Jaki jest najwyższy stopień wtajemniczenia w grach planszowych?

[MichalStajszczak]

No dobra, ale co to znaczy, że mechaniki się zazębiają?

Być może jako kryterium wtajemniczenia należy uznać umiejętność oceny uzębienia mechanik

[Andy]

Najbardziej zazębiającą się mechanikę ma chyba Tzolkin.

[MichalStajszczak]

Najbardziej zazębiającą się mechanikę ma chyba Tzolkin.

Ewentualnie Downspin (w Polsce sprzedawana pod nazwą Downfall, a wcześniej Kaskada)

[_Berenice_]

Jeżeli mechaniki się nie zazębiają, to gra nie jest po prostu elegancka Pewne fragmenty nie współgrają ze sobą i gra zamiast przyjemności dostarcza jedynie nieprzyjemnego uczucia przemęczenia. Albo coś zostało dodane niepotrzebnie, albo czegoś jest za dużo, albo w ogóle nie pasuje do głównej osi.

Dla mnie idealnym przykładem takiego typu gier są gry Lacerdy (Gallerist, Vinhos - w inne nie grałam) - wszystkie mechaniki z osobna są okej i nie można im coś zarzucić, ale wymieszane razem nie tworzą spójnej całości. A gry są męczące. I nie jest to miłe zmęczenie.

Innym przykładem złego stanu uzbiębienia jest dla mnie dowalenie ni stąd, ni zowąd źle zaprojektowanej losowości (np. rzucam kostką pogody i co trzeci twój budynek ulega zniszczeniu, albo King's Abbey - nie trafił się na kostce odpowiedni wynik, więc wszystkie twoje budynki niszczą wikingowie ) do gier euro. Nie po to tworzę sobie jakiś silniczek/strategię/plany itd., aby w ostateczności nie mieć żadnego wpływu na zwycięstwo.

[lotheg]

Mechaniki nie muszą się zazębiać, ale jak się zazębiają to często tworzy to efekt "wow", dlatego nie rozumiem takiej niechęci to takiego podejścia.

No dobra, ale co to znaczy, że mechaniki się zazębiają? Jakiś przykład można prosić?

Lignum - to jak wykorzystasz fazę worker placement i jak poradzisz sobie w wyścigu na pierwszym etapie rundy wpływa na to jak wykorzystasz swój cykl produkcyjny w etapie drugim.
Tzolkin - zazębianie się worker placementu z mechanizmem obrotu kół.
To tak na szybko bez głębszego pomyślenia.

[mikeyoski]

Najbardziej zazębiającą się mechanikę ma chyba Tzolkin.

Albo Castellan

[detrytusek]

Tzolkin - zazębianie się worker placementu z mechanizmem obrotu kół.
To tak na szybko bez głębszego pomyślenia.

Obrót kołem mechaniką bym nie nazwał, więc z czym się ten WP tak zazębia?

[rattkin]

Tzolkin - zazębianie się worker placementu z mechanizmem obrotu kół.
To tak na szybko bez głębszego pomyślenia.

Obrót kołem mechaniką bym nie nazwał, więc z czym się ten WP tak zazębia?

Z niczym, bo to (na upartego) jest jedna mechanika - rondel z twistem. Ot, ironia losu.

[seki]

Jak dla mnie najwyższy poziom wtajemniczenia nie istnieje. Nie w formie mierzalnej i skończonej. To wtajemniczenie rozumiem jako doświadczenie, które rośnie wraz z poznawaniem tytułów i ich zgłębianiem.
A co do pojęcia zazębiających się mechanik i elegancji. Oba zwroty są równie dobre, pod warunkiem użycia argumentów na ich potwierdzenie.

[lotheg]

Tzolkin - zazębianie się worker placementu z mechanizmem obrotu kół.
To tak na szybko bez głębszego pomyślenia.

Obrót kołem mechaniką bym nie nazwał, więc z czym się ten WP tak zazębia?

To kiedy włożysz i kiedy zdejmiesz pracowników na koło jest mechaniką. Kombinowanie co zrobić, żeby tego jednego albo dwóch nie zdjąć za szybko...ale w sumie czuję, że co bym nie napisał to i tak odpowiedź będzie taka sama

[detrytusek]

To kiedy włożysz i kiedy zdejmiesz pracowników na koło jest mechaniką. Kombinowanie co zrobić, żeby tego jednego albo dwóch nie zdjąć za szybko...ale w sumie czuję, że co bym nie napisał to i tak odpowiedź będzie taka sama

No raczej tak bo to kombinowanie, o którym piszesz nie jest mechaniką. WP nią jest, a tu masz twista doklejonego jeszcze. Pa majemu tu się żadna mechanika z inną nie zazębia.

