie wchodzenia na nowy poziom zrozumienia i zmiany taktyki. Co zabawne, wyniki kolejnych partii podążały za “zrozumieniem” - ktokolwiek ogłosił coś w stylu “aaa tak to działa” zaczynał wygrywać .
W oryginale gra była dedykowana tylko dla trzech graczy, natomiast ja grałem w dodanych wariantach dla dwóch i czterech graczy, które sprawiały się rewelacyjnie. Szczególnie mile zaskoczyła mnie wersja dwuosobowa, gdzie formalnie gra się z botem (za czym nie przepadam), ale tutaj akurat jest on bardzo zgrabnym elementem, bo początkowo wprowadza trochę niewiadomych, a potem gładko staje się częścią taktycznej zabawy gdy już znamy wszystkie chipy w jego stosie.


Splito (+++) - Gra z miejsca wydała mi się taką mini-wersją dość lubianego przeze mnie “Between Two Cities”, przy czym fajne jest, że nie musisz aż tak bardzo balansować swojej lewej i prawej strony, a przy wyłapaniu odpowiednich karty typu “Punktujesz jeżeli nie ma żadnej 5-tki” można się w miarę śmignąć z bardzo niewielkim zestawem.
Może efekty kart punktujących wydają mi się troszkę za proste, ale szczerze i tak jestem pod wrażeniem, że ten filler potrafi zamknąć się w 20-30 minutach nawet przy ośmiu graczach, generując równocześnie sympatyczną atmosferę współpracy oraz ciągłe dyskusje i docinki między sąsiadami.


That’s Not a Hat (+++) - Przesympatyczna gra, gdzie jak wspomniano w dedykowanym wątku, rzeczywiście człowiek głupieje już po dwóch czy trzech wymianach i zaczyna się bezczelne blefowanie.
Szczególnie bawiły nas sytuacje, gdy komuś udało się przepchnąć wierutne kłamstwo posługując się przedmiotem, którego karta leżała odkryta w innym miejscu stołu od rundy czy dwóch. Zaskakujące, jakie figle z pamięcią tworzy ta banalna gra.


Cat-a-Comb (++-) - Mała gra od Thundergrypha w opakowanie stylizowane na puszkę napoju.
“Cat-a-Comb” to niewielki abstrakt, gdzie na małej losowej planszy staramy się wystawiać i manewrować tak naszymi kostkami kotów, by wylądować na szczycie kocich stosów w odpowiedniej konfiguracji.
Rozgrywka eskaluje bardzo szybko, już po kilku rundach pozycjonowania jeden gracz robi drugiemu szacha i cała zabawa zasadza się na tym, czy przeciwnikowi został jakiś sprytny ruch, który odwróci sytuację.Tych wymian nie jest dużo, bo raz, że mankalowa mechanika wymusza ruchy, których nie da się odwrócić (więc nie ma tutaj przeciągania liny i przełamywania impasu), a dwa, że nie da się wybronić wszystkich warunków zwycięstwa i o pomyłkę łatwo.
Gra się całkiem przyjemnie, aczkolwiek dość szybko zaczyna się tutaj intensywne palenie zwojów w poszukiwaniu rozwiązania, a taka nagła intensywność i napięcie potrafią trochę zmęczyć.


Top Cap (+++) - Kolejna puszkowy abstrakt, przy czy tym razem lądujemy na planszy 6x6 mając cztery kapsle do dyspozycji. W turze możemy ruszyć swojego kapsla o tyle pól ile pozostałych kapsli do niego przylega, a celem gry jest dotrzeć do “bazy” przeciwnika lub doprowadzić do sytuacji, w której nie może wykonać poprawnego ruchu.
Rozgrywka jest błyskawiczna, czasem już po czterech ruchach można wyłonić zwycięzcę, partia rzadko trwa dłużej niż pięć minut, a pełno jest tutaj zabawnie nieumyślnych zagrań, gdzie zaraz po przestawieniu kapsla orientujesz się, że właśnie załatwiłeś siebie bądź przeciwnika.
Gra jest super i polecam każdemu zmajstrować sobie banalną samoróbkę do przetestowania.


Forgenesis (+--) - Następna puszka, ale już nie taka fajna.
Tym razem na planszy 4x4 wystawiamy nasze zwierzątka ze specjalnymi zdolnościami i próbujemy się dopchnąć do przeciwnej “bazy”. Plansza klinuje się szybko i zaczyna się powolna pozycyjna przepychanka specjalnymi zdolnościami, które dodatkowo trzeba regenerować po użyciu poprzez poświęcenie tury.
W porównaniu z poprzednimi puszkami Forgenesis ciągnęło się smoła, niektóre zasady były trochę niejasne i z niesmakiem złożyliśmy grę po jeden partii.


Light Seeker (---) - I ostatnia najsłabsza puszka.
Mamy kostki ustawione w układzie 3x3, gdzie kostki mają ścianki z różną zawartością światła (od 0 do 2). W swojej turze przesuwamy kostkę bądź przewracamy ją na inną ściankę, tak by zawsze zwiększyć ilość światła. Ktokolwiek stworzy połączony obszar o wartości przynajmniej 7 światła wygrywa.
Gra nas w żaden sposób nie porwała, bo raz mechanika nie daje zbytniego pola do ciekawych zagrań (ot powoli zużywamy coraz więcej dostępnych zagrań czekając na pomyłkę przeciwnika i wystawienie wygranej), a dwa obsługa okazała się wyjątkowo upierdliwa, bo by znaleźć dostępną akcję, trzeba było ciągle odsuwać i przekręcać kostki, by sprawdzić co jest na niewidocznych ściankach.
Skończyliśmy z uczuciem obcowania z niedopracowanym prototypem.


Marabunta (++-) - bardzo udany “ja dziele ty wybierasz”, bo wraz z postępem rozgrywki pozycję graczy się dość solidnie rozchodzą, przez co można proponować coraz zabawniejsze i mnie zbalansowane podziały.


Dracula vs Van Helsing (++-) - Ciekawa gra, aczkolwiek początkowe wrażenie może być dość mieszane, bo z jednej strony rozgrywka wydaje się być taka statyczna bo zmiany w naszych kartach są powolne, a z drugiej chaotyczna bo w sumie nie wiadomo w co celować a podmiana atutu wydaje się odwracać wszystko na głowie.
Szczęśliwie, gra nabiera solidnych rumieńców tak od trzeciej rundy, bo Drakula powinien mieć już trochę pomagierów w dzielnicach, przez co przepychanka robi bardziej taktyczna a kontrola końca rundy staje się kluczowa (te karty do powtórzenia tury robią robotę). Jest potencjał na lepiej.


DroPolter (++-) - Do ręki bierzemy pięć różnych “przedmiocików”, celem jest jako pierwszy upuścić na stół tylko i wyłącznie kombinację przedmiotów wskazaną na odsłoniętej karcie. Jak to u OINKa, ponad banalność grę wynosi sprytny pomysł, gdzie punkty za wygraną są w formie małych dzwoneczków, które również musimy trzymać w dłoni a ich omyłkowe upuszczenie skutkuje ich utratą.
Ten jeden mechanizm potrafi tworzyć przezabawne napięcie i nawet kilkukrotnie odwrócić fortune, ściągając potencjalnego zwycięzcę na glebę. Szybka, dość komiczna gierka, szczególnie, gdy ktoś niezaznajomiony obserwuje rozgrywkę .


7th Citadel (++-) - Patrz Maj

Maj 2024
(7th Citadel, Light in the Mist, Eiyo)

Spoiler:

7th Citadel (++-) - Gra Maja.
Po szerszy opis patrz Czerwiec .


The Light in the Mist (++-) - Puzzle w formie talii tarota, gdzie Wielkie Arkana to zagadki, a Małe Arkana to elementy pomocnicze do zagadek. Całość jest obudowana w historię zaginięcia, traumy i depresji, która całkiem dobrze spaja zadania w całość.
Daleko nie zabrnąłem bo czas, ale póki co zagadki były całkiem ciekawe “wizualnie”, z gatunku dostrzeż niewidoczne - idealne, by wyłożyć się na trawie i przez godzinę wpatrywać intensywnie w tą samą kartę


Eiyo (+--) - Solo z zapałkowej serii Thundergrypha, gdzie nasz samuraj musi wykończyć armię przeciwników, równocześnie zdobywając wystarczająco honoru by przebić wymagany poziom.
Mechanika jest dość abstrakcyjna, przeciwnicy nacierają na nas z czterech kierunków, by się obronić mielimy karty broni ogarniają tylko specyficzne kierunki (by się obrócić musimy poświęcić dodatkowe karty), przy każdy ataku możemy wybrać czy atakujemy honorowo - zgarniając punkty za zdmuchniętego przeciwnika acz pozwalając jego kompanom nam oddać, czy też podstępnie - bez punktów, ale blokujemy pozostałe obrażenia z zaatakowanej grupy.
Rozgrywka jest nawet przyjemna, bo szukanie optymalnej metody masakry i minimalizowanie strat jest dość ciekawe, ale gra ma dwa problemy. Raz, mało klimatyczny zonk pod koniec gry, gdzie po ostatnim przetasowaniu naszej talii musimy zdecydować ile kart odzyskać płacąc zdobytym dotąd honorem, co generalnie wymaga zimnego przekalkulowania reszty starcia i zabija w większości napięcie oraz dynamikę. Dwa, krótkie nogi jeśli chodzi o różnorodność - przeciwnicy są na tyle podobni, że ich przetasowanie w grupach dużo nie zmieni w naszej generalnej strategii .

Czerwiec 2024
(7th Citadel, El Burro, Level 10, Rafter Five, Cascadero, Cascadito, KAITO, Equinox, Fine Sand, Into the Blue, Winter Court, Port Arthur)

Spoiler:

7th Citadel (+++) - Gra Czerwca.
Po szerszy opis patrz Lipiec .

El Burro (+--) - Odpowiednik “Great Western Trail : Nowa Zelandia” tylko dla “La Granja”.
Autorzy wzięli oryginał i przyspawali do niego olbrzymią liczbę nowych mechanizmów, by poszerzyć możliwości punktowania, dodać nowe strategie i mieć więcej miejsc, do których odwołują się efekty karty.
Doszło :
- Tor “kamieni milowych”, dający punkty co turę
- Tor wodopoju, pozwalający wymieniać wodę na pieniądze lub akcje
- Tor podróży (zamiast rynku), po którym pędzimy krowy po zamknięciu “zamówienia”, z punktującymi przystaniami i łódkami na końcu.
- Pracownicy (zamiast beczek), odpalający akcje specjalne i wymagający opłat serwisowych
- Karty dostaw (zamiast kafelków dostaw), które co rundę rozdzielamy na dostawy, sjestę, punkty i przyszłość
- Prywatne wyzwania
- Publiczne wyzwania blokujące tor podróży
- Karty specjalne z dodatkową punktacją końcową
- Cały mechanizm dostaw kozami, odblokowujący usprawnienia akcji specjalnych czy dodatkowe warunki końcowej punktacji.
No jest “El Burro” eurowatą strategią pełna gębą. Ma teraz znacznie więcej możliwości, różnorodności, źródeł punktów, kombosów i zasobów, jest wydana na poziomie, z masą drewna, tektury, warstwowymi planszetkami i pudłem wypchanym po sufit. Rozkłada się ją długo, tłumaczy się ją fatalnie, móżdżenia jest dużo, szczęśliwie nie dłuży się bo mamy tylko cztery rundy nie sześć.
Dla fanów średnio-cięzkich eurasów jak znalazł, dla mnie niestety ustępuje oryginałowi. Brakuje mi tutaj tej elegancji, kryzysu zasobów, desperackiego starania się o dachy, wyścigu po bonusy i taktycznego siestowania. W El Burro punktów i zasobów mamy tyle, że mało co patrzymy na przeciwnika (początkowo robiliśmy my to z przyzwyczajenia ale nam przeszło ) i tylko porównujemy wynik na końcu.


Level 10 (+--) - Malutka kooperacyjna karcianka, której niestety wystarczyło tylko na dwie partie. Szkoda, bo temat sympatyczny a i po autorze Yokohamy spodziewałem się więcej.


Rafter Five (+++) - Całkiem udana zręcznościówka od Oinka, gdzie staramy się sprokurować sytuację w której przeciwnik niezręcznym ruchem strąci z tratwy nasze skrzyneczki.
Na odwróconym pudełku ustawiamy pięć dużych meepli o różnych kształtach, a następnie na zmianę podnosimy meepla, dokładamy od naszej konstrukcji taką papierową “deseczkę”, odstawiamy meepla i kładziemy na deseczce naszą skrzynkę.
Po kilku turach z pudełka na wszystkie strony wystają deseczki, na jednym końcu przyciskane przez ludzika a na drugim obciążone skrzyneczkami. W takiej sytuacji ruszenie czegokolwiek robi się ryzykowne, operacje wykonujemy na wdechu, a ciśnienie skacze, gdy widzimy jak nagle cały system naprężeń zaczyna pracować przy delikatnym podnoszeniu drewienka.
Fizyka elementów działa tutaj zadziwiająco sprawnie - cały galimatias trzyma się długo i nie wywraca się od byle dmuchnięcia, dzięki czemu koniec zazwyczaj widowiskowo czyści tratwę z całej zawartości


Cascadero (++-) - Ciekawy Kniziowy rozpychacz, gdzie na heksowanej mapie staramy się naszymi meeplami łączyć kolejne miasta by zgarniać punkty i bonusy z odpowiednich torów.
Na dwóch jest tutaj mniej blokowania a więcej żerowania na cudzej aktywności, bo do miasta bardziej opłaca się dołączyć jako drugi, ale czasem mepel w strategicznym miejscu potrafi popsuć plany w wyścigu do osiągnięć. Jest tu kilka fajnych elementów, które mieszają ciekawie w naszych priorytetach, bo gra kończy się po osiągnięciu pewnego pułapu punktowego i nie ma wymogu objechania całej planszy, mamy wyścig do ekskluzywnych osiągnięć, jest konieczność wybicia się na torze pasującym do naszego koloru, i wreszcie zdarzają się takie kaskadowe mini-kombosy, które potrafią nagle odwrócić naszą pozycję i zamieszać w planach.
Na więcej pewnie jest lepiej, ale grało się całkiem przyjemnie.


Cascadito (++-) - Cascadero w wersji mini, przerobione na Roll & Write.
Nie mamy tu już wspólnej mapy więc głównie siedzi się z nosem w swojej planszetce, ale dla równowagi co chwila zerkamy do przeciwnika by upewnić się, że pobieramy właściwą kostkę, a ciągłe oznajmianie komba lub osiągnięcia mile zwiększa napięcie związane z kompletnością naszych planów w obliczu rychłego końca rozgrywki.
Całkiem udane przeniesienie, szczególnie, że można w Cascadito zagrać na kolanie.


