wojo pisze:Właśnie ten deck powstał przez takie poznawanie scenariusza. Niestety nie pamiętam ani nie mam nigdzie zapisane jaka to była talia. Z zapisków quest loga wynika że bohaterowie to mój standard: Aragorn (wiedza), Frodo i Glorfindel (Duch), pamiętam też że kluczowe w ostatnich skarbach okazały się Eskorty z Edoras. Generalnie brałem jak najwięcej sprzymierzeńców z ducha z siłą woli >=2. Chyba też eksperymentowałem z Faramirem (choć tu nie jestem już pewien bo mogło to być na tali krasnoludzkiej bo w tej wymagałoby pieśni królów).
Ok, już po bohaterach rozumiem jak to działało. Skupiłeś się w tej konstrukcji na maksymalnej sile drużyny. Osobiście uskuteczniam podejście do sprawy bardziej tematycznie, tzn. buduje talie krasnoludzką to wrzucam do niej jak najwięcej kart flavourowo krasnoludzkich itp. itd. Jest to jednak kwestia indywidualnych preferencji.
Co do uzależnienia sukcesu od losowości, to właściwie można by uczynić ją zarzutem wobec większości scenariuszy. Dajmy na to "podróż w dół Anduiny", załóżmy, że grasz przeciętnym deckiem (nie wymaksowaną konstrukcją, o której tu wspomniałeś), w pierwszym etapie BAM dobierasz jeszcze jednego trolla no i kiła i mogiła, możesz się zwijać i zaczynać od nowa... Tego typu przykłady można by mnożyć. Wydaje mi się, że w tym tkwi duch i zarazem piękno (przepraszam za wyrażenie:) tej gry. Nasi śmiałkowie przedzierają się przez szereg przeciwności i do samego końca nie ma pewności czy im się uda.
Dla lepszej ilustracji mojego stanowiska podzielę się anegdotką. Grałem moją fun-ową talią taktyki opartą na orłach, bohaterowie to Legolas, Gimli i Merry - przygoda wspomniana wcześniej "podróż w dół Anduiny". Merrego dobrałem do ekipy z racji tego, że ma willpower 2 (o co w tej sferze ciężko) oraz bardzo niskie threat value. Niestety jego mankamentem są niskie punkty życia (2), co w przygodzie, gdzie jest całkiem sporo efektów typu "zadaj X obrażeń postaciom" jest problematyczne. No więc gram, idzie mi całkiem dobrze, ubiłem trolla bez większych strat własnych, poziom zagrożenia jest na przyzwoitym poziomie. Etap drugi, czyli początek wyścigu, jak najwięcej questować, aby jak najmniej podwójnych encounterów doświadczyć. Jestem już mniej więcej w połowie tego etapu. Qestuje na potęgę, aż tu bum - "necromancers reach" (1 obrażenie dla każdej wyczerpanej postaci). Ok, Merry siedzi mi z jednym punktem życia, Gimli tez już nieźle poharatany, co robić? Ryzykować wysyłanie go na quest, czy wstrzymac go w odwodach, co jednak znacząco osłabi moje tempo. Myślę sobie - eee, przecież dwa za kupa necromancery mi nie wyskoczą... Walę wszystkimi na quest. Pierwsza karta - necromancers reach (!). Moja reakcja - jakieś siarczyste przekleństwo
, które po chwili zamieniło się w śmiech
O ile takie sytuacje mogą poważnie zirytować, to właśnie one najbardziej zapadają w pamięć, a nie ten szereg przygód, które skończyliśmy z palcem w nosie....
)