[Super]

Dla mnie idealnym przykładem takiego typu gier są gry Lacerdy (Gallerist, Vinhos - w inne nie grałam) - wszystkie mechaniki z osobna są okej i nie można im coś zarzucić, ale wymieszane razem nie tworzą spójnej całości. A gry są męczące. I nie jest to miłe zmęczenie.

Tak z ciekawości - możesz rozwinąć te myśl? Jakie mechaniki tak bardzo ze sobą zgrzytają w Gallerist, że aż powodują nieprzyjemne zmęczenie i nie tworzą spójnej całości?

[teschen]

Najwyższym stopniem wtajemniczenia jest jak patrzysz na okładkę i już wiesz jakie mechaniki będą w grze.

[Babik]

Najwyższy stopień wtajemniczenia jest wtedy, kiedy spoglądasz na grę i w ułamku sekundy masz już w głowie rozegraną całą partię.

[MichalStajszczak]

Najwyższy stopień wtajemniczenia jest wtedy, gdy patrzysz na grę i od razu wiesz, komu na forum i dlaczego gra nie będzie się podobała

[PytonZCatanu]

Kiedyś na facebookowym Bazarze był koleś, który komentował wystawiane przez siebie gry. Przedstawiał siebie jako gracza, który uznaje jedynie ciężkie, kilkugodzinne euro. Nierzadko ten wpis wyglądał tak:

Projekt Gaja, X zł. Sprzedaje, bo po zagraniu sprawdziłem na BGG strategie i okazało się że gra ma strategie wygrywającą.

Myślę, że to był najwyższy stopień wtajemniczenia

[rav126]

Również uważam, że wyrażenie "zazębiające się mechaniki" jest nadużywane w recenzjach, najczęściej wśród nowych recenzentów. Jednak uważam, że coś takiego istnieje. Ja bym to tak określił: gra składa się z miksu mechanik, które wzajemnie na siebie znacząco oddziaływają, skorzystanie z jednej mechaniki umożliwi nam odpalenie innej, co z kolei ułatwi nam coś innego. Myślę, że mistrzem w tworzeniu zębatek mechanizmów w swoich grach jest Alexander Pfister. Wymieniłbym tu przede wszystkim Great Western Trail oraz Mombasę, w której miks area control, worker placement, z budowaniem talii, zagrywaniem kart na stosy, draftem kart (co prawda z własnych stosów ) i inwestowaniem jest tak przemyślany, że aż budzi podziw (przynajmniej u mnie ). Projekt Gaja również bym dopisał do listy gier z "zazębiającymi się mechanikami".

Tzolkin? Ma w sumie dwie główne mechaniki: worker placement oraz automatyczny ruch wszystkich pionów na nowe pola akcji. Fakt bardzo dobrze ze sobą działają, ale czy jeżeli dwie mechaniki ze sobą dobrze działają, to już są "zazębiające się mechaniki"? Zastosowanie tu tego wyrażenia chyba byłoby nadużyciem.

Jeśli chodzi o grę "elegancką" to określiłbym ją jako grę, która stawia przed graczami ciekawe wybory, jednocześnie nie przytłaczając mikro regułami. Jeśli chodzi o eleganckie gry to wymieniłbym tu Wyspę Skye - gra, której instrukcja jest dosłownie na kilku stronach, ale głębia rozgrywki dociera do nas, kiedy musimy przemyśleć jak zapunktować w każdej z nadchodzących rund.
Ktoś wspomniał o Inis - również się dopisuję.

[Halloween]

Wyrazem wysokiego stopnia wtajemniczenia jest swiadomość, ze gry są do siebie Bardzo podobne i są po prostu wykonanym z kartonu wypelniaczem czasu. Nie nastawianie sie zbytnio na jakis konkretny tytuł.

Maksymy do medytacji:

Nie musimy konczyc, gramy dopoki bedzie nam sie chcialo.

To my kontrolujemy gre a nie gra nas.

Myślę, że wyzszy stopien wtajemniczenia niż mój to taki gdy gra sie w gre tylko po to by ją zepsuc, cwiczenie umyslowe na jak najszybsze szukanie luk.