KAITO (+--) - Prosty dwuosobowy abstrakt, gdzie losowo rozkładamy wszystkie kafelki w układzie 6x6, a następnie skacząc wspólnym znacznikiem w pionie bądź poziomie eliminujemy kafelki, starając się albo wkopać przeciwnika w brak poprawnego ruchu albo usunąć mu jako pierwszy wszystkie kafelki danego typu.
Jak dla mnie gra jest za długa o jeden rząd (wolałbym układ 5x5), bo początkowe ruchy są raczej formalnością, i dopiero po zdjęciu tak połowy kafelków zaczyna się robić ciekawie, a można już aktywnie kombinować kilka ruchów do przodu by wciągnąć przeciwnika w zasadzkę.


Equinox (+--) - Kniziowa gra, gdzie obstawiamy które potwory dotrwają do końca gry.
W swojej turze możemy obstawić bądź zagrać kartę potwora, gdy każdy potwór ma już swoją kartę ten z najniższą wartością odpada i zaczynamy od nowa kolejną rundę. Im wcześniej obstawimy danego potwora tym więcej punktów zgarniemy za jego przetrwanie, a dodatkowo mamy możliwość wykonać jego akcję specjalną zagrywając jego kartę.
Gra jest całkiem przyjemna i jest trochę kombinowania (szczególnie, że do każdej partii wybieramy tylko część potworów z większej puli), aczkolwiek mało mi przypadła do gustu bo rozgrywką jest dosyć przeciągnięta, przez taką ciągłą “zabawę w tchórza” w oczekiwaniu na pomyłkę przeciwnika i wystawienie nam możliwości zakończenia rundy na własnych warunkach. Dodatkowo jest tam kilka dość upierdliwych elementów jak setup czy pozbywanie się kart odrzuconych potworów, czego wspomnienie jakoś nie zachęca do powrotu.


Fine Sand (+++) - Ciekawy “deck-deckonstructor”, gdzie staramy się pozbyć kart z talii, by jako pierwszy dociągnąć wszystkie karty na rękę.
W turze dociągamy karty, wykonujemy akcję dociągania kart lub wystawiania kart za karty, i wreszcie odrzucamy karty do limitu. Wystawiane karty głównie usprawniają powyższe czynności, czasem dodają akcję specjalną a czasem są zwykłą zapchajdziurą. Dodatkowo mamy jeszcze sprytny system podrzucania kart do talii sąsiada, i wreszcie możliwość zagrania kampanii, gdzie z kolejnymi rozgrywkami zmieniać się będzie nasza startowa talia.
Gra wydaje się być banalna, a jednak potrafi zabić gwoździa i sprytnie zwodzi naszą intuicję. Decyzje wcale nie są oczywiste i jest tu solidna dawka trudnych wyborów i strategicznych inwestycji.Co zabawne, tury potrafią być tak błyskawiczne, że jest specjalny kawałek “interfejsu” mający nas spowolnić w celu uniknięcia niektórych błędów .
Zaskakująco sympatyczna gra. (polecam poszukać promocji z zagranicznych sklepach, bo gra nie licząc instrukcji jest niezależna językowo i można tanio dorwać np. wersję francuską).


Into the Blue (+--) - Miłe, poprawne yahtzee od Knizii, gdzie w trzech rzutach staramy się na sześciu kostkach złożyć jak najdłuższy sekwens startujący od jedynki.
Najwięcej emocji jest oczywiście przy próbie skompletowania perfekcyjnego sekwensu, przy pozostałych rzutach wesołości jest zdecydowanie mniej, a gdy nie mamy żadnej jedynki to los zaczyna solidnie uwierać.
Gra całkiem zgrabnie wciąga w pułapkę kuszenia losu, aczkolwiek miałem uczucie, że jest zbyt krótka by chciało się poświęcać ryzykowna zabawę na rzecz pewniejszych punktów z area control.


Winter Court (++-) - “Schotten Totten” w wersji Toma Lehmanna.
Bijemy się o kontrolę nad kafelkami, które przeciągamy na naszą stronę dokładając pasującą kolorem kartę o wyższej wartości niż jakakolwiek tam leżąca. By nie było za prosto, niskimi kartami można wzmacniać silniejsze, a część kafelków daje kontrolującemu graczowi specjalne zdolności, jak dodatkowa tura, łączenie kart o różnych kolorach, czy odwrócenie warunku na wygrywanie niższą kartą.
Odmiennie od tytułów Knizii gra wydaje się zachęcać do wczesnych i agresywniejszych przejęć, bo odbicie karty wymaga potem od przeciwnika zagrania dwóch coraz mocniejszych układów, a dodatkowo jest też warunek natychmiastowego zwycięstwa przy zgarnięciu czterech najlepiej punktujących kafelków.
“Winter Court” jest taka nostalgicznym skokiem w przeszłość - brzydka jak noc, prosta jak drut, mocno interaktywna, skrywająca kilka ciekawostek pod sukienką i wymagająca solidniejszego ogrania (pierwszą partię kończyliśmy wynikiem 10:0, ostatnią tie-breakerem ).


Port Arthur (++-) - Mini-gra o wojnie Rosyjsko-Japońskiej.
Mechanika powinna przyprawić każdego stratega o zawał - kto rzucił więcej ten działa, remis kończy jedną z sześciu rund, ruszenie floty wymaga udanego testu względem prędkości najwolniejszej jednostki, a podczas ataku w bitwie morskiej rzucamy wybraną liczbą kości, gdzie wyniki mieszczące się w sile floty generują trafienie, a duble dają krytyki jeżeli nie przebijemy siły floty.
Pomimo, iż powyższe wydaje się być festiwalem losowości, działa zaskakująco sprawnie i szybko akceptuje się nietypową dynamikę. Co ciekawe nie ma tu uczucia “stronniczości” losu gdy jeden gracz wykonuje akcję za akcją, a tylko rośnie napięcie w oczekiwaniu na swoją kolej bądź koniec rundy.
Niestety zapoznawcza rozgrywka wyszła dość rozczarowująco, bo jakkolwiek było dużo emocji to mało kombinowania, ot, zaparkowaliśmy floty obok siebie obrzucając się pociskami, dopóki Japonia nie wystrzelała sobie wreszcie tak krytycznej przewagi, że przeciwnik poddał się w piątej rundzie.
Miałkie wrażenie nie dawało mi jednak spokoju, więc przed rzuceniem gry na stos zapomnienia pogrzebałem po BGG i wyszło, że rosyjski gracz (dość tematycznie ) po prostu dowodził jak ostatnia lebioda, nie biorąc pod uwagę znacznej asymetrii pomiędzy obu stronami i nie przejmując się stratami, a “właściwsze” podejście wymaga znacznie więcej pomyślunku i jest solidna nadzieja na rehabilitację gry

Lipiec 2024
(7th Citadel)

Spoiler:

7th Citadel (+++) - Gra Lipca.
Godny, bardzo godny następca “7th Continent”, przy którym bawiłem się świetnie próbując pokonać jedno z dwóch dostępnych Zagrożeń.
Początkowo obawiałem się solidnego zawodu, że magia eksploracji olbrzymiego terenu zniknie przez podział na mniejsze przygody, że zniechęci mnie szybko wachlowanie kartami, że gra będzie tak “liniowa” jak scenariusz wprowadzający. Szczęśliwie tak nie jest, i muszę przyznać, że im dalej w las tym lepiej.
Autorzy stanęli na wysokości zadania i wprowadzili wiele takich “quality of life” usprawnień do systemu, które sprawdzają się bardzo dobrze.
Mechanicznie jest ciekawiej. Zmienił się np. podstawowy typ testu, zazwyczaj możesz teraz dociągnąć dowolną liczbę kart, ale sukcesy mogą być zliczane tylko z kilku z nich. To powoduje, że niektóre testy mogą być niewykonalne nawet przy dociągnięciu całej talii, i trzeba się dobrze do nich przygotować, mieć odpowiedni sprzęt lub towarzyszy. Rozbudowując swoją talie trzeba teraz zwracać uwagę zarówno na specjalne zdolności kart, rozkład gwiazdek i dodatkowe symbole aktywujące zdolności innych kart. Jest też więcej kombinowania nad talią, operowania na niewielkiej liczbie kart, selektywnego przywracania, szacowania co w talii zostało, przeglądania odrzuconych kart. Testy są często ciekawie zmodyfikowane by odpowiadały tematyce, i jakkolwiek niewiele można sobie tutaj pomagać, to bardzo fajnie sprawdzają się testy “złożone”, które zamieniają się w takie dłuższe drużynowe wyzwania, gdzie zmieniamy się na różnych etapach.
Eksploracyjnie też jest ciekawiej. Możemy zgadywać co gdzie jest na podstawie starej “przedapokaliptycznej” mapy, możemy wysłać zwiadowców by poznać lepiej teren lub wreszcie odwiedzić go osobiście. Różne regiony mają różne charakterystyki, np. niektóre są bezpieczniejsze i często spotyka się innych wędrowców. Z czasem zaczynasz zapamiętywać którędy i jak podróżować, znajdujesz sposoby na “fast travel”, bądź otwierają się pewne skróty przy większej renomie twojej cytadeli. Eksplorować można też odważniej, bo wydarzenia często mają uniknięcia nieprzyjemności bądź ominięcia przygody poprzez “pójście swoją drogą”. Dodatkowo jest tu sprytna mechanika groundshiverów, która z jednej strony ogranicza trochę zapędy podróżnicze by nie zgubić się w obliczu niejasnych wskazówek, ale też zostawia otwarte pole, na zasadzie “jak bardzo chcesz to proszę bardzo”.
Świat wydaje się bardziej żywy, bo dużo jest tu spotkań czy zadań, które będziemy świadomie zostawiać sobie na później, bo księga skryptów pozwala na więcej charakterystyki i szersze opisy, bo po powrocie do cytadeli dowiadujemy się co nas ominęło, bo wreszcie autorzy upychają tutaj dużo przesympatycznych smaczków i zabaw z formą, że aż się ma ochotę eksplorować więcej tylko po to by poznać ich kolejne pomysły.
Klimatycznie jest super. Niby mamy mroczny, posępny i okrutny świat, ale jest on taki jak z francuskich komiksów, szalony ale i prozaiczny, z ciągłym uczuciem odległego zagrożenia, nutką nadziei i solidną dawką czarnego humoru. Kolejne etapy kampanii są zgrabnie połączone, jest trochę lokalnych wyborów i niewielkich rozgałęzień, jak również zadania możesz wykonać w różnym stopniu co może mieć wpływ na późniejsze wydarzenia. Co mi się bardzo spodobało - autorzy widocznie założyli, że pewnie rozgrzebiesz sobie dużo pobocznych wątków które chciałbyś dokończyć, więc są tam takie luźniejsze etapy gdzie można swobodniej poeksplorować i porobić swoje rzeczy. Jak na solidną przygodówkę przystało, jest tu też trochę niedopowiedzeń a w tle przewija się niewyjaśniona tajemnica, z solidnym potencjałem na sequele.
I na koniec gra jest trudna. Można źle zinterpretować wskazówki, można się zgubić, można przeliczyć się ze swoimi możliwościami, można wreszcie trafić na spotkania, które przypomną ci dlaczego świat dotknęła apokalipsa i dlaczego należy ostrożnie stawiać figurkę na karcie .
Wydaje mi się, że delikatne “masterowanie” systemu i strategiczne rozbudowywanie cytadeli może być obowiązkowe, by ukończyć cały scenariusz.
No bardzo udana gra.
Hint dla zamierzających zagrać - akcja ruchu pozwala zachować jedną kartę z przemielonych. Jak się o tym zapomni, to trudność idzie w kosmos (been there, done that) .

Kącik rodzica
Ponieważ panuje u mnie klątwa rodzinna, wedle której dzieci nigdy nie przejmują hobby po rodzicach, staram się nie robić sobie zbytnich nadziei i tylko upycham po cichu kolejne pudełka na półkach czterolatki. Szczęśliwie, młode co jakiś czas “odkrywa” nową zdobycz i domaga się zabawy…
(Potwory do Szafy, Zakręcone Węże, Detektyw Bombel, Viva Topo!)

Spoiler:

Potwory do Szafy (++-) - rzeczywiście tak miła gra jak to piszą, bo raz, że można grać kooperacyjnie i razem wygrać, a dwa bo można wybrać tylko część kart i zakończyć grę zanim młodzieńcze zmęczenie materiału nie nastąpi.

Zakręcone Węże (++-) - mechanika taka se, ale gra ma dwa wielkie plusy. Pierwszy, że zamiast grać można sobie ozdabiać węże różnymi załączonymi naklejkami i powoli wciągać dziecko do zabawy. Dwa, gra dostarczyła mi “Crowning Moment of Awesome”, gdzie córa wygrała z mamą różnicą trzech millimetrów w odległości jęzora od ogona .

Detektyw Bombel (++-) - Bardzo prosta karciana paragrafówka, gdzie szukasz zaginionych zabawek podróżując z karty na kartę. Córce się na tyle spodobało, że nawet powtórzyliśmy niektóre z czterech zawartych “przygód” (pomimo, że wiedziała już co gdzie jest), aczkolwiek rodzić musi się tutaj trochę pobawić w rpgowego Mistrza Gry i dodać koloru .

Viva Topo! (++-) - Zaskakująco miła gra przygarnięta z gargowej wyprzedaży. Córa ładnie liczy sobie ruch myszy po rzucie kostką, skacze na krześle z emocji gdy kot zaczyna doganiać myszy, nie obraża się na przegraną jeżeli udało jej się uratować część mysiej rodziny i potrafi sama tłumaczyć innym zasady. Same plusy

[Gramaciej]

Lipiec był stosunkowo słaby jeżeli chodzi o granie, tylko 36 rozgrywek w raptem 16 tytułów.
1) Everdell kompletna kolekcja - 6 rozgrywek, zaczęliśmy w końcu ogarniać duże dodatki, Perłowy Potok póki co jest naszym zdecydowanym faworytem, od tego wydania na prawdę bije wysoka jakość wykonania i gra jest przepiękna. Jedna z naszych ulubionych gier rodzinnych, a jeszcze zostały nam do ogrania wszystkie nowe dodatki.
2) Projekt Gaja - 4 rozgrywki. Pierwsze półrocze na naszym stole było zdecydowanie pod znakiem Ery Innowacji(46 rozgrywek na liczniku), zdecydowaliśmy się sięgnąć po mocno zakurzony Projekt Gaja i dostaliśmy dokładnie to czego chcieliśmy, bardzo podobny gameplay z kilkoma zmianami, które skutecznie odświeżyły nam tytuł i siadamy do gry bardzo chętnie. W sierpniu pewnie znowu się pojawi wysoko.

