Skończyłem razem z synem całą kampanię, więc podzielę się naszymi wrażeniami:
1) Wydanie jest doskonałe - dokładnie tak, jak zwykłej wersji Dice Throne (są do dostania figurki, ale my graliśmy ze "stendisami" i było bardzo dobrze) . Świetnie przemyślane tacki służą nie tylko do przechowywania, ale też do szybkiego rozstawiania gry i spełniają swoją funkcję dokładnie tak, jak należy. Ubocznym skutkiem jest rozmiar pudełka (takie nieco większe Zombicide), ale nie ma w nim pustej przestrzeni. Na stole zajmuje to wszystko niezbyt dużo miejsca i od biedy dałoby się nawet zmieścić na większym stoliku kuchennym. Na stole 90x180 mieliśmy mnóstwo luzu i wolnej przestrzeni, zajmując praktycznie tylko połowę.
2) Różnica w stosunku do podstawowej wersji Dice Throne to oczywiście charakter rozgrywki. W podstawce naparzaliśmy się nawzajem, a tutaj walimy wspólnie w złola, chodząc przy okazji po lochach. Trochę się obawiałem, jak to wyjdzie, ale - o dziwo - jest dobrze. Gra oparta jest na nieco dziwnym systemie kampanijnym: na przemian eksplorujemy lochy i walczymy z kolejnymi bosssami. Rozkład lochów losujemy z szesnastu dostępnych, a czterej bossowie są zawsze ci sami i w tej samej kolejności. Czyli gramy loch - boss 1 - loch - boss 2 - loch - boss 3 - loch - boss 4. Mam co do tego aspektu mieszane uczucia, ale opiszę to szerzej za chwilę.
3) Reguły są bardzo przystępne i napisane dla Kubusia Puchatka. Choć z tego chyba powodu jest w instrukcji sporo powtórzeń, co mnie akurat przeszkadzało. Ale jest to raczej pomniejsza wada. Napotkaliśmy też kilka sytuacji, których nie znalazłem w instrukcji. Nie były to jakieś istotne problemy, ale wspominam dla porządku. Na szczęście na początku instrukcji jest tekst, że sytuacje wątpliwe mamy rozpatrywać na własną korzyść, więc czuliśmy się rozgrzeszeni
4) Rozgrywka jest szybka i fajna, choć nie wiem, jak działałaby na cztery osoby. We dwóch nie mieliśmy specjalnie przestojów, ale w późniejszych etapach zdarzało nam się rozgrywać walki z potworami równocześnie. Właśnie, żeby nam się nie dłużyło. Bo cała gra to wyłącznie walka z potworami. Brak jakiejkolwiek eksploracji czy innej odmiany. Samo w sobie nie jest to złe, tylko w dużych dawkach może stać się monotonne.
5) Fabuły brak - cała gra to jedna, wielka, taktyczna optymalizacja. Dlatego od gry odpadł od razu jeden z moich synów i córka, którzy są wielkimi klimaciarzami. Został tylko drugi syn, który lubi ekonomiczne optymalizatory. I był zadowolony
.
6) Ikonografia jest jasna i jedyne, co mnie denerwowało, to liczba różnych statusów, które trzeba w każdym ruchu pamiętać: "oślepienie", "oplątanie", "powalenie" itp. itd. To już było w podstawowej wersji, ale statusów dołożono jeszcze więcej i robi się to nieco upierdliwe. Na szczęście nie skreśla to gry, bo całość daje się ogarnąć. Po prostu przefiltrujcie ten komentarz przez moją niechęć do zapamiętywania mnóstwa słów-kluczy
7) Cała kampania to jakieś 6-7 godzin grania. I to jest OK, bo do walki z ostatnim bossem już się trochę zmuszaliśmy, żeby po prostu mieć całość za sobą. A po zakończeniu kampanii można odblokować elementy legacy (czyli po prostu różne dodatkowe karty) i zagrać ponownie, na wyższym poziomie trudności albo z dodaniem tych kart. To legacy to taka trochę ściema, bo niczego nie niszczymy. Tylko dodajemy nowe karty i tyle. W każdej chwili możemy przywrócić grę do stanu początkowego. I tak samo dobrze można grać w dowolną misję, losując ją sobie swobodnie z pudełka.
8 ) Regrywalność jest o tyle, o ile spodoba nam się gra w pierwszej partii. Bo wszystkie kolejne partie to po prostu nowe wersje tej samej łamigłówki, z innymi potworami i innymi wynikami na kościach. Ani to wada ani zaleta, raczej cecha gry. Mnie z kapci nie wyrwała, ale doceniam prostotę designu. Choć już pod koniec kampanii dokuczliwa stała się powtarzalność potworów. Tej grze zdecydowanie dobrze zrobiłaby większa liczba kart potworów każdego poziomu. W obecnym kształcie jest ich zwyczajnie za mało. Jakby to była wersja demo, a nie pełne wydanie.
9) Nieco na minus odstawał element, który powinien być silną stroną całej gry - walki z bossami. Obsługa bossa była dużo bardziej upierdliwa od zwykłych potworów i naprawdę łatwo było o czymś zapomnieć. Poza tym, o ile w normalnych walkach był pewien rytm pozwalający na chwilę odsapnąć lub zregenerować siły, o tyle walki z bossami stanowiły nieprzerwaną naparzankę, przez co były - zaskakująco - bardziej losowe. W walkach z potworami mieliśmy po prostu więcej możliwości radzenia sobie ze złymi rzutami.
W skali BGG daję grze 7/10, ale mój syn - wielki fan zwykłego Dice Throne - wystawił 9/10. Mimo, iż grę sprzedaję, nie żałuję wydanych pieniędzy. Bawiliśmy się bardzo dobrze i chętnie zagram kiedyś - jeśli wydadzą - w drugą część. Bo po wypolerowaniu nierówności jest szansa na tytuł doskonały
.
w ostateczności będę brał z Marvel Zombies.