[rav126]

Myślę, że to co napisałeś o grach jako "wykonanym z kartonu wypelniaczem czasu" oraz "gdy gra sie w gre tylko po to by ją zepsuc" to efekt zblazowania i zmęczenia przez hobby. To nie stopień wtajemniczenia, a oznaka tego, żeby znaleźć sobie "wypełniacz czasu", który stanie się pasją
To, że gry są do siebie pod pewnymi względami bardzo podobne to myślę, że faktycznie od pewnego momentu doświadczeni gracze mogą zauważać, ba, nawet średnio ograni gracze! Jednak właśnie w tym cały myk żeby szukać czegoś co nas zaskoczy, nawet nie samych mechanik, bo o nowe nie jest tak łatwo, a bardziej połączenia między już istniejącymi.

[MichalStajszczak]

Granie po to, by zepsuć grę, to normalna praktyka podczas testowania. Jeżeli gra została dobrze przetestowana, to jej zepsucie jest mało prawdopodobne.

[PytonZCatanu]

Wyrazem wysokiego stopnia wtajemniczenia jest swiadomość, ze gry są do siebie Bardzo podobne i są po prostu wykonanym z kartonu wypelniaczem czasu.

Mam dla ciebie bardzo zła wiadomość. Najwyższym wtajemniczeniem w życiu jest uświadomienie sobie, że wszystko jest tylko "tekturowym" wypełniaczem naszego czasu pozostałego do śmierci.

[Halloween]

Granie po to, by zepsuć grę, to normalna praktyka podczas testowania. Jeżeli gra została dobrze przetestowana, to jej zepsucie jest mało prawdopodobne.

Ilu testerow jest w stanie znalezc wydawca? Potem gra w to wielokrotnie wiecej osob w różnych ukladach robiac rzeczy, o ktorych nikt bioracy udzial w developmencie by nie pomyslal albo nie bylo wystarczajaco duzej proby.

Wiadomo, ze gry bez pradu nie sa nawet zblizone zlozonoscia i wyrafinowaniem do gier video. Ale jest calkiem sporo przeoczen i dysbalansu do wykorzystania.

Odnosnie zblazowania to jak krytyk filmowy : to juz było lepiej zrobione tu a to jest wzorowane na tamtym. Tymczasem gry maja duzo wezsze pole manewru jak kinematografia. Po prostu jest to bardzo wysoki stopien wtajemniczenia jak szybko sie wyszukuje wady i porownania oraz jest sie w stanie okreslic/wyzyskac potencjalne loopholes.

[VivoBrezo]

A ja uważam, że największym stopniem wtajemniczenia, jest wychowywanie kolejnego pokolenia graczy.
Chylę czoła, przed każdym rodzicem, opiekunem, nauczycielem, który z cierpliwością i opanowaniem tłumaczy dziecku zasady i wprowadza do magicznego świata gier planszowych.
O ile łatwiej dać dziecku tablet, żeby mieć święty spokój.

Ok, trochę pewnie przesadzam, ale poświęcanie swojego czasu, spędzanie go z dzieckiem i rozwijanie jego wyobraźni oraz umiejętności, to jeden z najlepszych prezentów jaki można mu dać, a trudność takiego zadania klasyfikowałbym jako >4.00 na BGG

[detrytusek]

Ilu testerow jest w stanie znalezc wydawca? Potem gra w to wielokrotnie wiecej osob w różnych ukladach robiac rzeczy, o ktorych nikt bioracy udzial w developmencie by nie pomyslal albo nie bylo wystarczajaco duzej proby.

Wiadomo, ze gry bez pradu nie sa nawet zblizone zlozonoscia i wyrafinowaniem do gier video. Ale jest calkiem sporo przeoczen i dysbalansu do wykorzystania.

Odnosnie zblazowania to jak krytyk filmowy : to juz było lepiej zrobione tu a to jest wzorowane na tamtym. Tymczasem gry maja duzo wezsze pole manewru jak kinematografia. Po prostu jest to bardzo wysoki stopien wtajemniczenia jak szybko sie wyszukuje wady i porownania oraz jest sie w stanie okreslic/wyzyskac potencjalne loopholes.

Piaskoryb wersja 2.0 (stabilna)

[PytonZCatanu]

Kiedyś na facebookowym Bazarze był koleś, który komentował wystawiane przez siebie gry. Przedstawiał siebie jako gracza, który uznaje jedynie ciężkie, kilkugodzinne euro. Nierzadko ten wpis wyglądał tak:

Projekt Gaja, X zł. Sprzedaje, bo po zagraniu sprawdziłem na BGG strategie i okazało się że gra ma strategie wygrywającą.

Myślę, że to był najwyższy stopień wtajemniczenia

Wrócił na Facebooku. Pod informacja o dodruku Blood Rage napisał:

Kiepska próba przykrycia euro tematyką walki klanów wikingów. I ta wysysająca (dosłownie) przyjemność strategia na Lokiego. Mocne meh.