Udało się zagrać w Odmęty Grozy w 6 osób, bardzo przyjemnie jak zawsze
Sabotażysta wygrało tytuł fillerka miesiąca, uwielbiam mechanikę ukrytego zdrajcy

[vikingowa]

W lipcu grałam tylko w Kocie Królestwa (bardzo miła i szybka gierka dla kociarzy) i w Lorcanę solo (pozostało mi już tylko pokonać Urszulę na najwyższym poziomie trudności, ale do tego to muszę stworzyć swój deck).

GRĄ MIESIĄCA zostaje zdecydowanie Elden Ring DLC (PS4), który pochłonął prawie każdy wolny wieczór lipca. Coś pięknego...

[mordimer5]

Najwięcej partii: Zamki Burgundii,6: Siege, Sniper Elite
Reszta: Syndykat zbrodni, Niezbadana planeta, Podwodne miasta , Barrage z Duelem, Zamki Burgundii, Pandemic Legacy Sezon 0
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Standardowo po krótku ale o TYM CO NAJCIEKAWSZE! :

Zamki Burgundii- Po 10 latach w hobby finalnie mam swoje zameczki i tutaj odrazu 3 rozgryweczki z żonką na planszetkach z monastyrami, które są ciekawe a dodatkowo zawierają nową punktację robi się taki obrys trójkątny i zdobywa za każdą nitkę punkciki

Sniper Elite - 3 partie ze świeżakami, w tym odrazu z asymetrycznymi sniperami z dodatku i na planszy z bunkrem ubootów. Tutaj mogę się pochwalić, iż pracuje nad POLSKĄ WERSJĄ tejże gry wraz z Ogry Games także mam nadzieję, iż już niedługo sami poczujecie jak dobra jest to gierca ! 10 / 10

6: Siege - tym razem 2 partie w których wybieraliśmy na długo przed grą fajnych operatorów a do tego dorzuciliśmy scenariusz z zakładnikiem. Coraz bardziej czuję się w tej grze dobry i łapię nowe strategie, ale bez aplikacji już nie chce grać! Co real time to real time ! Czy ja już wspominałem jak dobra jest to gra!? JEST WSPANIAŁA 10/10 -" HIT ME BABY ONE MORE TIME " !

Barrage + Duel - tutaj partyjka z żona, niestety w tym wypadku moja druga połówka się lekko odbiła. Nie mam z tym żadnego problemu bo to bardzo wredne euro szczególnie w tym wariancie Pożyczoną kopię oddaje i cieszę się, że poznałem tak dobrze uszyte euro !

Syndykat Zbrodni - tym razem użyliśmy drugiej strony planszy ze zmieniającymi się dzielnicami kurde, jeszcze ciekawsze rozkminy niż w podstawowym wariancie, Paolo Mori robisz to dobrze. Polecam, szczególnie że gierka za jakieś 40 zł do wyhaczenia !

Niezbadana Planeta - standardowo 1 rozgryweczka, nadal uważam tę grę za mega przyjemne poliomino i dlatego od czasu do czasu wyciągnę ją z dużą chęcią na stół, ALE wywaliłem tę talie wydarzeń bo niestety psuje nam frajdę z gry ( tutaj mamy z żoną takie samo zdanko)

Podwodne Miasta - klasycznie wraz z dodatkiem, ale wywaliliśmy mini promke bio kopułe bo psuje inne elementy gry. Trochę już w to natrzepaliśmy partii, gdyż to poprostu świetny eurasik z trybem pasjansa.

Pandemic Legacy sezon 0 - jesteśmy na czerwcu, zwolniśmy mocno tempo ale gra jest nadal fajniusia ale może efekt zwalniania jest związany z historią, która mniej porywa ?



DZIĘKI ZA WASZE OPINIE O GRACH I PAMIĘTAJCIE ABY NADAL PISAĆ BO ROBICIE DOBRĄ ROBOTĘ !

[emoprzemoc]

Lipiec 2024. Ostatni raz.

Spoiler:

Naprawdę, ostatni raz robię sobie jakieś ambitne plany planszowe. Koniec z tym. Teraz już tylko plany nieambitne. Czyli dokładnie takie, jakie były gry grane w lipcu.
W sumie to powinienem się cieszyć. To pierwszy - i pewnie jedyny - miesiąc w tym roku, kiedy grałem codziennie. Ba, wpadło najwięcej partii z wszystkich miesięcy, gdyby wpadła jeszcze ledwo jedna, to przypadałyby równo trzy na dzień. Ale co z tego, skoro to było ledwo 20 różnych tytułów, a większość z nich to popierdółki, i to jeszcze grane na BGA z żoną siedzącą tuż obok?

Lipcowe kombo upałów i wysokiej wilgotności powietrza zdecydowanie dało nam się we znaki, bo nie byliśmy w stanie w tym ukropie decydować się na choćby średniej wagi eurasy, a ja praktycznie zawiesiłem granie solo. Wpadł nam po prawdzie kilkudniowy urlop, przyklejony do weekendu, ale poświęciliśmy go głównie na hasanie to na wschód, to na zachód, to na południe od miasta. Szczęśliwie, jego ostatek udało się przeznaczyć na planszówki, i było w tym nieco więcej ambicji. Po pierwsze, ruszyliśmy którąś z nowości w kolekcji - a tych w lipcu było sporo, bo paka z Planszostrefy dotarła, z jedną małą podmianką w jej składzie (Concordia w miejsce niedostępnej standardowej edycji Trailblazers), a w tym samym czasie wybraliśmy się jeszcze na łowy do Mepla, z których wróciliśmy z Barceloną, nowymi puzzlami, armią do Neuroshimy Hex i paroma minidodatkami do Carcassonne. Na urlopie ruszyliśmy Dorfromantik Duel, co może nie jest najambitniejszym wyborem, ale dorzuciliśmy do tego jeszcze dwuosobową partię w Bitoku oraz zapoznanie żony z Najeźdźcami ze Scytii, całkiem udane zresztą.

Rywalizacyjny Dorfromantik nie był jedyną nowością miesiąca. Z rzeczonej paki udało się zagrać także w czwartą odsłonę serii Loaded Roll and Write, czyli French Quarter, a na BGA nie tylko kontynuowaliśmy pogrywanie w fillerki z ostatniego miesiąca, ale wpadły też nowe dla nas tytuły. Architekci 7 Cudów Świata, Piraten Kapern i Solstis - no uprzedzałem, że ambitnie to u nas nie było. A tak poza tym - to sami stali bywalcy na stole, i tym fizycznym, i tym wirtualnym. Do tego lekki powrót zaliczył kościany Istanbul, a miesiąc zwieńczyliśmy pierwszą partią w Patchworka od dwóch (?) lat i naszą drugą wspólną w ogóle.

Samiutka końcówka lipca - i, całe szczęście, pierwszy tydzień sierpnia także! - była dla nas łaskawsza atmosferycznie, ale nie przełożyło się to na ambitniejsze wybory planszowe, bo... zaczęliśmy oglądać igrzyska. Szok i niedowierzanie dla każdego, kto mnie zna nieco bliżej. A jednak, przyjemnie jest na to sobie zerknąć, skoro mamy dostęp do Max. Zresztą już kiedyś z żoną doszliśmy do wniosku, że gdybyśmy już mieli z jakiegoś powodu dorobić się telewizora w domu, to poza użytkowaniem go po prostu w roli większego ekranu, chyba tylko inwestycja w kanały sportowe wchodziłaby w grę. Tak że w tym miesiącu to prędzej mógłbym się rozpisać na temat niektórych sportów z punktu widzenia laika, niż o rozegranych partiach w planszówki. Ale jak tak rzucałem okiem na mecze tenisa, to autorzy systemu punktacji w tym sporcie mogliby się sprawdzić w projektowaniu jakichś sążnistych eurasów, bo tam też zgarnianie PZ jest niepotrzebnie nazbyt zagmatwane i nieintuicyjne, z kolei niektórzy tenisiści odprawiają takie rytuały przed serwowaniem, że normalnie prawie jakbym widział chuchających na kosteczki planszowych grajków.

W tym festiwalu letniej beznadziei znalazł się jednak jeden klejnot, połyskujący w ostrym, lipcowym słońcu. Wobec tego podtrzymane zostaje moje wyjątkowo heterodoksyjne podejście do topek miesiąca w tym roku, gdyż w lipcu przyznaję tylko i wyłącznie pierwsze miejsce, a tą Grą Miesiąca zostaje...

Tl;dr:
- 20 tytułów;
- 92 partie, w tym 3 solo;
- 5 nowych gier podstawowych, 1 nowy dodatek i 1 debiut multiplayer;
- 31/31 dni z graniem.

Topka lipca:
1. Uśpieni bogowie, z debiutem dodatku Fala zagłady.

Spoiler:

I tu podwójny spoiler, bo nie zamierzam się cackać i mogę, jak zwykle, to i owo zdradzić, natomiast pewne ustępy mogą zainteresować tych, którzy podstawkę mocno ograli, a wciąż zastanawiają się nad tym, co oferuje rzeczony dodatek.

Spoiler:

Jednak udało się dowieźć pewne postanowienia poczynione przed ponad miesiącem. Rozgoryczeni potężnym omłotem, jaki otrzymaliśmy na północnych wodach w trzeciej kampanii, postanowiliśmy rozpocząć czwartą niedługo później. Nie sądziliśmy jednak, że będzie to tak potężna inwestycja czasowa: siadaliśmy do gry dziewięciokrotnie na przestrzeni dwunastu dni! Właściwie to nawet dziesięciokrotnie, bo w któryś weekendowy dzień podeszliśmy do tematu na dwie raty. Do tego sporo z tych posiedzeń było kilkugodzinnych, o ile tylko była ku temu sposobność. Z drugiej strony, wciągnęliśmy się tak mocno, że nawet mając tę godzinkę z lekkim hakiem w dni, kiedy miałem w pracy drugą zmianę, i tak ochoczo siadaliśmy wieczorem do gry. Było o tyle łatwiej, że zwykle leżała już w większości rozłożona, czasem nawet na dodatkowym blacie, służącym w dużej mierze jako wielka wystawa naszych kart przygody pod koniec kampanii naprawdę imponująco obszerna.

A właśnie, łatwość. Więc tak: łatwiej było nie tylko pod kątem technicznym, ale i w samej grze. Zirytowani mocno negatywnym obrotem sytuacji podczas poprzedniej kampanii, z której jedynym pożytkiem był porządny scouting północnych i północno-zachodnich terenów (i mórz!) i jakieś dwa biedne totemy, tym razem postanowiliśmy zastosować zasady ułatwiające grę. Znacznie ułatwiło ją już sama rezygnacja z odblokowanej w toku wcześniejszej gry opcjonalnej zasady pozwalającej na wyposażanie załogi w trzy karty umiejętności za cenę podbicia poziomu trudności testów, która to zasada była jednym z gwoździ do trumien załogantów w kampanii #3, a zarazem i trumien osób grających. Postanowiliśmy dorzucić jeszcze część uproszczeń z opisanego w instrukcji trybu łatwego - przede wszystkim start z zapasem zasobów i 20 PD. Zdecydowanie odrzuciliśmy z kolei otrzymywanie "nagród pocieszenia" za doprowadzanie członków załogi do limitu obrażeń, bo to byłaby już przesada, zwłaszcza że zwyczajowo traktujemy paru osobników jako mięso armatnie. Trzeba jednak przyznać, że w tej kampanii znowu nieco zmieniliśmy tę selekcję, i tak pożeraczką obrażeń stała się Mac, z której wybornej celności zwykle jednak korzystaliśmy, z kolei do grona koksów dołączył Laurent, znany też jako Wawrzyniec. Pod koniec kampanii istotny wkład w walki zaczął przejawiać również Gregory, dotychczas każdorazowo chłopiec do bicia prima sort. Nie wybiegajmy jednak aż tak do przodu. Dość rzec, że to nie jedyna (meta-)rozbrajająca sytuacja, jaka Grześka spotkała w tej podróży.

Plan na tę kampanię był w zasadzie prosty: ciutkę lepiej się przygotować i pokończyć wątki otwarte na północnych wodach w kampaniach #1 i #3, zwłaszcza te, które zdawały się umożliwiać dostęp do konkretnych epilogów przygody, a także spróbować alternatywnych rozwiązań, gdyż - choć zdarza się to raczej okazjonalnie - niektóre grubsze questy mogą się w grze potoczyć się całkiem inaczej, w zależności od dokonanych wyborów, zamiast tylko różnić się kalibrem nagród i kar. Po tym, jak jedno z zadań obrało dość niebezpieczny kurs w kampanii trzeciej, czułem, że trzeba tam wrócić i rozegrać to całkiem inaczej. No, było warto iść za przeczuciem.
Drugą część tej kampanii mieliśmy poświęcić na rozpoczęcie eksploracji dalekiego południa, czyli w końcu odpalić Falę zagłady. Nastawialiśmy się raczej na zwiedzenie dwóch map i odrobiny trzeciej, kilka totemów, wyznaczenie sobie zadań na kolejną kampanię, może na powrót rozgrywaną w trójkę... a wyszło tak, że mogę uznać dodatek za niemal sfiniszowany.

W trakcie tej przygody, jak również dwóch poprzednich (solowej kampanii #2 i dwuosobowej #3) starałem się zdawać w miarę szczegółowe relacje z kolejnych dni grania osobom nieuczestniczącym, tak by do kolejnej trzyosobowej kampanii siąść z w miaaaręęę zbliżoną wiedzą. Trochę bezsensowna robota, bo jeśli ktoś z nas ma pamięć do totalnych pierdół, a taką przecież są przygody i wypadki w grze planszowej, to jestem tą osobą ja. I robię to za troje. Najlepszym dowodem będzie to, że choć dwie ostatnie kampanie rozgrywaliśmy wspólnie z żoną i niemalże jedna od razu po drugiej, to nieraz na próżno szukałem u żony zrozumienia, gdy w lipcu odnosiłem się do tego, co nas spotkało w przygodzie czerwcowej.
Niezaprzeczalnym plusem tego relacjonowania gry jest jednak to, że mam na piśmie garść swoich odczuć co do dodatku po pierwszym dniu jego eksplorowania. Mogę teraz spokojnie zweryfikować moje wstępne (lekko przeredagowane) opinie, zestawiając je z tym, co wiem po przebrnięciu przez prawie-że-wszystko, co FZ ma do zaoferowania.

