rattkin pisze:Dixit i Tajemnicze domostwo nie mają nic wspólnego z snuciem opowieści.
Dawno dawno temu i Zimowe Opowieści to będą dobre wybory. Magia i Myszy to duża, dość złożona gra - centruje sie wokół opowieści i sama jest opowieścią - gracze jej bezpośrednio nie uzupełniają/nie dopowiadają. Niestety, to by było na tyle. Po angielsku jest jeszcze Gloom i Fabula.
Oj, może nie widziałeś jej granej w gronie power gamerów. Rzeczywiście, tematyka zachęca/pozwala na traktowanie tego jako niezobowiązującej zabawy, ale dopiero po rozegraniu partii z parą geeków zobaczyłem, ile jest możliwych zagrań taktycznych (znaczy, że są w ogóle). Po pierwsze, jeśli masz gadane/wyobraźnię, możesz wykolejać opowieść w strony trudniejsze do swobodnego kontynuowania przez przeciwników, licząc, że się zająkną/zatną. Po drugie, zastawia się pułapki - rozpoczynasz niewinne wątki, które kontynuowane przez przeciwników pozwolą ci przejąć opowieść z powrotem i zrzucić kombo kart. Wbrew pozorom to zdecydowanie gra skillu, tylko innego niż większość.rattkin pisze:"Dawno dawno temu" to tylko zestaw kart i kilka zasad na krzyż - trzymasz karty, opowiadasz cos, jest kilka możliwości przerywania sobie itd., końcowa karta do której dążysz - prosta do nauczenia, prosta do grania, ale bardzo szybko pokazuje syndrom "właściwie kto wygrywa?" i "ależ suchary opowiadasz" i "to ma być zakończenie? jaja sobie robisz!". Klimat "medieval", czyli smoki, skarby, rycerze. Może się ciągnąć i ciągnąć. Dobra, najlepsza w swojej kategorii, ale trudno to nazwać grą. Nie wiem czy dodatki do takiej gry mają jakieś znaczenie.
Właśnie, niestety, widziałem. I gra wtedy zamienia się w coś innego, coś co mniej mi się podoba. Jeśli pozostałe osoby mają się stresować i zająkiwać, to mają mniejszy fun. A największa chyba zaleta tych gier to tony śmiechu, gdy każdy coś wesołego od siebie dodaje. Można tak grać i na wysokim "poziomie" można grę wymaksować i wysterować, tylko, że w pewnym sensie, cierpią na tym współgracze. Ten problem dotyczy wszystkich gier tego rodzaju, także Zimowych Opowieści.schizofretka pisze:Oj, może nie widziałeś jej granej w gronie power gamerów. Rzeczywiście, tematyka zachęca/pozwala na traktowanie tego jako niezobowiązującej zabawy, ale dopiero po rozegraniu partii z parą geeków zobaczyłem, ile jest możliwych zagrań taktycznych (znaczy, że są w ogóle). Po pierwsze, jeśli masz gadane/wyobraźnię, możesz wykolejać opowieść w strony trudniejsze do swobodnego kontynuowania przez przeciwników, licząc, że się zająkną/zatną. Po drugie, zastawia się pułapki - rozpoczynasz niewinne wątki, które kontynuowane przez przeciwników pozwolą ci przejąć opowieść z powrotem i zrzucić kombo kart. Wbrew pozorom to zdecydowanie gra skillu, tylko innego niż większość.rattkin pisze:"Dawno dawno temu" to tylko zestaw kart i kilka zasad na krzyż - trzymasz karty, opowiadasz cos, jest kilka możliwości przerywania sobie itd., końcowa karta do której dążysz - prosta do nauczenia, prosta do grania, ale bardzo szybko pokazuje syndrom "właściwie kto wygrywa?" i "ależ suchary opowiadasz" i "to ma być zakończenie? jaja sobie robisz!". Klimat "medieval", czyli smoki, skarby, rycerze. Może się ciągnąć i ciągnąć. Dobra, najlepsza w swojej kategorii, ale trudno to nazwać grą. Nie wiem czy dodatki do takiej gry mają jakieś znaczenie.
No i przynajmniej ja mam tym więcej satysfakcji z wszelkiej twórczości im im większa miałem narzucone ograniczenia, więc fun dla mnie jest właśnie z wymyślania jak najskuteczniej nagiąć fabułę do swoich celów niż w samym budowaniu opowieści. 