1. Z perspektywy ludzi mających/grających w samą podstawkę, plusem jest to, że podstawka i wszystko co w niej się znajduje, zawiera się w niej samej i nie odwołuje do lokacji z dodatku, przez co nie czuje się "wycięcia" czegoś z podstawki.
To niestety obosieczne ostrze: questy w dodatku zawierają się w samym dodatku, i na tamtą chwilę wszystkie zadania istotnie odwoływały się do lokacji na pierwszej mapie FZ, którą zwiedzaliśmy. Sytuacje, że gdzieś trzeba znaleźć słowo-klucz, żeby z nim wrócić - w większości już tego samego dnia znaleźliśmy te słowa, na tej samej mapie (byliśmy wówczas w 8 z 13 lokacji). Ba, wręcz dało się słowo kluczowe popychające fabułę dalej znaleźć w tej samej lokacji, EWENTUALNIE trzeba było na to stracić dodatkową akcję, bo akurat zdobycie słowa kazało wracać na statek. Znaleźliśmy aż jeden quest, który odwoływał się do lokacji na innej mapie... na tyle odległej, że aż sąsiedniej.

Weryfikacja: znalazło się kilka innych zadań, które wymagały przewrócenia strony w atlasie, a także takich, do których ukończenia trzeba było tę stronę przewrócić ponownie, w drugą, cóż, stronę, by powrócić do miejsca pozyskania zadania. Mamy w dodatku też do czynienia z bardziej rozbudowanym zadaniem, które ciągnie się przez kilka map i lokacji. Trzeba jednak przyznać, że w samej podstawce tego zbierania questów do realizacji dwa (trzy?) obszary morza dalej, no, było więcej. Miałem pewne oczekiwania względem tego, że choć dodatek mieści się głównie na dalekim południu, to że część zadań będzie wymagać podróży na północno-wschodni fragment mapy, tak frapująco położony. No... nie.

2. Druga uwaga tyczy się tego, że niemal zawsze jak ktoś ci coś zlecał do tej pory, to dostawałxś kartę zadania, która doprecyzowała (choć nie zawsze dokładnie), gdzie to zadanie jest do kontynuowania - albo po prostu przypominała ci o tym. Tutaj trafiliśmy już na początku na dwa questy, które nie dały karty zadania i zostawiały człowieka z poczuciem, że póki gramy, to jeszcze pamiętamy, że były i gdzie się podzieją, ale jakbyśmy rozgrywali kampanię na raty na przestrzeni miesięcy, jak tę pierwszą, to o tych zadaniach przypominalibyśmy sobie dopiero w momencie natrafienia, może przypadkiem, na lokację, która pcha temat do przodu. Chyba że zadziałałaby moja pamięć.

Weryfikacja: Na szczęście, w dalszej części dodatku takie zadania raczej się nie trafiały. I bardzo dobrze, bo kart zadań mieliśmy już taki pliczek (w tym wiele odnoszących się do spraw już zakończonych, to fakt), że pamiętanie o czymś bez "przypominajki" mogłoby być trudne. Ale i tak mieliśmy ten komfort, że graliśmy to jednym ciągiem, niemal codziennie.

3. Trzecia uwaga tyczy się... Tytułu dodatku. Fala zagłady. Biorąc pod uwagę, że im dalej od startu, tym trudniej w tej grze, to przynajmniej te trzy dalekopołudniowe mapy powinny być trudne w cholerę. Daleka północ obfitowała w testy przy samym pływaniu po wodach, trudne walki i testy typu 10-12. Tutaj... Było więcej testów typu 7-9. Walki nie były takie mordercze, choć owszem, była już niejedna. Zdarzyły się chyba dwa testy 11 i jeden 12.
Ale mimo wszystko - jest ŁATWO, a to z jednego podstawowego powodu: na dalekiej północy trudno o surowce, a questy wymagające pływania w tę i nazad, dały naprawdę niewielkie zasoby i ani jednego PD. Tutaj nagrody sypały się za wszystko i nieraz wygląda to jak: otrzymaj W monet, X żywności (konkretnej/do wyboru), Y artefaktów, Z materiałów... NARAZ. Tyle mieliśmy już materiałów, że w kilku questach ich nie mogliśmy dobrać, z mięsem też dobijaliśmy do maksimum i robiliśmy przepisy właściwie co turę, żeby się odmęczać i podleczać, ale ostatecznie i tam mieliśmy WSZYSTKO. Prawie. Jedyne, co zostało w pojemniczku do dobrania to: 5 materiałów (bo w ostatniej turze poszliśmy do portu i naprawiliśmy statek, choć dawno nie oberwał), 4 mięsa, bo akurat zrobiliśmy przepis jakiś, i jeden artefakt. Dostaliśmy tyle PD, że zaczynaliśmy tego dnia grę mając bodaj 8 albo 10, a po tych ledwo paru turach mieliśmy już 23 i do portu poszliśmy głównie w celu wymiany ich na karty. Naprawdę chore ilości PD za byle pierdnięcie.
Na plus w temacie wyzwania muszę dodać, że sporo statusów się w FZ nakłada, ale niektóre są z czterech liter wzięte (tu pozwoliłem sobie wyciąć streszczenie jednego zadania ). Ogółem taki plus, że aż minus. Bardziej "plusowe" jest natomiast to, że niektóre questy są naprawdę wieloetapowe i sporo trzeba się namęczyć (żetonami zmęczenia, a co!), żeby przejść przez wszystkie testy, dużo rerollów (redrawów raczej) i kart z symbolami poużywać, a niepowodzenie w teście potrafi człowiekowi losowo przywalić 9 obrażeń i statusy, ponieważ WAL SIĘ - czyli tak jak na dalekiej północy, gdzie niepowodzenia, które czysto fabularnie wydawały się łagodne, obijały załogę srogo.

Weryfikacja: Muszę się, niestety, w dużej mierze zgodzić z mniej doświadczonym życiowo sobą z przeszłości. Już w grze podstawowej bywałem czasem zażenowany tym, jak zgarniane nagrody/kary powodowały spory rozdźwięk z dopiero co odczytanym tekstem fabularnym. Jakaś porażka przy rozbrajaniu drzwi potrafiła posiniaczyć załogę mocniej niż banda zbirów (przykłady wzięte z luftu). Nagrody materialne zbyt małe lub zbyt duże, jak na włożony wysiłek - to da się wybronić jako ironię losu i coś, co spotyka każdego z nas w życiu codziennym, nie mam więc co do tego większych zastrzeżeń.
Bardziej mnie martwią nagrody mniej namacalne: punkty doświadczenia. Te właściwie już z definicji powinny odpowiadać temu, jak bardzo trzeba było się zaangażować w doprowadzenie zadania do końca albo jaką nauczkę wyciągnęliśmy z tytułu jego wykonania. Gra podstawowa wytworzyła pewien system, w którym na PD trzeba było zapracować. Północne rejony mapy, nieprzyjazne dla podróżnych, za to obfitujące w zadania wymagające pływania to tu, to tam, nieraz nie oferowały niemal nic materialnego w zamian za starania, a podchodząc do ich fabuły "na logikę", powinny trochę przyPeDeczyć... co też się nie działo. Tymczasem dalekie południe jest farmą doświadczeń. Jasne, na obszarach, które zwiedziliśmy później, trafia się nieco więcej testów wymagających dwucyfrowego wyniku, a walki jak czasem nie ma w ogóle, to potem nagle trup ściele się obficie... Ale już średnio podrasowana kartami i jakąś brońką czy dwiema załoga może sobie na dalekie południe popłynąć i w try miga nazbierać zasobów i doświadczenia tyle, że przy kolejnej wizycie w porcie nabawi się dużej liczby stałych, nieodrzucalnych ikonek i umiejek, a na targu wyda miliony monet na dozbrojenie reszty załogi i nowe odmęczające i/albo leczące przepisy do książki kucharskiej. I wtedy już cała gra z górki.
Balans w Fali obfitości poszedł spać.

4. Czwarta rzecz łączy się z trzecią i stanowi pomost między dodatkiem a podstawką. Ogółem to sypanie nagrodami, jeśli tylko zwiedziło się większość podstawki/właściwe miejsca w podstawce, może nie potrafi z kampanii zrobić prawdziwego endless mode, ale naprawdę, może ZNACZNIE wydłużyć rozgrywkę. Zaczynaliśmy tamtego dnia mając 0 albo 1 artefakt... A po tych 8 rundkach, z czego ostatnia to naprawdę był tylko port i targ, mieliśmy ich 5! Nasza pozostała talia wydarzeń składała się z 2 kart średnich, 6 trudnych. Mogliśmy już w tamtym momencie spróbować grę wydłużyć, ale nie chcieliśmy przerywać eksploracji tego fragmentu mapy, nawet za cenę nieotrzymania jakiejś nagrody w postaci artefaktu z uwagi na brak wolnych w puli. Ale... no oczywiście, że ostatecznie mieliśmy chęć, by to zrobić. Ktoś poświęci jedną akcję na teleport do portalu, rozkazem podpłynie do węża morskiego i usunie te 5 artefaktów (nie czarujmy się: na tym etapie to byłby maks, czyli 6 artefaktów, skoro wpadają za cokolwiek) i wymieni w stosunku 1:2 na dodatkowe karty łatwych wydarzeń. Jedna tura stracona, a 10/12 zyskanych? Dobry deal. A bliżej "wymienialni" byłoby jeszcze prościej.

Weryfikacja: Używaliśmy tego wydłużania gry wielokrotnie. Gdy odkryłem je w mojej kampanii solo, nie sądziłem, że można będzie z tego korzystać tyle razy w przeciągu jednej gry. Łatwiutko da się odblokować teleport w tę okolicę, przez co nawet przebywanie w najodleglejszych rejony świata nie przekreśla szans na ubicie interesu z wężem, a przecież i w drugą stronę da się - choć potencjalnie mniej korzystnie, bo jedynie do konkretnej lokacji - podróżować chybcikiem. Większość lokacji FZ jest z kolei tak blisko tego ułatwienia, że żal nie korzystać, wystarczy tylko kawałeczek podpłynąć.
Dla nas było to tym łatwiejsze, że mieliśmy już na wczesnym etapie gry pozyskane karty umożliwiające podróżowanie bez spalania akcji. Te są gamechangerem, co było wiadomo już od pierwszej kampanii, choć tam takowe otrzymaliśmy w pierwszej kolejności za wykonane (ambitniejsze) zadania, a dopiero później wpadły na targu. W kampanii #4, którą przecież zaczęliśmy z dodatkowym hajsiwem, z początku często wyprawialiśmy się na targ, a przy takim przemiale kart szybko dało się mieć w zanadrzu nawigowanie za rozkazy. Podróż z kart i wydłużanie gry za artefakty - te dwa czynniki sprawiły, że ta kampania była tak długa. Zwłaszcza że w naszym przypadku działały istotnie jako iloczyn, a nie tylko suma dwóch składników.
Nie twierdzę, że dla każdego dodatek FZ będzie taki niemalże "jednorazowy", bo trzeba jednak wiedzieć gdzie bywać, kogo znać, a bez obfitych możliwości szybkiej podróży zdobyte po taniości karty łatwych wydarzeń będą uciekać szybciej, ale i tak, kolejny raz, suną się na usta dwa słowa. Jedno to BRAK, drugie - BALANSU.
Funfact: dodatek jest tak szczodry w nagradzaniu grających, że już tego pierwszego dnia jego ogrywania uzyskaliśmy zadanie ze słowem kluczowym SZCZODROŚĆ.

5. Tutaj plus za kreatywność: na podstawowych mapach było z 12-17 paragrafów do odpalenia, i praktycznie w każdym obszarze morza był dostęp do 2-3, bardzo rzadko do 1 paragrafu. W Fali zagłady mapa jest wyrysowana trochę inaczej - na SSW są dwa obszary morza bez żadnej lokacji, za to jest zatoczka w samym rogu, gdzie mamy miasto Zokmere i w jednym obszarze aż 4 lokacje paragrafowe, do tego port i targ. Co ciekawe, prawie że tuż obok jest obszar morza, na którym nie ma paragrafu, ale jest... drugi targ.

Weryfikacja: Nadal uważam to za plus i lekką nutę finezji. A liczne targi pojawiają się też na innych mapach. No, w końcu coś trzeba robić z tymi monetami, którymi nas dodatek zasypuje...

6. Ostatnia kwestia: są w FZ zadania niosące konsekwencje w zależności od dokonanego wyboru, i te konsekwencje mogą gracza dopaść później nieoczekiwanie, i to nie tylko w jednym miejscu. Czyli nihil novi, bo w podstawce i w co najmniej jednym Podziemiu też to było (łącznie ze straceniem szansy na zdobycie totemu i uzyskanie kolejnej chyba dopiero przy rozgrywaniu następnej kampanii), ale doceniłem to, że tego aspektu nie pominięto w FZ

Weryfikacja: Cóż, popieram nieco młodszego siebie. Przynajmniej ten element nie został skichany.

Kolejne punkty nie będą już wymagać weryfikacji, bo spiszę je w oparciu o całość doświadczenia z FZ.

7. Dodatek potrafi zaskoczyć. Co prawda, niektóre niespodzianki rzeczywiście można odkryć na własną rękę, ale bywa, ze jakiś NPC zaspoileruje to i owo, więc efekty mogą być różne. W każdym razie... nie warto być dociekliwym w temacie komponentów składających się na Falę zagłady i po prostu w ciemno oddać się przygodzie.

8. Walki, ach, te walki. Dodatek dorzuca pewną pulę kart przeciwników, na których można się natknąć. Jest w nich nieco świeżości, to fakt. Zapomnijcie jednak o tym, że będziecie lać nieznane dotąd mordy na potęgę. W większości walki wyglądają tak, że używa się do nich 2-3 kart złoli znanych z podstawki i dorzuca 1 nową.
Kojarzycie lanie wiecznie tych samych paru mobków w trakcie walk na morzu, ewentualnie występujących w nieco mniejszym abo nieco większym składzie osobowym? No, to w FZ też się pojawiają.

9. Totemy. Jest ich masa, sporo takich jednak dość szrotowych, dających nieraz gorsze profity tej samej kategorii niż zdobyte w inny sposób karty. Zdarzają się jednak także perełki! I to w sumie nawet nie tylko wśród samych totemów. Dla nas największymi walorami dodatku pod kątem zdobytych kart były dwie - obie w kontekście Gregory'ego, który, jak już wspominałem, w każdej z czterech kampanii obrywał raz za razem i łapał statusy jak szalony (a, no, tak, żeton szaleństwa też dostawał). Pierwszą była broń: pika wiecznego bólu. To właśnie ten moment, w którym postanowiliśmy uczynić tego łebka użytecznym w trakcie bitw. No, bo umówmy się: kto inny mógł otrzymać przedmiot o takiej nazwie?! Ten okrutny żart jeszcze powrócił, gdy zdobyliśmy jeden z totemów, o nazwie... Kamień doczesnych boleści. Ech!

10. Questy to nadal w przeważającej liczbie typowe przynieś, podaj, pozamiataj podłogę mordami wrogów, zrób parę testów. Żadnej nagłej wolty w stronę pojawiających się w podstawce zagadek czy zadań logicznych. Co nie zmienia faktu, że fabularnie raczej nie ma ponownego przeżuwania motywów z podstawki. Jest za to sporo interesujących NPC, pewne zatargi z prawem, różne rodzaje Śmierci, ba, nawet w którymś momencie robi się istnie komediowo! Dodatkowo, rozszerzenie ma w zanadrzu zadanie, które można poprowadzić na dwa(?) różne sposoby - stąd właśnie moje twierdzenie, że przeszliśmy przez NIEMAL całą dodatkową zawartość, bo pewne zadanie trzeba będzie jednak ponowić.
Jeśli mogę coś zasugerować... Polecam ogrywanie FZ tak, jak zrobiliśmy to my: najpierw eksploracja części na dalekim południu, a finalne tury poświęcone na mapkę na północnym wschodzie. Nam akurat zostało tyle rund do rozegrania, że zdążyliśmy ją zwiedzić w całości (i została nam bodaj jedna tura do uruchomienia się końca gry)... I to było perfekcyjne zakończenie tej przydługiej kampanii. Nawet dobrze się składa, że dobiłem do okrągłej dychy z tym opisywaniem dodatku, bo...
...muszę zatoczyć koło i niniejszy paragraf skonfrontować z pierwszym. Prawdą jest, że żadne z zadań powziętych w grze podstawowej nie kieruje grających w ścianę, jeśli nie mają oni rozszerzenia. Ale nie można też o FZ powiedzieć, że jest zbędnym dodatkiem, który z podstawką łączy tylko dalsze kolekcjonowanie totemów i walka ze znajomymi mordeczkami. O, nie, nie, nie. Jak dla mnie, mocną stroną Uśpionych bogów jest to okazjonalne trafianie na zadania bardziej osadzone w historii, związane wprost z tytułowymi bogami. Nie nazwałbym tego "questami głównymi", bo nie ma konieczności odkrywania i rozwiązywania ich, by zaliczać postęp w ramach pojedynczej kampanii, co nieuchronnie prowadziłoby do schematyczności kolejnych podejść. Po prostu czasem graczom udaje się poznać bliżej esencję tego świata, a okazjonalnie ma to swoje przełożenie na epilog przygody. Fala zagłady nie daje dostępu do jakiegoś innego zakończenia niż tych 13 podstawowych, a jednak... oferuje zadanie przybliżające lore gry chyba bardziej niż jakiekolwiek inne.

I z samego tego ostatniego powodu mogę ten - problematyczny, a jakże - dodatek z czystym sumieniem polecić, o ile tylko ktoś nie podchodzi do tej gry czysto mechanicznie. Choć gdyby tak było... to, cholera, czemu ten ktoś gra w Uśpionych, a nie jakiegoś eurasa?!

A słowem podsumowania całej kampanii: 24 totemy, 335 punktów i absolutnie najciekawsze zakończenie! I wciąż wystarczająco wiele do zrobienia, by za jakiś czas siąść do gry po raz kolejny (może tym razem, dla odmiany, wariant brutalny?). I może jeszcze raz. A potem to już Odległe niebo...

Nowości lipca:
- Architekci 7 cudów świata.

Spoiler:

Kolejna z gier, dla których cieszę się, że (chwilowo) mam to premium na BGA i możemy z żoną posprawdzać. Trochę przeżyć z serią już mieliśmy, ta odsłona... no, nie zachęcała dotąd niczym, poza nawiązywaniem do lubianych tytułów i pojedynczymi pozytywnymi opiniami dotyczącymi właśnie pykania na BGA. Hm, klikania raczej. Bo to takie tu se kliknę, tam se kliknę, znowu tu se kliknę i tak dalej. Powiedziałbym, że: do porzygu, ale na szczęście pojedyncza partyjka trwa na tyle krótko, że taka irytacja się nie pojawia, za to z chęcią chce się poklikać jeszcze raz (my w sumie przy paru podejściach nabiliśmy kilkanaście rozdań).

Wybierzesz jeden z odkrytych stosów czy stos zakryty? A może akurat dobierzesz kartę, dzięki której w swojej turze będziesz w stanie najpierw podejrzeć, co tam na wierzchu tego zakrytego stosu siedzi? Uważaj tylko, żeby przeciwnik nie dobrał takiej samej karty, bo tę umiejętność może posiąść jedynie jedna osoba jednocześnie. Czy są tu jakieś decyzje? Ano, czasem są. Zebrać surowiec do zestawu, który pozwoliły ci wybudować kolejny etap cudu... czy może jednak wziąć zieloną kartę, bo przeciwnik dzięki niej miałby parę tych samych symboli naukowych i dociągnąłby wtedy żeton z dodatkową punktacją albo umiejętnością? Ty takiego symbolu nie masz, bo masz inny... ale dwa różne to już coś, bo za trzy różne też jest żeton. A może jednak wziąć w ciemno z góry? A nuż to będzie karta wojenna, da ci jeszcze większą przewagę nad oponentem, a przy odrobinie szczęścia wywoła potyczkę dzięki ikonce rogu, bo już dwie takie były wcześniej odkryte. Co prawda po starciu karty z rogami pójdą się paść i spora część siły razem z nimi, ale trochę punktów wpadnie.

To bardzo, bardzo uproszczona gra bazująca na niektórych mechanikach poprzednich gier z serii, ale też o wiele bardziej losowa. Dzięki graniu na BGA przynajmniej nie trzeba tasować talii i stosu żetonów ani bawić się w podglądanie kart w ukryciu. Jak i w duży oryginał, można grać do 7 osób, ja grałem w AŻ 2. Myślę, że rozszerzenie grona grających do 3-4 doda minimalnie więcej decyzji, a wydłuży partię na tyle, że wciąż nie osiągnie ona progu bólu. Poznałem tytuł na BGA - i niech tam pozostanie.

- French Quarter.

Spoiler:

Czwarta odsłona serii bardziej złożonych wykreślanek od duetu Pinchback/Riddle. Do tej pory mieliśmy styczność jedynie z Three Sisters, gdzie zidentyfikowaliśmy już kluczowe bonusy i efekty i wypróbowaliśmy całkiem sporo różnych strategii i właściwie moglibyśmy już tę grę sprzedać. FQ po raz kolejny sięga po całkiem ciekawy temat, tym razem oferując planowanie weekendowego wypadu do Nowego Orleanu... a dalej to już niemalże sama optymalizacja, z akcjami okazjonalnie podszytymi jakimś fluffem.

Co ważniejsze jednak, to że mechanicznie gra nie jest reimplementacją, a grą ze swoistym pomysłem na siebie. O ile o podejmowanych akcjach, tak jak i wcześniej, decyduje draft kości, to tym razem nie polega on na wybraniu "co i gdzie będę móc zaczernić lub skreślić" i rozważeniu "czy jeśli wybiorę X, to czy potem odpali się Y dla wszystkich?". Zamiast tego, kości mają różne kolory i wiążą się z kartami w korespondujących barwach. Zestaw kości i karty symbolizuje któryś z możliwych sposobów lokomocji, dzięki którym możemy poruszać się po głównym arkuszu gry przedstawiającym tytułową dzielnicę w NOLA: możemy spacerować, wskoczyć do karety, wziąć taksówkę, skorzystać z promu lub tramwaju albo.. po prostu zachlać i pójść w tany. Karty jednak co rundę są podmieniane, przez co wybór środka transportu oferuje zmienne bonusy. Wśród tych mamy oznaczenia, które sukcesywnie zakreślamy na drugim arkuszu, głównie w postaci torów przedstawiających różne aspekty kultury Nowego Orleanu, gdzie co któreś okienko poprawiamy jeden z mnożników punktów bądź zdobywamy jakąś umiejkę, stałą albo jednorazową. Mnożniki na koniec gry zwiększają punkty uzyskane za odwiedzone budynki przy konkretnych ulicach, z kolei umiejki pozwalają chociażby wzmocnić inne akcje. Ale, ale! Jeśli z całej oferty kulturalnej Francuskiej Dzielnicy najbardziej będzie nas interesować balowanie, to co prawda osiągniemy zauważalnie wyższy niż w przypadku innych ulic mnożnik, ale odblokowane po drodze "bonusy"... cóż, pełnią raczej rolę kar.

Dlaczego jednak używamy w grze kostek? Ano dlatego, że odwiedzone budynki oznaczamy wynikiem z kości. Chyba że nie możemy tego zrobić, gdyż cyfra na budynku może się różnić o co najwyżej +/-1 od liczb na budynkach sąsiadujących, przez co im dalej w grę, tym trudniejsze może być oznaczenie kolejnej miejscówki. A przecież chcemy zwiedzić jak najwięcej lokacji wzdłuż konkretnych ulic, za które mamy największe mnożniki!

Żeby nie było za łatwo, mamy jeszcze kilka innych opcji punktowania. Możemy chociażby w konkretnych lokacjach zapoznawać muzyków, którzy razem stworzą na koniec gry lepszy czy gorszy jazzowy ansambl, a może nawet i dwa. Niektóre lokacje dają dodatkowe punkty za kilkukrotne ich odwiedzenie, możemy też zahaczyć o dziedzińce o rosnącej punktacji za każdy kolejny odhaczony, wreszcie: jeśli wpadniemy do obu sklepików z pamiątkami, to uzyskamy bonus w postaci iloczynu cyfr wpisanych w te budynki. Zbierać możemy też na arkuszu kolejny rodzaj oznaczeń, tym razem za budynki, o które zahaczy uliczna parada z orkiestrą dętą, tzw. second line. A to akurat wyjątkowo kapryśny czynnik, bo żeby poruszyć weselną paradę na planie miasta (w kierunku wspólnym dla wszystkich graczy!), ktoś z grających musi w rundzie wybrać kostkę/kartę odpowiadającą za hulaszcze pląsy po ulicach, które, rzecz jasna, są jednym z najwolniejszych sposobów na poruszanie się po ulicach French Quarter.

Oczywiście, że w praktyce nie ma w grze ani grama tej żywiołowej zabawy rodem z najstarszej dzielnicy NOLA, jest za to sporo kalkulacji: czy zagrać bezpiecznie, czy jednak wybrać bardziej ryzykowne zagrania, tak w temacie włóczenia się i wpisywania cyferek, jak i w kwestii progresu na torach. Póki co udało nam się odkryć parę "gamechangerów" na miarę beczki na deszczówkę w Three Sisters. Niespecjalnie z kolei odpowiada mi mechanika second line: wyjątkowo kapryśna i niedająca specjalnie dużo w zamian za wybór mało optymalnego ruchu. No i jeszcze słoń w pokoju: skoro punktujemy za budynki przy konkretnych ulicach, a gra mimo wszystko stara się być mocno "tematyczna", to... tak, na arkuszu z planem miasta mamy masę rzeczywistych nazw ulic, w czym z początku trudno jest się połapać, zwłaszcza że choć każda jest wypisana czcionką innego koloru, to przynajmniej część dobranych odcieni jest słabo czytelna. Co więcej, regularna siatka ulic jest nieco zaburzona chociażby przez znacznie większy budynek akwarium czy pomniejsze ulice wzdłuż nabrzeża, przez co czasem trudno ustalić, do punktacji za które ulice dany budynek się łapie.

Mimo wszystko doceniam całość fluffu w grze. Gra mogła być o czymkolwiek innym, prezentować jakieś zmyślone, anonimowe miasto, a jednak twórcy osadzili ją w rzeczywistości, i to z całkiem sporym zaangażowaniem. Wystarczy zerknąć na mapę prawdziwej French Quarter. Dodatkowo, udało się przemycić swego rodzaju easter eggi dla kumatych. W realnym świecie w dzielnicy znajduje się Court of Two Sisters. Na arkuszu w grze z kolei znajdziemy Two Brothers Courtyard oraz... Three Sisters Courtyard. Ciekawe, czy do innych swoich gier też jakoś nawiązali.

Kończąc już: jestem posiadaczem wersji KS, która oferuje dodatkowy moduł - u nas jeszcze niegrany - oraz drewienka podmienione na bardziej klimatyczne. Trzeba jednak przyznać, że trochę z niektórymi przestrzelili, bo chociażby mepel-parasolka jest dość spory i jednocześnie mało stabilny. Ale to już takie pierdoły.

- Solstis.

Spoiler:

Tu ukłony w stronę użytkownika @charlie i jego paru ostatnich wpisów w gromiesięcznych wątkach, bo właśnie na ich podstawie uznałem, że to może być kolejna warta uwagi gra, jeśli chodzi o szybkie pykadła na BGA. I dokładnie tak jest!

To dwuosobówka o szalenie prostych zasadach: w swojej turze zagrywasz kartę z ręki, a jeśli na wspólnej wystawce znajduje się jakaś korespondująca karta - zabierasz obie i układasz w w swoim obszarze gry. Jak rozpoznać korespondujące karty? Ano tak, że cała talia razem tworzy jeden kompletny obraz, przedstawiający górę, dzielącą się na różne piętra, oczywiście tym węższe, im wyżej. Karty korespondujące to te, które leżą w jednej kolumnie obrazka (i mają ten sam numer) albo na jednym piętrze górskim (i mają podobną grafikę oraz ten sam kolor). Oczywiście jest tu parę niuansów, jak drugie szanse, tęcze-jokery, szczytowe karty z ogniskami, ale w zasadzie gra sprowadza się do próby stworzenia jak największej jednolitej grupy kart, w której każda nie-jokerowa daje 1 punkt. Tyle że... raz na turę, gdy ułożymy z kart kwadrat 2x2, możemy dobrać kafelek ducha, dający jednorazową umiejkę albo dodatkowy warunek punktacji (oraz jeden podstawowy punkt na koniec gry).

Zależności jest tu trochę więcej, ale to nie zmienia faktu, że gra jest wyjątkowo prosta i żwawa. A grę doprawia dodanie do gry złego ducha, którym do końca partii gracze się nawzajem przerzucają, ilekroć mają dobrać nowego ducha, a na koniec gry decyzją oponenta zły duch anuluje działanie jednego z tych dobrych w tableau gracz, który nie zdążył się beboka pozbyć. W tym tytule nie brak losowości i liczenia na łut szczęścia, ale nie przyćmiewa to jego licznych zalet. Nigdy jedna partia, zawsze leci seria.

- Dorfromantik - The Duel.

Spoiler:

Szalenie popularna, chillowa układanka doczekała się swojej wersji dwuosobowej. I o ile w przypadku większości tytułów powstanie reimplementacji typu Duel oznacza zawężenie liczby graczy względem gry oryginalnej, to w tym przypadku mamy do czynienia z jej rozszerzeniem. W końcu oryginalny planszowy Dorfromantik w gruncie rzeczy jest grą solo, którą po prostu da się przedstawić jako kooperację, z przechodnim przywilejem dołożenia kafla.

Tutaj zestawy kafli są dwa: identyczne dla obojga grających, którzy będą z nich następnie układać dwa niezależne krajobrazy, przy czym jedna pula heksów jest rozłożona w sposób odkryty, a druga - w postaci zakrytych stosów płytek zwykłych (z losowo usuniętymi trzema spośród nich) i kafelków z zadaniami. Już na tym etapie jesteśmy zatem w stanie stwierdzić podstawową zmianę in minus względem pierwszego tytułu w serii. Do grania w DTD potrzeba znacznie więcej miejsca.

Na szczęście, jeśli przymkniemy oko na te wstępne problemy techniczne, to dalej jest już lepiej. Zasady dokładania i punktowania za kafle z grubsza zostały te same. Różnicą jest jednak ich dociąganie. Tutaj osoba z zakrytymi stosami dociąga nowy wspólny kafelek dla obojga. Zazwyczaj jest to zwykły heks z kawałkiem terenu, ale tak, jak w grze podstawowej, jeśli w grze jest mniej niż 3 zadania, trzeba dociągnąć nowe. Tu wystarczy jednak, że tylko u jednej osoby wystąpił niedomiar zadań, by dorzucić nowe, wspólne dla obojga, stąd zdarzają się sytuacje, gdzie jedna osoba ma ledwo trzy aktywne zadania, a druga nagromadziła ich już sześć albo i więcej. A że w DTD wystarczy rzut oka na odkrytą pulę płytek (pamiętając, że 3 z nich nie wejdą do gry!), by wiedzieć, co nas jeszcze czeka, to gra staje się o wiele bardziej strategiczna niż pierwowzór, zwłaszcza dla osoby, której udało się zachomikować więcej zadań na planszy. Nadal ktoś musi pchać grę do przodu, odblokowując nowe zadania poprzez nieraz nie do końca optymalne ułożenia, byleby tylko ukończyć któreś z już dociągniętych wcześniej.

A zadania w Duelu wprowadzają nieco nowości. Poza klasycznymi już taskami opierającymi się o tworzenie lasów/ól/wiosek konkretnego rozmiaru oraz torów/rzek odpowiedniej długości, pojawiają się dwa nowe rodzaje zadań. Pierwszym są zadania podwójne - zawsze o wartości 6, natomiast prezentujące dwa różne rodzaje terenu, a by je ukończyć, wystarczy zebrać grupę 6 kafli w jednym z nich. Ciekawiej przedstawia się kolejny typ wyzwania: dookólny. Jak można się domyślić, te zadania wymagają otoczenia ich konkretną liczbą innych kafelków - i tak, tu też trafiają się "szóstki".

Czego w Duelu nie ma, a co było w oryginale? Na pewno pudełeczek z zawartością do odblokowania. Wszystkie rozszerzające grę elementy dodatkowe są dostępne od razu, o ile tylko zdecydujemy się na granie z jednym z dwóch opcjonalnych modułów. Pierwszy z nich to nagrody, czyli typowy dla gier rywalizacyjnych zestaw kart z celami wspólnymi. Do gry wchodzą trzy, po jednym dla każdego podstawowego rodzaju terenu. Mamy po trzy karty na teren. Pierwsza to cel-wyścig: pierwsze odcięte terytorium konkretnego rodzaju o rozmiarze 5+. Pozostałe dwie to cele na koniec gry, odnoszące się do liczby odciętych grup terenu danego rodzaju o rozmiarze 2+, z czego jedna to rywalizacja "kto ma więcej", podczas gdy druga to po prostu tabelka z punktami "im więcej, tym lepiej".

Znacznie ciekawiej wygląda drugi moduł, który wprowadza do gry POI. Jeśli zauważyliście, że do tej pory nic nie wspominałem o płytkach specjalnych w Duelu, to dlatego, że dopiero moduł punktów zainteresowania je w ogóle wprowadza. Czym są POI? Mamy tu znane już z podstawki serduszka, ale także fotografa działającego jak balon w podstawce, ale punktującego za odwiedzone kafle, a nie za odległość, na jaką się oddalił od swojego kafla startowego. Trzeci i ostatni rodzaj points of interest to odpowiedniki płytki ze wzgórzem z pierwszej gry. O ile jednak ona punktowała za każdy kafel zadaniowy w odległości do 2 heksów od niej to tutaj szkoła/spichlerz/stary dąb punktują za otaczające je płytki przedstawiające odpowiadający im rodzaj terenu. Najważniejszą jednak zmianą, jaką ten moduł wprowadza, jest kontrowanie opisanej przeze mnie wyżej sytuacji, gdzie jedna osoba kończy zadania, a druga tylko dorzuca sobie nowe i powoli, w dogodnym momencie nad nimi pracuje. Dostęp do kolejnych POI zyskujemy bowiem za ukończenie swojego 4., 7. i 10. zadania, po czym wybieramy jeden z trzech typów POI. Mamy tu trochę więcej rywalizacji: bycie pierwszą osobą chętną na serca wiąże się z otrzymaniem ich trzech, a nie dwóch. Fotografowie dzielą wspólną pulę znaczników zdjęć, oznaczających odwiedzone pola - choć ta akurat jest na tyle duża, że nie udało nam się jej jeszcze wyczerpać, choć teoretycznie jest taka możliwość. Z kolei specjalne płytki ekscentryczne występują w liczbie tylko jednej na rodzaj terenu, więc możliwe jest, że obu osobom uwidzi się ta sama.

Jak dla mnie - tytuł jest ciekawą, rywalizacyjną alternatywą dla gry bazowej, ale chyba jednak przyjemniej mi się układa jeden wielki krajobraz, z użyciem całej plejady specjalnych kafelków, oferujących zróżnicowane wyzwania i szansę na jeszcze wyższy, idący w setki wynik. Stąd cieszę się, że do Dorfromantik wyszły już dwa promo dodatki, a i sam Duel dorzuca do poprzedniczki kolejne specjalne minidodatki. Ale! Jeśli zapytalibyście moją żonę, to od razu wskazałaby na Dorfromantik - The Duel jako tę lepszą wersję, bo tu przynajmniej nie musi słuchać, że lepiej by ten kafelek było położyć z innej strony i może sobie robić, co chce.

- Piraten Kapern.

Spoiler:

Klasyczny, głupiutki, losowy tytuł, w którym punkty wpadają setkami, a jeszcze częściej: wypadają tysiącami. Kosteczkowe zbieranie zestawów z wchodzącymi co turę zmiennymi zasadami. Gramy do 6000 punktów, co potrafi jednak swoje zająć, jeśli nie mamy farta. Tym bardziej, że w grze 0 wcale nie wyznacza dna punktowego, jakie możemy osiągnąć. Czasem dla odmiany gra skończy się po ledwo paru turach.

Lubię losowe gierki z rzucaniem kośćmi, ale tu nie wiem, co o tym myśleć. Może jeszcze bym kilka razy zagrał, ale o ile dzięki graniu online nie muszę ciągle odnotowywać swojego bieżącego wyniku, to BGA odbiera tę niewątpliwą przyjemność, jaką jest miotanie garścią kości. A niestety, w tej grze bardzo często bywa, że pojedynczy rzut to wszystko, co w swojej turze zrobimy, zaliczając skuchę już na dzień dobry... więc kilkukrotnie tylko siedziałem i patrzyłem, ile punktów zbiera żona w trzech turach z rzędu, tu coś zrobi, tam coś przerzuci, tu punkty wpadną, a tu jeszcze dorzuci mi jakiegoś tysiaka na minus.

- Najeźdźcy ze Scytii.

Spoiler:

Dla mnie trochę powrót, bo udało mi się w tym roku raz zagrać solo (po dobrych dwóch tygodniach trzymania gry rozłożonej na biurku), ale lipcowa partia była debiutem gry w opcji multiplayer. To żwawy euras z worker placementem... i displacementem, bo w grze nie posiadamy swoich własnych mepli, tylko każdą turę zaczynamy i kończymy z jednym, bo gdy już położymy pracownika na planszy i odpalimy powiązaną z polem akcję, zabieramy ziutka z innego, zajętego pola, przy okazji odpalając akcję przypisaną do niego. Warto dodać, że robole występują w trzech różnych kolorach, a niektóre akcje wymagają mepla konkretnego koloru lub oferują profity innego kalibru, jeśli lepiej dopasujemy pracownika do pola.

W tej całkiem żwawej grze mamy, o dziwo, naprawdę sporo rodzajów zasobów: pieniądze, za które pozyskujemy nowych koksów do naszej drużyny i wspomagające je orły, zapasy, bez których nie da się wyruszyć na łupieżczą wyprawę oraz kumys, który potrafi jednorazowo zwiększyć naszą siłę w trakcie najazdu, ale również uleczyć parę ran po powrocie. Dalsze cztery typy zasobów to łupy, których podstawowym (a w przypadku złota: jedynym) źródłem są właśnie najazdy: najmniej warta, choć użyteczna trzoda, wozy, bez których nie jesteśmy w stanie wybrać się na najazdy do odleglejszych krain, ekwipunek, który możemy wymienić na konie dla naszej załogi oraz najlepiej punktujące na koniec gry złoto.

Mamy w grze również kilka rodzajów kart wielorakiego zastosowania. Z jednej strony są to karty załogi, które możemy zagrywać na własną planszetkę, by kumulować siłę potrzebną do najazdu i uzyskiwać dostęp do stałych efektów, ale można taką kartę również przy użyciu stosownej akcji odrzucić, w celu uzyskania jej zdolności jednorazowej. Innym typem kart są karty zwierząt, które da się zagrać jako konia, zwiększającego siłę załogi, ewentualnie dającego parę dodatkowych punktów na koniec gry - albo jako orła, który może oferować podobne profity, ale może też podwajać stały efekt przypisanego członka załogi lub dawać wielokrotny dostęp do jego umiejętności "przy odrzucaniu".

Worker placement z twistem, surowce różnego rodzaju, wielofunkcyjne karty - to już brzmi bardzo dobrze, ale w grze jest jeszcze jeden kuszący element mechaniki. KOSTKI. I to nie byle jakie D6, tylko trzy rodzaje kości z różnym rozkładem wyników przedstawiających bonus do siły i/albo odniesione rany.

Gra jest całkiem prosta w swoich założeniach. Robimy serię działań przygotowawczych w trakcie tur w obozie, zbieramy ekipę, zasoby i wzmacniamy się na inne sposoby, po czym jedziemy kogoś najechać w którejś z obcych krain. Każdą da się najechać jedynie określoną liczbę razy (w zależności od liczby graczy), w nagrodę otrzymując kilka zasobów, losowo dociągniętych w trakcie setupu, pewną pulę punktów, w zależności od osiągniętego pułapu siły, a także nowego mepla, innego rodzaju niż te startowe złamasy. Najazdy w większości krain odblokowują kafle wypraw, które pełnią rolę wspólnych kontraktów, możliwych do wypełnienia przy użyciu jednej z akcji w obozie. Za cenę kilku łupów wojennych konkretnego rodzaju albo odrzucenia z ręki kart załogi o konkretnej sile pozyskujemy kafelek dla siebie, a ten da nam kolejną garść punktów.

Gra toczy się nad wyraz sprawnie - i to mimo faktu, że w swojej turze wykonujemy aż dwie akcje. To spora przewaga nad złożonymi eurasami, które zaczęły mnie w tym roku mocno drażnić. Jakkolwiek limitowane akcje wysyłania robotnika do pracy potrafią być atrakcyjnym rozwiązaniem, gdy dobrze wymierzony ruch jest w stanie odpalić kaskadę profitujących efektów, to osobiście mnie już to zwykle bardziej ziębi niż grzeje (choć sprytnie odpalona akcja w Podwodnych miastach z kartą w odpowiadającym kolorze... ach!). I dlatego na tę chwilę szkielet mechaniczny Najeźdźców bardziej do mnie przemawia. Brak zbędnych przestojów, wymiana ruchów jak w ping pongu. No, chyba że gra się w więcej niż dwie osoby, ale to mnie jeszcze nie spotkało.

Nie grałem nigdy w Najeźdźców z Północy, której to gry niniejsza jest reimplementacją, więc nie mogę potraktować NZP jako punktu odniesienia. Nie wiem, na ile te gry są podobne, co zmieniono, czy zaimplementowano jakieś elementy mechaniki z dodatków do NZP. Ale mogę grę porównać z innym prostym eurasem od Garphill w mojej kolekcji, tj. z Architektami Zachodniego Królestwa. Tam również mieliśmy do czynienia z twistem w temacie worker placementu, ale... choć był on zdecydowanie bardziej wredny, a więc dawał większe poczucie zagrożenia i frajdę z popsucia komuś szyków, to w zasadzie można było rozegrać grę niemalże bez zgarniania cudzych mepli w celu napsucia mu krwi i zmniejszenia profitów osiąganych przez gracza z pól akcji, które w AZK nie dość, że są "otwarte", to jeszcze dają tym lepsze zyski, im więcej mepli już dany gracz na akcję wysłał.

W NZS interakcja jest mniej dosadna. O ile w typowym mechanizmie worker placement szczytem "wrogości" jest zajęcie pola akcji tak, by inny gracz już nie mógł z niego skorzystać, tutaj zajęcie pola wcale nie jest działaniem na szkodę per se. W końcu druga osoba może wciąż odpalić tę akcję w kroku zabierania mepla z planszy. Sprawa jest bardziej wyrafinowana: można po prostu dążyć do sytuacji, w której obie najbardziej wartościowe dla przeciwnika akcje są albo wolne, albo zajęte, co zmusi go do wykonania dwóch tur zamiast jednej, by zamierzony efekt uzyskać. Tyle że mamy swoje własne plany, których realizację nieraz musielibyśmy naginać, tylko po to, by komuś popsuć ruch. Z kolei przeciwnik pozbawiony szansy na wykonanie optymalnego ruchu, w ramach swojej drugiej, tej niezamierzonej wcześniej, akcji może w odwecie nabruździć nam. Stąd nie dość, że próby zirytowania przeciwnika wymagają bardziej wyrafinowanych posunięć niż w klasycznym WP czy w AZK, to jeszcze w zasadzie efekt nie będzie zbyt spektakularny, z uwagi na to jak dynamiczna jest ta gra. Jeśli komuś zależy na blokowaniu działań oponenta - to chyba zły adres. Czasem jeszcze, zwłaszcza przy jakimś niefortunnym losowaniu łupów można popędzić z najazdem na lokację oferującą zasoby konieczne do wypełnienia wartościowego kontraktu, ale nikt nie zagwarantuje, że w efekcie nie odsłonimy równie obfitującego w punkty kafla, wymogi którego przeciwnik akurat już spełnia.

Oczywiście piszę to wszystko z perspektywy jedynie kilku partii (w sierpniu też już było grane) i grania tylko solo/2P. Czekam na szansę zagrania w trzy osoby, co jest rekomendowanym składem wg społeczności BGG i liczę, że przynajmniej trochę wpłynie to na mój odbiór interakcji w tej grze. Na tę chwilę stosunek do gry mam nieco ambiwalentny. Choć bawię się świetnie w trakcie partii i czerpię dużo frajdy z tego, jak żwawo da się w ten tytuł grać, to czuję pewne opory przed tym, by proponować Najeźdźców ze Scytii jako TĘ planszówkę, w którą akurat bym chciał danego dnia zagrać.

Powroty:

Spoiler:

Pomijając wspomnianych Najeźdźców ze Scytii, którzy trochę się i do tej kategorii zaliczają, udało mi się w lipcu wrócić do takich tytułów:
- Istanbul: Gra kościana - czyli kolejna głupiutka gra z kostkami, ale zdecydowanie bardziej sensowna i mniej irytująca niż Piraten Kapern. Czasem mamy dłuższe przerwy (jak w tym roku), ale ostatecznie stosunkowo często z żoną do tego tytułu wracamy;
- Patchwork. Gra, w którą grałem zdecydowanie za mało, bo ledwo kilka razy z W. na BGA parę lat temu i jednorazowo z żoną w Ludiversum. Na zwieńczenie miesiąca pyknęliśmy z małżonką na BGA i wyjątkowo udało mi się o włos wygrać. Pograłbym w sumie więcej, bo jak na grę tetrisową, to jest w niej nad wyraz wiele emocji, co wybierze przeciwnik, i decyzji - co powinienem zrobić ja.
- Bitoku. Odkąd zagraliśmy jakiś czas temu w 3 osoby, ciągle za nami chodziło, że musimy "niedługo" zagrać w dwie osoby, żeby się trochę zasady utrwaliły bardziej. No, cóż... choć byłem pewny, że ta ostatnia partia trzyosobowa miała miejsce w tym roku, pewnie w jakimś marcu czy coś, to pomyliłem się grubo, bo graliśmy w grudniu! A więc "niedługo" to w naszym wypadku aż osiem miesięcy... Zdecydowanie nie osiągnęliśmy więc w tym czasie wystarczającej znajomości reguł, by grać gładko i bez zaglądania do (chaotycznej) instrukcji, a chęć sprzedania gry jedynie narastała. Ile myśmy w to razy w sumie zagrali? Pięć? A na jesieni miną dwa lata, odkąd gra wylądowała w domu. Jasne, ma wspaniałą, kolorową prezencję i jedne z absolutnie najlepszych komponentów, jakie w grach mi się przydarzyły (dwustronne, jajowate mepelki jednookich pielgrzymów!)... ale cierpi też na szereg problemów i naprawdę, to, że komponenty mają jakieś wyrafinowane, "tematyczne" nazwy, to mały pikuś.

Gorzej z tym, że tych komponentów jest AŻ TYLE. Odechciewa się grania już na myśl o tym, że trzeba to wszystko powyjmować, przetasować kilka talii kart i drugie tyle stosów żetonów. Co i rusz jakieś drobne niuanse, które trzeba sobie jakoś zinterpretować. Jeśli otrzymuję klejnot dający profit za branie klejnotów, to czy działa on na siebie samego? Pewnie nie, ale w takiej Pradze wzięcie usprawnienia akcji usprawniania odpalało jego efekt! Klątwa znajomości zbyt wielu gier, ze zbyt wieloma mikrozasadami tyczącymi się niby różnych, a jednak w gruncie rzeczy tych samych rzeczy. Już wspominałem parę akapitów wyżej, że złożone eurasy coraz bardziej mnie mierżą. A już najbardziej robią to te, które są zlepkiem mechanizmów i minigierek. Wrzućmy co się da do jednego gara i sprawdźmy, co z niego wyjmiemy. Ech.

Partię - bo oczywiście wpadła tylko jedna - w Bitoku udało mi się wygrać. To ciekawe, bo grałem cały czas tak, jakby miała mnie spotkać jeszcze jedna runda i byłem w szoku w chwili, gdy żona oznajmiła, że pora na finalne punktowanie, bo nie spiąłem ze sobą naprawdę wielu rzeczy, nie ukończyłem kilku wizji i nie doprowadziłem do końca przygotowanych wcześniej opcji na punktowanie. Jeśli w planszówkę gra się tak rzadko, że można pogubić się w tym, kiedy kończy się w niej partia, a na dodatek jeszcze tę partię wygrać, to chyba najlepszy znak, że przyszła pora, by powiedzieć grze sayonara.

Stali bywalcy i cała reszta:

Spoiler:

To kategoria, która wypada bardzo słabo, jeśli chodzi o rozgrywki prawdziwie planszowe: jedynie dwa tytuły, po jednym razie, a są nimi Kaskadia (kolejna partia z ograniczeniem zasad) oraz Brzdęk: Katakumby, gdzie żona zajęła się wzmożoną eksploracją, a ja... cóż, tworzeniem baaardzo głośnej talii, która jednocześnie zawierała multum szans na leczenie. Niestety, nie wystarczyło to, by wygrać, ale bawiłem się całkiem nieźle, patrząc raz po raz, czy wśród tych 4 lub 6 losowanych kostek będą same niebieskie, czyli moje, z ewentualnym dodatkiem białych. A jednak za każdym razem udawało się uniknąć maksymalnego omłotu.

Więcej stałych tytułów wpadło na BGA: Lucky Numbers, Kapitan Flip, Ciapki, Hen daleko, Sushi Go Party, ba, nawet Kartografów nam się nie chciało rozłożyć i odpaliliśmy tam. Do tego pojedyncze partyjki solo: Super Mega Fajna Gra i Akropolis.

Wielcy nieobecni:

Spoiler:

Przede wszystkim: granie z W., który z powodów osobistych wypadł z obiegu growego, a mieliśmy pocinać na BGA minimum raz w tygodniu... Do tego dołóżmy ogólny brak sensowniejszych tytułów w wersji namacalnej, a co gorsza... ani jednej partii w Neuroshimę Hex! To głównie dlatego, że wieczory po mojej drugiej zmianie, które są typową chwilą na granie w NH, przez spory kawał lipca były zajęte przez ciśnięcie kolejnych przygód w Uśpionych, a w drugiej połowie miesiąca już się nam nie chciało, bo i tak byśmy tych finalnych sześciu partii nie wcisnęli bez innych wyrzeczeń.

Plany na sierpień:

Spoiler:

Aaaa, walić to. Będzie, co będzie, a właściwie: jest, co jest, bo mamy już praktycznie połowę miesiąca. I nie narzekam. Za to pojawił się plan głębszy, wielopłaszczyznowy i zdecydowanie bardziej długofalowy, mianowicie: żeby uzależnić wydatki na nowe gry od sprzedaży starych i... niekupowania chipsów. Ta niezdrowa impreza zrobiła się w ostatnich miesiącach cholernie droga, a chęć pochrupania obtłuszczonego kartofla była we mnie niebezpiecznie wysoka. Już niedługo wyjątkowo (jak na nas) obciążające finansowo wakacje, pod koniec września Spodek, a ostatni kwartał standardowo obfituje w ciekawe premiery, więc trzeba jakoś minimalnie spróbować poprawić swoją gospodarność. I przy okazji wyjdzie na zdrowie. No, żeż, kurna, miał być ostatni raz, miało planów nie być w ogóle...

[tommyray]

@cactusse
Uderz w stół, a tommyray się odezwie...
ATO otwiera się bardzo powoli i początek gdy nie masz sprzętu to jest festiwal RNG bez zbytniej mitygacji. Ale to jest najgłębiej zbudowany system oparty na buildach jaki jest aktualnie na rynku, tylko że to nie jest jednostrzał, to jest naprawdę kampania w sensie kampanii mechanicznej gdzie buildy to rdzeń a sprzęt przychodzi z czasem, więc spokojnie dwie trzy walki, gra się otworzy. Bez powolnej introdukcji na przestrzeni dwóch trzech sesji nie ogarniesz. A nawet z tą introdukcją - wiele osób nie umie się dostosować do tego, że keywordy musisz jednak znać na pamięć, że targetowania i tego jak działają karty trzeba się po prostu nauczyć. I nie bałbym się, że to może reskin KDM To nie ma wiele wspólnego z kdm.
Co do narracyjnego niedopasowania - hmmm. W tym świecie ludzie widzieli dużo więcej niz duże statki... Wśród kampanijnych gier jest to esencja anty erpegowości w projekcie i z tego co jest na rynku zarówno komputerowym jak i papierowym z najlepiej i najdojrzalej przemyślanym Lore jaki znam. Spokojnie, pograj. Rozumiem pierwsze wrażenie, ale jest ono mocno nie adekwatne względem tego jak się to wszystko rozwinie.

[cactusse]

@cactusse
Uderz w stół, a tommyray się odezwie...
ATO otwiera się bardzo powoli i początek gdy nie masz sprzętu to jest festiwal RNG bez zbytniej mitygacji.
(...snip...)
...gdzie buildy to rdzeń a sprzęt przychodzi z czasem, więc spokojnie dwie trzy walki, gra się otworzy. Bez powolnej introdukcji na przestrzeni dwóch trzech sesji nie ogarniesz.
(...snip...)
I nie bałbym się, że to może reskin KDM To nie ma wiele wspólnego z kdm.
Co do narracyjnego niedopasowania - hmmm. W tym świecie ludzie widzieli dużo więcej niz duże statki...
(...snip...)
Rozumiem pierwsze wrażenie, ale jest ono mocno nie adekwatne względem tego jak się to wszystko rozwinie.

Dzięki za zachętę, dobrze wiedzieć, że później jest lepiej.

Niestety, zawiodłem się właśnie na tym, że podobnie jak w KDM bazowa mechanika nie daje właściwie żadnych taktycznych opcji i musisz odczekać swoje, zanim nie rozwiniesz repertuaru (szczęśliwie, w obu grach ma to uzasadnienie tematyczne). A przecież od wydania KDM był po drodze chociażby Gloomhaven, który mechaniką kart zaczynał z mocnego kopyta, więc można lepiej. Wrażenie potęguje też Hekaton, którego "schtick" to na oko dalsze redukowanie twoich opcji. W KDM przynajmniej zaczynasz od lwa, speca od wciągania w krzaki i zjadania poza wizją, któremu można uciupać przyrodzenie kamieniem .

Przecież ATO ma masę zapożyczeń z KDMa. Czytając instrukcję, zastanawiałem się nawet czy to nie licencjonowany produkt

Narracyjnie, gra startuje świetnie dopóki nie wypłyniesz z How to Play, gdzie świat nagle zamienia się w zwykłe rpg, które w żaden sposób nie reaguje na to, co reprezentują bohaterowie. To tak jakby karczmarz miał w tyle, że do drzwi podleciałeś na olbrzymim smoku po drodze zdmuchując strzechy u sąsiadów, a sama aura twojego rynsztunku zapala pochodnie na ścianach .

[tommyray]

Narracyjnie, gra startuje świetnie dopóki nie wypłyniesz z How to Play, gdzie świat nagle zamienia się w zwykłe rpg, które w żaden sposób nie reaguje na to, co reprezentują bohaterowie. To tak jakby karczmarz miał w tyle, że do drzwi podleciałeś na olbrzymim smoku po drodze zdmuchując strzechy u sąsiadów, a sama aura twojego rynsztunku zapala pochodnie na ścianach .

Ty byś chciał być tu bohaterem, ale my nimi nie jesteśmy, świat ma przez dlugi czas nas w pompie, nawet nasze argo - jestesmy nikim, świat się dzieje, my jestesmy obserwatorami. Dla mnie tu nie ma RPG, bo świat choć reaguje w dlugim przebiegu, to dla świata nasi Argonauci to bezimienna grupa. I tak też zalecam ich traktować. To nie jest hero centryczny system. Ale poczekaj

[charlie]

Lipiec 2024 roku był mocno plenerowy i wyjazdowy z ograniczonym bagażem, a więc stał pod znakiem sprawdzonych karcianek oraz wielokrotnych partii w te same tytuły. Liczbowo: 169 partii w 19 tytułów, w tym 5 nowości. Online: 80 partii.

Nowości: Księga zaklęć x10, Orchard x16, Grove x20, Forage x5, Fasolki: Rozszerzenie x1.
Powroty: Santiago de Cuba x1, Londyn x2, Polowanie na Robale Deluxe x4, Ubongo x2, Spór o Bór x1, Niezłe Ziółka x4, The Mind x14.
Stałe tytuły: Mysterium Park x8, Solstis x27, Trio x24, 6. bierze x21, Klub Detektywów x1, Tranquility: The Ascent x2, Similo: Baśnie x6.
Najwięcej Partii: Solstis(27 online), Trio(21 na żywo),
Powrót miesiąca: The Mind - ku mojemu zdziwieniu bardzo spodobała się naszym dzieciakom i większość partii rozegrałem właśnie we trójkę z nimi.
Chwiler miesiąca: 6. bierze - jak dobre wino, im starsze, tym lepsze, gdyby nie to, ze wróciła na koniec czerwca, byłaby definitywnym powrotem. A w sierpniu zagraliśmy nawet w 10 osób, krejzolska partia.
Rozczarowanie miesiąca: Fasolki: Rozszerzenie - przyjęliśmy na chłodno i szczerze poza jednym modułem nie widzę sensu dorzucać do rozgrywki.
Zaskoczenie miesiąca: Orchard, Grove, Forage - fajnie wykręcające mózg jednoosobówki, trochę jak łamigłówki. Podobne założenia, podobna rozgrywka, ale zawsze jakiś twist daje wystarczająco tyle, że warto sprawdzić na BGA wszystkie. Mi wjechało dobrze, bo miałem takie dni, że nie chciało mi się nawet na BGA grać z kimkolwiek.
Nowość miesiąca: Księga zaklęć - jako fan Phila Walkera-Hardinga drżałem, bo ostatnio sporo może nie wtop, ale średniaków, a tym tytułem widzę u niego formę zwyżkową.
Gra miesiąca: The Mind albo 6. bierze - ciężko zdecydować.

- Solstis.

Spoiler:

Tu ukłony w stronę użytkownika @charlie i jego paru ostatnich wpisów w gromiesięcznych wątkach, bo właśnie na ich podstawie uznałem, że to może być kolejna warta uwagi gra, jeśli chodzi o szybkie pykadła na BGA. I dokładnie tak jest!

To dwuosobówka o szalenie prostych zasadach: w swojej turze zagrywasz kartę z ręki, a jeśli na wspólnej wystawce znajduje się jakaś korespondująca karta - zabierasz obie i układasz w w swoim obszarze gry. Jak rozpoznać korespondujące karty? Ano tak, że cała talia razem tworzy jeden kompletny obraz, przedstawiający górę, dzielącą się na różne piętra, oczywiście tym węższe, im wyżej. Karty korespondujące to te, które leżą w jednej kolumnie obrazka (i mają ten sam numer) albo na jednym piętrze górskim (i mają podobną grafikę oraz ten sam kolor). Oczywiście jest tu parę niuansów, jak drugie szanse, tęcze-jokery, szczytowe karty z ogniskami, ale w zasadzie gra sprowadza się do próby stworzenia jak największej jednolitej grupy kart, w której każda nie-jokerowa daje 1 punkt. Tyle że... raz na turę, gdy ułożymy z kart kwadrat 2x2, możemy dobrać kafelek ducha, dający jednorazową umiejkę albo dodatkowy warunek punktacji (oraz jeden podstawowy punkt na koniec gry).

Zależności jest tu trochę więcej, ale to nie zmienia faktu, że gra jest wyjątkowo prosta i żwawa. A grę doprawia dodanie do gry złego ducha, którym do końca partii gracze się nawzajem przerzucają, ilekroć mają dobrać nowego ducha, a na koniec gry decyzją oponenta zły duch anuluje działanie jednego z tych dobrych w tableau gracz, który nie zdążył się beboka pozbyć. W tym tytule nie brak losowości i liczenia na łut szczęścia, ale nie przyćmiewa to jego licznych zalet. Nigdy jedna partia, zawsze leci seria.

Prawda? Cieszę się, że się spodobało. A Piraten Kapern, daj jeszcze szansę, swego czasu też to była faza, tylko tę potworną losowość trzeba zaakceptować.

[emoprzemoc]

- Solstis.

Spoiler:

Tu ukłony w stronę użytkownika @charlie i jego paru ostatnich wpisów w gromiesięcznych wątkach, bo właśnie na ich podstawie uznałem, że to może być kolejna warta uwagi gra, jeśli chodzi o szybkie pykadła na BGA. I dokładnie tak jest!

To dwuosobówka o szalenie prostych zasadach: w swojej turze zagrywasz kartę z ręki, a jeśli na wspólnej wystawce znajduje się jakaś korespondująca karta - zabierasz obie i układasz w w swoim obszarze gry. Jak rozpoznać korespondujące karty? Ano tak, że cała talia razem tworzy jeden kompletny obraz, przedstawiający górę, dzielącą się na różne piętra, oczywiście tym węższe, im wyżej. Karty korespondujące to te, które leżą w jednej kolumnie obrazka (i mają ten sam numer) albo na jednym piętrze górskim (i mają podobną grafikę oraz ten sam kolor). Oczywiście jest tu parę niuansów, jak drugie szanse, tęcze-jokery, szczytowe karty z ogniskami, ale w zasadzie gra sprowadza się do próby stworzenia jak największej jednolitej grupy kart, w której każda nie-jokerowa daje 1 punkt. Tyle że... raz na turę, gdy ułożymy z kart kwadrat 2x2, możemy dobrać kafelek ducha, dający jednorazową umiejkę albo dodatkowy warunek punktacji (oraz jeden podstawowy punkt na koniec gry).

Zależności jest tu trochę więcej, ale to nie zmienia faktu, że gra jest wyjątkowo prosta i żwawa. A grę doprawia dodanie do gry złego ducha, którym do końca partii gracze się nawzajem przerzucają, ilekroć mają dobrać nowego ducha, a na koniec gry decyzją oponenta zły duch anuluje działanie jednego z tych dobrych w tableau gracz, który nie zdążył się beboka pozbyć. W tym tytule nie brak losowości i liczenia na łut szczęścia, ale nie przyćmiewa to jego licznych zalet. Nigdy jedna partia, zawsze leci seria.

Prawda? Cieszę się, że się spodobało. A Piraten Kapern, daj jeszcze szansę, swego czasu też to była faza, tylko tę potworną losowość trzeba zaakceptować.

W Soltis już nam sporo partii wpadło w tym miesiącu, a żona pogrywa z randomami w każdej wolnej chwili. Bardzo mnie to na nowo zachęciło do dwuosobówek, nad którymi pracował B. Cathala, tak poza tym.
A Piraten Kapern jeszcze nie przekreślam, bo lubię absurdalnie losowe gierki, ale chyba jednak najpierw zainwestuję w fizyczny egzemplarz.

[japanczyk]

Tak bardzo się nie zgadzam . Grałem w Kaskadię chyba ze 13 partii bo druga połówka bardzo lubi, ale sama gra to taki totalny "flatline" pod względem generowanych emocji że aż strach. Bardzo niewiele ciekawych decyzji, żadnych "gór i dołów", ot takie płaskie dokładanie żetoników aż w końcu gra się kończy. To jest u mnie bardzo słabe 6/10.

Niezgadzam się z tą niezgodą.
w Kaskadii masz 20 akcji, nie mniej, nie więcej i w tym czasie musisz kombinować jak zdobyć jak najwięcej punktów. Im bliżej końca tym emocje jednak są wyższe, bo albo ktoś bierze ci żetonik zwierzątką, który zbierasz albo próbujesz przez szyszki swojego szczęścia i losujesz rynek tak aby ci w końcu podpasował. Sam fakt, że każdego zwierzątka jest 20 sztuk w worku powoduje, że można przewidzieć jak ogromna szansa jest na to czy wejdzie na rynek to co potrzebujesz. W ostoi jak ci wylosują z wora tak bierzesz.. Wziąłeś sobie kartę celu i dobrałeś parę żetonów aby stworzyć podwaliny pod dany cel i okazuje się, że masz pecha, bo do końca gry nie wyszedł na rynek żetonik, który jest ci potrzebny i nic z tym nie zrobisz.

Biorąc pod uwagę budowanie na wysokość to się zgodzę, ale.. W ostoi układsz żetony tak jak ci się podoba (wiadomo, bierzesz pod uwagę zasady układania), a w kaskadii każdy kolejny żeton musisz dobrać tak aby tworzyć biomy, które zapunktują na koniec, a dodatkowo bierzesz pod uwagę karty punktacji i układasz hexy tak aby można było ułożyć na nich interesujące cię zwierzątko. W ostoji masz ograniczoną przestrzeń, w kaskadii masz ograniczony czas.

Tyle, ze jak warlock wspomnial to kombinowanie ejst bardzo plaskie - twoje wybory sa proste i mocno oczywiste w ramach tego co budujesz. Nie ma tam kombinowania, masz optymalny wybor z tego co akurat wyszlo.
W Ostoi musisz planowac pod karty, pod defaultowe punktowanie terenow i pod potencjalne synergie, ktore moga Ci wyjsc.
W Kaskadii masz po 20 zwierzatek, sure, ale wiesz jaki to ma wplyw na losowy dociag z worka i przewidywanie? Zaden - szanse na dociag czegos sie zmieniaja, ale wciaz masz ogromna pule dociagu, wiec... To o czym mowisz jako wada Ostoi, jest ta sama wada w Kaskadii...
Budowanie biomow w Kaskadii to tez losu losu, bo kafelki moga wychodzic takie, a nie inne i psuc ci szyki, lub towarzysze podbierac okreslone kafle

I nie zeby cos, ale bardzo lubie Kaskadie, tylko, ze Ostoja jest lepsza, ciasniejsza i ciekawsza gra, ktora w dodatku mozna rozegrac szybciej

[japanczyk]

Aeon Trespass : Odyssey (+--) - Rozegrałem tylko prolog, gdzie klimat mile mnie zaskoczył wachlarzem niedopowiedzeń i wiszącą w powietrzu tajemnicą (podobnie jak Tainted Grail).
Niestety mechanicznie podobało mi się znacznie mniej. Walka okazała się być festiwalem losowości, bez pola manewru i decyzyjności, z wysokim “whiffem” i obowiązkowymi uprzyjemniaczami w postaci Knockback czy Knockdown. Nie zauważyłem tutaj miejsca na znaczące decyzje, ot, pojedynek AI/BP kontra Trauma decki, wszystko mogłoby lecieć na autopilocie, a gdy tytan dostanie bombe i wyląduje poza zasięgiem to ma taki wachlarz opcji, że proszę siadać (szkoda, że autorzy wpatrzyli się aż tak bardzo w Kingdom Death, by kopiować jego potknięcia).

Ogolnie to mielismy dyskusje wsrod znajomych, ze ten poczatek jest strasznie underwhelming i zarowno z perspektywy fabuly jak i samej gry ciekawsze byloby spotkanie od razu z Pursuerem oraz ze startowym ekwipunkiem, ktory tenze zjada.
Anyway - jest to przyklad mocno niereprezentatywny, dalej masz duzo wiecej decyzyjnosci co do taktyki starc (polecam zagrac z Labiryntaurosem pierwsza mozliwa bitwe, zeby sprawdzic jak bardzo rozni sie od prostackiego Hekatona). Nic tutaj nie moze leciec na autopilocie

Faza eksploracji ma podobnie, dużo obsługi mało działania, ot bezpośrednie przeniesienie gry komputerowej na papier z całymi problemami jakie to niesie.
Plot też kuleje, zaczyna się ciekawie, ale zaraz ląduje na klasycznych rpgowym poziomie (przypłynąłem statkiem większym niż cały port z pokładem zalanym posoką Przedwiecznego, a łazić będę po targowisku zbierając zlecenie na szukanie zguby). Meh. Oby później było lepiej bo początek jest tragiczny.

Faza eksploracji jest mocno doklejona do calosci, ale ma sens w kontekscie fabuly i "odyseji" oraz po prostu ekonomii gry
Fabula jest bardzo dobra, zagraj dalej, bo wprowadzenie ma to do siebie, ze jest wprowadzeniem.

Zaginiona Wyspa Arnak (+--) - Po peanach w różnych miejscach internetu spodziewałem się takiego deckbuildera, że proszę siadać, a w praktyce wyszło mi, że ten element jest strasznie ubogi. Talia przewija się dla mnie za wolno a zdobyte karty w użyciu są może dwa lub trzy razy, co stoi w solidnym kontraście z chociażby “Dominionem”

Diuna: Imperium (+--) - Podobnie jak w “Arnaku”, mechanizm deckbuildingu wydał mi się w “Diunie” zbyt powolny i płytki.

Zarowno Arnak jak i Diuna to nie deckbuildery - oba to worker placementy z elementem deckbuilderow - jak slusznie zauwazyles karty przewijaja sie tu wolniej przez co wiele z nich wykorzystasz 2-3 razy w ciagu calej gry
To cecha nie wada - obie gry maja inne wady

[Scamander]

Zarowno Arnak jak i Diuna to nie deckbuildery - oba to worker placementy z elementem deckbuilderow - jak slusznie zauwazyles karty przewijaja sie tu wolniej przez co wiele z nich wykorzystasz 2-3 razy w ciagu calej gry
To cecha nie wada - obie gry maja inne wady

Nie zgodzę się. Nie wiem jak Diuna, ale Arnak to dla mnie bardziej deckbuilder z elementami workerplacementu niż odwrotnie. Da się talią trochę pobawić.

Jeśli już iść w tę stronę to napisałbym, że ani jedna ani druga mechanika nie jest tutaj bardzo rozbudowana. Więc Arnak jest "planszówką z elementami workerplacementu i elementami deckbuildingu".

Też się odbiłem, bo gra "nie wie czym chce być". Jest wszystkim i niczym.

[ave.crux]

Nie ma tam kombinowania, masz optymalny wybor z tego co akurat wyszlo.
W Ostoi musisz planowac pod karty, pod defaultowe punktowanie terenow i pod potencjalne synergie, ktore moga Ci wyjsc.

W kaskadii nie musisz planować pod karty?
W ostoji nie masz optymalnego wyboru z tego co jest na rynku?
Co to w ogóle za argumenty, grałem i posiadam obie gry i w obu jest to co uważasz, że jest tylko w ostoji, ale w kaskadii przynajmniej można modyfikować rynek.

W Kaskadii masz po 20 zwierzatek, sure, ale wiesz jaki to ma wplyw na losowy dociag z worka i przewidywanie? Zaden - szanse na dociag czegos sie zmieniaja, ale wciaz masz ogromna pule dociagu, wiec... To o czym mowisz jako wada Ostoi, jest ta sama wada w Kaskadii...

Still, mając 5x szyszkę mogę popchnąć moje szczęście 5x, a ile razy w ostoji?

Budowanie biomow w Kaskadii to tez losu losu, bo kafelki moga wychodzic takie, a nie inne i psuc ci szyki, lub towarzysze podbierac okreslone kafle

I nie zeby cos, ale bardzo lubie Kaskadie, tylko, ze Ostoja jest lepsza, ciasniejsza i ciekawsza gra, ktora w dodatku mozna rozegrac szybciej

Biomy nie są na tyle oryginalne żeby brak konkretnego typu terenu w jednej rundzie powodował zwycięstwo/porażkę.
Ostoja jest gorsza, bardziej rzutuje na szczęściu i można ją rozegrać szybciej.

[warlock]

Still, mając 5x szyszkę mogę popchnąć moje szczęście 5x, a ile razy w ostoji?

Tylko co z tego, skoro gra jest nudna jak flaki z olejem?

Nie ma co się przekonywać, dla mnie Kaskadia jest poprawną grą jakich wiele, "take and make" w bardzo przeciętnym, bezpiecznym wydaniu, takie kluski z serem wśród planszówek . I w dodatku nawet nie wygląda. I ma o wiele trudniejszą do zrozumienia punktację niektórych kart, niż wynikałoby to z jej wagi.

[ckbucu]

I w dodatku nawet nie wygląda.

Patrząc na Twoje "10" na BGG to Kaskadia przy nich to istne arcydzieło wizualne, więc ten przytyk jest trochę dziwny.

[warlock]

A co ma moje TOP 10 do wyglądu Kaskadii? To jest rodzinna gra dla szerokiego grona odbiorcow, tego typu planszówki często nadrabiają wyglądem i wykonaniem i to jest dodatkowy argument stojący za ich popularnością.